Σ’ αυτήν την περίπτωση η ερώτηση είναι μία: ποιος από τους δύο είναι ο κούκλος; Η απάντηση για σας μπορεί να είναι δύσκολη. Για μένα καθόλου. Φυσικά ο ζωντανός κούκλος υπερέχει και νικάει τον ψεύτικο κατά κράτος. Ο Ομπριγάδο μικρός με το αγαπημένο του παιχνίδι. Λίγο μεγάλο γι’ αυτόν αλλά ο ίδιος το επέλεξε. Το… ασήμαντο αυτό αρκουδάκι, που τυχαία βρέθηκε στο σπίτι, έχει αποτελέσει κατά καιρούς το αντικείμενο του πόθου για πολλές από τις γάτες μας.
Αρχικά για την Μπάρμπι, που το έφερνε και το ακουμπούσε στα πόδια μου. Ταυτόχρονα έβγαζε επίμονες κραυγές θριάμβου και δεν σταματούμε μέχρι να ακούσει τους επαίνους μου. Κατόπιν το παρέλαβε ο Ζιζής. Κι αυτός το μετέφερε σ’ ολόκληρο το σπίτι, έκανε κύκλους γύρω μου κοιτώντας με επίμονα και νιαουρίζοντας. ΄Επιανα τον υπαινιγμό και του απαντούσα: “μπράβο Ζιζή”. Τότε μόνον έδειχνε ικανοποιημένος. Το λούτρινο αρκουδάκι πλύθηκε και ξαναπλύθηκε στο πλυντήριο αλλά ποτέ δεν απώλεσε την περίεργη γοητεία που ασκούσε. Κατά διαστήματα ακόμα και η ακατάδεκτη Φρου-Φρου έδειχνε σημάδια λατρείας γι’ αυτό. Τέλος πέρασε στα… χέρια του Ομπριγάδο. Του μικρότερου της οικογένειας αλλά και του πιο ακούραστου. Κάθε φορά που επιστρέφουμε στο σπίτι, το ανακαλύπτουμε και σε διαφορετικά σημεία αφημένο. ΄Αλλοτε στο κρεβάτι, άλλοτε στον καναπέ και άλλοτε στα πιο απίθανα μέρη. Αδιάψευστο σημάδι πως πάλι έπαιζαν μαζί του…
