Ένιωσα την ακαταμάχητη επιθυμία για σοκολάτα. Κι όχι μόνο. Για σοκολάτα ρευστή, ζεστή και πικρή, που θα τη γευτώ στο βαγόνι ενός τρένου, μαζί με τρεις ακόμα άγνωστούς μου επιβάτες, με την ψυχή μου να ταξιδεύει στο Παρίσι. Έτσι πήγα στα «12 Κουπέ», το 2ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών, που έγινε κι εφέτος στο «Τρένο στο Ρουφ», τη διάσημη πια αμαξοστοιχία – θέατρο. Οι ηθοποιοί Ειρήνη Αναγνωστοπούλου και Χριστέλα Γκιζέλη (αριστερά) μου αφηγήθηκαν μια ιστορία απαγορευμένη και μου πρόσφεραν μια εμπειρία σοκολάτας με την ευφάνταστη θεατρική performance τους «Σοκολάτα ή ένα κομμάτι επιθυμίας». Η Ειρήνη και η Χριστέλα, συνάδελφοι και συμφοιτήτριες, δούλεψαν μαζί, λαχτάρησαν μαζί κι, όπως οι ίδιες το περιγράφουν, «δάγκωσαν πότε ζωή και πότε σοκολάτα», πότε λευκή και άπιαστη, πότε γάλακτος και ανείπωτη κι άλλοτε πικρή και ηδονική. Εμάς τους επιβάτες όμως μας γοήτευσαν με το ταλέντο, τη φαντασία τους και τη σοκολάτα τους.
Τη Σοφία Γαλανάκη την είχα συναντήσει και το χειμώνα. Πάλι στο ίδιο «Τρένο» να συνταξιδεύουμε. τη θαύμασα. Έξυπνη, γρήγορη, φανταστική. Μια κρύα νύχτα μας πρόσφερε μπίρα ιρλανδέζικη και μας ξενάγησε στο έργο του Μπρένταν Μπίαν και των άλλων ένδοξων Ιρλανδών, επαναστατών, καλλιτεχνών, συγγραφέων. Αυτή τη φορά με τον επίσης χαρισματικό Οδυσσέα Ι. Κωνσταντίνου τους απόλαυσα στη θεατρική performance “Déjà Vu” να τραγουδούν ιστορίες αληθινές κι ας μην ήταν πραγματικές. Δεν έχει αξία άλλωστε οι ιστορίες να λένε τα πράγματα όπως έγιναν αλλά όπως έπρεπε να γίνουν ή όπως θυμόμαστε πως έγιναν. Δυο παιδιά, δυο μικροί θεοί χορέψανε το «κούπε-πε» κι έφτιαξαν παραμύθια για τον έρωτα και το θάνατο, για τη φιλία και την αγάπη. Παραμύθια περίεργα, διαφορετικά γι’ αυτό και τόσο αληθινά. Δυο παιδιά, δυο θεοί, δυο σπουδαίοι νέοι καλλιτέχνες. Το Μουσικό Βαγόνι ήταν γεμάτο από την παρουσία τους.
Η ομάδα «Μαύρη Γάτα» αντλώντας έμπνευση από το κείμενο «Crave» της αυτόχειρος Σάρα Κέιν παρουσίασε την παράσταση «Α-Ζ» με τους θεατές να συμμετέχουν χτυπώντας ξύλινα κρουστά. Ήχοι και σιωπές, παιδικά βιώματα, κοινωνική βία, ερωτική εξομολόγηση, υπόκωφη δράση γεμάτη παύσεις και ενδόμυχες σκέψεις. Όλος ο κόσμος της αινιγματικής Σάρα Κέιν ήταν εκεί. Σε σκηνοθεσία Δήμητρας Βλάχου και Ελένης Δημητροπούλου με τη δεύτερη να ερμηνεύει το παραληρηματικό κείμενο της Αγγλίδας συγγραφέως μέσα στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της Αποβάθρας. Αινιγματική και θαρραλέα παράσταση που καθήλωσε τους παρευρισκόμενους.
Το «Yesmanity 2042» που επίσης παρακολούθησα ήταν μια προσεγμένη θεατρική – video performance που παρουσιάστηκε στο Θεατρικό Βαγόνι. Η ομάδα «ΝΟ!» συνάντησε διαδραστικά το κοινό με μια ιστορία που διαδραματίζεται 30 χρόνια μετά. Για τη ζωή και τις επιλογές της, το μέλλον, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, την αγωνία για το τέλος του πολιτισμού. Με ικανότητα σκηνοθετημένη από τον Alessandro Spiliotopulo και με πρωταγωνιστές τους πολλά υποσχόμενους Χριστίνα Γερογιάννη και Δημήτρη Νικολόπουλο.
Στο ατμοσφαιρικό Wagon-Restaurant η ομάδα «42 ολογράφως» πάντρεψε τον Μπρεχτ με τη σοφία των αρχαίων Ατζέκων και το αποτέλεσμα ήταν ένα «Φρενοκομείο με θέα τη θάλασσα». Ωραίοι, ευφάνταστοι και ταλαντούχοι οι Γιάννης Κουφαλέξης και Κωνσταντίνος Πέτρου. Εξαίσια η Δήμητρα Κοτίδου με υπέροχη φωνή σοπράνο. Μια παράσταση αλλόκοτη και γοητευτική. «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά του ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν», ρωτάει ο Μπρεχτ. Δύο λέξεις έχουν να απαντήσουν μόνο: Έλα ντε! Παιδιά μη σας αλλάξει ο κόσμος. Αρέσετε έτσι όπως είστε!
Στο Wagon-Restaurant επίσης θαυμάσαμε οι θεατές και τη φωτογραφική παρέμβαση της εικαστικού και φωτογράφου Κατερίνας Δρακοπούλου. Επρόκειτο για ένα εικονικό ταξίδι στις απόκρυφες εικόνες του νυχτόβιου Λονδίνου. Η σκοτεινιά, το μυστήριο και η μελαγχολία μαγνητίζουν και αναστατώνουν τη φωτογράφο γι’ αυτό και διαποτίζουν τις εικόνες της. Πολύ καλλιτεχνική η δουλειά της επομένως.
Οφείλω να σημειώσω πως μόνον αυτές τις δράσεις πρόλαβα να παρακολουθήσω. Ως εκ τούτου αυτές και σας παρουσιάζω και δεν θέλω να αδικήσω τις άλλες ομάδες. Οι επιλογές μου άλλωστε ήταν τυχαίες.
Η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας βυθίζεται στις έγνοιες. Ενώ κανείς μας δεν εξουσιάζει το αύριο, αναβάλλουμε τις μικρές ευτυχίες γι’ αργότερα. Ας ταξιδεύουμε. Το “Τρένο” αυτό είναι μια λύση, καθώς το 2ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «12 Κουπέ» συνεχίζεται έως τις 27 Μαΐου.
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
