Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
«Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια».
Τολστόι
Ο Λεβ Τολστόι δεν είναι μόνον ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς στον κόσμο, αλλά κι ένας φιλόσοφος, στοχαστής της ανθρώπινης ζωής και ιδρυτής μιας νέας κοσμοθεωρίας.
Όταν κανείς θέλει να αναφερθεί στις απαρχές του ρεαλισμού ξεκινά κατά κανόνα από τον Τολστόι. Στη σκιά του μεγάλωσαν ο Γκόρκι και ο Τσέχοφ. Τα ίχνη του τα βρίσκει κανείς στον Μαρσέλ Προυστ και ακόμη πιο έντονα στον Τόμας Μαν, τον Ουίλιαμ Φόκνερ, ακόμη και τον Τζέιμς Τζόις. Τεράστια η επίδρασή του επίσης (της Άννας Καρένινα κατ’ εξοχήν) στα δύο μείζονα μυθιστορήματα του Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ: τη «Λολίτα» και κυρίως την «Άντα».
Αυτός ο αριστοκράτης, που έζησε στα νιάτα του ως μποέμ και εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο -σύμφωνα με τους καθηγητές του ήταν «ανεπίδεκτος μαθήσεως»-, σε ώριμη ηλικία πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει στη Γιασνάγια Παλιάνα σχολεία αντιαυταρχικής, δηλαδή δημοκρατικής εκπαίδευσης.
Πολλοί λένε πως τα έξι θεατρικά έργα που άφησε, τελειωμένα ή ατέλειωτα, ο επικός συγγραφέας του “Πόλεμος και Ειρήνη”, δεν αντέχουν τη σύγκριση με τα μυθιστορήματά του, ούτε μπορούν να συναγωνιστούν επάξια τη δραματική παραγωγή του Γκόγκολ, του Οστρόφσκι και του Τσέχοφ. Παρ’ όλα αυτά η «Δύναμη του Σκότους» (ή το «Κράτος του Ζόφου», όπως μεταφραζόταν παλαιότερα) κρατάει ακόμα και σήμερα την ιστορική σημασία της πιο ρωμαλέας αγροτικής τραγωδίας που γέννησε η περίοδος του νατουραλισμού. «Ζωντανό πτώμα», χαρακτηρίστηκε απ’ τον Λένιν σαν μια «υπέροχα δυνατή και άμεση διαμαρτυρία ενάντια στην κοινωνική ψευτιά και υποκρισία».
Η Ομάδα Νάμα καταπιάστηκε φέτος με το αριστούργημα αυτό του Τολστόι, σχεδόν άγνωστο μέχρι τώρα στο αθηναϊκό κοινό, και το παρουσιάζει από τον Φεβρουάριο του 2017 στο Σύγχρονο Θέατρο με έναν εξαιρετικό θίασο.
Αληθινό περιστατικό
Η “Δύναμη του Σκότους” την εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκε εντυπωσίασε όχι μονάχα τον απλό λαό, μα κι εμπειρογνώμονες σαν τον Εμίλ Ζολά και τον Μπέρναρντ Σω. Ο Τολστόι δανείζεται το βασικό θέμα από ένα αληθινό εγκληματικό περιστατικό που είχε συμβεί στην Τούλα, 12 χιλιόμετρα μακριά από τη Γιάσναγια Πολιάνα (το οικογενειακό του κτήμα), θέλοντας ν’ αποδείξει πως οι ρίζες κάθε κακού βρίσκονται στις πρωτόγονες συνθήκες ζωής των αμόρφωτων χωρικών. Η λογοκρισία, καθώς ήταν επόμενο, απαγορεύει για αρκετά χρόνια την παράσταση του έργου στα θέατρα της Πετρούπολης και της Μόσχας.
Γι’ αυτό στην πρώτη συνάντησή του με τον Στανισλάβσκι -έτσι όπως την περιγράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης- ο Τολστόι τον παρακαλεί να ελευθερώσει, αν μπορεί, το έργο απ’ τη λογοκρισία και να το ανεβάσει σε όποια σκηνή θέλει, κάνοντας τις αλλαγές που είχε προτείνει για την τελευταία πράξη. Το ανέβασμα όμως δεν θα πραγματοποιηθεί παρά δεκάξι χρόνια αργότερα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας -αφού το έργο θα έχει πια πρωτοπαιχτεί σε ξένο έδαφος, στο Βερολίνο και στο Παρίσι.
