Σε κοιτάζει στα ίσια, με μια ματιά παρατεταμένη που σε διαπερνάει. Ψηλός, λεπτός, δυνατός. Ωραίος, αντικειμενικά. Μοιάζει με περιφερόμενο τροβαδούρο. Το γέλιο του εύκολο και τρανταχτό. Τον περασμένο χειμώνα ήταν η ειρωνική και κωμική φιγούρα του εραστή Φερντινάντο στην «Τριλογία του Παραθερισμού». Κι όμως οι ωραίοι μπορούν να βγάζουν γέλιο. Το απέδειξε. Τον Αύγουστο στην Επίδαυρο, ιδανικός Ετεοκλής, ξεχωριστά έντονος Ορέστης. Δεν ξέρω αν ο ευγενικός κύριος Νίκος Ψαρράς έχει επίγνωση του μαγνητισμού που ασκεί. Μου έδωσε την εικόνα αθώου, άνετου, οικείου, αληθινού και αυθόρμητου. Είδα έναν σεμνό ηθοποιό, έναν πονετικό αλλά και χαρούμενο άνθρωπο, ένα στοργικό γιο, έναν ευαίσθητο φιλόζωο. Καλλιτέχνης με σπουδαίες περγαμηνές. Ηθοποιός από έφηβος. Αργότερα μαθητής του σπουδαίου Αμερικανού δασκάλου Sanford Meisner. Mε λαμπρές σπουδές στο Stella Adler Conservatory of Acting και στο HB Studio, στη Νέα Υόρκη. Ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας άνθρωπος επαρκής, χορτάτος και γεμάτος, από λάμψη, από αναγνωρισιμότητα, από αγάπη, από θαυμασμό. Εκείνο που προσδοκά είναι η γνώση και η τέχνη. Ο ορίζοντας και ο στόχος του, η αίσθησή του και η κατεύθυνσή του. Πιστεύω πως ο Νίκος είναι ένα αστέρι που θα κρατά ακλόνητη μια θέση στις σκηνές μας και στις καρδιές μας. Γιατί αυτή η θέση είναι η θέση που τιμά. Και του ανήκει μελλοντικά, δικαιωματικά.
Διαβάστε τη συνέντευξή του.
* Mεγάλωσα στο Σοχό της Θεσσαλονίκης, που είναι μια κωμόπολη μετά τον Λαγκαδά και έμεινα εκεί μέχρι τα δεκαοκτώ μου χρόνια. Θεωρώ ότι έζησα τα ιδανικά παιδικά χρόνια. Με πολύ παιχνίδι έξω, με μεγάλη χωροταξική άνεση, ποδόσφαιρο, ταξίδια, εκδρομές. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με δύο γονείς που είναι μαζί από παιδιά, που αγαπιούνται πολύ. Το οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν πάντα γεμάτο τραγούδια, χαρά και ηρεμία. Από τις ωραίες αναμνήσεις που έχω είναι ότι από τη Δευτέρα Δημοτικού μέχρι και την Τρίτη Λυκείου ήμουν σε ένα χορευτικό σύλλογο με όλους τους φίλους μου. Xορεύαμε δημοτικούς παραδοσιακούς χορούς και δίναμε παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Ταξίδια και διακοπές μαζί, από το Σέλι για σκι μέχρι και τη Χαλκιδική για μπάνια.
Μια έντονη ανάμνηση;
* Πιο έντονη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας είναι ο σεισμός του ´78. Δεν είναι ευχάριστο γεγονός, βέβαια. Τότε ήμουν επτά χρονών. Ήταν Ιούνιος μήνας και ξαφνικά βρεθήκαμε να μένουμε σε αντίσκηνα στο ύπαιθρο. Με το παιδικό μου μυαλό επρόκειτο για ένα πανηγύρι.
