Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
«Για τη φυλακή και για τον θάνατο κανείς δεν πρέπει να λέει μεγάλες κουβέντες»
Μπορεί να έχω παρακολουθήσει χιλιάδες παραστάσεις, αλλά αυτή που είδα την Κυριακή 12 Μαΐου 2018 δεν ξεχνιέται. Στην είσοδο, νωρίς το απόγευμα όταν φτάσαμε, δεν υπήρχε καμιά επιγραφή, ούτε μικρή ούτε μεγάλη. Τίποτα δεν σε προετοίμαζε για θέατρο. «Ήρθατε για την εκδήλωση;» με ρώτησαν οι άνθρωποι της υποδοχής και μου άνοιξαν διάπλατα την καγκελόπορτα. Πέρασα από δύο ή τρία προαύλια, παρέδωσα σε ένα γκισέ την ταυτότητά μου και το κινητό μου -όπως μου ζητήθηκε- και κατόπιν είδα τον κύριο Χριστόφορο Γιαννακόπουλο, το διευθυντή, να με καλωσορίζει με πολλή αβρότητα, όπως και τους υπόλοιπους καλεσμένους, με εκείνη τη διακριτική φροντίδα που μόνον οι άνθρωποι που έχουν αντικρίσει τον πόνο κατάματα ξέρουν να δείχνουν.
Βρέθηκα στον περιποιημένο και πεντακάθαρο κήπο του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού, που, όσο παράξενο κι αν φανεί, έμοιαζε με μικρή όαση σε μια άναρχη πόλη. Είχα ξαναβρεθεί παλαιότερα (πάλι για παράσταση) κι αμέσως αναγνώρισα τις λιθόκτιστες αλέες και την εμβληματική μινιατούρα της Αγίας Σοφιάς σε πορφυρό χρώμα να δεσπόζει.
Ανθισμένες τριανταφυλλιές, καλοθρεμμένες κότες και πάπιες, διέκρινα μάλιστα κι ένα παγώνι λίγο μακρύτερα, φιλικές γατούλες, μια λιμνούλα στο μέσον, κανάλια με γεφυράκια και ένα φιλόξενο κυλικείο.
Ήμουν ανάμεσα στους λίγους τυχερούς που μπόρεσαν να δουν μια θεατρική παράσταση βασισμένη στη νουβέλα του Τσέχοφ “Ο θάλαμος αρ. 6”, παιγμένη από κρατουμένους.
«Τελειώνω μια νουβέλα πολύ πληκτική, επειδή λείπουν απ’ αυτήν ολότελα οι γυναίκες και το στοιχείο του έρωτα. Δεν μπορώ να υποφέρω τέτοια έργα, αλλά άρχισα να το γράφω κάποια στιγμή τυχαία από επιπολαιότητα…». Αυτά αποκάλυπτε ο Τσέχοφ την άνοιξη του 1892 σε φίλη του πεζογράφο για το πιο σκληρό ίσως κείμενο που θα δημοσίευε ποτέ του, το «Θάλαμο αρ. 6».
Το έργο αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ρούσκαγια Μισλ» τον Νοέμβριο του 1892. Ο λογοτέχνης Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι μ’ αυτή του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την επιρροή του Τολστόι κι έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία.
Η προϊστορία του Θεατρικού Εργαστηρίου
Η παράσταση «Θάλαμος αρ. 6 – 200 χρόνια μετά» παρουσιάστηκε το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Μαΐου 2018, στο Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού, σε σκηνοθεσία Στρατή Πανούριου.
Το Θεατρικό Εργαστήρι του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2016 με τη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου και της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής.
Το Εθνικό Θέατρο πραγματοποίησε τον περασμένο Ιούνιο το πρώτο Θεατρικό Εργαστήριο στις Φυλακές Κορυδαλλού, με συμμετέχοντες από όλες τις πτέρυγες και παρουσίασε το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Τρικυμία», μια παράσταση-εμπειρία για συμμετέχοντες και θεατές.