Το αναμφισβήτητο αυτό αριστούργημα είναι γραμμένο μέσα στη δίνη μια βαθύτατης εσωτερικής κρίσης και φωτίζει με σπαρακτικό τρόπο τις διαστάσεις της, γιατί εδώ ο Τολστόι έχει ως ήρωές του όχι πρόσωπα της «καλής κοινωνίας», που έτσι και αλλιώς την κατακρίνει και την αρνιέται, μα απλούς μουζίκους -«αγνούς», «καλούς» χωρικούς θα λέγαμε αφελώς- κοντά στους οποίους προσπαθεί να ζήσει γαλήνια και ειρηνικά. Κι όμως συμβαίνουν και ανάμεσά τους πράγματα φρικαλέα. Τα συμπεράσματά του για την ίδια την ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα. Αν αφήσεις το κακό να σε αγγίξει, χάθηκες ολόκληρος. Ο Τολστόι λέει πως “έστω και το νύχι του πουλιού να πιαστεί στο δόκανο, θα πιαστεί τελικά ολόκληρο”, μιλώντας για το κακό.
Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της πρόγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της, το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται η “Δύναμη του Σκότους”. Ένα έργο που το αβυσσαλέο σκοτάδι του θυμίζει τον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ και την «Κόλαση» του Δάντη.
Δεν αποκλείεται όμως, ύστερα από την πτώση -όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή- να προκύψει η τελική εξύψωση, η μετάνοια, η πραγματική, ολοκληρωτική «εκ των ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη -σχεδόν αδύνατη- και εάν φαίνεται.
Τραγωδία πικρής δυστυχίας
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη και η καλλιτεχνική επιμέλεια του Γιώργου Χατζηνικολάου κατάφεραν να καταστήσουν τη σκηνή το ισοδύναμο του αισθητού κόσμου. Είτε αυτός είναι σύγχρονος είτε ανήκει στο παρελθόν. Στη συνοχή του περιβάλλοντος που δημιούργησαν, οι ερμηνείες των εξαίρετων ηθοποιών απαντούν με την ίδια συνοχή. Δεν είναι μερικοί ηθοποιοί που παίζουν ένα έργο, αλλά ένα αδιαμφισβήτητο σύνολο. Ερμηνεύουν, κινούνται, χορεύουν, παίζουν μουσική, ρυθμίζουν τους φωτισμούς, διαμορφώνουν το σκηνικό.
Προβάλλοντας την πιο άγρια και νοσηρή όψη των ανθρώπινων συναισθημάτων και συμπεριφορών –αλαζονεία, πόθος της εξουσίας, φθόνος, φόβος, ενοχή–, ο μεγάλος συγγραφέας μας συστήνει έναν κόσμο πυρακτωμένο από το πάθος μιας άλογης αυτοκαταστροφικής μανίας για δύναμη – το άλλο πρόσωπο της απελπισίας.
«Η Δύναμη του Σκότους» είναι η τραγωδία της πικρής δυστυχίας, της άγνοιας και της ασυνειδησίας. Ψεύδη, μοιχείες, δολοφονίες, απληστία, δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, ηθικός εκχυδαϊσμός. Ασχολείται με μια ομάδα αγροτών διαποτισμένη από τη φτώχεια και το απόλυτο σκοτάδι. Αυτή η φρικτή κατάσταση έχει σχέση ιδιαίτερα με τις λαϊκές γυναίκες της αγροτιάς και εκφράζεται κυρίως με έναν από τους χαρακτήρες του έργου.
Ο Πιότρ, ένας μικροκτηματίας, έχει την απληστία του χρήματος στο αίμα του και το φόβο του θανάτου στα οστά του. Η Ανίσια, η κατά πολύ νεαρότερη σύζυγός του, τον μισεί. Την αναγκάζει να δουλεύει σκληρά, και αυτός είναι γέρος, ανίκανος και διαρκώς άρρωστος. Η Ανίσια είναι ερωτευμένη με τον Νικήτα. Αυτός, νέος και ανεύθυνος, δεν μπορεί να αντισταθεί στις γυναίκες, που είναι η κύρια αδυναμία του αλλά και η καταστροφή του. Πριν εμφανιστεί στο αγρόκτημα του Πιότρ, είχε αδικήσει ένα ορφανό έντιμο κορίτσι. Ο πατέρας του Νικήτα, ο Ακίμ, ένας απλός και ειλικρινής αγρότης, προτρέπει το γιο του να παντρευτεί την κοπέλα. Η καλοσύνη και η απλότητα του Ακίμ έρχονται σε αντίθεση με την κακία και την απληστία της μητέρας του Ματριόνα. Η Ανίσια επηρεασμένη από τη Ματρόνια δηλητηριάζει τον Πιότρ και παίρνει τα χρήματά του.
