7.7 C
Athens
Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

“Ορλάντο”, όταν το μεγαλύτερο και ομορφότερο γράμμα αγάπης στη λογοτεχνία, γίνεται θέατρο

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

«Η αλήθεια είναι πως ύστερα απ’ όλα αυτά τα σοβαρά, ποιητικά, πειραµατικά βιβλία νιώθω την ανάγκη µιας φυγής»

Βιρτζίνια Γουλφ

“Ορλάντο” – μια βιογραφία. Ένα ερωτικό γράμμα. Μια μυθιστορηματική φαντασίωση. Μια υποθετική μυθοπλασία. Μια ψευδαίσθηση. Ένα παιγνιώδες έργο.

Ο Πλάτωνας πίστευε ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Η μία απόδειξη της αθανασίας της ψυχής στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι η ψυχή συγγενεύει με τις ιδέες. Ιδέες και ψυχή ανταποκρίνονται το ένα στο άλλο. Άρα η ψυχή συγγενεύει με το θείο, το αθάνατο, το αόρατο, ενώ το σώμα συγγενεύει με το γήινο, το ορατό και το φθαρτό. Συνάμα η ψυχή είναι προορισμένη να άρχει, ενώ το σώμα είναι προορισμένο να υπακούει και να υπηρετεί. Η άλλη απόδειξη στηρίζεται στην προϋπόθεση ότι ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε συνίσταται από αντιθέσεις και ότι η μία αντίθεση προκύπτει από την άλλη. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο γίνεται από το μικρότερο, το ασθενέστερο από το ισχυρότερο και τανάπαλιν. Έτσι και η ζωή με τον θάνατο είναι αντίθετα. Και αφού από τη ζωή προκύπτει ο θάνατος, θα πρέπει να δεχτούμε και ότι από τον θάνατο προκύπτει ζωή.
Το ταξίδι του/της Ορλάντο, όπως μας το περιγράφει η Βιρτζίνια Γουλφ, διαρκεί περί τα 400 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων μία γυναίκα προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια που τής θέτει το περιβάλλον της.
Ο Ορλάντο του 16ου αιώνα αναζητά την αγάπη, την ποίηση και ένα νόημα στη ζωή του. Η Ορλάντο του 18ου αιώνα συνεχίζει το ταξίδι για την ανακάλυψη της αλήθειας για τη ζωή, την αγάπη και τη συμφιλίωση με το φύλο.

Μετά τη “Μισαλλοδοξία”

Μετά την επιτυχία της παράστασης «Μισαλλοδοξία» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η Ιώ Βουλγαράκη διασκευάζει και σκηνοθετεί Βιρτζίνια Γουλφ και συγκεκριμένα το αριστουργηματικό έργο «Ορλάντο», με πρωταγωνίστρια την πολύ ταλαντούχα Αμαλία Καβάλη.
Η παράσταση αναδεικνύει μια πιο παιχνιδιάρικη όψη της μοντερνίστριας συγγραφέως που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε αυστηρή, χωρίς χιούμορ, βασανισμένη ψυχή. Τα ημερολόγια και οι επιστολές της Βιρτζίνια φανερώνουν μια ευαίσθητη, οξυδερκή νεαρή γυναίκα που απολάμβανε την επινοητική φαντασία της, τις φάρσες και τις έντονες φαντασιώσεις της. Μια ανθρώπινη προσωπικότητα με αντιφάσεις και ψυχικές μεταπτώσεις, αλλά επίσης και περιόδους ευτυχίας και αγάπη για τις μικροαπολαύσεις της ζωής.

«Ποια έκσταση είναι η μεγαλύτερη;

Του άνδρα ή της γυναίκας;
Και δεν είναι άραγε η ίδια;»

