Της Μαρίας Γεωργαντά
Το όνειρο
Την ώρα που κλείνεις τα μάτια σου και οι άμυνές σου καταρρέουν σαν ντόμινο. Τότε που η φαντασία σου ξυπνάει όσα δεν θες να ξεχάσεις. Η φαντασία σου ξυπνάει τη λήθη! Πάντα μου φαινόταν περίεργο, δεν είναι; Εκεί πάντα σε βλέπω. Εκεί πάντα με βλέπεις. Εκεί πάντα μένω. Εκεί πάντα μένεις. Τα καταφέρνουμε. Αν μιλάμε; Δεν θυμάμαι, ίσως ναι… Ίσως πάλι, όχι… φοβάμαι τις λέξεις, προκαλούν αναστάτωση, λέω μηχανικά μόνο ό, τι θες να ακούσεις, ό, τι αντέχεις να ακούσεις… Το βλέμμα, ναι! Κοιταζόμαστε, ναι! Φαίνεται ευκολότερο αλλά δεν είναι. Οι λέξεις μπορεί να κάνουν θόρυβο, αλλά το βλέμμα χαράζεται… ξέρεις, κάνει εκείνες τις βαθιές χαραγματιές, που το σημάδι τους έχει μνήμη… σαν το άγγιγμα και αυτό… έχει μνήμη… και ξέρεις αυτή η μνήμη είναι αυθύπαρκτη, αυτόνομη εντελώς… μπορεί κάποτε να ξεχάσεις το όνομά σου, να μην αναγνωρίζεις τα πράγματα γύρω σου, να μην έχεις λέξεις να προφέρεις, αλλά το βλέμμα που σε άγγιξε και το χάδι που σε διαπέρασε, δεν τα ξεχνάς… σαν τη ξαφνική δροσιά από το αεράκι, που σε ανατριχιάζει, σαν μια ανάμνηση που σε βουρκώνει… ξέρεις, ποιo είναι το παράξενο; Στα όνειρα δεν θα τα δεις, δεν θα τα αισθανθείς… κανένα βλέμμα, κανένα χάδι… ίσως, γιατί έφτασαν στον προορισμό τους, έγιναν ζωή… όπως κάθε όνειρο που σέβεσαι… σε σέβομαι… σαν όνειρο…
Η ζωή
Έχει διαφορά; Η ζωή με το όνειρο έχει; Θέλεις να έχει; Και τώρα πάλι με κοιτάς… θα ‘θελα να ακούσω τη φωνή σου, όμως… να κάνει ηχώ… να κάνω την ηχώ, αν προτιμάς… αν φοβάσαι λιγότερο έτσι… δεν θα αντιδρώ σε ό, τι λες, μόνο θα επαναλαμβάνω… θα επαναλαμβάνω, ώσπου να εξοικειωθείς στο άκουσμα και να χαμογελάς με τις λέξεις… είναι όμορφες οι λέξεις και ωραίες -έρχονται πάντα στην ώρα τους… στην αρχή έτσι γίνεται, άλλωστε… κοιταζόμαστε, γνωριζόμαστε, εξημερωνόμαστε, αγαπιόμαστε και αν κουραστούμε να ξαναπάμε στην αρχή, χωριζόμαστε… ξεχνιόμαστε… θυμόμαστε… κοιτάς το σπαθί μου; Ναι, ξέχασα -ήθελα να ξεχάσω- να στο πω… χρειάζεται το σπαθί… σε όλα αυτά τα στάδια που σου ανέφερα… και για σένα και για μένα… βλέπεις, μέσα σου υπάρχει μια Λερναία Ύδρα …οι άμυνές σου είναι… όσες περισσότερες σκοτώνω για να μπω μέσα σου, άλλες τόσες ξεφυτρώνουν, για να με κρατήσουν μακριά σου… κράτα το σπαθί, θα σου χρειαστεί… με τους ανθρώπους θα σου χρειαστεί… ίσως, εκεί να κρύβεται και η μαγεία μας τελικά…
Η απόγνωση
Κουράστηκες; Πάρε μια ανάσα… Τi έπαθες; Πιέζεσαι; Ασφυκτιάς από βλέμματα αναποφάσιστα, από διφορούμενες σιωπές ή παρερμηνευμένα λόγια, από όνειρα που ψάχνουν το χρόνο -είναι που τρέχει σαν μπόμπιρας και αυτός και σε πιάνει από το χέρι, μόνο όταν το θελήσει… Συγγνώμη, εγώ φταίω, έπρεπε να σε είχα προετοιμάσει… ναι, δεν φτάνει μόνο το σπαθί… βασικά από ένα σημείο και μετά δεν χρειάζεται καν… από ποιo σημείο; Δεν ξέρω… αλήθεια, δεν ξέρω, στον καθένα είναι διαφορετικό… δεν γνωρίζω το δικό σου σημείο, δεν γνωρίζω τίποτα για σένα, θα ‘θελα να σε γνωρίσω -αλλά δεν με αφήνεις, να σε αγγίξω -αλλά δεν με αφήνεις, να είμαι όνειρο που σέβεσαι- αλλά δεν με αφήνεις… δεν γνωρίζεις; Συγγνώμη, παρασύρθηκα… πού είχαμε μείνει; Ναι, στο «σημείο», ναι… είναι τότε, που το μόνο που χρειάζεται να έχεις πάνω σου, είναι μια αγκαλιά… και την αλήθεια σου… αν αρκούν; Σου αρκούν…
Το ταξίδι
Με μουσικές να ντύνεις τις «Ιθάκες» σου… φοβάσαι, να μην ξελογιαστείς; Μην ανησυχείς, η λογική είναι σαν τον «τυχοδιώκτη», πάντα βρίσκει «θέλγητρα», για να γυρίσει κοντά σου! Στα ταξίδια σου ας αφεθείς… ας χαθείς… ας αναβαπτιστείς ακόμα… εξάλλου για τον καθένα θα έχεις άλλο όνομα… το όνομα της έλλειψής του… έτσι μόνο γνωριζόμαστε… έτσι συμπληρωνόμαστε… Α! Και μην αποφύγεις τα βλέμματα… χωρίς το βλέμμα κάποιου δεν μπορείς να είσαι καν περαστικός… μη διστάσεις να δώσεις και εσύ το δικό σου… να κοιτάξεις… να δεις… ως εκεί που φτάνεις… ως εκεί…
Το τέλος
Πονάς; Ο καθένας έχει ανάγκη την πλάνη… μόνο έτσι μπορεί να ερμηνεύσει την πολυπλοκότητά του και να τη δει σαν ενότητα… σε μπέρδεψα, ε; Έχεις πολλά «προσωπεία», αυτό είναι όλο… έχεις όσα «προσωπεία» αναγνωρίζεις και στον έξω από σένα κόσμο… και οι άλλοι το ίδιο… φυσικά, «καθρέφτες» σου είναι… έχεις ανάγκη την πλάνη, για να δεις εσένα ολοκληρωμένα… να ενώσεις όλες τις πτυχές, τα «προσωπεία» όλα να ενωθούν και να γίνεις ένα «πρόσωπο»… θα χαμογελάσεις σύντομα… στο τέλος θα χαμογελάσεις…
Η αρχή
Να γνωριστούμε; Τώρα μπορούμε…
* Στη φωτογραφία, έργο του Γκούσταβ Κλιμτ