Η συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής του υπουργείου Δικαιοσύνης και με το Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά. Το ερευνητικό αυτό εργαστήριο άντλησε φέτος έμπνευση από τον μεγάλο συγγραφέα Άντον Τσέχοφ και παρουσίασε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του παλιού σιδηρουργείου των φυλακών μια διασκευή της νουβέλας του, «Θάλαμος αρ. 6».
Οι πρόβες διήρκεσαν 10 μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι ηθοποιοί – κρατούμενοι με την καθοδήγηση του εξαίρετου σκηνοθέτη Στρατή Πανούριου, διασκεύασαν το έργο του Τσέχοφ, αξιοποιώντας προσωπικές τους σκέψεις, εμπνεύσεις, εμπειρίες και ανησυχίες. Οι ηθοποιοί – κρατούμενοι δεν έχουν κάνει θεατρικές σπουδές και δεν έχουν ξαναπαίξει θέατρο. Διαθέτουν όμως μια εμπειρία ζωής, που τα αντικαθιστά.
Η παράσταση είναι ένα “ταξίδι σκοτεινό στην κόλαση της ψυχής, του εγκλεισμού και των ιδρυμάτων”. Οι ίδιοι οι κρατούμενοι μιλούν για “μορφή αποφυλάκισης, για κατευνασμό κακών συναισθημάτων”.
Από την πλευρά του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Στάθης Λιβαθινός, σημειώνει: «Μέσα στους τοίχους του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού επιχειρούμε φέτος με τον Τσέχοφ -όπως και πέρυσι με τον Σαίξπηρ– ένα ταξίδι με τους κρατούμενους, που ανοίγει τις καρδιές και τον νου και δίνει φτερά στη σκέψη και τη φαντασία. Ένα ταξίδι που μας αφορά όλους, περισσότερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Γιατί μέσα από αυτό το ταξίδι, μέσα από την αγάπη, τη συλλογικότητα και τη δημιουργικότητα, οι κρατούμενοι παραδίδουν ένα μάθημα ελεύθερης σκέψης».
Η νουβέλα του Τσέχοφ και το ταξίδι στη Σαχαλίνη
Ο Τσέχοφ έγραψε τη συγκεκριμένη νουβέλα στα 1891-2, και θέλοντας να ξεφύγει από τον κανόνα -τον λίγο πολύ καθορισμένο κύκλο των μέχρι τότε έργων του- έγραψε ένα αριστούργημα.
Σε μια περίοδο μεγάλης σιτοδείας, ως γιατρός πρόσφερε αφιλοκερδώς τις γνώσεις και τη φροντίδα του στους κατοίκους 26 χωριών γύρω από το Μελίχοβο, 80 χλμ. από τη Μόσχα, όπου είχε αγοράσει ένα κτήμα. Είχε προηγηθεί μια περίοδος (Μάιος-Οκτώβριος 1890) που πέρασε στη Σαχαλίνη, το νησί-κάτεργο στον Βόρειο Ειρηνικό, παρότι ήδη φυματικός. Θέλησε να γνωρίσει από κοντά τις συνθήκες ζωής των καταδίκων – και να συντελέσει, με το βιβλίο που έγραψε, στη γνωστοποίηση του καταισχύνης και στη βελτίωση της απάνθρωπης κατάστασης. Γι’ αυτό ο Τσέχοφ έγραψε όπως κανένας άλλος. Δεν ήταν συγγραφέας γραφείου αλλά ήδη από τα παιδικά του χρόνια ένας βαθιά δοκιμασμένος άνθρωπος, που εκτέθηκε στην κοινωνία αλλά δεν σκλήρυνε, δεν αδιαφόρησε, απεναντίας νοιάστηκε και πρόσφερε εμπράκτως σε όσους είχαν ανάγκη, προτού γράψει τα θεατρικά αριστουργήματά του.