Παντρεύεται κατόπιν τον Νικήτα και τελικά τα χρήματα πηγαίνουν σε αυτόν. Ο Νικήτας γίνεται αφεντικό και σύντομα αποδεικνύει τον αυταρχισμό και την τυραννικότητά του. Η απραξία και ο πλούτος υπονομεύει ό, τι καλό υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση σ’ αυτόν. Η αγάπη της Ανίσια για τον Νικήτα σιγά σιγά μετατρέπεται σε πικρό μίσος. Αυτός παίρνει για ερωμένη του την Ακουλίνα, τη μεγαλύτερη κόρη του Πιότρ, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, ελαφρώς κωφάλαλο και μειωμένης αντίληψης. Αναγκάζει δε την Ανίσια να τους υπηρετεί. Αυτή, ενώ παλιά είχε τη δύναμη να αντιστέκεται στον ηλικιωμένο σύζυγό της, γίνεται πλέον υποχείριο του Νικήτα. «Τη στιγμή που τον βλέπω, η καρδιά μου μαλακώνει», λέει.
Όταν η δεισιδαιμονία και η δολιότητα οδηγούν τον Νικήτα στο πιο στυγερό έγκλημα, ξετυλίγεται και η πιο σοκαριστική σκηνή της παράστασης, η πιο λιτή και ζοφερή. Αυτή της βρεφοκτονίας. Έχει μια φοβερά ανατριχιαστική δύναμη και είναι από τις πιο οδυνηρές που έχουμε βιώσει ποτέ στο θέατρο.
Ο Νικήτας παγιδευμένος σε μια άχρονη αναβίωση του εγκλήματος και της ενοχής του μετατρέπεται σ’ ένα ψυχικό τοπίο επώδυνης επίγνωσης και ανείπωτης φρίκης. Εκτελεί τη μοιραία πράξη αλλά συγχρόνως εξορίζεται και ο ίδιος στην έρημο όπου καιροφυλακτούν οι Ερινύες. Σαν ενσάρκωση του Κακού σε απεγνωσμένη αναζήτηση νοήματος, ακολουθεί το ματωμένο νήμα που οδηγεί από την ικανοποίηση της πιο μύχιας επιθυμίας στη ματαίωση από την ίδια την εκπλήρωσή της, στην τρέλα, τη συντριβή και τη μοναξιά.
Ενώ η «Δύναμη του Σκότους» δεν είναι μια κωμωδία, ωστόσο περιέχει κάποιες στιγμές εκρηκτικού χιούμορ, οι οποίες είναι και μια ευπρόσδεκτη ανακούφιση από τις πιο ζοφερές πτυχές του έργου.
Οι συντελεστές
Εξαίρετο το σκηνικό που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Χατζηνικολάου. Αποτελείται από μεγάλα ορθογώνια μονωτικού υλικού σε χρώμα μαύρο, που μοιάζουν με περίοπτα γλυπτά φτιαγμένα από λάβα. Οι ηθοποιοί, άριστα εξασκημένοι, επιδέξια τα μετακινούν διαμορφώνοντας την καλύβα του γαιοκτήμονα, το εξωτερικό της και τους χωμάτινους αγροτικούς δρόμους.
Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου είναι εξαιρετικά υποβλητικοί, ιδιαίτερα στις υπαίθριες νυχτερινές σκηνές.
Τα κοστούμια, επίσης του Γιώργου Χατζηνικολάου, αριστοτεχνήματα αρμονίας. Αφαιρετικά αλλά πολύχρωμα, βοηθούν στη δράση και παραπέμπουν σε εικονογράφηση παραμυθιού.
Δίκαιο είναι επίσης να επαινεθεί η πρωτότυπη μουσική των ηθοποιών του θιάσου Βαλέριας Δημητριάδου και Γιώργου Παπαγεωργίου.
Όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης έγιναν ένα υλικό, πλούσιο και επιδέξιο, που η Ελένη Σκότη διευθέτησε μαζί με τα άλλα σκηνικά υλικά για να υλοποιήσει ένα υπέροχο καλλιτεχνικά έργο.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη ακτινοβολεί με την καταιγιστική ερμηνεία της. Ευσυνείδητα άμεση, αιφνιδιαστική, αναζωογονημένη από τη συνεργασία με την Ελένη Σκότη, με θαυμαστή υπόγεια ειρωνεία, εσωτερικότητα, παλμό και αψεγάδιαστη υποκριτική έδωσε αδρά το σπαραγμό και την εκδικητικότητα της παραμελημένης γυναίκας. Της γυναίκας που ποθεί και πονά. Της γυναίκας της εξουθενωμένης από την κακομεταχείριση και τον αμείλικτο μόχθο της γης. Της γυναίκας που παραδέρνει από τα πάθη της με μόνο οδηγό το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο ρόλο του Νικήτα έδειξε την υψηλή ποιότητα χιούμορ που διαθέτει, τις μουσικές του γνώσεις, ξετύλιξε τα ταλέντα του και συντάραξε τα σανίδια του θεάτρου. Ανέβηκε σκαλί σκαλί όλες τις φάσεις, όλη την κλίμακα μιας χαμοζωής. Από την επιπολαιότητα, το γλεντοκόπι, την τεμπελιά, την αβουλία, τη στείρα φιλοδοξία, τον κυνισμό φτάνει στον έσχατο βαθμό αποκτήνωσης και κατόπιν της συντριβής και της μετάνοιας. Μέχρι να αγγίξει την απόλυτη γνώση του καλού και του κακού. Σώζεται; Δεν γνωρίζουμε. Πάντως, είναι βαθιά αληθινός, ανθρώπινα συγκλονιστικός.
Η Αγορίτσα Οικονόμου θεωρώ πως είναι ένας θησαυρός του θεάτρου μας. Μας έδωσε μια συναρπαστική Ματριόνα με νεύρο, χιούμορ και ενέργεια. Μια λαϊκή γυναίκα ανερμάτιστη, παμπόνηρη, δίχως φόβους, ηθικούς φραγμούς, ενοχές και αναστολές. Μια αφώτιστη χωριάτισσα, μια μάνα – θηρίο, αδίστακτη, ανενδοίαστη και επικίνδυνη. Είχε παρρησία και πάθος, μπρίο και δυναμική. Ερμηνεία για βραβείο!
Ο ξεχωριστός μας ηθοποιός Χρήστος Σαπουντζής έντυσε με ομορφιά και νόημα τη μεθυσμένη ρητορική του θυμόσοφου εργάτη Μίτριτς, που στέκεται μετέωρος και έκπληκτος ανάμεσα στο καλό και στο κακό.
Ο Ακίμ είναι ίσως ο μόνος ήρωας με ευθύνη και συνείδηση και τον υποδύεται θαυμάσια ο Θανάσης Χαλκιάς.
Η Μαύρα, η κουτσομπόλα και αδιάκριτη γειτόνισσα, είναι η δεύτερη δυνατή ερμηνεία φέτος (μετά τη Γιούνις στο «Λεωφορείο ο Πόθος») για το «διαμάντι» που λέγεται Αθηνά Αλεξοπούλου.
Ο Μιχαήλ Γιαννικάκης και ως μάσκα προσώπου, και ως παρουσία, και ως ηθοποιία υπήρξε εξαίρετος στο ρόλο του Πιότρ.
Η νεαρή Αθανασία Κουρκάκη απέδωσε αρκετά καλά, με αφέλεια, πονηριά και αυτοσυγκράτηση την Ακουλίνα.
Η ταλαντούχα Μαρία Προϊστάκη ως Ανιούτκα έδειξε την απαιτούμενη καλλιτεχνική διαίσθηση και χάρη παίζοντας πολύ ψυχολογημένα το ρόλο της καταπιεσμένης μικρής κόρης.
Λεπτότατη, ευγενική και θαυμάσια δημιουργική η άδολη Μαρίνα της Βαλέριας Δημητριάδου.
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες όμως μην ξεχνάμε πως ζουν ζωές ζοφερές, χωρίς αγαθά, χωρίς μια στάλα συμπόνιας και ανακούφισης, χωρίς αισιοδοξία και προοπτική.
Αξίζει να δείτε αυτή την παράσταση, που -παρά τη χρονική της διάρκεια- δεν θα σας κουράσει διόλου, απεναντίας θα σας συνεπάρει. Η Ελένη Σκότη με τη μοναδική σκηνοθεσία της, γεμάτη ποίηση και ρεαλισμό, αναπαριστά έναν ολόκληρο χαμένο κόσμο. Δεν είναι απλώς 130 λεπτά αλλά 130 λεπτά γεμάτα με συναισθήματα, ήχους, εικόνες και ατμόσφαιρες. Μια βαθιά και σοφή ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θηρίο της πλεονεξίας. Ένα σκοτεινό και παγερό παραμύθι στημένο με φαντασία, σαρκασμό, κέφι, τραγικότητα και εξαίσιες ερμηνείες. Ένας πίνακας ζωής πλημμυρισμένος από πίκρα, οίκτο, ανθρωπιά και μεγαλείο.
* Μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα του θεάτρου Επί Κολωνώ στο Σύγχρονο Θέατρο.