Ως παιδί πώς ήσουν; Πότε αντιλήφθηκες πως έχεις καλλιτεχνική φλέβα;
* Από παιδί έκανα πάντα σόου, έφτιαχνα παραστάσεις, τις οργάνωνα, έβαζα εισιτήριο κι έτσι έβγαζα και το χαρτζιλίκι μου. Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας πια στο Γυμνάσιο και παίρνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη χαρά είχα κάθε φορά που θα συμμετείχα σε παράσταση το βράδυ. Αυτή τη χαρά, λοιπόν, ήθελα να την έχω μόνιμα στη ζωή μου. Έτσι μπήκα σε μια θεατρική ομάδα του Δήμου Θεσσαλονίκης, που λεγόταν «Το Νεανικό Σταυροδρόμι». Εκεί είχαμε τον Δημήτρη τον Καρέλλη, ο οποίος μας έκανε θέατρο. Από εκεί και μετά έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Σε παρότρυνε κάποιος εκπαιδευτικός;
* Υπάρχει μια φιλόλογος, η οποία ήταν καθηγήτριά μου στο Λύκειο, στην οποία εκμυστηρεύτηκα για πρώτη φορά πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πρόσφατα μάλιστα το καλοκαίρι στην παράσταση που δώσαμε στο Ηρώδειο με τα «Μικρά Διονύσια» ήρθε και με είδε. Αυτή η φιλόλογος λοιπόν μου έδωσε και τα πρώτα βιβλία και διάβασα.
Οι γονείς σου πώς το αντιμετώπισαν;
* Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ θερμοί σ’ αυτή μου την απόφαση. Ο πατέρας μου ειδικά ήθελε το χρόνο του για να κατασταλάξει και να το δει θετικά γιατί ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο και είχανε άλλες βλέψεις για μένα. Ο πατέρας μου θεωρούσε ότι η ηθοποιία δεν είναι δουλειά. Μάλιστα μου έλεγε: «Τώρα τι θέλεις; Να κάνεις ένα επάγγελμα που να φιλιέσαι και να σε βλέπει όλη η Ελλάδα;». Στην πορεία όμως συμφιλιώθηκαν με αυτό. Νωρίτερα η μητέρα μου βέβαια και αργότερα ο πατέρας μου. Τώρα νομίζω ότι αισθάνονται πολύ καλά.
Είναι και περήφανοι τώρα;
* Όταν τους δίνουν συγχαρητήρια για το γιο τους, φυσικά χαίρονται.
Ποιες παρακαταθήκες σου άφησαν οι θεατρικοί σου δάσκαλοι;
* Ο Δημήτρης ο Βάγιας, που ήταν διευθυντής στη σχολή του Κρατικού, μας έλεγε πολλά. «Αν ανεβείτε, να θυμάστε ποιους βρίσκετε στο δρόμο σας γιατί θα τους ξανασυναντήσετε όταν κατεβείτε».
Σοφή φράση. Στη σχολή σάς συμβούλευαν κάτι που το κρατάς ακόμη;
* «Οτιδήποτε κάνουμε μέσα στην τέχνη να είμαστε ο εαυτός μας». Αυτή τη φράση μας την έλεγαν πολύ στη σχολή. Γιατί μας εξηγούσαν ότι ο εαυτός σου είναι μοναδικός και αυτή τη μοναδικότητα είναι που ψάχνουν να δουν οι άλλοι. Να μην πέσουμε στην παγίδα της μίμησης γιατί πολλοί νέοι συνάδελφοι προσπαθούν να μιμηθούν κάποιους παλαιότερούς τους ηθοποιούς που βλέπουν. Εμάς μας δίδαξαν όμως να είμαστε ο εαυτός μας. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι που κάνεις εσύ τόσο καλά όσο το κάνεις εσύ και τούμπαλιν. Διότι τα βιώματα του καθενός μας είναι διαφορετικά.
