Πάνω σ’ αυτό το σανίδι, που δεν υπάρχουν σύνορα, σε μια εκ νέου ανάγνωση της θεατρικής μας παρακαταθήκης, μπορείς ακόμα να ανακαλύψεις κοιτάσματα πολύτιμων μετάλλων. Καινούργια, σπάνια και ευγενή. Ο Όμηρος Πουλάκης, αν και τόσο νέος, είναι ήδη ηθοποιός υψηλού βεληνεκούς. Πνευματικός και τελειομανής, εκφραστής του ωραίου, πρωτότυπος από φύση και ιδιοσυγκρασία. Στα «Ορφανά» του Ντένις Κέλι, όπου υποδύεται τον προβληματικό αδελφό, παρακάμπτει ευφυώς το σκόπελο μιας υποκριτικής μανιέρας και μας θέτει ευθέως το θέμα ενός εντελώς προσωπικού υποκριτικού ρυθμού. Τραντάζει το θεατή, ερμηνεύοντας τον Λίαμ με εγρήγορση και στοχαστική ετοιμότητα. Πατάει γερά στα πόδια του, ερευνώντας με λεπτομερή, εξονυχιστική και λεπτεπίλεπτη σπουδή ένα δύσκολο χαρακτήρα. Ο Όμηρος Πουλάκης είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα με κομψό παρουσιαστικό, που κινείται ανάμεσά μας και φέρει απροσδόκητα ευχάριστους συσχετισμούς και εκλεκτικές συγγένειες από Τζον Μάλκοβιτς και Μπραντ Πιτ, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα όμορφο πρότυπο στην τέχνη του. Δείχνει άνθρωπος ελεύθερος, με μια δόση φιλοσοφημένης και γενναίας τρέλας, σπινθηροβόλος και οξύνους. Αινιγματικός, σαν να τον διαπερνάει υπόγειο ρεύμα, με σκέψη που πετάει, ξετυλίγει το παιχνίδι της περιπλάνησης και της αναζήτησης. Και είναι καταφανές ότι γι’ αυτόν το παιχνίδι θα συνεχίζεται ασταμάτητα, χωρίς διότι και επειδή. Απλώς και μόνον γιατί δεν θα πάψουμε ποτέ να θέλουμε να σε βλέπουμε στη σκηνή, Όμηρε… Ναι!
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είναι νομίζω ευνόητη η αδυναμία μου να συνοψίσω σε μία απάντηση αναμνήσεις της παιδικής μου ζωής. Μου είναι δύσκολο να διαχωρίζω και να αξιολογώ τα συναισθήματα του παρελθόντος. Στην ηλικία των έξι και μέχρι την ηλικία των εννέα ωστόσο έζησα για ένα διάστημα στον Άγιο Ματθαίο στην Κέρκυρα, γεγονός που προσδιόρισε και συνέδεσε με έντονο τρόπο μέσα μου την ξεγνοιασιά και την ελαφρότητα της παιδικότητας με τη στενότητα των σχέσεων που διαμορφώνονται σε ένα μικρό χωριό τόσο ανάμεσα στους ανθρώπους όσο και ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Και ευτυχώς ή δυστυχώς ζώντας στην πόλη μπερδεύω συχνά την απουσία της φύσης με την απουσία εκείνου του ανεπανάληπτου αισθήματος ελευθερίας.
Με τι καλλιτεχνικά ερεθίσματα μεγάλωσες, Όμηρε;
* Το βιβλίο, ο κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική και η τότε «φρέσκια» ακόμα τηλεόραση αποτελούσαν ενδιαφέροντα τα οποία ανακυκλώνονταν στο οικογενειακό μου περιβάλλον και θέλοντας και μη έστρεψα την προσοχή μου προς το μέρος τους. Ιδιαίτερα δεμένος ήμουνα με το θέατρο σκιών, το γνωστό Καραγκιόζη. Ιστορίες του Σπαθάρη από τηλεοράσεως και του Μάνθου Αθηναίου δια ζώσης με κινητοποίησαν να φτιάξω «πανί», να κόψω φιγούρες και να τις επανεκτελώ μόνος. Μπορείς να πεις πως ήταν η πρώτη μου καλλιτεχνική δραστηριότητα και ενώ τότε ένιωθα πεπεισμένος για την αριστουργηματική τους υπόσταση, πλέον διατηρώ τρομακτικές αμφιβολίες για το κατά πόσο δεν ήταν το αποτέλεσμα απλώς αποκρουστικό.
Ποια ήταν η πρώτη επαφή σου με το θέατρο;
* Μόλις επιστρέψαμε στην Αθήνα, πήγα σε ένα πνευματικό κέντρο του δήμου της γειτονιάς στην οποία μεγάλωσα. Εκεί κάθε Σαββατοκύριακο παιδιά μέχρι δεκαπέντε ετών κάνανε θέατρο. Ήταν η πρώτη επαφή.