Ο Τσέχοφ είχε αποφασίσει το ταξίδι στη Σαχαλίνη ήδη από το τέλος του 1889, ένα σχέδιο δύσκολο, δαπανηρό και επικίνδυνο, που παραξένεψε συγγενείς και φίλους. Το νησί, στο ανατολικότερο άκρο της ρωσικής αυτοκρατορίας, βόρεια της Ιαπωνίας, ήταν τόπος εξορίας και καταναγκαστικών έργων από τα μέσα του 19ου αιώνα. Σε μια εποχή που η κρατική μέριμνα για τους καταδικασμένους τελείωνε με την απαγγελία της ποινής, για τον Τσέχοφ το ταξίδι αυτό ήταν μια αποστολή: Ένας φόρος τιμής στην επιστήμη του, την ιατρική, μια έμπρακτη δήλωση της πρόθεσής του τεθεί στην υπηρεσία του ανθρώπου. Η αναζήτηση του βαθύτερου, του αληθινού, του ατόφιου στις σχέσεις των ανθρώπων που μόνο ξεπερνώντας τα γελοία κοινωνικά στερεότυπα των τάξεων μπορεί να επιτευχθεί.
Η κατασταλτική βία
Στην παράσταση, που επιτεύχθηκε με την αμέριστη στήριξη της Γιολάντας Κωνσταντινίδου, κοινωνιολόγου του Κ.Κ. Κορυδαλλού και βοηθού του σκηνοθέτη, είδαμε την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια της περιφέρειας, των ιδρυμάτων και των ανθρώπων του, που ξεπηδούν με γύμνια πρωτοφανή, καθιστώντας άχρηστα όλα τα φκιασιδώματα. Γιατί ο Τσέχοφ, όπως και οι άνθρωποι του Κ.Κ. Κορυδαλλού, δεν ενδιαφέρεται για μύθους. Ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές αλήθειες. «Δεν υπάρχει καμία δόξα στην τιμωρία», λέει ο Μισέλ Φουκώ.
Σε μια ανώνυμη πόλη της αχανούς ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία υπηρετεί ως γιατρός διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο Θάλαμος αρ. 6. Εκεί “φιλοξενείται”, όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική – άσυλο του Νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση “τρελοί”. Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με τη συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της “τάξης”. Όπως λέει κι ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: “Οι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο […] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν’ αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Αυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδιά που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του”. Εκεί επικρατεί το δίκιο του ισχυρότερου, του κνούτου και της απομόνωσης.
Αυτοεκτίμηση
Ο καθένας μας φέρει τη δική του προσωπική ιστορία, τις δικές του στάσεις, πεποιθήσεις και ικανότητες, τα δικά του λάθη, τους δικούς του εφιάλτες, πιθανόν και τους δικούς του σκελετούς καταχωνιασμένους σε κάποια ντουλάπια της μνήμης. Σύμφωνα με την ψυχολογία, οι κρατούμενοι, λόγω της θέσης τους, βρίσκονται τακτικά σε θέση άμυνας. Μπορεί να νιώθουν ανασφάλεια και καχυποψία και να θέτουν τους εαυτούς τους σε ετοιμότητα, πράγμα που πολλές φορές τους γεμίζει με άγχος, τους κάνει ευερέθιστους ή και προκλητικούς. Πολλές φορές, μέσω της πρόκλησης, αναζητούν αφορμή να εκφράσουν το θυμό, την πικρία και την απογοήτευσή τους, ενώ άλλες φορές δοκιμάζουν τα όρια του συστήματος φύλαξης. Η προκλητικότητα αυτή συχνά δεν είναι κατευθυνόμενη σε συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά στο σύστημα εξουσίας και ως τέτοια πρέπει να λαμβάνεται.
Εμείς όμως αντικρίσαμε ανθρώπους μακράν από αυτό το στερεότυπο, καλλιτέχνες με αυτοεκτίμηση, σιγουριά, ευγένεια, καλαισθησία, ευαισθησία, ηρεμία και φιλική διάθεση. Ανθρώπους με γνησιότητα, αμεσότητα και κοινωνικότητα, με ελευθερία άποψης και έκφρασης. Με δυνατότητα ανάπτυξης ενδιαφερόντων, ταλέντου και δημιουργικότητας. Σοβαρούς αλλά διόλου σοβαροφανείς. Ασφαλώς ένα μεγάλο επίτευγμα της δικής τους θέλησης και της τέχνης του θεάτρου.