Η συγγραφέας

Λογοτέχνης, φεμινίστρια, εκλεκτό μέλος της διανοητικής πρωτοπορίας του «Κύκλου του Μπλούμσμπερι», ασθενής από ψυχικές διαταραχές και τελικά αυτόχειρας, η Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941) υπήρξε μία από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες του μοντερνιστικού κινήματος των αρχών του 20ού αιώνα. Η συνύπαρξη ως ισότιμο μέλος με τη λονδρέζικη διανόηση στο πρόσωπο των Λίτον Στράτσεϊ, Κλάιβ Μπελ, Ρότζερ Φράι, Τζον Μέιναρντ Κέινς, Λέοναρντ Γουλφ μετουσιώθηκε σε πειραματικό έργο υψηλού λυρισμού. Η τραγική οικογενειακή ιστορία (έχασε τη μητέρα της το 1895, την ετεροθαλή αδελφή της το 1897, τον πατέρα της το 1904, έναν από τους αδελφούς της το 1907) κλόνισε την υγεία της από νωρίς. Είναι οι πρώιμες αυτές απώλειες που έδωσαν στη ζωή της Βιρτζίνια Γουλφ τον σκοτεινό τόνο στον οποίο επιλέγουν να ενδώσουν σήμερα αναγνώστες και θεατές.

Μια σχέση

Ωστόσο, το βασικό αντικείμενο του έργου και της σεξουαλικότητας της Βιρτζίνια Γουλφ είναι η σχέση της με τη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ, λογοτέχνιδα και σύζυγο του Βρετανού διπλωμάτη σερ Χάρολντ Νίκολσον. Η συνάντηση των δύο γυναικών το 1922 είχε τα χαρακτηριστικά μιας «κάτι περισσότερο» από απλής φιλίας. Ενέπνευσε στη Γουλφ ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το «Ορλάντο», και τον πρωταγωνιστή του, έναν φανταστικό ευγενή ο οποίος ζει περίπου για τρεις αιώνες, διατηρεί τη νεότητά του και μετατρέπεται από άνδρας σε γυναίκα.

Η ίδια η Σάκβιλ-Γουέστ θα εκμυστηρευόταν στον σύζυγό της ότι είχαν συνάψει μια σύντομη σεξουαλική σχέση με τη Βιρτζίνια, ενώ ο γιος της, ο συγγραφέας Νάιτζελ Νίκολσον, θα χαρακτήριζε το «Ορλάντο» ως την «πιο μακροσκελή και γοητευτική ερωτική επιστολή στην ιστορία της λογοτεχνίας».

Η λογοτεχνική κριτική, από τη δική της πλευρά, θεωρεί το βιβλίο εύθυμο αλλά και σατιρικό ταυτόχρονα πορτρέτο της Σάκβιλ-Γουέστ.

Ύστερα απ’ όλα τα σοβαρά, ποιητικά, βαθυστόχαστα βιβλία της, η Βιρτζίνια Γουλφ ένιωσε την ανάγκη µιας κάποιας φυγής και το «Ορλάντο» γεννιέται τον Οκτώβριο του 1928 σαν ένα φωτεινό διάλειμμα για την ίδια ανάμεσα στο «Φάρο» και τα «Κύματα». Η συγγραφέας του το ονομάζει βιογραφία. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως είναι μάλλον μια μυθιστορηματική φαντασίωση.

«Όταν κάποιος πατήσει τα τριάντα, ο χρόνος όταν σκέφτεται επιμηκύνεται ασυνήθιστα, κι ο χρόνος όταν πράττει ασυνήθιστα μικραίνει»
~ Ορλάντο