Έχεις υποδυθεί σπουδαίους ρόλους από το αρχαίο δράμα. Όπως Ιάσονα, Ετεοκλή, Αίμωνα. Τι κοινό έχουν αυτοί οι ρόλοι;
* Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιώ πόσο δύσκολοι είναι οι ρόλοι στο αρχαίο δράμα. Το κοινό σημείο αναφοράς τους είναι ότι όλοι είναι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να ξεπεράσουν την ανθρώπινη φύση τους και μάχονται με το θείο. Πράττουν ύβρη, οπότε τιμωρούνται. Περνώντας τα χρόνια, μεγαλώνουν οι ρόλοι, δυσκολεύουν και νομίζω ότι όλοι οι συνάδελφοί μου το πρώτο πράγμα που αισθανόμαστε όταν διαβάζουμε αυτούς τους ρόλους είναι το πόσο λίγοι είμαστε. Αυτό αισθάνομαι κάθε φορά που προσπαθώ να τους προσεγγίσω: πόσο λίγος είμαι. Τα λόγια τους ακούγονται παράταιρα, δύσκολα να ειπωθούν, δύσκολα ακόμα και σε ανάγνωση, όχι μόνο να ερμηνευτούν. Ύστερα από πολλή δουλειά κι ύστερα από πολύ παιδεμό, αυτά τα λόγια αλλάζουν κι αρχίζουν να γίνονται πιο κατανοητά.
Στην τραγωδία πώς είναι ζητούμενο να παίξει ο ηθοποιός; Λιτά, σύγχρονα;
* Στην τραγωδία ψάχνουμε και να είμαστε σύγχρονοι στο παίξιμο, αλλά όχι καθημερινοί. Να υπάρχει ο λόγος σ’ ένα επίπεδο, δίχως αυτό όμως να είναι παλιό. Κι αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο να το πετύχουμε.
Όταν βρίσκεσαι στη σκηνή, αντιλαμβάνεσαι αν το κοινό συμμετέχει συναισθηματικά;
* Είναι απίστευτο όντας στη σκηνή το πόσο αισθάνεσαι τη σιωπή του κοινού. Γνωρίζεις όταν παίζεις αν αυτό που κάνεις περνάει κάτω στους θεατές. Ξέρεις αν σε παρακολουθούν, αισθάνεσαι τη συμμετοχή τους. Περισσότερο στο ανοιχτό θέατρο νιώθεις αν τους έχεις μαζί σου. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα. Πολλές φορές παίρνεις και δύναμη από μια θετική αντίδραση του κοινού.
Το καλοκαίρι πραγματοποιήσατε περιοδεία με τα «Μικρά Διονύσια» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Έζησες την ενέργεια του κοινού;
* Κάναμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Παίξαμε και στη Λήμνο. Σε ένα υπέροχο ανακαινισμένο θέατρο. Με θεατές αγνούς, που με μεγάλη χαρά ήρθαν να παρακολουθήσουν θέατρο. Στο ρόλο μου, τον Ετεοκλή, λέω πράγματα για την εξουσία τα οποία είναι πολύ επίκαιρα στις μέρες μας. κι έλεγα: Αλλά δεν πρόκειται να εγκαταλείψω τη βασιλεία γιατί γι’ αυτό είμαι γεννημένος και δεν πρόκειται να τα εγκαταλείψω ακόμη κι όταν πρέπει να αδικήσω. Εκεί γέλασαν οι θεατές. Το γέλιο τους ήταν ένα σχόλιο για την εξουσία. Ότι οι βασιλείς αδικούν προκειμένου να παραμείνουν βασιλείς. Ήταν ένα γεγονός ευοίωνο, διότι οι θεατές αυτοί όχι μόνο παρακολουθούσαν και καταλάβαιναν αυτό που έλεγα αλλά και πόσο διαχρονικά και σπουδαία είναι αυτά τα κείμενα που καλούμεθα να υπηρετήσουμε.
Ποιος είναι ο εχθρός του ηθοποιού;
* Ο εχθρός του ηθοποιού είναι ο εαυτός του. Τη μεγαλύτερη ζημιά σε μας μπορούμε να την κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Η μεγαλύτερη παγίδα για μένα είναι να χάσεις το στόχο σου, να χάσεις το λόγο που κάνεις αυτή τη δουλειά. Υπάρχουν πολλές σειρήνες οι οποίες μπορούν να σε αποπροσανατολίσουν. Είτε αυτό λέγεται αποδοχή, είτε αυτό λέγεται αναγνωρισιμότητα. Μπορείς πολύ εύκολα να χάσεις το δρόμο σου εάν δεν ξέρεις τι πραγματικά θέλεις από αυτή τη δουλειά.