Η παράσταση
Ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής αποτελεί ο “Θάλαμος αρ. 6” (1892). Το ανέβασμα τώρα του “Θαλάμου αρ. 6”, σε αυτό το χώρο και με ηθοποιούς – κρατούμενους αποτελεί την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου, μιας ανάγνωσης εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας.
Με αφετηρία τα προσωπικά βιώματα του επιστήμονα Τσέχοφ και εργαλείο την πάντα διεισδυτική ματιά του, η παράσταση ανατέμνει μια πραγματικότητα ζοφερή και ανατριχιαστική, που ελάχιστα απέχει από αυτήν των ψυχιατρείων όπως ήταν σχεδόν μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα.
Παρακολουθούμε λεπτό προς λεπτό και πάντα με το τσεχοφικό πνεύμα, την πορεία της ζωής του γιατρού Ράγκιν από τη γεμάτη προσδοκίες και όνειρα ανθρωπιστική αποστολή του, ως την ηθική -και τελικά φυσική- του εξόντωση, που περνά μέσα από την προσωπική παραίτηση. Με καταλύτη τη συνάντησή του με έναν έγκλειστο ψυχιατρικό ασθενή και την πυροδότηση της ξεχασμένης ανάγκης για ανθρώπινη επικοινωνία έξω από κοινωνικές συμβάσεις, ο γιατρός Ράγκιν καθίσταται ανίσχυρο θύμα της πανίσχυρης κοινωνικής δομής που δεν συγχωρεί τη διαφορετικότητα.
Ένα ακραία τραγικό μωσαϊκό που εναλλάσσεται με αιφνίδιο μαύρο χιούμορ, αναδεικνύει με πολυεπίπεδο τρόπο οξύτατα σημερινά θέματα. Ένα έργο βαθιά πολιτικό, γεμάτο κατανόηση για την ανθρώπινη αδυναμία και παράλληλα κριτικό απέναντι στους ισοπεδωτικούς μηχανισμούς κάθε σαθρού κοινωνικού συστήματος. Γιατί το κράτος είναι «το πιο παγερό απ’ όλα τα παγερά τέρατα», σύμφωνα με τον Μαρξ.
Ένα ανελέητο «κατηγορώ» απέναντι στην υποκρισία, τη σήψη, τον μικροαστισμό και την κοινωνική παράνοια, μια ολοκληρωμένη καταγγελία για τις κυνικές συνθήκες κράτησης των Ρώσων ψυχασθενών κατά το τέλος του 19ου αιώνα, με οξύτατες παρατηρήσεις που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έμελλε να πυροδοτήσουν το κίνημα της κριτικής ψυχολογίας και της αντι-ψυχιατρικής.
Μάλιστα, κάποιοι θαυμαστές του Τσέχοφ αναφέρουν πως ακόμη κι αν είχε χαθεί ολόκληρο το έργο του κι είχε σωθεί μόνο ο «Θάλαμος αρ. 6», θα ‘ταν αρκετός για να τον εντάξει στους κορυφαίους συγγραφείς του 19ου αιώνα.
Πέρα από τη λογοτεχνική της αξία η συγκεκριμένη νουβέλα αποτελεί «κι ένα επιστημονικό έργο μεγάλης, ουσιαστικής ανθρωπιστικής εμβέλειας», που θα έπρεπε να διδάσκεται στους φοιτητές της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής.
Όταν η κοινωνία αμύνεται…
Το μικρό νοσοκομείο αποτελεί παράδειγμα κακοδιοίκησης. Για την ολιγομελή επιτροπή διοίκησης και το κατώτερο προσωπικό είναι μέσο παράνομου πλουτισμού, για τον άλλοτε αισιόδοξο και ονειροπόλο Ράγκιν είναι κάτι μεταξύ καθαρτηρίου και κολαστηρίου.