Άνδρας και γυναίκα

Ένα πλάσμα, χωρίς τους συνηθισμένους ανθρώπινους περιορισμούς του γήρατος και του θανάτου, ξεκινά τη ζωή του ως Άγγλος ευγενής κατά την Ελισαβετιανή Εποχή και φτάνει ως χειραφετημένη γυναίκα στον 20ο αιώνα. Ζει αναρίθμητες εμπειρίες, τόσο ως άνδρας όσο και ως γυναίκα, και δοκιμάζει τη ζωή με λύσσα επιζητώντας διαρκώς τη βαθιά και πραγματική επικοινωνία με τους ανθρώπους, αυτή τη «φωνή που απαντά σε μια άλλη φωνή». Μπορούν όμως οι άνθρωποι να συναντηθούν; Τελικά είναι το φύλο, ο χρόνος, ο χώρος που μας φυλακίζουν σ’ έναν μόνο εαυτό κι αυτός δεν αρκεί για να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους ή μήπως είμαστε φτιαγμένοι από χιλιάδες διαφορετικούς εαυτούς αλλά το ανθρώπινο υλικό είναι το υλικό της αποτυχίας;
Ο Ορλάντο γεννιέται λίγο μετά τη γέννηση του Σαίξπηρ. Ευνοούμενος της Βασίλισσας Ελισάβετ, προδομένος εραστής μιας Ρωσίδας Πριγκίπισσας στη διάρκεια του Μεγάλου Παγετού, διατρέχει τέσσερις αιώνες ζωής σαν τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Ως Πρέσβης του Βασιλιά Καρόλου Β’ στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από μια νύχτα φλογερού έρωτα εκεί με μια τσιγγάνα, πέφτει σε λήθαργο μιας εβδομάδας και ξυπνάει γυναίκα. Ζει ένα διάστημα σ’ έναν καταυλισμό τσιγγάνων στα περίχωρα της Προύσας μέχρι που, ως Λαίδη Ορλάντο πλέον, επιστρέφει στο Λονδίνο, στα χρόνια της Βασίλισσας Άννας, και συναναστρέφεται όλη τη σπουδαία διανόηση της εποχής. Στα χρόνια της Βασίλισσας Βικτωρίας παντρεύεται ένα ναυτικό και φέρνει στον κόσμο το γιο της, φτάνοντας αισίως στο έτος 1928.
Έχει ειπωθεί πως «ο “Ορλάντο” είναι η ίδια η θεατρικότητα». Πώς θα μπορούσαμε να φέρουμε αντίρρηση, παρακολουθώντας μάλιστα το εμβληματικό αριστούργημα στη σκηνή του «Skrow», σε σκηνοθεσία της σοφά και πειθαρχημένα επινοητικής Ιούς Βουλγαράκη; Με τους πολλούς μπαρόκ καθρέφτες που λειτουργούν ως ιστορικές και μυστηριακές κρύπτες γύρω από την ηρωίδα ή τον ήρωα και τον αμετακίνητο βράχο στο βάθος της σκηνής που πάνω του θαρρείς πως μετρά ο χρόνος τα σημάδια του.
Ο Σαίξπηρ, στο «Όπως σας αρέσει», γράφει πως “ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα θέατρο… και καθένας στη ζωή του έχει πολλούς ρόλους να παίξει”. Είναι γνωστό ότι ο ανδρογυνισμός, η παρενδυσία, η μεταμφίεση είναι συστατικά του ελισαβετιανού θεάτρου.
Η Βιρτζίνια Γουλφ, όταν το 1928 γράφει τον “Ορλάντο”, είναι γοητευμένη από τη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ, την οποία γνώρισε το 1922 και συνδέθηκε στενά μαζί της ως το 1925. Η Βίτα είναι μια αριστοκράτισσα. Ενσαρκώνει, στα μάτια της Βιρτζίνια, όλη τη σειρά των προγόνων της. Είναι πανέμορφη, σίγουρη για τη δύναμή της και σαγηνεύει εξίσου άντρες και γυναίκες. Μια Αμαζόνα, θα μπορούσε να πει κανείς. Και η Βιρτζίνια, ανάμεσα σε δύο μυθιστορήματα, παίζοντας σχεδόν, θα ριχτεί σ’ ένα μύθο που θα εξυμνήσει, παίρνοντας κάθε ελευθερία, την ωραία φίλη της και θα την ταξιδέψει από την Ελισαβετιανή Αγγλία, που σπαράσσεται από αντιθέσεις, ταλανίζεται από αγωνίες, ενώ ό, τι καινούργιο κυοφορείται, συμβιώνει με ό, τι παλιό σέρνει πίσω του, στην Αγγλία των χειραφετημένων γυναικών. Στην Αγγλία του 20ου αιώνα, που κατατάσσεται από τους ιστορικούς στη Σύγχρονη Ιστορία.