Παράλληλα διδάσκεις σε δραματική σχολή. Ποια είναι η πρώτη ερώτηση που απευθύνεις στους μαθητές σου;
* Φέτος θα διδάξω για τρίτη φορά στη σχολή του Γιώργου Αρμένη. Το πρώτο πράγμα που ρωτάω τους σπουδαστές, όταν αρχίζουμε, είναι γιατί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Αυτή την ερώτηση την εννοώ γιατί εάν λάβω απάντηση ότι θέλω να γίνω ηθοποιός για να οδηγώ γρήγορα αυτοκίνητα και θέλω να έχω δίπλα μου ωραίες γυναίκες, έχουν διαλέξει λάθος δουλειά. Το χρήμα ή η φήμη μπορεί να έρθουν κάποια στιγμή από αυτή τη δουλειά. Στις μέρες μας βέβαια δύσκολο αλλά μπορεί να έρθουν. Αυτό όμως θα είναι το αποτέλεσμα μιας άλλης διεργασίας. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο στόχος.
Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να υποδυθείς;
* Πολλούς ρόλους αγαπώ και θέλω να υποδυθώ. Κι αγαπώ τους ρόλους που είναι διαφορετικοί από αυτούς που έχω παίξει. Αυτό θα είναι για μένα πρόκληση. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή από το αρχαίο δράμα να κάνω τον «Οιδίποδα Τύραννο». Θα ήθελα πολύ επίσης από το κλασικό ρεπερτόριο να κάνω το «Ριχάρδο Β’» ή τον «Αίαντα».
Κωμωδία;
* Θα ήθελα πολύ, πολύ όμως, να κάνω κωμωδία. Δεν μου τη δίνουν εύκολα. Μου την έδωσαν πέρσι το χειμώνα στο Εθνικό Θέατρο στην «Τριλογία του Παραθερισμού» του Κάρλο Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Το χάρηκα ιδιαίτερα γιατί ξαφνικά μπήκα σε μη γνώριμες περιοχές και είναι πολύ ωραίο να νιώθεις σ’ αυτή τη δουλειά παιδί. Να νιώθεις ότι μπαίνεις σε μια παιδική χαρά, σ’ ένα ρόλο καινούργιο για τον οποίο δεν γνωρίζεις τίποτα και που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτεις
Πώς αισθάνεσαι που κάθε βράδυ πρέπει να εκτεθείς στο κοινό; Είναι κάτι αγχώδες ή το θεωρείς μια ενδιαφέρουσα πρόκληση;
* Το γεγονός ότι κάθε βράδυ εκτιθέμεθα και πρέπει ως καλλιτέχνες να είμαστε σε εγρήγορση είναι μια πρόκληση. Το να είσαι κάθε βράδυ αληθινός και κάθε βράδυ να ταξιδεύεις σαν να το κάνεις για πρώτη φορά είναι ο στόχος. Υπάρχει μια ολόκληρη σχολή υποκριτικής, στην Αμερική, του Sanford Meisner. Ο Meisner αυτό ακριβώς διδάσκει, δηλαδή το να μην ξέρεις από την έναρξη της παράστασης τι θα γίνει μέχρι το τέλος. Επίσης κάθε βράδυ δεν ξέρεις ποιος θα είναι κάτω, μπορεί κάτω να είναι αυτός που θα σου δώσει την επόμενη δουλειά σου. Άρα πρέπει να είσαι πολύ καλός κι ακόμα οι θεατές που ήρθαν να σε δουν αυτό το βράδυ δεν σε είχαν δει χθες, οπότε οφείλουμε να είμαστε κάθε βράδυ καλά, να παίξουμε σωστά, να είστε αληθινοί και να υποστηρίζουμε εκατό τοις εκατό αυτό που κάνουμε.
Θέατρο ή κινηματογράφος; Ποια είναι η προτίμησή σου;
* Το σινεμά το αγαπώ πολύ και χαίρομαι που κάθε χρόνο βλέπω νέους κινηματογραφιστές να κάνουν ωραίες, διαφορετικές ταινίες οι οποίες ταξιδεύουν στο εξωτερικό και βραβεύονται. Αυτό είναι μια σπουδαία χαρά για την Ελλάδα. Το θέατρο όμως για μένα είναι η βάση. Το θέατρο θεωρώ ότι είναι η δουλειά μου. Οι ταινίες μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ μια σεζόν χωρίς θέατρο γιατί θα είμαι, για μένα, άνεργος.
