Σε ένα μεγάλο τσίρκο, κάπου έξω από μία μεγαλούπολη, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άντρας, που ζητά μία θέση στο θίασο ενώ αρνείται να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα και την κοινωνική του θέση. Ελλείψει όμως οποιασδήποτε προϋπηρεσίας και ειδίκευσης, προτείνει και τελικά αναλαμβάνει ένα περίεργο πόστο: θα ονομάζεται Εκείνος και θα είναι αυτός που δέχεται χαστούκια, μπροστά στο κοινό. Το νούμερο γνωρίζει τεράστια επιτυχία, παρόλο που κάθε φορά, στο τέλος, οι θεατές νιώθουν σαν να τα δέχτηκαν οι ίδιοι. Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό έργο του Leonid Andreyev που γράφτηκε το 1915 και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του συμβολικού και εξπρεσιονιστικού ύφους του συγγραφέα. Το έργο είχε μεγάλη απήχηση στην εποχή του, μια ανάσα πριν από τη ρωσική επανάσταση, σε τέτοιο βαθμό ώστε ήδη το 1916 έγινε η κινηματογραφική μεταφορά του στη Ρωσία και το 1924 στις ΗΠΑ από την MGM Studios «He who gets slapped», με τους Lon Chaney, Norma Shearer και John Gilbert.
Στη φωτογραφία ο ηθοποιός Δαυίδ Μαλτέζε, που υπογράφει και τη μετάφραση του έργου.
Στα παρασκήνια του τσίρκου, ένας παράξενος κύκλος χορευτών, ακροβατών, κλόουν, τζόκεϊ, θηριοδαμαστών, βαρόνων και λιονταριών κινούνται και διασταυρώνονται διαρκώς. Ο κόμης Μαντσίνι, η Κονσουέλα, βασίλισσα του τάνγκο πάνω στα άλογα, η θηριοδαμάστρια Ζινίδα, ο βαρόνος Ρενιάρ, ο πρίγκηψ Πανιατόφσκι, ο χορευτής Μπεζανό, ο κλόουν Τζάκσον, ο Τίλι και ο Πόλι, ο παλαιστής Τόμας. Ανάμεσά τους ο Εκείνος, ένας ζωντανός «φιλόσοφος», βλέπει τον κόσμο και τη ζωή μέσα από μια σκοπιά σχεδόν μεταφυσική και κινείται σε πορεία αντίθετη. Αυτό όμως θα προκαλέσει μία επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση: ο καθένας θ’ αποκαλύψει τις βαθύτερες προθέσεις και επιθυμίες του, όμως Εκείνος στο τέλος θα ορίσει το πεπρωμένο επεμβαίνοντας με τρόπο μοιραίο στις ζωές των άλλων και στη δική του.
Συντελεστές
Μετάφραση: Δαυίδ Μαλτέζε. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσιάμης. Βοηθοί σκηνοθέτη: Ειρήνη Σαγκριώτη, Ελισσάβετ Ξανθοπούλου. Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Στρούλια. Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας. Μουσική: Νίκος Κολλάρος. Ενορχήστρωση-εκτέλεση: Mother Shipton: Δήμος Μπάλος, Κώστας Πέγιος, Ιάκωβος Σιαπαρίνας. Ηχοληψία-μίξεις: Νίκος Μανιάς. Φωτογραφίες: Δημήτρης Μπαμπίλης. Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Δημήτρης Καρτέρης. Τεχνική υποστήριξη: Μαρία Λαμπράκη. Παραγωγή: Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου ΑΜΚΕ. Παίζουν (αλφαβητικά):
Ελισσαίος Βλάχος, Παρασκευή Καλογεράκη, Δαυίδ Μαλτέζε, Διονύσης Μπουλάς, Ειρήνη Σαγκριώτη.
Πληροφορίες
«Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων, (Αίθουσα Δ9)
Πειραιώς 100, Γκάζι
Από 5 Δεκεμβρίου 2011, Δευτέρα και Τρίτη, ώρα 21.15
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ εκπτωτικό (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, αλλοδαποί με άδεια παραμονής, άτομα κάτω των 20 και άνω των 60 ετών). Διάρκεια: 90 λεπτά. Τηλέφωνο κρατήσεων: 6936113806.
* Το ανέβασμα της παράστασης πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Ρωσικού Πολιτιστικού και Επιστημονικού Κέντρου.
Ο Λεονίντ Νικολάγιεβιτς Αντρέγιεφ (1871 ‐1919), υπήρξε σπουδαίος Rώσος θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους πιο ταλαντούχους και παραγωγικούς εκπροσώπους της αργυρής περιόδου στη ρωσική ιστορία. Ο τρόπος γραφής του συνδυάζει με αριστοτεχνικό τρόπο τις σχολές του ρεαλισμού, του νατουραλισμού και του συμβολισμού.