Άσκηση γραφής

Είναι εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από τη ζωή της Βίτα και αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα μυθιστορήματά της. Από λογοτεχνική άποψη αποτελεί περισσότερο μια άσκηση γραφής γι’ αυτήν σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα που επιδιώκουν μια μεγαλύτερη ψυχική εμβάθυνση. Από μια άλλη άποψη φαίνεται σαν η Βιρτζίνια, εντυπωσιασμένη από το νεογέννητο κόσμο που ανοίγεται μπροστά της, να θέλει να πειραματιστεί και στη γραφή μ’ έναν πιο ευχάριστο και ευτράπελο τρόπο από αυτόν που συνήθιζε. Όπως και να ‘χει το έργο είναι εντυπωσιακό και πετυχαίνει το σκοπό του σ’ ένα βαθμό αφού η Βίτα επιστρέφει σ’ αυτήν αλλά μόνο για λίγο. Το 1928 η σχέση τους τελειώνει παρόλο που οι δυο τους θα συνεχίσουν να βρίσκονται σ’ ένα φιλικό επίπεδο.
Όπως ομολογεί η ίδια η Βιρτζίνια Γουλφ, έγραψε τη μαγική φράση “Ορλάντο, μια βιογραφία” και, από εκεί κι έπειτα, προχώρησε με μια ελαφράδα πνεύματος και μια ξεγνοιασιά πολύτιμες για κείνην. Εισήλθε σ’ ένα είδος ευφροσύνης, με “μεγάλες πινελιές πάνω στο μουσαμά”. Παραδίνεται στην ελευθερία του παιχνιδιού, όπως συμβαίνει και στο θέατρο. Ο νους μας τρέχει στον Ζαν Ζενέ, κύριο του παιχνιδιού της ανταλλαγής των ρόλων, ο οποίος στον πρόλογό του στις “Δούλες” γράφει: “Πηγαίνω στο θέατρο για να με δω επί σκηνής (αποκατεστημένο σε μια μόνο προσωπικότητα ή με τη βοήθεια μιας πολλαπλής προσωπικότητας και υπό μορφή μύθου) έτσι όπως δεν θα μπορούσα -ή δεν θα τολμούσα- να με δω ή να με ονειρευτώ, και ωστόσο έτσι όπως ξέρω ότι είμαι”. Με τη βοήθεια μιας πολλαπλής προσωπικότητας και υπό μορφή μύθου. Αυτό ακριβώς που κάνει και η μοναδική Βιρτζίνια Γούλφ στο “Ορλάντο”.
Το 1928, Ορλάντο ήταν η Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ. Χθες, χαριτωμένα ταυτίζαμε με το ρόλο τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ στα είκοσι πέντε της, όταν ήταν Ρόζαλιντ στο “Όπως σας αρέσει”. Και να κάποιοι σύγχρονοι Ορλάντο: η Τίλντα Σουίντον στον κινηματογράφο. Η Γιούτα Λάμπε στη Σαουμπίνε του Βερολίνου, το 1989, για τον Ρόμπερτ Γουίλσον. Το 1993 η Ιζαμπέλ Υπέρ. Σήμερα η Αμαλία Καβάλη, σ’ αυτό το καλοφτιαγμένα ζεστό, σαν σπηλιά ή σαν αγκαλιά, θέατρο του Παγκρατίου, το Skrow.

«Να βρεθείς εκεί όπου πάντοτε ποθούσες να φτάσεις
– ορίστε κάτι να τροφοδοτεί τη σκέψη, τουλάχιστον αν είσαι τύπος αναστοχαστικός, όπως είμαι εγώ»
~ Ορλάντο

Στο «εδώ» και στο «τώρα»

Η παράσταση, που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του British Council, τοποθετεί την Ορλάντο σε ενεστώτα χρόνο, στο «εδώ» και στο «τώρα» λίγο πριν από το τέλος της. Σε μια οριακή στιγμή σαν αυτή, μας αφηγείται τις κορυφαίες εποχές της ζωής της σε μια ύστατη προσπάθεια για ανθρώπινη επαφή. Μέσα από τη μνήμη έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τις πιο ακραίες εμπειρίες της, άλλοτε γήινες και φυσικές κι άλλοτε υπερβατικές. Πιάνει την ιστορία της από την αρχή, όπως πάντα κάνουμε όταν μας περικυκλώνει το άγνωστο ή ο θάνατος.