Εσύ γιατί έγινες ηθοποιός;
* Δεν νομίζω πως έχω απάντηση γι’ αυτήν την ερώτηση. Το έκανα ακριβώς επειδή κάτι που φώναζε «ναι» ήταν δυνατότερο από κάτι που φώναζε «γιατί;».
Θυμάσαι δασκάλους σου με ευγνωμοσύνη;
* Από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης έχω να θυμάμαι αξιόλογους δασκάλους με την πλατύτερη έννοια της λέξης. Το θέατρο άλλωστε έχει και μία πολύ σημαντική πλευρά αδιάκοπης μαθητείας. Η παρουσία των δασκάλων στη ζωή μου έχει το χαρακτήρα εκ των υστέρων αποκάλυψης καθότι τα σημαντικότερα μαθήματά τους τα βρίσκω πάντα μπροστά μου με μια λειτουργία αντίστροφη του πρωθύστερου.
To καλό θέατρο για τους θεατές λειτουργεί κι ως ένα είδος ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας σε μια περίοδο εθνικής ανησυχίας και κατάθλιψης;
* Το θέατρο ως τέχνη μπορεί να επιτελέσει οπωσδήποτε και αυτόν το ρόλο απέναντι στις κοινωνίες αλλά εάν περιοριζόταν μόνο σε αυτόν νομίζω πως θα παραμέριζε επικίνδυνα άλλες παιδευτικές, πνευματικές και όχι μόνο αποστολές που μπορεί επίσης να προσφέρει. Το ζήτημα εν τέλει είναι τι αισθάνεται ο καθένας, πώς λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για εκείνον.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης «Ορφανά», στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στην οποία πρωταγωνιστείς, αντιλαμβάνεσαι τη συναισθηματική συμμετοχή του κοινού;
* Σε κάθε παράσταση κάθε παράστασης οι ηθοποιοί και οι θεατές ανταλλάσσουν ασταμάτητες ροές ενέργειας συναισθημάτων νοημάτων και ούτω κάθε εξής.
Έχεις τρακ και πώς το αντιμετωπίζεις; Στη συγκεκριμένη παράσταση αλλά και γενικά.
* Φυσικά και έχω τρακ ειδικά πριν από τις γενικές και τις πρώτες παραστάσεις σε αυτό το έργο και σε κάθε άλλο που έχω συμμετάσχει. Το αντιμετωπίζω ή με απόλυτο κλείσιμο, δηλαδή δεν το αντιμετωπίζω, ή με πλάκα .Ή με μια σκέψη του τύπου και η Γη εξακολουθεί να γυρίζει ό, τι κι αν συμβεί σε μια παράσταση.
Είναι πρόκληση για σένα κάθε φορά να μεταμορφώνεσαι σ’ αυτό που σου επιβάλλουν οι ρόλοι; Ειδικά στο χαρακτήρα του Λίαμ, που είναι ένας νέος άνθρωπος με τόσο διαταραγμένο ψυχισμό;
* Νομίζω πως η φύση της δουλειάς μας έχει σε τεράστιο βαθμό να κάνει με την έννοια της μεταμόρφωσης ούτως ή άλλως. Ο ηθοποιός μπορεί να νοηθεί ως ανθρώπινο δοχείο, ένας ενδιάμεσος ανάμεσα σε δύο πόλους .Εκφράζει τη μεταμόρφωση ως φυσικό στοιχείο.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα στους χαρακτήρες αυτού του έργου;
* Έτσι τουλάχιστον θα ήθελα να ελπίζω. Εμένα, διαβάζοντας το έργο, μού συνέβη και με τους τρεις χαρακτήρες. Δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου καθ’ ολοκληρίαν αλλά εσωτερικές ορμές, ροπές, λογικές που άλλος πολύ άλλος λιγότερο όλοι θα μπορούσαμε να φέρουμε.
Στο έργο «Ορφανά» του Ντένις Κέλι η ψυχολογική βία και ο φόβος είναι πολύ έντονα. Έχεις αναρωτηθεί από πού πηγάζουν αυτά τα συναισθήματα;
* Έχω αναρωτηθεί επειδή βασανίζουν και εμένα και πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Νομίζω πως πηγάζουν από τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός του ανθρώπου ανάμεσα σε αυτό που θεωρείται γνωστό και σε εκείνο που θεωρείται άγνωστο σε οποιοδήποτε τομέα.
Ποιον θεωρείς το μεγαλύτερο εχθρό του ηθοποιού;
* Τον εαυτό του εν πρώτοις. Και τη δήθεν «εικόνα» του.