Ο γιατρός Ράγκιν, έστω και καθυστερημένα, αντιλαμβάνεται πόσο άθλιο και επικίνδυνο είναι το, ούτως ή άλλως, παραμελημένο ίδρυμα για τους ασθενείς. Με τα χρήματα που δαπανώνται γι’ αυτό, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν δύο υπερσύγχρονα νοσοκομεία, όπως διαπιστώνει. Ούτε που του περνάει όμως από το μυαλό ότι θα όφειλε να διορθώσει ο ίδιος τα κακώς κείμενα. Χάρη στις επαφές του όμως μ’ όσους κρατούνται στον ψυχιατρικό θάλαμο αρ. 6, και κυρίως με τον ανυπότακτο και τόσο διαβασμένο Γκρομόφ, πρώην δικαστικό που πάσχει από μανία καταδίωξης, θα συνειδητοποιήσει ότι είναι μάταιη μια απόπειρα παρέμβασής του. Αλλά θα καταλάβει επίσης πόσο ανέντιμο θα ήταν να σιωπήσει. Η στάση εκλαμβάνεται (ηθελημένα) από τις αρχές ως δική του ψυχική διαταραχή, με αποτέλεσμα να καταλήξει κι αυτός τρόφιμος του ίδιου ψυχιατρικού θαλάμου, να υποστεί με τη σειρά του τη βία του κτηνώδους φρουρού, μέχρι που θα νοσήσει και θα πεθάνει εγκαταλειμμένος απ’ τους πάντες. Άλλωστε, το στίγμα της ψυχικής ασθένειας είναι διαχρονικά ίσως το πιο δύσκολο να ακυρωθεί και όταν η κοινωνία αμύνεται εναντίον των… εγκληματιών, των… ψυχοπαθών και γενικά των… ενοχλητικών ανθρώπων, είναι αήττητη.
Οι συντελεστές
Στην παράσταση είδαμε με αδρές γραμμές να παρουσιάζεται ο νοσοκόμος – ανθρωποφύλακας Νικήτα και να τον υποδύεται ένας από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους των φυλακών σε μια αγαστή συνεργασία με τους κρατουμένους. Στην πινακοθήκη από την οποία αποκολλήθηκαν οι τρόφιμοι, ο Εβραίος Μοϊσέικα είναι ο μόνος που έχει την άδεια να βγαίνει έξω από το θάλαμο και να περιφέρεται στην πολίχνη, ζητώντας από τους περαστικούς καπίκια, κι έτυχε μιας πολύ ωραίας και πειστικής ερμηνείας από τον ηθοποιό – κρατούμενο. Ακολούθησε η ενδελεχής περιγραφή και η άριστη απόδοση -και λόγω παρουσίας και λόγω υποκριτικής- του Ιβάν Ντμίτριτς Γκρόμοφ, του μορφωμένου ασθενή με τη μανία καταδίωξης και τον πυρετικό λόγο, που θα εμπλακεί με το γιατρό Ράγκιν σε ατέρμονες φιλοσοφικές συζητήσεις. Μια ιδιαιτέρως αφαιρετική, κομψή και αλληγορική ερμηνεία, με σωστούς τονισμούς και αποχρώσεις, παρακολουθήσαμε και από τον αφηγητή. Οι άλλοι τρόφιμοι κι ο δεύτερος γιατρός μορφοποιήθηκαν επίσης άρτια και λειτούργησαν ουσιαστικά και θεατρικότατα. Ερμηνείες απέριττες και λιτές, κοφτές και μεστές, χιουμοριστικές και σαρκαστικές.
Μας εντυπωσίασε επίσης ο αφοπλιστικός κύριος Νίκος Σ., που είναι και θαυμάσιος ζωγράφος, ο οποίος ενώ στις πρόβες και στις πρώτες παραστάσεις εξέτιε ακόμα την ποινή του, «ξαναμπήκε» στη φυλακή για να συνεχίσει πλέον ως αποφυλακισμένος/μη κρατούμενος, και να διαπρέψει στο ρόλο του φίλου του γιατρού. Όπως λέει άλλωστε και Victor Hugo, «ο Άνθρωπος είναι μια φυλακή όπου η ψυχή παραμένει ελεύθερη».
