Του Παναγιώτη Μήλα
«Οι αθλητές λένε φράσεις όπως “σήμερα ξεκινήσαμε με καλή ψυχολογία”, “γύρισε το ματς”, “καταφέραμε να ανεβούμε”. Τα ακούω και σκέπτομαι ότι ακριβώς τα ίδια συμβαίνουν και στον ηθοποιό. Για τους ηθοποιούς, τους χορευτές και τους αθλητές η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο».
Αυτό έλεγε η σκηνοθέτις, ηθοποιός και δασκάλα υποκριτικής Πέπη Μοσχοβάκου σε συνέντευξή της στο catisart.gr και στην Ειρήνη Αϊβαλιώτου.
Σημείωνε επίσης: «Προετοιμάζομαι ως μαραθωνοδρόμος για να έχω αντοχές. Πρέπει πάντα να είμαι καλά. Να είμαι ξεκούραστη. Η δουλειά του ηθοποιού είναι και σωματική. Όταν αρρώστησα εν μέσω παραστάσεων με φαρυγγίτιδα, έπρεπε να καταβάλω τεράστια προσπάθεια για να μη φανεί στο κοινό. Ήταν εξαντλητικό αυτό που ένιωθα».
***
Καλή ψυχολογία λοιπόν και καλή σωματική κατάσταση είναι οι δύο βασικές προϋποθέσεις ώστε ένας ηθοποιός που θα βρεθεί στη γραμμή της εκκίνησης για τον αγώνα, να έχει πολλές ελπίδες για νικηφόρο τερματισμό…
***
Στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε λόγω κορονοϊού, λίγες ημέρες μετά τη λήξη της καραντίνας και τώρα που υπάρχουν κάποιες χαραμάδες από τις οποίες περνάνε ακτίνες φωτός θεώρησα πως θα ήταν χρήσιμη μια συζήτηση με την Πέπη Μοσχοβάκου. Μια συνομιλία για την ψυχολογία, τη σωματική και την πνευματική ρώμη του ηθοποιού που βρίσκεται σε ένα νέο αχαρτογράφητο τοπίο.
Ας την ακούσουμε λοιπόν…
***
– Ένας καλλιτέχνης του θεάτρου που εξ ορισμού ανήκει στο τώρα πώς μπορεί να υπάρξει σε μια επείγουσα κατάσταση, όπως η καραντίνα και η πανδημία;
*Νομίζω ότι η ανάγκη για ύπαρξη και για δημιουργία γίνεται ακόμα πιο έντονη γιατί έχεις κάποια εμπόδια να ξεπεράσεις. Αυτό αποτελεί πρόκληση για τον δημιουργικό άνθρωπο, να βρει τον τρόπο. Ξαφνικά λείπουν εργαλεία της δουλειάς. Λείπει το σώμα, η αμεσότητα, η κοινή ανάσα, η επαφή. Όταν έχεις μάθει να δουλεύεις με αυτοσχεδιασμό και χτίζοντας πάνω στη στιγμή, αυτό προκαλεί αρχικά σύγχυση. Όμως, όπως στη σκηνή έτσι και στη ζωή πρέπει να αυτοσχεδιάζουμε. Εμείς για παράδειγμα συνεχίζουμε να δουλεύουμε πάνω σε κείμενα νέων συγγραφέων για το μάθημα «Υποκριτική σε κείμενα in progress». Ξεκινήσαμε διαδικτυακές συναντήσεις προσπαθώντας να φτάσουμε σε ένα αποτέλεσμα. Αυτή η αλλαγή σε ωθεί να ψάξεις διαφορετικά και να εμπνευστείς αλλιώς. Προσαρμόζεις τον τρόπο της δουλειάς σου και αντιλαμβάνεσαι τελικά ότι αλλάζει και ο τρόπος και το αποτέλεσμα.
– Πώς δημιουργούμε νέες φόρμες στην τέχνη στον καιρό του κορονοϊού;
*Οι καλλιτέχνες αμέσως ενεργοποιήθηκαν και κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν: Εμπνέονται, δοκιμάζουν, δημιουργούν και μοιράζονται. Αυτό το είδαμε με μια υπερπληθώρα δοκιμών στο Διαδίκτυο, μια προσπάθεια να μοιραστούν με το κοινό και να ξαναενωθούν με τους συναδέλφους. Είναι σημαντικό να εκμεταλλευόμαστε όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας, πόσω μάλλον στην παρούσα φάση όπου δεν είναι ακριβώς από επιλογή. Ίσως όμως οι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες να πρέπει να σταθούν αφορμή για να επανεξετάσουμε κάποιες δομές και «αδικίες» στον χώρο μας ώστε να μην αντιμετωπίσουν στο μέλλον τόσοι καλλιτέχνες βιοποριστικά προβλήματα. Υπάρχουν επίσης και πολύπλοκα ζητήματα και θέματα σοβαρά και άλυτα χρόνια τώρα. Χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός και η συνεργασία όλων για να οριστούν οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα ξανανοίξουν τα θέατρα.
– Η αγωνία για την υγεία μπορεί να φρενάρει την έμπνευση και τη δημιουργία;
*Υπάρχει φυσικά μεγάλη αγωνία και για το σήμερα και για το αύριο και αυτό για κάποιους μπορεί να αποτελεί τροχοπέδη. Όμως οι καλλιτέχνες, και δη του θεάτρου, συνήθως εμπνέονται από περιόδους κρίσης καθώς οι ιδέες αλλά και η δημιουργία δεν μπορούν να μπουν σε καραντίνα. Όπως ένα βλαστάρι θα βρει μια χαραμάδα να ξεπεταχτεί μέσα από το τσιμέντο ή τις πλάκες του πεζοδρομίου, έτσι και η έμπνευση θα βρει έστω και τον ελάχιστο χώρο για να «γεννηθεί» και να πάρει σάρκα και οστά. Βλέπουμε ότι οι άνθρωποι αντιδρούν σε διαφορετικό χρόνο ο καθένας, κάποιοι πιο άμεσα και κάποιοι λυστερα από σκέψη. Κάποιοι όχι ακόμα. Είναι πρόκληση για τον δημιουργικό άνθρωπο να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τα εμπόδια και κάτι που οι καλλιτέχνες κάνουν ούτως ή άλλως στην καθημερινότητά τους. Αναγκαστικά θα επαναπροσδιορίσουμε την τέχνη μας και θα συνεχίσουμε στο νέο κεφάλαιο της ζωής μας.
-Χαίρομαι που κλείσατε αυτή τη σύντομη συνομιλία μας με ένα αισιόδοξο μήνυμα. Σας ευχαριστώ πολύ.
*Κι εγώ ευχαριστώ.
***
Η Πέπη Μοσχοβάκου είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής «Αρχή» και του studio ΝΑΜΑ. Έχει εργαστεί επί χρόνια ως βοηθός της Ελένης Σκότη, και έχει διδάξει υποκριτική στη δραματική σχολή «Αθηναϊκή Σκηνή», στο εργαστήρι «Κοσμοναύτες», στο πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης του Δήμου Νέας Σμύρνης και από το 2008 διδάσκει υποκριτική στο Studio NAMA, στο Θέατρο Επί Κολωνώ.
Είναι ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Νάμα και του Θεάτρου Επί Κολωνώ.
Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Ραχήλ» (Εθνικό Θέατρο), «Ποτέ μην Κολυμπάς Μόνος» και «Στα Σκοτεινά» (θέατρο Επί Κολωνώ) όλα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, «8 Παραλλαγές στο Θάνατο του Τρότσκι κ.α.» σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη, «Το Άλλο μου Μισό» σε σκηνοθεσία Άντονυ Μπερκ κ.α.
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η Πέπη Μοσχοβάκου στον μονόλογο «Η Κακομοίρα της Νάπολι» σε σκηνοθεσία Μαρίας Τσαρούχα, την περίοδο 2010 – 2012 στο θέατρο Επί Κολωνώ και σε επανάληψη το 2015 στο θέατρο Vault.
Έχει σκηνοθετήσει τα έργα: «Απαλλαγή» (θέατρο Altera Pars), «Κάνε Πέρα. Θέλω να Περάσω» της Άντυς Κωστάκου (σε συνεργασία με τον Άντονυ Μπερκ, θέατρο Αλκμήνη), «Traffic Lights» (Θέατρο Επί Κολωνώ – Off Off Athens Festival και Θέατρο Χώρα – Bob Festival), την κωμωδία «Striptease» του Χάρη Μπόσινα (Θέατρο Επί Κολωνώ, Nueva trova, Θέατρο Ήβη), «Οι πιο δυνατές» της Άννας Αδριανού (Θέατρο Βικτώρια, Θέατρο Δια Δύο), «Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου (Θέατρο Αλκμήνη) και «First Date», musical του Broadway, στον Πολυχώρο Αθηναΐς.
Τέλος έχει παίξει στην ταινία «Echoes of the past», του Νικόλα Δημητρόπουλου. Για την ταινία μικρού μήκους «Το Σπίτι με τις Ελιές» κέρδισε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ της Ταγγέρης.