Μέσα από το θέατρο μαθαίνεις να δέχεσαι τους ανθρώπους με τις αδυναμίες τους;
* Δεν ξέρω τι μαθαίνεις από το θέατρο. Δεν νιώθω πως το μάθημα έχει τελειώσει.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας;
* Δεν μπορώ να αξιολογώ με τόσο αυστηρές ιεραρχίες τέτοιου είδους πράγματα. Υπάρχουν πολλοί. Αυτή την περίοδο μου τράβηξαν το ενδιαφέρον και διαβάζω έργα του Κώστα Αξελού.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου διεθνείς σκηνοθέτες και ηθοποιοί και ποια η αγαπημένη σου ταινία;
* Επαναλαμβάνω την αδυναμία μου. Άσε που αρκετοί από αυτούς είναι νεκροί και είναι λίγο στενάχωρο. Τελευταία ταινία που είδα και με ενδιέφερε ήταν «Το δέντρο της ζωής» του Τέρενς Μάλικ αλλά σίγουρα δεν θα την έλεγα αγαπημένη μου. Όπως ίσως και καμία.
Ποιους ρόλους θέλεις να υποδυθείς;
* Δεν μου προκύπτει να σκέφτομαι με ρόλους. Σημασία έχουν και άλλα ζητήματα στη δουλειά μας.
Ένας καλλιτέχνης μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος σήμερα;
* Δεν γνωρίζω. Υπάρχει πάντως γύρω μας μία απελευθέρωση ιστοριών μέσα στα πρόσωπα όλων μας και ανεξάρτητα των μελάνων χρωμάτων που χαρακτηρίζουν την πραγματικότητα κάτι τέτοιο, η απελευθέρωση της έκφρασης και των ιστοριών του ανθρώπου, είναι ένα σημαντικό υλικό τουλάχιστον για τη δουλειά του ηθοποιού.
Μπορείς να μου πεις έναν στίχο που σκέπτεσαι συχνά;
* Μπορώ να σου πω ένα στίχο που σκέφτομαι συχνά τελευταία:
«Οι κοσμικοί κι απόκοσμοι μαζί
να πούμε πως εζήσαμε σε αμάχη
μέσα, μα και σαν έξω απ’ τη ζωή»
Ρώμος Φιλύρας – “Υπεράνω”
Τι θα ήθελες να αλλάξεις στη νοοτροπία του γείτονά σου;
* Το να κατηγορεί για τα πάντα είτε μονάχα το γείτονά του είτε μονάχα τον εαυτό του.
Τι γνώμη έχεις για τους νέους που συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας; Η στοιβαγμένη ζωτικότητά τους μπορεί να βρει διέξοδο σήμερα;
* Καθετί που κάνει ένας νέος σήμερα είναι ούτως ή άλλως και μαζί με οτιδήποτε άλλο μια στοιβαγμένη ζωτικότητα που αναζητά διέξοδο.
Έχεις αναθεωρήσει ιδέες, απόψεις ή ιδεολογίες με τις οποίες είχες έρθει σε ρήξη στο παρελθόν;
* Εάν αναφέρεσαι με καθαρά πολιτικούς όρους όχι με την έννοια ότι ουδέποτε δεν ασπάστηκα ένα αναλυτικό εργαλείο αποκλειστικά ώστε να καταλήξω να προδοθώ από κάποια τυχόν διάψευσή του. Από την άλλη, μετασχηματίζω και αναθεωρώ τακτικά και τις ιδέες μου και τα συναισθήματά μου και κομμάτια ολόκληρα της συμπεριφοράς μου και του εαυτού μου. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος. Πολλές φορές έχουμε δικαίωμα και στο ίδιο λάθος ξανά και ξανά.
Τι σε συγκινεί και τι σε απωθεί στο χαρακτήρα του Έλληνα;
* Όχι απλώς δεν νομίζω, είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό που λέγεται χαρακτήρας του Έλληνα. Κάτω από αυτές τις λέξεις κρύβονται άπειρες διαφορετικότητες. Τέτοιου είδους γενικεύσεις μου φαίνονται χρήσιμες μόνο σαν αστείο. Ο τσιγκούνης Σκοτσέζος, ο φιλοχρήματος Εβραίος, ο ψυχρός Άγγλος, τώρα τελευταία ο τεμπέλης Έλληνας, ο αφελής Πόντιος και οι Χιώτες που πηγαίνανε κάποτε δυο δυο.
Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Έχω κατοικίδιο. Μια γάτα. Το Πίσι. Την αγαπώ και μαθαίνω από εκείνη.
Σε ευχαριστώ πολύ Όμηρε και χαίρομαι πολύ για τη γνωριμία…
* Κι εγώ χαίρομαι πολύ για τη γνωριμία. Καλή συνέχεια…
* Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφηση.
* Τα “Ορφανά” από 18 Ιανουαρίου έως 5 Φεβρουαρίου 2012 θα παρουσιάζονται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη», Μεταμορφώσεως 7-9 (Παλαιό Δημαρχείο). Τηλέφωνο: 2310-458591.
