Δικέφαλος αετός
Ὁ δικέφαλος ἀετός, στίς διάφορες ἐκδοχές του, ἔχει, ὡς ἔμβλημα, συνδεθεῖ ἀναπόσπαστα μέ τήν ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἐξέλιξη τοῦ συγκεκριμένου συμβόλου στό χρόνο εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα καί ἀποκαλύπτει τίς πολυσύνθετες ὄψεις μετασχηματισμοῦ τοῦ βυζαντινοῦ κράτους.
Ἡ μορφή τοῦ ἀετοῦ, συνήθης ἀπεικόνιση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἀποτελοῦσε ἔμβλημα καί στή Νέα Ρώμη τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σύμφωνα μέ ἕνα θρῦλο, ἀετοί πετοῦσαν πάνω ἀπό τήν περιοχή τοῦ Βυζαντίου, προκειμένου νά ὑποδείξουν στόν Κωνσταντῖνο τό χτίσιμο τῆς νέας πρωτεύουσας στό συγκεκριμένο σημεῖο.
Ἐκτός ἀπό τήν ἀνάκληση τῆς ἔνδοξης ρωμαϊκῆς παράδοσης, ἡ μορφή τοῦ ἀετοῦ χρησιμοποιοῦνταν καί ἀπό τήν ἀνερχόμενη θρησκεία, τό χριστιανισμό, γιά νά ἐκφράσει τή θεία ἔμπνευση τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη.
Ὅλα αὐτά συνέτειναν στή σταθερή παρουσία τοῦ ἀετοῦ στή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ὡς κυρίαρχης παράστασης τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας. Ἡ ἐπίσημη σημαία τοῦ στρατοῦ – καί ὡς ἐκ τούτου τοῦ κράτους – ἦταν ἀπεικόνιση ἀετοῦ μέ τήν κεφαλή γερμένη πρός τά δεξιά, σέ χρῶμα κόκκινο.
Ἡ συγκεκριμένη σημαία διατηρήθηκε ἔτσι ὡς τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορα Ἰσαάκιου Κομνηνοῦ. Ὁ αὐτοκράτορας, πού εἶχε καταγωγή ἀπό τήν Παφλαγονία, θέλησε νά μεταβάλει τήν ἐπίσημη σημαία τοῦ κράτους, ἐπιβάλλοντας ὡς κυρίαρχη παράσταση μία μυθική ὀντότητα τῆς πατρίδας του, τό ἀετόμορφο δικέφαλο θηρίο μέ τήν ὀνομασία Χάγκα.
Τό συγκεκριμένο ὄν θεωρεῖτο ἀπό τόν τοπικό πληθυσμό προικισμένο μέ ὑπερφυσικές ἱκανότητες καί ἡ παράστασή του κοσμοῦσε τό οἰκόσημο τῶν Κομνηνῶν. Ἡ ἀντικατάσταση τοῦ προηγούμενου συμβόλου κρίθηκε ἀπαραίτητη, καθώς ὁ νέος αὐτοκράτορας θεωροῦσε ὅτι ὁ δικέφαλος ἀετός συμβόλιζε τή διάδοχη κατάσταση καί ἐκπροσωποῦσε τήν πολεμική ἀνδρεία καί ἀποφασιστικότητα πού ἀπαιτοῦσαν οἴ καιροί.
Τό ἔμβλημα αὐτό καθιερώθηκε καί ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, πού τό χρησιμοποιοῦσε ὡς σύμβολο τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἡ Ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς σταυροφόρους, τό 1204, ἐπέφερε καί τή διάχυση τοῦ συμβόλου σέ πολυάριθμους διεκδικητές τῆς συνέχειας τῆς Αὐτοκρατορίας. Οἴ μεταμορφώσεις τοῦ συμβόλου εἶναι ἐνδεικτικές τῶν τοµῶν πού συνοδεύουν τήν περίοδο αὐτή, κατά τήν ὁποία οὐσιαστικά γεννᾶται ὁ νεότερος Ἑλληνισµός.