Το «Ορλάντο» στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα το έργο είχε ανεβεί, την περίοδο 1998-1999, στο Απλό Θέατρο, με τη διασκευή των Ουίλσον-Πίκνεϊ, μετάφραση του Θανάση Χατζόπουλου, σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη και ερμηνεία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Πριν από τρία χρόνια, το 2013, είχε ανεβεί, στην ίδια διασκευή, στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη, σε σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου και με τη Νίκη Σερέτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πιο πρόσφατα, μόλις πέρσι, στο Αγγέλων Βήμα, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, με την Αμαλία Αρσένη στο ρόλο.

Η Ιώ Βουλγαράκη

Η νεότατη και πολύ δημιουργική Ιώ Βουλγαράκη (γεννημένη το 1985) έχει κάνει αξιόλογες θεατρικές δουλειές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Με σπουδές ελληνικής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υποκριτικής στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου, είναι αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Σκηνοθεσίας του Ρώσικου Πανεπιστημίου Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας (τμήμα Λεονίντ Χέιφιτς, 2008-13). Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας» του Α. Πούσκιν (ΠΥΡ, Βυρσοδεψείο, Αθήνα, 2013), «Το Δρακούδι» της Σ. Λεμπό (Θέατρο ΡΑΜΤ, Μόσχα, 2013), «Οι Ληστές» του Φ. Σίλλερ (ΠΥΡ, Φεστιβάλ Αθηνών, 2014) και «KassandER – Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» του Δημήτρη Δημητριάδη (Ινστιτούτο Γκροτόφσκι, Βρότσλαβ, 2015).
Το 2012 μαζί με τη Δέσποινα Κούρτη (ηθοποιός) και τον Αργύρη Ξάφη (ηθοποιός και σκηνοθέτης) ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια κοινή θεατρική πρόταση ιδρύοντας την ομάδα ΠΥΡ. Με τους ΠΥΡ έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα το Γλέντι στον καιρό της πανούκλας του Αλεξάντερ Πούσκιν (Βυρσοδεψείο, 2013) και τους Ληστές του Friedrich Schiller (Φεστιβάλ Αθηνών, 2014).
Τη θυμόμαστε επίσης στις “Νυχτερίδες” (2007) της Λένας Κιτσοπούλου, μια παράσταση γύρω από ένα τραπέζι όπου οι ηθοποιοί έσμιγαν με το κοινό σε μια βραδιά με μαρτυρίες γυναικών που ταράζουν τα νερά μιας ήσυχης συνείδησης. Παράσταση που παρουσιάστηκε για δύο χρονιές στο «Bios» της οδού Πειραιώς.

Απόλαυση

Η παράσταση προσφέρεται για την απόλαυση της όρασης και της ακοής του θεατή. Σκηνές εκπληκτικής εικαστικής ομορφιάς συνοδεύονται από ένα εξίσου εντυπωσιακό ηχοτοπίο, που χρησιμεύει ως σχόλιο στη δράση και τονίζει την ιστορική εξέλιξη. Το επόμενο άξιο θαυμασμού στοιχείο της παράστασης είναι η ερμηνεία της Αμαλίας Καβάλη, μιας εκπληκτικά ευαίσθητης ηθοποιού, με λεπτή παιδικότητα, ωραία άρθρωση και χαριτωμένη παρουσία, τρυφερής και σπαρακτικής, που καταφέρνει να δώσει το διφορούμενο του κεντρικού ήρωα και να εντυπωσιάσει τόσο ως άνδρας όσο και ως γυναίκα. Θυμηθείτε το όνομά της, γιατί θα το ακούτε συχνά από ‘δω και πέρα.

