Πριν από 45 χρόνια, μάθαμε για την ιστορία των 29 στη Χιλή που επέζησαν μετά την αεροπορική τραγωδία στις Άνδεις, τρεφόμενοι με τις σάρκες των νεκρών συνεπιβατών τους.
Καθημερινά υπάρχουν το ίδιο σκληρά περιστατικά σε κάθε σημείο του πλανήτη:
– Βενεζουέλα: Διαμέλισαν και έφαγαν το γιο του μέσα στη φυλακή.
– Βέλγιο: Έτρωγαν ο ένας τον άλλον και έφτιαχναν όπλα από τα κόκαλά τους.
– Σαουδική Αραβία: Οι άνδρες επιτρέπεται βάσει νόμου να φάνε τις γυναίκες τους αν είναι πεινασμένοι.
– Τανζανία: Απίστευτος κανιβαλισμός. Μαγείρεψαν… μοιχό.
– Κονγκό: Οργισμένο πλήθος λιθοβόλησε, έψησε και έφαγε ισλαμιστή αντάρτη.
– Βόρεια Καρολίνα: Ένα ζευγάρι συνελήφθη όταν οι αρχές ανακάλυψαν στον κήπο τους, θαμμένα ανθρώπινα κόκαλα.
– Νότια Αφρική: Έφαγε με μαχαιροπίρουνα την καρδιά του εραστή, της πρώην φίλης του.
* Όμως από στα πρώτα σχολικά μας βιβλία διαβάσαμε πως όταν «πείνα και πανούκλα έπεσαν στην Αθήνα, οι κάτοικοι θυσίασαν πολλές παρθένες για να γλυτώσουν από τα δεινά, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Τότε ρώτησαν το μαντείο τι να κάνουν. Το μαντείο απάντησε πως για να σταματήσει αυτή η μάστιγα, οι Αθηναίοι έπρεπε να δώσουν στον Μίνωα αυτό που τους ζητούσε, δηλαδή να του δίνουν κάθε χρόνο φόρο επτά νέους και επτά νέες οι οποίοι θα δίνονταν τροφή στον τερατόμορφο Μινώταυρο. Και αυτό έκαναν μέχρι να εμφανισθεί ο Θησέας και να δώσει ένα τέλος σε αυτή την ανθρωποθυσία».
* Παρόμοιες ιστορίες δεν έχουν τέλος. Μάλιστα την πιο χαρακτηριστική την ζήσαμε «εξ απαλών ονύχων» αλλά και την… τραγουδήσαμε στο νηπιαγωγείο όταν μέσα στην καλή χαρά λέγαμε πως «τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…», προσθέτοντας όποιο όνομα επιθυμούσαμε, λέγοντας «κι ο κλήρος πέφτει στον τάδε ή στην δείνα…». Παιχνίδι, τραγούδι και… φάγωμα του ανεπιθύμητου.
Μη γνωρίζοντας βεβαίως ότι το αυθεντικό τραγούδι, που είναι γαλλικό και έχει τίτλο «il etait un petit navire», βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που δεν είναι παιδική, αλλά δυσάρεστη και μακάβρια… Μια ιστορία κανιβαλισμού.
Όταν φτάσεις στα όρια της επιβίωσης, είναι σίγουρο ότι θα κάνεις τα πάντα για να ζήσεις. Η ίδια η λέξη επιβίωση, σημαίνει ότι καταφέρνω να ζω, εις βάρος κάτι άλλου.
Μέσα σε κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα σε κάθε παιδί υπάρχει έντονος ο αρχέγονος φόβος μήπως φαγωθεί! Τα λαϊκά παραμύθια είναι γεμάτα με ιστορίες για δράκους, που τρέφονται με το κρέας μικρών παιδιών.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του.