Ὁ Θεόδωρος Λάσκαρις, πρῶτος ἠγεµόνας τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νίκαιας, παρέλαβε τό ἔµβληµα καί τό χρησιµοποίησε µέ µία τροποποίηση, στεφάνωσε τό διάµεσο τῶν κεφαλῶν, γιά νά ἐνισχύσει περαιτέρω τήν ἐγκυρότητα τοῦ νέου κράτους.
Τό ἴδιο ἔµβληµα χρησιµοποίησε καί τό Δεσποτάτο τῆς Ἠπείρου. Τά δύο κράτη ἐπρόκειτο νά συγκρουσθοῦν γιά τή διαδοχή τῆς Αὐτοκρατορίας. Τό γεγονός αὐτό ὁδήγησε σέ νέα τροποποίηση τοῦ συµβόλου ἀπό τόν Ἰωάννη Βατατζή. Ὁ δικέφαλος πλέον ἔφερε στό δεξί πόδι ροµφαία καί στό ἀριστερό τήν ὑδρόγειο µἐ σταυρό στήν κορυφή.
Ἡ τελική ἐπικράτηση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νίκαιας στόν ἀγῶνα διαδοχῆς, τό 1261, ἐπισφράγισε καί τήν ὁριστική ἀλλαγή τῆς ἐπίσηµης σηµαίας, µέχρι τήν Ἅλωση τῆς Πόλης, στίς 29 Μαΐου 1453. Ἡ τελευταία µορφή τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ ἐγκαινιάσθηκε ἀπό τόν Μιχαήλ Παλαιολόγο, ἱδρυτή τῆς τελευταίας δυναστείας, πού εἶχε τήν τιµή νά ἀνακαταλάβει τήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τούς Φράγκους. Συγκεκριµένα, στεφανώθηκαν καί οἴ δύο κεφαλές τοῦ ἀετοῦ, προκειµένου νά τιµηθοῦν οἴ δύο πρωτεύουσες τῆς δυναστείας: ἡ Νίκαια καί ἡ Κωνσταντινούπολη. Ἡ σηµαία µἐ τόν δικέφαλο ἀετό κυµάτιζε στή Βασιλεύουσα µέχρι τήν ἠµέρα τῆς Ἅλωσης.
Ἔκτοτε παρέμεινε ὡς σύμβολο τοῦ Πατριαρχείου, πού ἀνέλαβε οὐσιαστικά τή διαχείριση τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν στό ἐσωτερικό τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ πολλαπλή διαχείριση τοῦ συμβόλου ἀuτου στούς κόλπους τοῦ τουρκοκρατούμενου ἑλληνισμοῦ ἐκφράζει τή συλλoγικῆ πεποίθηση περί ἀναβίωσης τοῦ Βυζαντίου καί τήν ἀπάντηση στό ἱστορικό γεγονός τῆς Ἅλωσης.
Ἐπίσης, μέσῳ τοῦ γάμου τῆς ἀνιψιᾶς τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορα, τῆς Σοφίας, καί τοῦ Ρώσου Τσάpoυ Ἰβᾶν Γ’ Βασιλίεβιτς, τό ἔμβλημα τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ πέρασε στό ρωσικό χῶρο, τροφοδοτώντας μία παράδοση κληρονομικῆς συνέχειας τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Οἴ ἐπιπτώσεις τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἦταν ἐξαιρετικά σημαντικές καί ἀποτυπώνονται, μεταξύ ἄλλων, στόν περίφημο θρῦλο τοῦ «ξαvθοῦ γέvους», πού ἦταν εὐρύτατα διαδεδομένος ἀνάμεσα στούς ὑπόδουλους χριστιανούς.
