Ο μονόλογος “Αυτοκράτωρ Αδριανός” αφορά την ταραχώδη – περιπετειώδη ζωή του μεγάλου φιλέλληνα και λάτρη του ελληνικού πνεύματος, Αυτοκράτορα Αδριανού. Είναι ένας συνδυασμός ιστορικών και φανταστικών γεγονότων, που στοχεύει στο να καταδείξει, πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους και τις ίδιες επιθυμίες! Μεγαλώνουμε σε οικογένειες με ελλείψεις και ελαττώματα, παθιαζόμαστε να πετύχουμε υψηλούς στόχους -για ν’ αποδείξουμε, κυρίως στον εαυτό μας, ότι αξίζουμε- και όταν το πετύχουμε πιστεύουμε πως είμαστε παντοδύναμοι θεοί… Ακολουθούν, τότε, τα χτυπήματα της μοίρας, που μας προσγειώνουν απότομα, και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη, είναι ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε… Βαθιά και απόλυτα… Ως το τέλος μας!
Ο Πόπλιος Αίλιος Αδριανός (76-138) ήταν ένας από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ως λάτρης του ελληνικού πνεύματος, κυρίως των Στωικών και του Επίκουρου, εφάρμοζε τις διδαχές των Ελλήνων φιλοσόφων στη ζωή του και παράλληλα προσπαθούσε να τις μεταλαμπαδεύσει σε όλο τον κόσμο. Τα δεκαέξι χρόνια της διακυβέρνησής του ήταν τα πιο ειρηνικά στην ιστορία της Ρώμης. Ήταν βαθύτατα ουμανιστής και φρόντισε για τις ανάγκες του λαού του. Μείωσε τη δουλεία, εξανθρώπισε τον νομικό κώδικα και απαγόρευσε τα βασανιστήρια. Προώθησε τις τέχνες και τα γράμματα και έχτισε βιβλιοθήκες, θέατρα, ναούς, υδραγωγεία και λουτρά.
Συντελεστές
Κείμενο: Χρήστος Λιακόπουλος
Σκηνοθεσία: Χρήστος Λιακόπουλος, Αναστασία Μαρκουτσά
Φωτισμοί: Χρήστος Λιακόπουλος
Κοστούμι: Μίκα Πανάγου
Θρόνος – Στεφάνι: Γιώργος Ρούσσης
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Λιακόπουλος
Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς
Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Βότσαρης, Τζένη Κουκίδου
Δημιουργία και επιμέλεια εικαστικών: Τζουλίανα Νίκα
Κατασκευή κοστουμιού: Βάνια Αλεξάντροβα
Δημόσιες σχέσεις: Άντζυ Νομικού
Σκηνοθεσία και μοντάζ video trailer και spot: Χρήστος Λιακόπουλος
Ηλεκτρονική επεξεργασία video trailer και spot: Τζένη Κουκίδου
Ήχος: Σπύρος Αραβοσιτάς
Στο ρόλο του Αδριανού ο Χρήστος Λιακόπουλος
Πληροφορίες
Κάθε Κυριακή στις 9 μ.μ.
Στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 12, Αθήνα, 2103428650
Γενική είσοδος 10 €
Άνεργοι και ατέλειες 7€
Διάρκεια: 70′
***
Δύο άρθρα για την παράσταση “Αυτοκράτωρ Αδριανός” σε κείμενο, σκηνοθεσία και ερμηνεία του Χρήστου Λιακόπουλου
…Μας προσφέρει, επί εβδομήντα συνεχή λεπτά, μια μοναδική θεατρική στιγμή, ενδυόμενος την ψυχική εσθήτα μιας ξεχωριστής ιστορικής μορφής, του αυτοκράτορα Αδριανού.
Στο θεατρικό μονόλογο τού Λιακόπουλου, που περιέχει ιστορικά αλλά και μη ιστορικά στοιχεία, παρακολουθούμε, σε μια μοναδική διδασκαλία υποκριτικής τέχνης, το διστακτικό ξεκίνημα, την ένδοξη περίοδο ακμής και το τραγικό τέλος της βασιλείας ενός ηγέτη που αγαπήθηκε όσο λίγοι. Με την επιβλητική του μορφή και την καθαρή εκφορά λόγου, ο ηθοποιός δεσπόζει “αυτοκρατορικά” και, μετακινούμενος στον μικρό λιτό σκηνικό χώρο κάτω από ένα φωτισμό και μουσική επένδυση τα οποία ο ίδιος έχει επιμεληθεί, πετυχαίνει να μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής του Αδριανού. Η φυσική παρουσία του ηθοποιού και το τόσο κοντά στον θεατή δρώμενο, ενισχύουν την άποψή μου ότι, αν και ίσως ασυνείδητα, ο Λιακόπουλος επιλέγει, μέσα από τη θεατροσκηνική αυτή γειτνίαση, να διαμορφώσει ένα κλίμα συμμετοχής του θεατή δικαιολογώντας, κατά κάποιο τρόπο, και τα όσα υποστηρίζει ο Μπενβενίστ σχετικά με τον μονόλογο που είναι ένας εσωτερικός διάλογος διατυπωμένος σε “εσωτερική γλώσσα” ανάμεσα σε ένα “εγώ ομιλητή” κι ένα “εγώ-ακροατή”.