* «Η Δύναμη του σκότους» είναι ένα από τα έξι θεατρικά έργα που έγραψε ο Λέων Τολστόι.
* Η ρώσικη λογοκρισία της εποχής απαγόρευσε το ανέβασμα του έργου στα θέατρα της Πετρούπολης και της Μόσχας καθώς θεωρήθηκε πως θα προκληθεί σκάνδαλο από την παρουσίαση των άθλιων συνθηκών ζωής των κατώτερων στρωμάτων.
* Η «Δύναμη του σκότους» έμελλε να κάνει πρεμιέρα εκτός Ρωσίας, στη Γερμανία και τη Γαλλία. Η παράσταση, μάλιστα, που σκηνοθέτησε ο Αντρέ Αντουάν στο Παρίσι το 1888, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις λόγω του ακραίου νατουραλισμού της, με έναν κριτικό να σαρκάζει τον αληθοφανή αχυρώνα του σκηνικού, σημειώνοντας: «Βουλώναμε τη μύτη μας για να αντέξουμε την μπόχα της κοπριάς!».
* Η παράσταση του Αντουάν στα 1888 προκαλεί, με την “ωμή εικόνα ζωής” που στήνει στο θεατρικό πατάρι, τεράστιο σκάνδαλο που καταλήγει σε όχι μικρότερο θρίαμβο. Τον ακραίο νατουραλισμό του Γάλλου σκηνοθέτη θα μιμηθεί κι ο δικός μας Χρηστομάνος στη Νέα Σκηνή του.
* Το 2011 η «Δύναμη του σκότους» παρουσιάστηκε από τον σκηνοθέτη Μίκαελ Τάλχαιμερ στο θέατρο Schaubuhne του Βερολίνου σε ένα ασφυκτικά στενό σκηνικό που παράπεμπε σε φωλιά αρουραίων.
* Ο Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι (1828-1910) είχε από νέος δοκιμάσει την πένα του στο δράμα. Δεν το ξαναθυμήθηκε παρά εξηντάρης, όταν είχε πια αποκτήσει μια παγκόσμια λογοτεχνική δόξα. Στα 1886 -δέκα χρόνια μετά την “Άννα Καρένινα” και δέκα πριν απ’ την “Ανάσταση”- γράφει το ζοφερό δράμα “Η δύναμη του σκότους”.
* Το έργο με τον τίτλο «Το κράτος του ζόφου» είχε παρασταθεί το 1962 στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Πρωτότυπη Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου, Γιώργος Παπαγεωργίου
Επιμέλεια Φωτισμών: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης, Κώστας Δαβελάς
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Διανομή
Ματριόνα: Αγορίτσα Οικονόμου
Νικήτας: Γιώργος Παπαγεωργίου
Ανίσια: Πέγκυ Τρικαλιώτη
Μίτριτς: Χρήστος Σαπουντζής
Ακίμ: Θανάσης Χαλκιάς
Μαύρα: Αθηνά Αλεξοπούλου
Πιοτρ: Μιχαήλ Γιαννικάκης
Ακουλίνα: Αθανασία Κουρκάκη
Ανιούτκα: Μαρία Προϊστάκη
Μαρίνα: Βαλέρια Δημητριάδου
* TRAILER
Πληροφορίες
Πρεμιέρα: Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017
Τελευταία παράσταση: Τρίτη 11 Απριλίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα στις 7:30 μ.μ.
Σάββατο στις 5:00 μ.μ.
Κυριακή και Τρίτη στις 9:00 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων:
Δευτέρα/Τρίτη/Σάββατο: Κανονικό: 14, 00€
Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12, 00€
Κυριακή & αργίες: Κανονικό: 16, 00€
Φοιτητικό: 12, 00€
Ανέργων/Άνω των 65: 13, 00€
Διάρκεια: 130 (με διάλειμμα)
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλέφωνο: 210 3464380, 210 5138067
Site: www.sixronotheatro.gr
Στάση Μετρό: Κεραμεικός
Κράτηση θέσεων & Πώληση εισιτηρίων:
– Στo ταμείo του Σύγχρονου Θεάτρου, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλ. 210 3464380
e-mail: [email protected]
Στάση Μετρό Κεραμεικός
– Στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
Τηλ. 210 5138067
e-mail: [email protected]
site: www.epikolono.gr
Στάση Μετρό Μεταξουργείο
– Στο www.viva.gr
Σύγχρονο Θέατρο: https://www.facebook.com/sixronotheatro/
Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/
Αγορά εισιτηρίων εδώ: https://www.more.com/theater/sihrono-theatro/i-dinami-tou-skotous/