Μάλιστα στις εφημερίδες, μια ζωή τώρα, ειδήσεις με αυτό το περιεχόμενο και την ίδια σκληρότητα υπήρχαν σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Το λέω αυτό επειδή μπορεί ο κανιβαλισμός και η ανθρωποφαγία να μην είναι κάτι ασυνήθιστο αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάτι τόσο οικείο σε μένα, λόγω επαγγέλματος, θα με συγκλόνιζε στη σκηνή ενός θεάτρου.
Στη Νότια Πολωνία, την άνοιξη του 1944
Αναφέρομαι στο Θέατρο Vault και στη νέα σκηνοθετική δουλειά του Δημήτρη Καρατζιά, “The Curing Room”, το αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα του David Ian Lee, το οποίο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 1944 στη Νότια Πολωνία. Πριν αποχωρήσουν τα ναζιστικά στρατεύματα, αιχμαλωτίζουν μια διμοιρία Ρώσων στρατιωτών. Τους σκοτώνουν όλους εκτός από επτά άνδρες, που κλειδώνουν γυμνούς, χωρίς φαγητό και νερό στο κελάρι ενός άδειου μοναστηριού. Σε ένα χώρο που ήταν προορισμένος για τη συντήρηση των τροφίμων. Την ελπίδα, θα τη διαδεχτεί η ένταση, η αγωνία, ο θυμός, η άρνηση, ο φόβος, η απόγνωση. Ο εγκλεισμός, η πείνα και η δίψα, το ένστικτο της επιβίωσης γρήγορα θα τους οδηγήσει στα άκρα.
Ενώ οι στρατιώτες δεν φορούν πλέον τις στολές τους, εξακολουθούν να τηρούν τους κανόνες πειθαρχίας στους οποίους είχαν εκπαιδευτεί. Από ένα σημείο και μετά η επιβίωση γίνεται το μόνο πράγμα που μετράει. Και αυτό περιλαμβάνει την αντιμετώπιση της πείνας.
Στη σειρά 4, στη θέση 6, στην αίθουσα του πρώτου ορόφου στο Vault, αμέσως μετά την ενημέρωση ότι πρέπει να κλείσουμε τα κινητά και ότι απαγορεύεται η φωτογράφιση ή βιντεοσκόπηση κατά τη διάρκεια της παράστασης, δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα όταν οι πρώτες νότες της μουσικής με άρπαξαν και με πέταξαν στο κέντρο της σκηνής.
Μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση (Μάνος Αντωνιάδης) είχε τον ρόλο του 8ου ηθοποιού. Μια μουσική που συναρπάζει τον θεατή από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή της παράστασης. Τα τελευταία χρόνια σπάνια άκουσα τόσο δυνατές μελωδίες που δεν είναι ένα απλό μουσικό χαλί αλλά βασικός πρωταγωνιστής. Μια μουσική που εκτός από το χειροκρότημα του κοινού, αξίζει οπωσδήποτε βραβείου.
Παρόμοια πρωταγωνιστική συμμετοχή είχαν και ο σχεδιασμός των φωτισμών (Βαγγέλης Μούντριχας) και η κατασκευή του σκηνικού χώρου (Γιώργος Λυντζέρης).
Από εκεί και πέρα έχουμε τους επτά ηθοποιούς: Νίκος Γκέλια, Στέλιος Καλαϊτζής, Μάνος Κανναβός, Παναγιώτης Μπρατάκος, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης.
Εδώ ταιριάζει απόλυτα το «και οι 7 ήταν υπέροχοι». Κάθε ανάσα, κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε βλέμμα τους έχει μια αξεπέραστη δυναμική. Το κείμενο χωρίς τη δική τους παρουσία θα ήταν ένα απλό άψυχο χαρτί. Αυτά τα εφτά παιδιά ανάστησαν τους εφτά στρατιώτες που έζησαν αυτό το ψυχολογικό μαρτύριο. Το γεγονός ότι οι εφτά ηθοποιοί είναι ολόγυμνοι το… διάβασα στο πρόγραμμα. Ούτε για κλάσματα δευτερολέπτου δεν σε μαγνητίζει το γυμνό. Οι συγκλονιστικές ερμηνείες τους δεν αφήνουν άλλα περιθώρια. Το αξιοπερίεργο αλλά συγχρόνως και αξιοθαύμαστο είναι πως κανένας δεν υστερεί σε σύγκριση με τους υπόλοιπους έξι. Πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη μηχανή που οδηγεί τους θεατές στα ύψη της θεατρικής απόλαυσης.