Αγαπημένοι σου συγγραφείς;
* Από συγγραφείς μου αρέσει ο Ντοστογιέφσκι, παρότι είναι πυκνός και δύσκολος, εγώ τον αγαπώ πολύ. Οι «Δαιμονισμένοι» είναι από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα. Άλλος συγγραφέας που αγαπώ είναι ο Πούσκιν. Από κλασικούς συγγραφείς σαφέστατα ξεχωρίζω τους αρχαίους τραγικούς μας με μεγαλύτερη αδυναμία στο Σοφοκλή. Μου αρέσουν πολύ ο Σαίξπηρ και ο Τενεσί Ουίλιαμς και από τους σύγχρονους ο Ιρλανδός Μάρτιν Μακ Ντόνα.
Αγαπημένο σου βιβλίο;
* Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι του Γιώργου Μιχαηλίδη, η τριλογία «Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας». Είναι τρεις τόμοι εξαιρετικοί, που περιέχουν όλη την ιστορία του εικοστού αιώνα της Ελλάδας, από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι και την πτώση της χούντας, δοσμένη μέσα από ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ. Πολύ θα ήθελα αυτό το μυθιστόρημα κάποια στιγμή να γίνει ταινία και να ταξιδέψει εκτός Ελλάδος. Είναι ένα βιβλίο με πολλή Ελλάδα μέσα του και είναι γραμμένο με πολλή αγάπη. Όταν το ξεκίνησα, δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω. Κι αυτό, το να σε κερδίζει αμέσως ένα μυθιστόρημα, σημαίνει πολλά.
Βρίσκεις στοιχεία θεατρικότητας στο δημόσιο βίο μας;
* Στη δικιά μας τη δουλειά ο στόχος μας είναι να βρούμε την αλήθεια και να είμαστε ειλικρινείς σ’ αυτό που κάνουμε. Οπότε το θέατρο των πολιτικών το θεωρώ πολύ κακοπαιγμένο θέατρο. εάν θεωρηθεί θέατρο. Είναι λυπηρό ότι από τη δική μου γενιά και μετά, νομίζω, τρέφουμε μια απέχθεια για οτιδήποτε πολιτικό. Όλο και περισσότεροι Έλληνες πια έχουμε αυτό το αίσθημα.
Το θέατρο είναι βαρόμετρο για την κρίση;
* Στον κλάδο μας υπάρχει μια απίστευτη ανεργία. Πάντοτε υπήρχε ανεργία ανάμεσα στους ηθοποιούς. Πέρσι ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Το 92% των Ελλήνων ηθοποιών που είναι εγγεγραμμένοι στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) ήταν άνεργοι. Δούλευε μόνον ένα 8%. Παρόλα αυτά τα θέατρα δούλεψαν. Υπήρχε φοβερή προσέλευση. Ειδικά στο Εθνικό Θέατρο που ήμουν, σε όλες τις παραγωγές είχαμε σχεδόν 100% πληρότητα. Αυτό είναι χαρμόσυνο για όλους εμάς που δουλεύουμε. Βλέπουμε επίσης ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφύγει, έχει ανάγκη να ψυχαγωγηθεί, έχει ανάγκη ακόμα και να παραμυθιαστεί. Το θέατρο αποτελεί ένα φθηνό ταξίδι και οι άνθρωποι το προτιμούν.
Με τι δακρύζεις;
* Δάκρυα στα μάτια μπορεί να μου φέρει η σκέψη απώλειας αγαπημένων προσώπων. Μπορεί να κλάψω αν δω έναν ηλικιωμένο να είναι ανήμπορος. Τα γηρατειά, η αδυναμία μπορούν να με κλονίσουν.
Με τι γελάς;
* Γέλιο μου προσφέρουν απλόχερα οι άνθρωποι που είναι αυθόρμητοι. Ο αυθορμητισμός, ο οποίος έχει χαθεί πολύ στις μέρες μας, όταν τον βρίσκω στους άλλους με γοητεύει. Γιατί μας έχουν μάθει ό, τι λέμε να το περνάμε από χίλια μύρια κόσκινα.
Για τι είσαι περήφανος;
* Είμαι πολύ περήφανος που έχω αυτούς τους γονείς. Γιατί αυτοί με μεγαλώσανε και με έπλασαν. Με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Τι απεχθάνεσαι;
* Απεχθάνομαι το δήθεν. Μια σοφή κουβέντα που μου λέει η μητέρα μου είναι «να λες πάντα την αλήθεια, γιατί αν λες πάντα την αλήθεια δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτε». Μεγάλη κουβέντα. Δεν μπορώ τους ανθρώπους που υποδύονται κάτι που δεν είναι. Που προσπαθούν να μιμηθούν και να πλασάρουν ύφος. Είναι τόσο εύκολο και απλό να είσαι ο εαυτός σου. Βλέπουμε ανθρώπους που είναι μια χαρά, μόλις δουν μια κάμερα να μεταμορφώνονται και μάλιστα να μεταμορφώνονται άσχημα.
Φοβάσαι τη ματαιοδοξία;
* Πιστεύω πως έχω γλιτώσει πια από τέτοια θέματα και γλίτωσα νωρίς γιατί ακολούθησα ένα δρόμο δύσκολο μέσα σ’ αυτή τη δουλειά. Στάθηκα τυχερός γιατί με έβγαλαν ο Γιώργος Κιμούλης στο θέατρο και ο Κώστας Κουτσομύτης στην τηλεόραση. Δύο άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ κι αγαπώ. Οι στόχοι δουλειάς που μου έθεσαν δεν έχουν χώρο για ματαιοδοξία. Θεωρώ ότι ασκώ μια εργασία η οποία δεν έχει καμία διαφορά από την εργασία ενός ανθρώπου ο οποίος δουλεύει σε μια τράπεζα. Απλώς εκείνος έχει τη χαρά όταν τελειώσει τη δουλειά του να πάει στο σπίτι του και να είναι ήσυχος, ενώ στη δική μου είσαι εκτεθειμένος και πρέπει να προσέχεις την εικόνα σου πάντα.
Παρατήρησες κάτι στην εικόνα της πόλης, τελευταία;
* Τελευταία παρατηρώ ότι ακόμα και άνθρωποι καλοντυμένοι ζητιανεύουν. Αυτό δεν το βλέπαμε πριν από ενάμιση χρόνο. Όταν βλέπω κυρία με ταγιέρ ή κύριο με γραβάτα στο φανάρι να μου ζητούν λεφτά. Βλέπεις στα μάτια τους την ντροπή τους που καταφεύγουν σ’ αυτό αλλά και την ανάγκη τους. Είναι ένα φαινόμενο που με συνταράσσει.
Τη χειμερινή θεατρική σεζόν πού θα σε βρούμε;
* Στο Εθνικό Θέατρο. Έχουμε ήδη αρχίσει πρόβες με τον Γιάννη Κακλέα με την «Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και αμέσως μόλις κάνουμε την πρεμιέρα αρχίζω πρόβες με τον Oskaras Korsunovas. Θα ανεβάσουμε το «Τρωίλος και Χρυσηίδα» του Σαίξπηρ. Σε αυτή την παράσταση θα υποδυθώ τον Αχιλλέα. Είμαστε ένας μεγάλος θίασος σαράντα ατόμων με τη Στεφανία Γουλιώτη, τον Νίκο Κουρή, τον Χρήστο Λούλη και πολλούς αξιόλογους συναδέλφους.
Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Λατρεύω τα ζώα. Έχω μεγαλώσει σ’ ένα σπίτι με μια γιαγιά η οποία είχε πολλές γάτες κι ενώ κατά κανόνα είναι ανεξάρτητες, έρχονται κοντά μου και τρίβονται συνέχεια. Εγώ είχα πάντα σκύλο, τον τελευταίο μου όμως μου τον κλέψανε, όταν ήμουν στην Αμερική. Ήταν ένα γκόλντεν ριτρίβερ. Μου κόστισε πολύ. Πολύ σύντομα όμως σκέπτομαι να αποκτήσω πάλι.