Ο δικέφαλος αετός είναι σύμβολο που απαντά συχνά σε οικόσημα, εμβλήματα και σημαίες. Το σύμβολο συνδέεται με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, καθώς και τη βυζαντινή οικοσημολογία. Ο σταυρός το σπαθί και η σφαίρα στα νύχια του αετού αντιπροσωπεύουν τη διπλή εξουσία του αυτοκράτορα (κοσμική και πνευματική), και ο δικέφαλος αετός την κυριαρχία των βυζαντινών αυτοκρατόρων από την Ανατολή έως τη Δύση. Αποτέλεσε πιθανόν το σύμβολο της μικρασιατικής Αυτοκρατορίας της Νίκαιας καθώς εγχώριες και διεθνείς πηγές παρουσιάζουν άλλα εμβλήματα και όχι τον μαύρο δικέφαλο αετό σε κίτρινο φόντο. Η Αυτοκρατορία της Νίκαιας κατόρθωσε το 1261 την επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης, κατέλυσε τη Λατινική αυτοκρατορία και επανασύστησε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Έτσι σήμερα αποτελεί σύμβολο Μικρασιατών, Ποντίων, Βορειοηπειρωτών, του Μακεδονικού Αγώνα, Θρακιωτών (συνοδευόμενος από την ελληνική σημαία) κ.τ.λ.
Αρκετοί ιστορικοί διατυπώνουν την άποψη ότι ο δικέφαλος αετός δεν υπήρξε επίσημο έμβλημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Το «Βιβλίο Όλων των Βασιλείων» (1350 μ.Χ.) και ο Καταλανικός Άτλας (1375 μ.Χ.) εμφανίζουν ως έμβλημά της τη σημαία με τα 4Β. Ο δικέφαλος αετός υπήρξε οικόσημο βυζαντινών οικογενειών και αρχόντων, έμπαινε σε άμφια, ναούς εικόνες κ.τ.λ. κυρίως σε χρυσό χρώμα με κόκκινο φόντο.
Αξιοσημείωτη είναι η σχέση της Θεσσαλονίκης με τον δικέφαλο αετό. Ο τελευταίος Δεσπότης της Ανδρόνικος Παλαιολόγος δώρισε στο Άγιον Όρος μετά την Άλωση της πόλης, το περιβόητο λάβαρό του το οποίο ήταν χρυσό σε κόκκινο φόντο.
Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας είχε ως έμβλημα τον χρυσό δικέφαλο αετό σε κόκκινο φόντο ως κρατικό σύμβολο. Με την Πτώση της στις 15 Αυγούστου 1461 αποτέλεσε το τελευταίο Βυζαντινό Προπύργιο το οποίο χρησιμοποίησε ως κρατικό σύμβολο τον δικέφαλο αετό.
Επίσης, ο Αυτοκρατορικός Στόλος του Πόντου και ο Στρατός είχαν ως έμβλημα τον λευκό δικέφαλο αετό σε μαύρο φόντο.
Διάφορα ανατολικο-ευρωπαϊκά έθνη το υιοθέτησαν από τους Βυζαντινούς και συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν ως εθνικό σύμβολό τους μέχρι σήμερα, όπως η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία, η Αρμενία και παλιότερα η Ρωσική Αυτοκρατορία, αλλά και η Ελλάδα.
Ειδικότερα η Αυστρία, διάφορες Γερμανικές πόλεις, και η επαρχία Μπόλτσβαλντ της Ολλανδίας χρησιμοποιούν τον δικέφαλο. Αυτοί τον κληρονόμησαν από την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» του Καρλομάγνου κατά το 1250. Πιθανότατα μετά την άλωση του 1204 κάποιοι Ιππότες έφεραν «πίσω» στην «πραγματική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» το σύμβολο της Ανατολικής Αυτοκρατορίας δεδομένου ότι υπήρχε μεγάλη αντιζηλία μεταξύ των δύο Αυτοκρατοριών.
Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ως σύμβολο από την Εκκλησία της Ελλάδος, το Γενικό Επιτελείο Στρατού, τις αθλητικές ομάδες ΑΕΚ και ΠΑΟΚ καθώς και ως σύμβολο του Μικρασιατικού Ελληνισμού από πολλούς Συλλόγους και Ενώσεις Μικρασιατών. Αθλητικά εισήχθη από τα σωματεία της Θεσσαλονίκης ΒΑΕ, στο Αθλητικό Τμήμα της ΕΚΘ και την ΑΕΚΘ.