Θα έλεγα πως ο σκηνοθέτης (Δημήτρης Καρατζιάς) είναι πολύ τυχερός που έχει τέτοια ομάδα. Δεν θα το πω όμως γιατί είναι λάθος. Το σωστό είναι πως ο Καρατζιάς είναι ευτυχής επειδή έχει και τις γνώσεις και τη δυνατότητα να κάνει αυτές τις επιλογές. Όμως και αυτό δεν αρκεί. Το μεγαλείο αυτής της παράστασης είναι το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης κατάφερε να ξεκλειδώσει τους ηθοποιούς του και να τους «κλέψει» τα καλύτερα στοιχεία τους που ίσως να ήταν καλά κρυμμένα ακόμη και για τους ίδιους τους εφτά πρωταγωνιστές.
Μακάρι να μπορούσε να βραβευθεί αυτή η χρυσή ομάδα του θεάτρου Vault.
Θαυμάσια σκηνοθετημένη παράσταση, που επιτυγχάνει να είναι ανατριχιαστική, μακάβρια, βίαιη, βάναυση ακόμα και διαφορετική, ευφάνταστη και πρωτοποριακή. Μια παράσταση με νόημα αντιπολεμικό, μια παράσταση για τη σκοτεινή πλευρά της επιβίωσης.
Το “Curing Room”, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, είναι μια μορφή θεάτρου που ωθεί στα όρια. Περιλαμβάνει σκηνές που δεν έχετε δει ποτέ πριν στη σκηνή. Άλλους θα τους ανατριχιάσει κι άλλους θα τους γοητεύσει. Στους περισσότερους θα συμβούν και τα δύο.
Κλείνοντας να πω ότι πρέπει να προγραμματίσετε εγκαίρως και να κλείσετε τα εισιτήριά σας μιας και κάθε παράσταση είναι sold out.
The Curing Room
Συγγραφέας: David Ian Lee
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικός χώρος: Γιώργος Λυντζέρης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Κατασκευή πτωμάτων: Μιχάλης Παπαδόπουλος
Διδασκαλία σκηνικής πάλης: Αλέξανδος Αχτάρ
Παραγωγή: Vault
* Παίζουν:
Νίκος Γκέλια, Στέλιος Καλαϊτζής, Μάνος Κανναβός, Παναγιώτης Μπρατάκος, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης
* Μέχρι και την Κυριακή 9 Απριλίου 2017
Ημέρες παραστάσεων
Παρασκευή 9.15 μ.μ.
Σάββατο 9.15 μ.μ.
Κυριακή 6.15 μ.μ.
Διάρκεια: 100 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
* Τιμές Εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμΕΑ
Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) / Ατέλειες: 5 ευρώ
Προπώληση Viva: 12 ευρώ
* Απαγορεύεται η φωτογράφιση και η βιντεοσκόπηση κατά τη διάρκεια της παράστασης.
* Πολυχώρος Vault
Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός
Κοντά στο μετρό Κεραμεικός
Τηλέφωνα επικοινωνίας
213-035.64.72 και 6949-534.889
* Στην πρώτη φωτογραφία
Από αριστερά: Βασίλης Τσιγκριστάρης, Νίκος Γκέλια, Παναγιώτης Μπρατάκος, Στέλιος Ψαρουδάκης και ο Θανάσης Πατριαρχέας. Στο κέντρο ο Μάνος Κανναβός, κάτω στο κέντρο ο Στέλιος Καλαϊτζής.