Να μη λησμονήσω ότι τον γιατρό «κατοχύρωσε» με τη γνωστή του αμεσότητα και τη μεγάλη του ευχέρεια ο ίδιος ο σκηνοθέτης Στρατής Πανούριος.
Πρέπει να επισημάνω ωστόσο πως κανείς από τους ηθοποιούς δεν υστερούσε, όλοι είχαν τέτοια απλότητα, τέτοια εξωτερική νηφαλιότητα και εσωτερικό αναβρασμό που σε συγκλόνιζε. Έβλεπες τη φλόγα στα μάτια όλων, έβλεπες και το φως. Η δε παράσταση στήθηκε με καθαρότητα, αγάπη και πάθος, δίχως εξωτερικές αποτιμήσεις, διδακτισμό και φτηνό συναισθηματισμό, με συνοχή και ευστοχία στην παρατήρηση, με σεμνότητα, ορθή κρίση και σύνεση.
Ευχαριστίες
Θα χρειαστεί εδώ να ευχαριστήσουμε, ως θεατές και ως δημοσιογράφοι, για τη φιλοξενία τους, την πρωτοβουλία και την πρωτοπορία τους, τις φιλότιμες προσπάθειές τους, τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά τους, τον διευθυντή του Κ.Κ. Κορυδαλλού Χριστόφορο Γιαννακόπουλο, την κοινωνιολόγο Γιολάντα Κωνσταντινίδου, το Εθνικό Θέατρο, τον ικανότατο σκηνοθέτη Στρατή Πανούριο, τον Διονύση Ξαξίρη για το λειτουργικό και ατμοσφαιρικό σκηνικό και τα κοστούμια, τον Κωνσταντίνο Σοφικίτη για τις φωτογραφίες, την ψιμυθιολόγο της παράστασης Christine Drak και κυρίως και πρωτίστως τη συγκινητικά δραστήρια Θεατρική Ομάδα Κ.Κ. Κορυδαλλού. Ήτοι τους συμπαθέστατους Παναγιώτη, Γιώργο, Διονύση, Κωνσταντίνο, Χρήστο, Σταύρο, Γιώργο, Μιχάλη, Νίκο, Ελευθέριο, Χρήστο, Αθανάσιο, Γιώργο και Ν. Κ.
Οι ευχαριστίες είναι γιατί αυτός ο «Θάλαμος αρ. 6», άνοιξε ένα παράθυρο στην ψυχή μας και βγήκαμε στο λουσμένο με ήλιο δρόμο, στο φυσικό αέρα, με μια ελαφράδα διαφορετική, πιο ανθρώπινοι, πιο μακρινοί από τον κακεντρεχή κοσμικό περίγυρο αλλά και πικραμένοι για το σωματικό και ψυχικό πόνο κάποιων συνανθρώπων μας, όπως αυτός νοηματοδοτείται και αναπαρίσταται από τον ηθελημένο θάνατο του Ράγκιν. Βγήκαμε με ένα εξαίσιο τίναγμα από το χώμα, από τη σκόνη της καθημερινότητας στο μετέωρο άστρο της ελπίδας και με μια ευχή: Να πορευόμαστε «μαζί» στη διαδρομή μας στο χρόνο και πάντα ευγενικές φιλοδοξίες να γίνονται της ζωής μας ο σκοπός. Ώστε “νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο/
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει”.
Ταυτότητα παράστασης
Διασκευή, μουσική επιμέλεια: Θεατρική Ομάδα Κ.Κ. Κορυδαλλού
Σκηνοθεσία: Στρατής Πανούριος
Σκηνική, ενδυματολογική επιμέλεια: Διονύσης Ξαξίρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιολάντα Κωνσταντινίδου (Κοινωνιολόγος Κ.Κ. Κορυδαλλού)
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σοφικίτης
Σκίτσο: Νίκος Σιμάκος
