Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
Πολύ ζεστό το απόγευμα του Σαββάτου, αν και με κάποια σύννεφα. Αρκετή κίνηση στο δρόμο προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Σχεδόν όπως κάθε εβδομάδα από την έναρξη του Φεστιβάλ. Στο χώρο στάθμευσης και πάλι όλα καλώς οργανωμένα. Συνωστισμός μόνο στο δρομάκι που μας οδηγεί προς τον έλεγχο των εισιτηρίων και στην είσοδο. Πανό, πλακάτ, αφίσες, αφισέτες και έντυπο υλικό μοιράζουν εργαζόμενοι στο Υπουργείο Πολιτισμού. Διαμαρτύρονται για απολύσεις που ίσως έρθουν. Διαμαρτύρονται πολιτισμένα και χωρίς να ενοχλούν. Μπαίνουμε στο θέατρο, όπως πάντα, στις 8 παρά τέταρτο. Ο κόσμος σιγά σιγά γεμίζει τις κερκίδες.
Το σκηνικό (Έλλη Παπαγεωργακοπούλου), αποτελείται από έναν κορμό δένδρου, κομμένο κάθετα, σαν μια τεράστια ράμπα επάνω σε ένα κατάμαυρο γυαλιστερό σεντόνι που έχει σκεπάσει την ορχήστρα. Είναι η ώρα 8.15 και ακούμε τη φωνή μιας κοπέλας του Χορού. Ανεβασμένη πάνω στον κορμό διηγείται τον άθλο του Ηρακλή για το λιοντάρι της Νεμέας. Οι θεατές προσέρχονται και καταλαμβάνουν τις θέσεις τους. Δεύτερος άθλος η Λερναία Ύδρα. Ακολουθεί η διήγηση για τον Ερυμάνθιο κάπρο, τους Κενταύρους, τον Κέρβερο, τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και άλλα. Ολοκληρώνεται η διήγηση. Έξυπνο το εύρημα (Θωμάς Μοσχόπουλος) για μια διαφορετική έναρξη στις “Τραχίνιες” του Σοφοκλή. Η ώρα έχει φθάσει 9.15.
Τα φώτα (Λευτέρης Παυλόπουλος) χαμηλώνουν, δύο φαναράκια εμφανίζονται μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Η παράσταση αρχίζει. Ο λόγος του Σοφοκλή συνοδεύεται από σαξόφωνα, κρουστά και φλάουτα (μουσική, Κορνήλιος Σελαμσής). Μαγικός συνδυασμός. Όλα ακολουθούν το δρόμο τους με έναν ξέφρενο ρυθμό. Τα φαναράκια τώρα στα χέρια των 16 κοριτσιών, κάνουν περίεργους σχηματισμούς στον αέρα. Σε βασικό -πρωταγωνιστικό, θα έλεγα- ρόλο ο χορός (Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Δάφνη Δαυίδ, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Ελίνα Μάλαμα, Ηρώ Μπέζου, Νάνσυ Μπούκλη, Ειρήνη Μπούνταλη, Σεβίλλη Παντελίδου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Μαρίνα Σάττι, Καλλιόπη Σίμου, Αγγελική Τρομπούκη). Εκπληκτικές φωνές (μουσική διδασκαλία, Μελίνα Παιονίδου), έντονη χορευτική δράση (κίνηση, Χρήστος Παπαδόπουλος) και η κορυφαία (Άννα Καλαϊτζίδου) να φωτίζει κάθε σκηνή της σοφόκλειας τραγωδίας. Ευτυχής ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος που είχε να διαχειριστεί την εμπειρία της Φιλαρέτης Κομνηνού (Τροφός), την τεχνική της Άννας Μάσχα (Δηιάνειρα), τον δυναμισμό του Αργύρη Ξάφη (Ηρακλής), τη νεανική ορμή του Θάνου Τοκάκη (Ύλλος), τη σιγουριά του Κώστα Μπερικόπουλου (Άγγελος, Γέρων), το μοντέρνο στυλ του Γιώργου Χρυσοστόμου (Λίχας) και τη γυμνή ομορφιά της Ελένης Μπούκλη (Ιόλη). Σαν κινηματογραφική ταινία, η αγωνία κορυφώνεται, η ένταση δυναμώνει και οι πρώτες σταγόνες βροχής αρχίζουν… Είναι εκείνα τα σύννεφα που σας έλεγα στην αρχή του κειμένου. Ανησυχία για τη συνέχεια. Θα δυναμώσει η βροχή; Θα σταματήσει η παράσταση; Τίποτα από όλα αυτά. 
Λίγο πριν κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή ο Ηρακλής (που θύμιζε και λίγο Θοδωρή Κολοκοτρώνη), οι ψιχάλες ως δια μαγείας σταματούν. Όλα προχωρούν και ολοκληρώνονται χωρίς κάποια άλλη αναποδιά. Πρώτη φορά είδα παράσταση στην Επίδαυρο όπου όλοι οι θεατές παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι τα τεκταινόμενα. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια: “Σταμάτησε” τη βροχή. Έφερε πολύ κόσμο στο αργολικό θέατρο, αν και είχε να αντιμετωπίσει και τη μαζική έξοδο των αδειούχων του Αυγούστου και το ακριβό εισιτήριο που δεν λέει να πέσει εδώ και τέσσερα χρόνια. Πέτυχε να “παντρέψει” με επιτυχία τους έμπειρους, με τα νέα παιδιά του Χορού. Τα κορίτσια αυτά, που τα τίμησε στην τελική υπόκλιση και ο Αργύρης Ξάφης ο οποίος μπήκε ανάμεσά τους στον χαιρετισμό αναγνωρίζοντας έτσι τη μεγάλη τους προσφορά. Ο Μοσχόπουλος με όλα αυτά πέτυχε να μας αποδείξει πως τελικά είναι… δεκατρείς οι άθλοι του Ηρακλή. Έτσι το δυνατό χειροκρότημα διαρκείας ήταν δίκαια επιβράβευση στην προσπάθεια όλων των συντελεστών του Εθνικού Θεάτρου που δίδαξαν έπειτα από 43 χρόνια (Αλέξης Σολομός, 1970) τις “Τραχίνιες”.
Φωτογραφίες:
* Ο Θάνος Τοκάκης (Ύλλος) και μέλη του Χορού. Διακρίνεται επίσης η κορυφαία Άννα Καλαϊτζίδου.
* Ο Κώστας Μπερικόπουλος, Άγγελος, Γέρων.
* Ο Αργύρης Ξάφης, Ηρακλής.
