***
Επιμέλεια: Catisart
***
1 Φεβρουαρίου 1957
Αγαπημένε μου Ορέστη
Αυτή τη στιγμή γύρισα
από του Φίνου. Είδα «Το αμαξάκι».
Βαθύτατα συγκινημένος σπεύδω να σου
γράψω. ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ.
Είσαι ένας μεγάλος ηθοποιός και
ο μοναδικός στον Ελληνικό
κινηματογράφο. Συγχώρεσε τον έξαλλο
τρόπο που αναφέρομαι αλλά, έτσι
αισθάνομαι, τι να γίνει…
Αισθάνομαι ιερή υποχρέωση να
σ’ ευχαριστήσω για την μεγάλη, και
εκλεκτής ποιότητος συγκίνηση που μου
χάρισες και για τα χρήσιμα μαθήματα
που δίνεις σε όλους μας μ’ αυτή την
θαυμάσια δημιουργία σου.
Σε χαιρετώ, σε φιλώ
μ’ αγάπη και ευγνωμοσύνη
Τάκης (Χορν)
***
Το παραπάνω σημείωμα έγραψε ο Δημήτρης Χορν σε επιστολόχαρτο του Θιάσου Λαμπέτη – Χορν, από το «Θέατρον Κεντρικόν».
***
Μετά από αυτά τα λόγια δεν υπάρχει κάτι άλλο πιο δυνατό για να γράψει κανείς ως ανάμνηση για τον Ορέστη Μακρή ο οποίος γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1898 στη Χαλκίδα και πέρασε στην απέναντι όχθη στις 29 Ιανουαρίου του 1975, στην Αθήνα.
***
«Άστε με λοιπόν να πιώ»
Στίχοι: Γιώργος Τζαβέλλας
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Ορέστης Μακρής
*
Τι να την κάνω τη ζωή κι αν είναι άλλη τόση
χαρά μου θα ‘ταν αν το κρασί στο τέλος με σκοτώσει.
Θα ‘ναι κι ο θάνατος γλυκός αν τύχει και πεθάνω
απάνω στη ζαλάδα μου στη σούρα μου επάνω
Άστε με λοιπόν να πιω όσο μου γουστάρει
άστε με στην τύφλα μου και στο κατοστάρι.
Άστε με στην τύφλα μου ώσπου να πεθάνω
τέτοια που ‘ναι η ζωή τι να τηνε κάνω,
τέτοια που ‘ναι η ζωή τι να τηνε κάνω.
Για να ξεχνώ τη φτώχια μου τι θέλω τη μισή μου
οι πίκρες και τα βάσανα μεζέδες στο κρασί μου.
Και αν έρθει ο χάρος ας ερθεί στο τρίτο κατοστάρι
να πιούμε και το τέταρτο κι ύστερα ας με πάρει
Άστε με λοιπόν να πιώ όσο μου γουστάρει
άστε με στην τύφλα μου και στο κατοστάρι.
Άστε με στην τύφλα μου ώσπου να πεθάνω
τέτοια που ‘ναι η ζωή τι να τηνε κάνω,
τέτοια που ‘ναι η ζωή τι να τηνε κάνω.