Στην Κύπρο ο δικέφαλος αετός είναι το έμβλημα της Εκκλησίας της Κύπρου και της Εθνικής Φρουράς. Τουρκία: Ο δικέφαλος κοσμούσε τη στέψη του Σελτζούκου βασιλέα στη Μοσούλη ήδη από 1058 και από εκεί έγινε έμβλημα του Σουλτανάτου των Ρωμαίων. Τον δικέφαλο, δεν άργησαν να τον υιοθετήσουν και οι Τουρκομάνοι της Ανατολίας τον 13ο αιώνα. Τέλος εμφανίζεται σε μουσουλμανικά νομίσματα του Χαλίφη Νασρεντίν (Μαχμούντ μπιν Μοχάμαντ) όπου στην άλλη πλευρά βρίσκεται το «μαγκέν νταβίντ» (ή αλλιώς το άστρο του Δαυίδ). Μασονία: Η σκοτσέζικη Ελευθερο-μασονική στοά χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια τον χρυσό δικέφαλο σε πορφυρό φόντο για να συμβολίσει την ένωση του θηλυκού και του αρσενικού ενώ εικάζεται πως έχει και αλχημιστική προέλευση. Επίσης, λιγότερο γνωστή είναι και η παρουσία του δικέφαλου αετού στον θυρεό της μεσαιωνικής Αρμενίας, όπου και έμεινε για 600 χρόνια από τον 3ο έως τον 9ο αιώνα και καθιερώθηκε από τη δυναστεία των Αρσακιδών. Τέλος από την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, αφού ο δικέφαλος αετός χρησιμοποιήθηκε από τη Μεραρχία SS Skanderbeg την οποίαν επάνδρωσαν Αλβανοί Εθελοντές. Σύμφωνα μάλιστα με Σέρβους ιστορικούς ήταν αυτή η μεραρχία (ή, η βοσνιακή Hadzar) που επιφορτίσθηκε την εκκαθάριση του Εβραϊκού στοιχείου της Θεσσαλονίκης.
Δικέφαλοι αετοί έχουν χρησιμοποιηθεί ως διακοσμητικά στοιχεία για πολλούς αιώνες. Έχουν βρεθεί σε αρχαιολογικά ευρήματα του πολιτισμού των Χετταίων που χρονολογούνται από τον 20ό αιώνα π.Χ. ως τον 13ο αιώνα π.Χ.. Κυλινδρικές σφραγίδες που ανακαλύφτηκαν στο Bogazkoy, μια αρχαία πρωτεύουσα των Χετταίων που βρίσκεται στην σημερινή Τουρκία, φέρουν την απεικόνιση ενός δικέφαλου αετού με φτερά. Πιθανώς είναι από τον 18ο αιώνα π.Χ., και χρησιμοποιείτο σε εμπορικές συναλλαγές. Μια παρόμοια αναπαράσταση βρίσκεται στην ίδια περιοχή σε δύο αρχαία μνημεία: στο Alacahöyük (περίπου 1400 π.Χ.) και στο Yazilikaya (πριν από το 1250 π.Χ.). Η δεύτερη απεικόνιση φαίνεται να έχει θρησκευτικό πλαίσιο, με τον αετό να είναι σύμβολο μιας θεότητας. Ο δικέφαλος αετός σιγά σιγά παύει να χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου των Χετταίων από τον 9ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 7ο αιώνα π.Χ., και τελικά εξαφανίζεται μετά από το τέλος της αυτοκρατορίας.
Μια άλλη χρήση του δικέφαλου αετού σημειώνεται κατά την περίοδο εξουσίας της δυναστείας των Αρσακιδών στην Αρμενία και από την οικογένεια Mamikonian από τον τρίτο έως τον ένατο αιώνα.
Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Στην Κωνσταντινούπολη χρησιμοποιούνταν ο παραδοσιακός ρωμαϊκός μονοκέφαλος αετός τουλάχιστον μέχρι την υστερορωμαϊκή περίοδο. Στους βυζαντινούς χρόνους οι αετοί αντικαταστάθηκαν ως επίσημα εμβλήματα του κράτους από τον σταυρό και το χριστόγραμμα, καθώς θεωρούνταν ειδωλολατρικό σύμβολο. Ο δικέφαλος αετός χρησιμοποιήθηκε ευρέως ως μοτίβο σε περσικά και αρμενικά έργα τέχνης κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων μ.Χ. μέχρι τον 10ο αιώνα μ.Χ.
