Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Σταμάτης Μπακνής
ΕΧΑΣΑ
Αρχικά έχασα τις δουλειές μου στο θέατρο που ήδη έτρεχαν, αφού αναγκαστήκαμε να τις κατεβάσουμε πριν την ώρα τους. Παράλληλα ακυρώθηκαν συζητήσεις για μελλοντικές συνεργασίες. Έχασα τις συναντήσεις μου με αγαπημένους ανθρώπους, οι οποίες συναντήσεις αρκέστηκαν σε διαδικτυακές κουβέντες. Πάνω απ’ όλα όμως έχασα την ψυχραιμία μου και την εμπιστοσύνη μου. Αφορμή η απουσία κοινωνικής πολιτικής και οικονομικού σχεδίου εν μέσω πανδημίας. Ο Πολιτισμός θεωρήθηκε από την Κυβέρνηση και τους αρμόδιους ως μη απαραίτητο συστατικό για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Ο κλάδος των καλλιτεχνών ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Στα διαγγέλματα και στις αποφάσεις που λαμβάνονταν δεν υπήρχε ποτέ έγνοια για τον Πολιτισμό. Σκάνδαλα που ξεσπούσαν χωνόντουσαν κάτω από το χαλί της διαφθοράς και η μόνη δικαιολογία αποτελούσε η «Εξαπάτηση μέσω της Υποκριτικής Τέχνης». Κανένας υπεύθυνος, καμία ευθύνη καμία παραίτηση. Ποιος φταίει άραγε; Σε ένα από τα πολλά lockdown – που χάνεις το μέτρημα – η ανάγκη να βγεις στους δρόμους και να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου, μετά από μία σειρά αυθαιρεσιών στο Πολιτισμό, στη Παιδεία κ.α , ήταν ακράτητη. Σε αυτόν τον αγώνα ερχόσουν πάντα αντιμέτωπος με την αστυνομία και την κατάχρηση της εξουσίας. Βέβαια, η βία της αστυνομίας ήταν παρούσα και σε απλές εξόδους πολιτών στην ίδια τους την γειτονιά. Έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται όταν παρακολουθούσα τα περιστατικά βίας στην Νέα Σμύρνη. Καταδικάζω κάθε μορφή βίας. Καμία παραίτηση, καμία ανάληψη ευθύνης. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Κυβέρνηση μας είναι πολιτικά «ατάλαντη» και θα την χαρακτήριζα επικίνδυνη. Η βία όμως είχε και άλλη υπόσταση. Έχασα την εμπιστοσύνη μου παρακολουθώντας τον σπουδαίο αγώνα θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης να καταγγέλλουν περιστατικά από ανθρώπους που η κατάχρηση της εξουσίας τους έκανε να πιστέψουν ότι μπορεί να ελέγχουν ανθρώπινες ψυχές και σώματα.
ΚΕΡΔΙΣΑ
Είμαι της άποψης ότι πάντα χάνεις κάτι για να κερδίσεις κάτι άλλο. Κέρδισα νέες συνήθειες. Όπως φαντάζεστε υπήρξε άπλετος χρόνος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δω πολλές σειρές και ταινίες που ήθελα τόσο καιρό να παρακολουθήσω. Διάβασα βιβλία, άκουσα μουσική και μπήκα σε διαδικασία να μάθω νέες συνταγές που προστέθηκαν στην μαγειρική μου φαρέτρα. Κέρδισα βόλτες στο Πειραιά κάτω από το ρολόι και σε μέρη που δεν είχα ποτέ συναντήσει. Το σημαντικότερο διαμαντάκι που κέρδισα είναι η πρόταση της Αγνής Χιώτη για επαναλειτουργία της Θεατρικής Ομάδας RepenteArts. Έτσι η Αγνή Χιώτη, ο Χάρης Χιώτης, η Αναστασία Μανιάτη και εγώ ξεκινήσαμε ένα υπέροχο ταξίδι με προορισμό τη δημιουργία. Διοργανώσαμε σεμινάρια «Υποκριτικής και Αυτοσχεδιασμού» , «Θεάτρου και Ψυχολογίας» καθώς και ιδέες για μελλοντικές δράσεις.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Αυτό που περιμένω είναι η απόλυτη ανοσία. Περιμένω την στιγμή που όλα θα είναι υγιή. Όταν εννοώ υγιή μιλάω για επούλωση των πληγών μας, την απουσία της απειλής ενός ιού και την υγιή λειτουργία της κοινωνίας μας. Περιμένω να επιστρέψουμε χωρίς να ξεχάσουμε τι έχει προηγηθεί… Περιμένω πρόβες από κοντά, σωματική επαφή, χειραψίες αγκαλιές χωρίς δεύτερη σκέψη, εξόδους και χορούς μέχρι το πρωί δίχως άγχος για απαγόρευση ώρας κυκλοφορίας.
*** Με την ομάδα RepenteArts θα ανακοινώσουμε νέα σεμινάρια με θέμα: «Υποκριτική και Αυτοσχεδιασμός» καθώς και «Θέατρο και Ψυχολογία». Παράλληλα αρχές Ιουλίου σε χώρο που θα ανακοινωθεί σύντομα θα παρουσιάσουμε ένα αναλόγιο του «Βόυτσεκ» σε σκηνοθεσία της Αγνής Χιώτη. Υπάρχουν πολλές ιδέες και όρεξη για την υλοποίηση τους που σύντομα θα ανακοινωθούν.
