«Κάπως υπερβολικό που πέθανε κατά την εθνική μας εορτή και πόσο αταίριαστο για τον Πετράν. Από την άλλη θυμάμαι πάντα πως είχε γυρίσει από τη Νέα Υόρκη με την κορδέλα που του είχαν περάσει στην παρέλαση της 5ης λεωφόρου, σαν «Σταρ Ελλάς» κάπως και τι δούλεμα του είχα ρίξει…
Αν με ρωτήσει κάποιος τι μένει αυτό θα έλεγα: Η ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τη ζωή, η έλλειψη σοβαροφάνειας μαζί όμως με μια βαθιά ακεραιότητα και την ανιδιοτέλεια, της Αριστεράς (υπάρχει; Ξέρω ‘γω, έτσι μου μάθε) να είναι ας πούμε περήφανος που είναι ο φτωχότερος βουλευτής του κοινοβουλίου, όταν δημοσιοποιήθηκαν τα «πόθεν έσχες».
Πολλές φορές με ενοχλούσε όλο αυτό, περίμενα να έρθει σπίτι να μου φτιάξει μεσημεριανό κι εκείνος κάπου είχε κολλήσει γιατί «το κόμμα, ο Λεωνίδας, η Μαρία, κ.λπ.» (δεν θυμάμαι, κατέβαζα διακόπτη). Τα γνωστά ψεύτο – τραυματάκια των παιδιών των στελεχών της Αριστεράς.
Όταν πέθανε η μαμά, βρέθηκε με ένα παιδί σε εφηβεία φουλ και τα κατάφερε, νομίζω, κάναμε μπόντινγκ σοβαρό, με «Κανάλι 29» στα ντουζένια του, «βρώμικο 89», ματσάκια τις Κυριακές και συζητήσεις περί ΠΑΣΟΚ κ.λπ.
Τα ίδια και αργότερα με τη Μανού, καμία φορά έκαναν μέτωπο, συνωμοσία σε βάρος μου για να φάνε μαζί τζανκ, να ξενυχτήσουν, να πούνε καφριλίκια που θα με εξοργίσουν.
Μια από τις τελευταίες φορές που συναντήθηκαν, η μικρή τον τάιζε κι εκείνος ήταν σαφώς ευτυχισμένος. Κι όποτε του έλεγα το όνομά της, γελούσε πλατιά.
Το τέλος ήταν δύσκολο, η κατάρρευση, αργή και βασανιστική, ένας ωραίος ζωντανός άνθρωπος να εξατμίζεται σιγά σιγά αλλά θυμάμαι κάτι που μου είχε πει πολλά χρόνια πριν κι αυτό κρατάω: «Έχω ζήσει τόσο ωραία ζωή που δεν με νοιάζει να πεθάνω αύριο».
Πέθανε λοιπόν σήμερα, ο Πετράν κι ο τύπος που τον πρόσεχε έκλαιγε με λυγμούς γιατί λίγο πριν γίνει αυτό τον φώναξε και του είπε «σ’ ευχαριστώ για όλα». Κι αυτό είναι ταιριαστό για τον μπαμπά μου.
ΥΓ. Δεν θα γίνει κηδεία, θα γίνει αποτέφρωση γιατί είχε δώσει μάχη γι’ αυτό. Επίσης μια από τις τελευταίες ειδήσεις που του είπα (εκτός από τα σκορ της ΑΕΚ και τα εσωτερικά της «Καθημερινής», τα οποία ψοφούσε να μαθαίνει) ήταν η καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, που ήταν και μια ηθική δικαίωση για τον ίδιο».
***
Το παραπάνω κείμενο και η φωτογραφία είναι από τη σελίδα της δημοσιογράφου Ξένιας Κουναλάκη στο facebook. Με αυτό αποχαιρέτησε τον πατέρα της που έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020.
***
Ο Πέτρος Κουναλάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1937. Υπήρξε μέλος της ΕΔΑ και του ΚΚΕ από το 1959. Σπούδασε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Ήταν δημοσιογράφος και οικονομολόγος. Στη διάρκεια της δικτατορίας εργάσθηκε στη Γερμανία και αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι ως υπεύθυνος του Πατριωτικού Μετώπου Δυτικής Ευρώπης.
Στη διάσπαση του 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και στη συνέχεια ήταν στέλεχος της ΕΑΡ και βουλευτής του Συνασπισμού, από τον οποίο παραιτήθηκε το 2003, διαφωνώντας με τις θέσεις του έναντι του ΠΑΣΟΚ και της συνεργασίας των κεντροαριστερών δυνάμεων, που ο ίδιος υποστήριζε.