Σύμφωνα με την πιο επικρατούσα θεωρία, ο δικέφαλος αετός υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ως αυτοκρατορικό έμβλημα από τον αυτοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό (1057-1059), εμπνευσμένο από τις τοπικές παραδόσεις για ένα μυθικό ον, το haga, στην πατρίδα του, την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας. Οι τοπικοί μύθοι διηγούνται για έναν γιγάντιο αετό με δύο κεφάλια που εύκολα σήκωνε έναν ολόκληρο ταύρο με τα νύχια του. Τον λέγανε haga και ήταν προσωποποίηση της δύναμης, ενώ οι άνθρωποι συχνά στις προσευχές τους ζητούσαν την προστασία του.
Ίσως η επιρροή των δυτικών ιπποτών κατά τη διάρκεια της πρώτης σταυροφορίας να είναι αιτία για τη χρήση θυρεών κατά τα δυτικά εραλδικά πρότυπα. Μετά την τέταρτη σταυροφορία και την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ο δικέφαλος αετός άρχισε να χρησιμοποιείται στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και την Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Στη δύση αναφέρεται για πρώτη φορά το 1250, ενώ ο Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης τον επέλεξε για σύμβολο της αυτοκρατορίας του.
Μετά την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης και την αποκατάσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, το σύμβολο χρησιμοποιήθηκε ως έμβλημα της αυτοκρατορικής οικογένειας. Δεν είναι βέβαιο ότι αποτελούσε επίσημο έμβλημα της αυτοκρατορίας, αφού εμφανίζεται μεν σε αυτοκρατορικές σφραγίδες και άλλα προσωπικά αντικείμενα και σύμβολα της δυναστείας, π.χ. σε αυτοκρατορικές στολές και πατριαρχικά άμφια, αλλά λείπουν απεικονίσεις αυτοκρατόρων όπου να απεικονίζονται με τον δικέφαλο αετό ως σύμβολό τους. Η χρήση του από κάποια μέλη της οικογένειας των Παλαιολόγων, κυρίως μετά την Άλωση, μπορεί να οδηγήσει στην υπόθεση ότι θεωρήθηκε οικόσημο των Παλαιολόγων. Ο δικέφαλος αετός, ως έμβλημα, υιοθετήθηκε από την τρίτη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αυτήν της Μόσχας. Από εκεί επέστρεψε και την εποχή της Τουρκοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο των πατριαρχικών σταυροπηγιακών μονών.
Στη βυζαντινή εποχή, ο δικέφαλος αετός σχεδόν πάντα έφερε τα χρώματα της αυτοκρατορικής εξουσίας, που ήταν το χρυσό και το πορφυρό. Ένας μαύρος αετός σε χρυσό υπόβαθρο χρησιμοποιήθηκε σε κύκλους εκτός της αυτοκρατορικής οικογένειας, δείχνοντας την κατώτερη θέση αυτών που τον χρησιμοποιούσαν, αφού ο μαύρος αετός ήταν «η σκιά» του χρυσού αετού του αυτοκράτορα.
Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η πρώτη αναφορά χρήσης του δικέφαλου αετού στη Δύση χρονολογείται από το 1250, στα οικόσημα του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως καταγράφηκαν από τον Ματθαίο του Παρισιού. Ο αετός αυτός συχνά εμφανίζεται σε μαύρο χρώμα και σε χρυσό υπόβαθρο, και αντικατέστησε τον παλαιότερο μονοκέφαλο αετό. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε και από τις ένοπλες δυνάμεις πολλών γερμανικών πόλεων και αριστοκρατικών οικογενειών.
Μετά τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1806, ο δικέφαλος αετός διατηρήθηκε από την Αυστριακή Αυτοκρατορία και την Αυστροουγγαρία. Χρησιμοποιήθηκε επίσης από τη Γερμανική Ομοσπονδία (1815–1866) και την Αυστρία (το διάστημα 1934-1938).
(Πηγές: www.istorikathemata.com, ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