Γεννημένος στην επαρχία Οργιόλ της Ρωσίας, μέλος μεσοαστικής οικογένειας, ο Αντρέγιεφ σπούδασε αρχικά τη νομική επιστήμη στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Η πρώτη του επαγγελματική απασχόληση ήταν ως δικαστικός δημοσιογράφος για την εφημερίδα «Ημερησία της Μόσχας». Την περίοδο εκείνη έγραψε κάποια ποιήματα αλλά στην προσπάθειά του να τα εκδώσει, γνώρισε την απόρριψη από τους περισσότερους εκδότες.
Το 1898, το πρώτο του διήγημα, “Μπαργκαμό και Γκαράσκα”, δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της Μόσχας και προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Μαξίμ Γκόρκι, που πρότεινε στον Αντρέγιεφ να επικεντρωθεί στη λογοτεχνική του κλίση. Η συμβουλή αυτή τον οδήγησε σταδιακά στο να εγκαταλείψει τα νομικά και να αφοσιωθεί στη συγγραφή, ενώ μεταξύ των δύο αντρών αναπτύχθηκε μία σπουδαία πολυετή φιλία.
Η πρώτη συλλογή του με διηγήματα κυκλοφόρησε το 1901 και σε ελάχιστο χρόνο πουλήθηκαν 250.000 αντίτυπα. Αναγνωρίστηκε ως νέο συγγραφικό ταλέντο, ενώ σύντομα η πρωτότυπη συγγραφική τάση που εκπροσωπούσε πήρε το όνομά του. Το 1902 δημοσίευσε τα μυθιστορήματα “Στην Ομίχλη” και “Άβυσσος”, τα οποία προκάλεσαν μεγάλη αναταραχή εξαιτίας της ειλικρινούς και τολμηρής τοποθέτησής του για τον έρωτα και το σεξ. Στα χρόνια μεταξύ 1898 και 1905 ο Αντρέγιεφ δημοσίευσε πολυάριθμα διηγήματα με διάφορα θέματα. Μεταξύ άλλων παρουσίασε την εξαθλίωση της ζωής στις επαρχίες της Ρωσίας, τις αιματηρές συγκρούσεις στις φυλακές αλλά ασχολήθηκε και με ιδιαίτερα ιατρικά περιστατικά. Το μεγάλο του ενδιαφέρον του για την ψυχολογία και την ψυχιατρική τον οδήγησε στην εξερεύνηση σε μεγάλο βάθος της ανθρώπινης ψυχής και στη σύλληψη σπουδαίων χαρακτήρων που αργότερα θα θεωρηθούν κλασικοί ήρωες της ρωσικής λογοτεχνίας («Σκέψη» 1902).
Κατά τη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης ο Αντρέγιεφ συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική και πολιτική συζήτηση υπερασπιζόμενος τα ιδανικά της δημοκρατίας. Πολλά από τα έργα του, όπως το “Κόκκινο γέλιο” (1904), ο “Κυβερνήτης” (1905) και οι “Επτά που κρεμάστηκαν” (1908) αποτυπώνουν το πνεύμα εκείνης της περιόδου. Από το 1905 συγγράφει πολλά θεατρικά έργα: “Η ζωή του Ανθρώπου” (1906), “Ο Τσάρος της Πείνας” (1907), “Οι Μαύρες Μάσκες” (1908), “Ανάθεμα” (1909), “Οι Ημέρες της Ζωής μας” (1909). Το 1907 η “Ζωή του Ανθρώπου” παρουσιάστηκε ταυτόχρονα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας από το θίασο του Στανισλάβσκι στην Αγία Πετρούπολη από το θίασο του Μέγερχολντ.
Το 1916 ανέλαβε συντάκτης του λογοτεχνικού τμήματος της εφημερίδας “Ρωσική Θέληση” και ενώ υποστήριξε την επανάσταση των μπολσεβίκων, προέβλεψε την εξουσία της ως καταστροφική. Την εποχή εκείνη κυρίως δημοσίευσε πολιτικά άρθρα, ενώ τα έργα του κατά την πρώτη περίοδο μετά τη ρωσική επανάσταση αποτυπώνουν την απαισιοδοξία του. Το 1917 μετακόμισε στη Φινλανδία όπου συνέγραψε άρθρα κατά των υπερβολών των μπολσεβίκων και των κινδύνων που αυτές έκρυβαν. 
Ιδεαλιστής και επαναστάτης, ο Αντρέγιεφ πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην πικρή φτώχεια και τον πρόωρο θάνατό του από καρδιακή ανεπάρκεια μπορεί να είχε επισπεύσει η μεγάλη του αγωνία για την εξέλιξη της ρωσικής επανάστασης. Πέθανε το 1919 χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο μυθιστόρημά του, το “Ημερολόγιο του Σατανά”.
Ήταν παντρεμένος με την Άννα Βιελχόρσκα, ανιψιά του μεγάλου Ουκρανού ποιητή και ουμανιστή Τάρας Σεβτσένκο, ενώ ο γιος του, Δανιήλ Αντρέγιεφ, ποιητής και μυστικιστής, έγινε αργότερα γνωστός με το βιβλίο “Η Μεταφιλοσοφία της Ιστορίας” (Roza Mira).