Στα χέρια τού Λιακόπουλου, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας όχι μόνο αναβιώνει ως μύθος αλλά εξανθρωπίζεται ως μεταφορική – συμβολική ενσάρκωση του σημερινού αγωνιζόμενου και πάσχοντος ανθρώπου ο οποίος, από τη μια μεριά, έχει τα ίδια όνειρα, τη δύναμη και το σθένος να τα υλοποιήσει και, από την άλλη, τους ίδιους φόβους με τον Αδριανό.
Ο Έλληνας ηθοποιός και συγγραφέας, παραμένει πιστός σε αυτό που από πολύ νέος είχε αποφασίσει, να τολμήσει δηλαδή να λειτουργήσει σαν διαφορετικός χαρακτήρας παίζοντας κατά καιρούς ρόλους που του επιτρέπουν να γνωρίσει βιωματικά αυτά που διαβάζει και παρατηρεί. Προσπαθεί να είναι πιστός σε αυτό που έχει δηλώσει για τον καλό ηθοποιό που είναι αυτός που μπορεί να μεταλλάσσεται. Ο Αδριανός τού Λιακόπουλου αποτελεί φυσική εξέλιξη, το τέλος δηλαδή (που είναι μια νέα αρχή…) μιας συνεπούς πορείας στη διάρκεια της οποίας ερμήνευσε, μεταξύ άλλων, Μολιέρο, Σαίξπηρ, Ουάιλντ , Πιραντέλο και Ίψεν.
Δημήτρης Φίλιας, Καθηγητής Λογοτεχνικής Μετάφρασης Ιονίου Πανεπιστημίου
Η συγγραφική – σκηνοθετική πρόταση του κ. Λιακόπουλου αποτελεί έναν μονόλογο, στην ουσία του εσωτερικό, μια απόπειρα ανασύνθεσης της μνήμης και αποκατάστασης ενός θρυμματισμένου Εγώ και μιας αλλοτριωμένης συνείδησης, που διαταράχθηκε λόγω των τύψεών του για μια ακούσια θυσία που εξακολουθεί να ταλανίζει τον αυτοκράτορα μέχρι το θάνατό του. Η τεχνική της αφήγησης που ακολουθείται είναι η ευθύγραμμη εγκιβωτισμένη, που ξεκινά από τη χρονική στιγμή όπου σε μεγάλη πια ηλικία ο ήρωας, ανακαλεί το παρελθόν, τη ζωή του, εστιάζοντας στη σχέση του με τον Αντίνοο και επιστρέφει ξανά στο χρόνο της σκηνικής δράσης. Έχουμε την περίπτωση ενός ομοδιηγητικού – παντογνώστη αφηγητή, η διήγηση του οποίου αναδεικνύει βιογραφικά στοιχεία του Αυτοκράτορα Αδριανού, αποτυπώνει τα ήθη και τα έθιμα της ρωμαϊκής αριστοκρατίας, περνά μηνύματα για ερωτήματα που απασχολούν το άτομο από κτήσεως κόσμου και καυτηριάζει την εγωπάθεια, τη ματαιοδοξία, την ακόρεστη δίψα για εξουσία, ενώ από την άλλη πλευρά εξαίρει την αξία της άδολης και πραγματικής αγάπης χωρίς την οποία ο άνθρωπος, νιώθει κενός, ανεξάρτητα από την οικονομική θέση ή το κοινωνικό του status.
Όσον αφορά τα σκηνοθετικά ευρήματα, ο κ. Λιακόπουλος μας παρουσιάζει μία προσέγγιση λιτή, χωρίς εικαστικούς βερμπαλισμούς, που σέβεται την εποχή διαδραματίσεως των ιστορικών γεγονότων, και που στηρίζεται κυρίως στην ατομική του ερμηνεία, στο ρυθμό του λόγου και στην εναλλαγή του προσώπου αφήγησης με την παρεμβολή ευθύ λόγου σε turning points της ζωής του ήρωα, όπως στην εικόνα όπου αναλαμβάνει την εξουσία μετά το θάνατο του Τραϊανού, ή όταν πρωτοσυναντά τον Αντίνοο. Μάλιστα στην τελευταία εικόνα έχουμε σύζευξη δύο τεχνικών, της επιβράδυνσης της αφήγησης και της παρεμβολής ευθέων προτάσεων ή ερωτήσεων σε β’ ενικό πρόσωπο. Ένα ακόμη σκηνοθετικό μέσο που μετέρχεται για να εξάρει τη μετάβαση από τη μια συναισθηματική κατάσταση στην άλλη, ή τη μεταπήδηση σε μια νέα κομβική φάση της ζωής του, είναι ο φωτισμός ή η χειρονομία, η στάση του σώματος, η μεγαλύτερη δηλαδή πρόκληση ενός ηθοποιού που μεταδίδει στο δέκτη το μήνυμά του χωρίς σκηνοθετικές – σκηνογραφικές περιττολογίες, οι οποίες ενίοτε απομακρύνουν το θεατή από το κείμενο και την ερμηνεία και τον κατευθύνουν σε ένα εικαστικό και ηχητικό χάος.
Προσωπικά επικροτώ την παράσταση του Χρήστου Λιακόπουλου -ο οποίος παρεμπιπτόντως έγραψε το κείμενο, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στο παραστατικό αυτό γεγονός και σας παροτρύνω να παρακολουθήσετε την παράσταση για να σκεφτείτε αν ο κόσμος θα ήταν καλύτερος με πολιτικούς ηγέτες μυημένους στην τέχνη.
Χριστιάνα Οικονόμου, Φιλόλογος-Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του ΕΚΠΑ. MPhil in Theatrical Studies.
