Όσοι από σας εμπνέονται από το μεγαλείο των απέριττων πραγμάτων, όσοι από σας κυνηγούν την ομορφιά μέχρι τα τρίσβαθα του φαινομενικά επουσιώδους και ασήμαντου, μην τη χάσατε. Σε μια σκηνή θεάτρου, μέσα από μια διάταξη συνηθισμένων αντικειμένων, ντυμένη με ρούχα καθημερινά ή στολισμένη με δαντελένιο νυφικό, ξεπηδάει με βεβαιότητα η πεποίθηση ότι το ρίγος βρίσκεται στην απλότητα. Η Νικολέττα Βλαβιανού είναι ένα θαύμα που κινείται με κέφι και γρηγοράδα ως Πάτι στην παράσταση της Καταλανής συγγραφέως Ελένα Τορνέρο, «Άνδρες μετά μουσικής». Μια γυναίκα μόνη. Στον ολότελα δικό της κόσμο όμως δεν υπάρχει διόλου βαρεμάρα. Την ανία αναζητήστε την αλλού. Το κοινό ανακαλύπτει μαζί της το αληθινό νόημα της αγάπης, την ανάλαφρη διάθεση, τη ρομαντική έμπνευση, το χιούμορ, τη χαρά, τον αυτοσαρκασμό. Η φαντασία, οι ευαισθησίες, η ζωντάνια και η ωριμότητα μιας ηθοποιού – υπόδειγμα επιστρατεύονται και ενσαρκώνουν μια ηρωίδα με καρδιά, ψυχή και μυαλό. Που πικραίνεται, πονάει, λυπάται, χαίρεται, κατακτά, εξελίσσεται, δικαιώνεται. Μια παράξενη, ανατρεπτική, κωμική ιστορία για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους και για την ευτυχία της δεύτερης ευκαιρίας. Η Νικολέττα, σοφή και ονειροπόλα, με την εξαιρετικά έξυπνη υποκριτική της, μας προτρέπει αυθωρεί και παραχρήμα να ζήσουμε τη στιγμή. Τη στιγμή της ζωής. Μια σπουδαία αλήθεια από μια αναντίρρητα σπουδαία ηθοποιό.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.
* 
Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά έχω καταγωγή από Αμοργό, Σμύρνη, Κεφαλονιά και προσφάτως ανακάλυψα κι έναν προπάππο από τη Νάπολη της Ιταλίας. Λίγο από όλα δηλαδή. Ίσως γι’ αυτό είμαι πολυσυλλεκτική ως προς τη γενικότερη στάση μου και στη ζωή και στην τέχνη.
Ποιες παιδικές αναμνήσεις επανέρχονται ευχάριστα;
* Η γειτονιά που παίζαμε και τα τεράστια παράθυρα με τις μακριές κουρτίνες στο νεοκλασικό πατρικό μου.
Πότε πήγατε για πρώτη φορά στο θέατρο και ποια παράσταση παρακολουθήσατε,
αν θυμάστε.
* Από μικρή οι γονείς μου με πήγαιναν στο θέατρο και σε όλα τα είδη. Από όπερα και κλασικό ρεπερτόριο, στο Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο, μέχρι και σε επιθεώρηση. Ήμουν πολύ μικρή, κάτω από έξι ετών, και θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει στην Επίδαυρο μια ωραία κυρία που φορούσε λευκά. Ψάχνοντας αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν η Μαίρη Αρώνη στη «Λυσιστράτη»!
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με την τέχνη;
* Στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζα Πολιτικές Επιστήμες, ανακατεύτηκα με το θεατρικό τμήμα. Επικίνδυνα πράγματα, δηλαδή.
Ποιους από τους δασκάλους σας θυμάστε με αγάπη;
* Τον Δημήτρη Οικονόμου θυμάμαι πάντα. Μου λείπει αφάνταστα. Έφυγε πολύ νωρίς. Ήταν εξαίρετος ηθοποιός αλλά και δάσκαλος με την έννοια του οδηγού ζωής.
Έχετε σημειωμένες στη μνήμη σας κάποιες από τις συμβουλές του;
* Αγάπη για τη ζωή, παρατήρηση ανθρώπων, καταστάσεων, συναισθημάτων, απόκτηση εμπειριών, άσκηση σωματική και συναισθηματική, φαντασία και ευγένεια. Τον ευχαριστώ.