Η ζωή κι ένας εραστής

Το «Ορλάντο» θα μπορούσαμε να πούμε πως φέρει τη βαριά κληρονομιά που έχουν τα έργα με ετικέτες. Πολλοί λένε ότι είναι ένα έργο φεμινιστικό. Το «Ορλάντο», όμως, πάνω από όλα, μιλάει για την ανθρώπινη φύση. Η ύπαρξη και η δικαίωσή του δεν εξαρτάται από το φύλο του. Είναι σαν να ψάχνει κάτι πιο απόλυτο, κάτι πιο βαθύ και αληθινό. Κάτι που η τρέχουσα ζωή δεν του φτάνει. Αυτό τον κάνει να εμπλέκεται με απροσμέτρητο πάθος σε κάθε είδους σχέση. Ψάχνει μία σύνδεση αλλά δεν τη βρίσκει. Αν υπάρχει μια ευτυχισμένη στιγμή δική του, θα τη βρούμε στον «γυναικείο» αιώνα. «Η ζωή κι ένας εραστής».
Ο ύπνος είναι ένα χαρακτηριστικό «ζωικό». Ο/Η Ορλάντο βυθίζεται στην αγκαλιά του Μορφέα σε μια κρίσιμη στιγμή. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη αναλογία με το θέμα της ανυπαρξίας. Στη σκηνή αυτή η ηθοποιός μοιάζει να φορά στο πρόσωπο μια μεμβράνη. Ακαθόριστα χαρακτηριστικά, άυλη μορφή.
Ενώ συντρίβεται απ’ αυτό που είναι ο άνθρωπος, δεν παύει στιγμή ν’ αγαπάει τη ζωή, όχι βεβαίως από αφέλεια, αλλά από επιθυμία να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, να τολμήσει. Δίχως ασφάλεια, δίχως εγγύηση, δίχως εχέγγυα. Όπως ακριβώς είναι και το θέατρο. Έτσι ξορκίζεις τον φόβο του θανάτου. Με την τέχνη, με τη ζωή, με την τέχνη της ζωής.

Οι συντελεστές

Η μετάφραση του Νικήτα Σινιόσογλου ποιητικότατη. Με λέξεις και φράσεις φυσικές, έντονες και ακριβείς.
Ο σκηνικός χώρος ευγενώς ωραίος. Το κοστούμι, επίσης της Μαγδαληνής Αυγερινού όπως και τα σκηνικά, με τις απανωτές στρώσεις ρούχων, ήταν θαυμάσια επινοημένο και λειτουργικότατο θεατρικά.
Οι φωτισμοί του Karol Jarek, καλομελετημένοι και πρωτότυποι, υπήρξαν καθοριστικοί για την παράσταση.

Η Ιώ Βουλγαράκη μοίρασε στο κοινό όλα όσα της προσέφερε μεταμορφωμένα το «Ορλάντο» και του έδωσε αρκετή από την πνοή της μυθικής Βιρτζίνια Γουλφ. Βρήκε τη ροή που συνδέει τα φαινομενικά ασύνδετα επεισόδια, απαιτώντας στην ουσία το αδύνατο. Δίχως να σταθεί στη «στερεά ουσία», επιχείρησε να βρει τις αλληλουχίες και κατάφερε να σπάσει το φράγμα της απλής αφήγησης δείχνοντάς μας -έστω για 70 λεπτά- το χωρίς όρια ρυθμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια παράσταση με εκρηκτικά μόρια διαίσθησης, ονείρου και φλόγας.

* O Δημήτρης Πατσαρός συνέθεσε και χάρισε στο θεατρικό κοινό το ηχητικό μοτίβο του ύπνου, η Βαλέρια Δημητριάδου έκανε τη μουσική επεξεργασία του χορού της Ορλάντο και η Λυδία Μιχαήλ συνέβαλε καθοριστικά στην προωθητική φωτογράφιση της παράστασης βρίσκοντας τον κατάλληλο χώρο.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Νικήτας Σινιόσογλου
Διασκευή / Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικός χώρος / Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Φωτισμοί: Karol Jarek
Σχεδιασμός κομμώσεων: Alex Scissors
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Marina Stat
Φωτογραφίες παράστασης: Κική Παπαδοπούλου
Teaser / Trailer: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος

Ερμηνεία: Αμαλία Καβάλη

Πληροφορίες

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2016 στις 21:00
Παραστάσεις: Έως την Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2016
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 8 € φοιτητικό και ανέργων
Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι
Τηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 210 7235 842 (ώρες 11:00 π.μ. – 14:00 μ.μ. και 17:00 μ.μ. – 20:30 μ.μ.)

Για να επικοινωνήσετε με το skrow theater: [email protected]
Η ιστοσελίδα του θεάτρου: http://www.skrowtheater.com
Η σελίδα στο facebook: https://www.facebook.com/skrowtheater
Στο twitter: https://twitter.com/skrowtheater
Στο Instagram: https://www.instagram.com/skrowtheater

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -