Το οδικό δίκτυο δε θα έπαυε να είναι οι φλέβες και οι αρτηρίες της καθημερινότητάς μου, ακόμα κι αν αποφάσιζα να μην πιάσω ποτέ στη ζωή μου τιμόνι ή έστω να κάνω ως και ένα μοναδικό ταξίδι. Οι δρόμοι εξασφαλίζουν τη μεταφορά όλων των φαγώσιμων που ’ναι πάνω στο τραπέζι μου, και καθενός πράγματος που με περιστοιχίζει και με ορίζει· χάρη σ’ αυτούς ο άρρωστος φτάνει γρήγορα στο νοσοκομείο και σώζεται, χάρη σ’ αυτούς υπήρξε η Ρώμη, χάρη στο δρόμο που μ’ ενώνει μ’ έναν μακρινό αγαπημένο μου άνθρωπο θα χτυπήσει μια γιορτινή μέρα το κουδούνι. Και τα ταξίδια μ’ αρέσουν κι ας μη μου πολυαρέσει το αυτοκίνητο· μ’ αρέσει το κύλισμα του δρόμου μπρος στις ρόδες κι αποκάτω τους, τούτο το ξετύλιγμα μιας γκρίζας κορδέλας που με δένει με τον προορισμό μου –μιας κορδέλας λεκιασμένης από κομματιασμένες αλεπούδες, γάτες, σκύλους, σκαντζόχοιρους, κουνάβια. Μπροστά στ’ αστραφτερό άπλωμα της θάλασσας απ’ άκρου εις άκρον, σ’ ένα τέτοιο ταξίδι στο δρόμο από Πρέβεζα προς Ηγουμενίτσα, είδα στο πλάι του δρόμου μια χελώνα χτυπημένη από αμάξι μα ζωντανή ακόμα. Κουβαλούσε το θάνατο στην πλάτη της, κει που το αμάξι της είχε τσακίσει το καβούκι και μέσα φαινόταν ματωμένη σάρκα – όμως ακόμα ήταν ζωντανή και πάλευε να φτάσει στην άκρη του δρόμου. Από κείνα τα κουρέλια στην άσφαλτο, που κάποτε υπήρξαν ζώα, τούτη δω η χελώνα με συντάραξε ακόμα πιο πολύ. Χάρη στη θωράκισή της, τη βραδύτητά της, την προσήλωσή της, το γέρικο ζαρωμένο της λαιμό, μια χελώνα μου φαίνεται άχρονη, και τούτο το κόκκινο κρεάτινο βαθούλωμα στο σκληρό της καβούκι ήταν σαν ολέθρια, ακατανόητη πληγή που της είχε καταφέρει ο δικός μου ανθρώπινος χρόνος. Υπάρχει λογική και μια αιτία στο θάνατο ενός ζώου χτυπημένου από τ’ όπλο ενός κυνηγού, αλλά η τσακισμένη χελώνα ήταν απλώς μια παράπλευρη απώλεια –μόνο και μόνο γιατί πρέπει να υπάρχει ο δρόμος που φεύγει κάτω απ’ τις ρόδες του αμαξιού μου, ενώ στον καθρέφτη βλέπω πίσω το ζώο να χάνεται μες στα χόρτα στο πλάι, για να πεθάνει.
- Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.
- Φωτογραφία: Mike Palmer, Tortoise