Σε ποια παράσταση ανεβήκατε για πρώτη φορά στη σκηνή;
* Στα “Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ” με την Μπέτυ Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.
Τι θεωρείτε εχθρό και παγίδα για έναν ηθοποιό;
Το να πει στον εαυτό του ότι είναι τέλειος και να αρχίσει η επανάληψη, όπως και να κολλάει σε συγκεκριμένες φόρμες. Αισθάνομαι ότι η εναλλαγή είναι αναπόσπαστη με τη δημιουργία.
Παίρνετε τις αποφάσεις σας με τη διαίσθηση ή με τη λογική;
* Τις καλλιτεχνικές με τη διαίσθηση, άλλωστε νομίζω ότι είναι ένα είδος εσωτερικής λογικής. Όσον αφορά τις οικονομικές, προσπαθώ να είμαι πιο πρακτική.
Πόσο ταυτίζεστε με την Πάτι, το ρόλο σας στους “Άνδρες μετά μουσικής”;
* Αρκετά, γιατί η χρονική πορεία του ρόλου είναι παρόμοια με τη δική μου ζωή, δηλαδή πολλά γεγονότα που αναφέρει και μουσικές είναι και δικά μου βιώματα. Την Πάτι δηλαδή την “ξέρω”. Είναι πολύ “φίλη μου” μπορώ να πω. Επίσης έχει μια τάση να οδηγείται από τα αισθήματά της, κάτι που έχω και εγώ. Γενικά νομίζω πως είχε δίκιο η Λίλι που επέμενε να το κάνουμε αλλά και η Έλενα Τορνέρο που είδε την παράσταση ενθουσιάστηκε από τη δουλειά μας.
Ποιοι είναι οι ωραιότεροι γυναικείοι ρόλοι στο θέατρο; Ποιους από αυτούς ονειρεύεστε να υποδυθείτε;
* Από όνειρα άλλο τίποτα. Οι ρόλοι πολλοί και οι ευκαιρίες, ελπίζω!
Τι σας συγκινεί και τι σας απωθεί στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
* Με συγκινεί η ομορφιά της χώρας μας. Κάθε γωνιά κι ένα θαύμα. Με απωθούν οι επαγγελματίες πολιτικοί μας και όσοι πωλούν την ψήφο τους για να βολευτούν.
Η τέχνη είναι καταφύγιο;
* Η τέχνη είναι η ύψιστη έκφραση του “συναισθηματικού” πολιτισμού του ανθρώπου.
Με τι γελάτε;
* Λατρεύω το εγγλέζικο χιούμορ…
Με τι μπορείτε να δακρύσετε;
* Με την ομορφιά της θάλασσας κι ενός ηλιοβασιλέματος.
Έχετε μετανιώσει για κάτι;
* Δεν θυμάμαι…
Τι είναι αυτό που σας κάνει περήφανη;
* Που μεγάλωσα τη Μαρία από το θέατρο.
Αν αύριο σας έλεγαν ότι με ένα μαγικό τρόπο τα πάντα είναι λυμένα στη ζωή σας και πως μπορείτε να ταξιδέψετε και να εγκατασταθείτε όπου θέλετε, ποιο μέρος του κόσμου θα επιλέγατε;
* Αφού θα έκανα τα ταξίδια που θέλω, νομίζω ότι θα κατέληγα στη Ρόδο.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
* Ντοστογιέφσκι, Παπαδιαμάντης, Τσέχoφ, Σώτη Τριανταφύλλου, Ξανθούλης και πολλοί άλλοι.
Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί στην πόλη που ζούμε;
* Η ανοχή, η ατιμωρησία, η βρωμιά, η υποβάθμιση του κέντρου, η μη δυνατότητα ανέμελης πρόσβασης στην πόλη μας.
Και τι, απεναντίας, σας ευχαριστεί στην πόλη μας;
* Η ανεξάρτητη δημιουργία χώρων έκφρασης και τέχνης.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Έχετε κατοικίδιο;
* Έχω μάθει να πιάνω “επαφή”, δεν έχω ζήσει ποτέ χωρίς κατοικίδιο. Και τώρα έχω τον Μπάμπη, ένα πανέξυπνο κανίς και τη Φωφώκα, μια μαύρη κεραμιδόγατα.
* Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφηση.
* Η παράσταση “Άνδρες μετά Μουσικής” σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο “Άνεσις”, έως τις 15 Νοεμβρίου 2011.
