Αρχαϊκός κορμός Απόλλωνος

Στον μεγάλο φίλο μου Αύγουστο Ροντέν

Ποτέ δεν τό ‘δαμε το ανήκουστο κεφάλι
όπου μεστώναν των ματιών του οι βολβοί.
Όμως το στήθος του φλογίζει σαν κερί
κι εκεί το βλέμμα, τώρα πια σε θέση άλλη

ριζώνοντας, ζει και διαρκεί. Το στέρνο, αλλιώς,
δεν θα σε τύφλωνε, κι απ’ την καμπή του ισχίου
δεν θα κυλούσε ενός γέλιου ο μορφασμός
ώς το σημείο που ήταν πρώτα του μορίου.

Αλλιώς, η πέτρα θα ‘στεκε ανάπηρη, μισή
κάτω απ’ τους ώμους που ερειπώθηκαν στην πτώση
και δεν θα σπίθιζε όπως άγρια λεοντή

ούτε σαν έκρηξη άστρου από παντού με τόση
λάμψη : γιατί το κάθε τι από δώ σε βλέπει,
η κάθε μια γωνιά. Ζωή ν’ αλλάξεις πρέπει.

`

[Επιτάφιο του ποιητή]*

Ρόδο, ω καθαρή αντίφαση, ηδονή
ο ύπνος να μην είσαι κανενός κάτω από τόσα
βλέφαρα.

* (Σ.τ.μ.): Κατά τον θρύλο, ο Ρίλκε ασθένησε από λευχαιμία όταν τραυματίστηκε από το αγκάθι ενός ρόδου ενώ φρόντιζε τον κήπο του. Καθώς αγαπούσε ιδιαίτερα τα τριαντάφυλλα, τον παρηγορούσε η σκέψη ότι τα πάθη του οφείλονται σ’ ένα αγκάθι τους. Πέθανε στις 29. 12. 1926 στο Σανατόριο Val-Mont κοντά στο Μοντρέ. Το επίγραμμα αυτό είναι χαραγμένο στον τάφο του, στο κοιμητήριο της ορεινής κοινότητας Raron της Ελβετίας. Το αμφίσημο σύμβολο του ρόδου με το πλήθος των “βλεφάρων” του, δηλαδή των πετάλων του, παραπέμπει αρχικά στον ύπνο, την ανάπαυση και τη λύτρωση που παρέχει ο θάνατος. Συνάμα όμως αισθητοποιεί τη δύναμη της ζωής, αφού η ηδονή που προκαλεί η θέαση του άνθους διώχνει κάθε σκέψη ύπνου και παραίτησης. Για τον λόγο αυτό ο ποιητής το αποκαλεί “καθαρή αντίφαση”.

Φθινόπωρο

Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,
σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού·
πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού.

Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,
από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά.

Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.
Κοίτα τους: όλοι χάνονται στα βάθη.

Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή
στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.

`