***
Ο Νίκος Ξυλούρης εμφανιζόταν στο “Άλσος” του Γιώργου Οικονομίδη πάρα πολλά καλοκαίρια στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Της Συμέλας Κοτρίδου [*]
«Συνεργάστηκα παιδιά μαζί του, στο “Άλσος” του Γιώργου Οικονομίδη στο Πεδίον του Άρεως, πάρα πολλά καλοκαίρια στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, παρουσιάζοντάς τον, στο αθηναϊκό κοινό.
Ποτέ άλλοτε δεν γέμισε το Κηποθέατρο με τόσον κόσμο, όσο με τον Νίκο Ξυλούρη…
Τον έκλεισε ο Γιώργος Οικονομίδης για 7 ημέρες, έμεινε 14… και στο τέλος του καλοκαιριού τον έφερε για άλλες 7 μέρες και πάλι έμεινε 2 βδομάδες και, αν και είχε βροχούλες, έβγαινε σαν Σταυραετός και ταρακουνούσε όλη την Αθήνα με τα τραγούδια και τη λύρα του…
“Δεν φοβάμαι Χάρο”, μας έλεγε! “Το ίδιο να κάνετε κι εσείς αν θέλετε να φτάσετε στο στόχο σας! Μπορείτε”!
Πόσο τυχερή υπήρξα που μου έδωσε την ευκαιρία ο Γιώργος Οικονομίδης και τον παρουσίαζα κάθε βράδυ στους χιλιάδες θεατές.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους δύο, που μου έδιναν λάμψη από το φως τους».
***
Ο «Αρχάγγελος της Κρήτης» γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια Ρεθύμνου. Ήταν μόλις πέντε ετών, όταν στις 13 Αυγούστου του 1941 οι Γερμανοί κατακτητές εισέβαλαν στο χωριό του και το έκαψαν. Οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στην κοιλάδα του Μυλοποτάμου, για να επιστρέψουν στον τόπο τους τρία χρόνια αργότερα, μετά την απελευθέρωση.
Τα πρώτα χρόνια στα κατεστραμμένα Ανώγεια είναι φτωχικά και δύσκολα για την οικογένεια του Νίκου Ξυλούρη, όπως και για όλους τους συγχωριανούς του. Ο ίδιος φεύγει για το Ηράκλειο, για να μάθει γράμματα. Το σχολείο, όμως, του είναι μάλλον αγγαρεία και ήδη έχει δείξει την κλίση του στη μουσική.
Μια μέρα βλέπει έναν συγγενή του να παίζει λύρα κι από τότε του καρφώνεται η ιδέα να μάθει αυτό το όργανο. Οι αντιρρήσεις του πατέρα του κάμπτονται από τον δάσκαλό του, που αναγνώρισε από νωρίς το ταλέντο του. Έτσι, σε ηλικία μόλις 10 ετών, αποκτά την πρώτη του λύρα, σταματά το σχολείο στην Γ’ Δημοτικού και έπειτα από ενάμιση χρόνο μαθητείας δίπλα στον λυράρη Λεωνίδα Κλάδο, ξεκινά να βγάλει το ψωμί του παίζοντας σε γάμους, βαφτίσια και γιορτές, σ’ όλη την Κρήτη.
Το 1953 ο 17χρονος Νίκος αφήνει πίσω το χωριό του, για να εγκατασταθεί στο Ηράκλειο. Πιάνει δουλειά στο κέντρο «Κάστρο» και με τα λεφτά που παίρνει πληρώνει ίσα ίσα το ενοίκιο για την κάμαρά του. Έχει ν’ αντιμετωπίσει τη μουσική της εποχής (ταγκό, βαλς, ρούμπα, σάμπα κ.λπ.), καθώς και τους μεγάλους λυράρηδες που δεν τον βλέπουν με καλό μάτι. Οι καλοί φίλοι που έχει αποκτήσει στο Ηράκλειο τον βοηθούν, οργανώνοντας γλέντια, και το όνομά του αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό.
Σε μια αποκριάτικη γιορτή βλέπει την Ουρανία Μελαμπιανάκη, γόνο αριστοκρατικής οικογενείας και την ερωτεύεται. Για ένα χρόνο της κάνει καντάδα κάθε βράδυ κάτω από το παράθυρό της, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν μιλήσει ποτέ. Η ταξική τους διαφορά θα τους αναγκάσει να κλεφτούν και να παντρευτούν κρυφά, στις 21 Μαΐου του 1958. Μαζί θα αποκτήσουν δύο παιδιά, τον Γιώργη και τη Ρηνιώ.
Εν τω μεταξύ, η ανοδική πορεία του συνεχίζεται. Σκοπός του είναι να μάθει ο κόσμος τα τραγούδια της Κρήτης έξω από τα σύνορά της. Το Νοέμβριο του 1958 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο με την εταιρεία «Odeon» υπό τον τίτλο «Μια μαυροφόρα που περνά», παίρνοντας ως αμοιβή 150 δραχμές. Ο δίσκος γνωρίζει επιτυχία και η εταιρεία του τον βοηθάει να κάνει κι άλλους, βγάζοντάς τον από τις δύσκολες μέρες.
Το 1966 το κράτος επιλέγει και στέλνει τον Νίκο Ξυλούρη σ’ ένα διαγωνισμό δημοτικής μουσικής στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, όπου ανάμεσα σε δεκάδες συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο παίρνει το πρώτο βραβείο για την ερμηνεία του στο συρτάκι που έπαιξε με τη λύρα. Ο διάσημος για την Κρήτη λυράρης, ύστερα από πολύ κόπο και προσπάθεια, ανοίγει τα φτερά του και γίνεται γνωστός σ’ όλη την Ελλάδα.
Ο Νίκος Ξυλούρης έφυγε από τη ζωή στις 8 Φεβρουαρίου του 1980.
[*] Από τη σελίδα της Συμέλας Κοτρίδου στο Facebook.
