Επιμέλεια: Παναγιώτης Μήλας
Τον Ιανουάριο του 1976 σε μια βόλτα μου ανέβαινα τα σκαλοπάτια της οδού Μνησικλέους στην Πλάκα. Μια αυτοσχέδια χειροποίητη ταμπέλα με τον τίτλο «Ζωντανό Καφενείο», μου τράβηξε την προσοχή. Χειρόγραφα ενημερωτικά φυλλάδια έγραφαν: «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας» ή «Μου.Θε.Φτω».
Ήταν ένα μουσικό – θεατρικό σχήμα που είχε στο πρόγραμμά του σκετσάκια, τραγούδια, χορογραφίες, κριτικά και επικριτικά σχόλια. Μπήκα μέσα στο κάπως υγρό και αρκετά σκοτεινό μαγαζί. Ο ενθουσιασμός των τραγουδιστών, μουσικών και ηθοποιών που συμμετείχαν με βοήθησε να ξεχάσω τις όποιες οργανωτικές – με τα σημερινά δεδομένα – αδυναμίες.
Για εκείνη την εποχή όλα ήταν καλώς καμωμένα. Η προσπάθεια αυτή είχε μια υπογραφή διάσημη μέχρι και σήμερα: Νικόλας Άσιμος…
Βρισκόμαστε στον δεύτερο χρόνο της Μεταπολίτευσης κι εγώ τότε έκανα τα πρώτα μου βήματα στον Τύπο εργαζόμενος στην εφημερίδα «Αυγή». Στις σελίδες της εφημερίδας «γνώρισα» τον Άσιμο μέσα από ένα δικό του κείμενο διαμαρτυρίας για το θέμα της στράτευσης.
Με αφορμή αυτή τη «γνωριμία» μπήκα στο «Ζωντανό Καφενείο», τον αναζήτησα, μιλήσαμε και παρακολούθησα την παράστασή του. Χαρακτηριστικό του Άσιμου ήταν η τόλμη και το πάθος του. Όμως στο έντονα πολιτικοποιημένο κλίμα της εποχής οι μη στρατευμένες φωνές ενοχλούσαν… Αυτό το κλίμα «υποχρέωσε» τον Νικόλα να κλείσει το «Καφενείο», να φύγει από τη νύχτα και να περιοριστεί στην ημέρα και συγκεκριμένα στην είσοδο του Πολυτεχνείου, εκεί όπου μπορούσε να πουλήσει τις κασέτες με τα τραγούδια του. Πολλές φορές βρέθηκα κοντά του και συμπαραστάθηκα στην προσπάθειά του…
Αργότερα, από το 1978 έως και το 1981, τα βήματα του Άσιμου τον έφερναν στην οδό Αναξαγόρα εκεί που ήταν το τυπογραφείο των περιοδικών «Ρομάντσο», «Πάνθεον» και «Βεντέτα». Εκεί επίσης τυπώνονταν οι εφημερίδες: «Μεσημβρινή», «Ελεύθερος Κόσμος» και «Ριζοσπάστης». Στην τριετία που προανέφερα εργαζόμουν στον «Ρίζο» και μερικά Σάββατα είχα υπηρεσία στο τυπογραφείο μέχρι τα μεσάνυχτα μετά την ολοκλήρωση της εκτύπωσης. Τότε την ησυχία έσπαγε η γνώριμη φωνή του Νικόλα. Ανέβαινε στις σκάλες μέχρι τον δεύτερο όροφο του κτηρίου, του έδινα τη φρεσκοτυπωμένη πρώτη έκδοση της εφημερίδας και μου έλεγε τον πόνο του από τη σκληρή προσπάθειά του να αντέξει σε αυτό το εχθρικό κλίμα χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό έργο του.
***
Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο.
Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε.
Αργότερα αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α’ Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ στην Πλάκα μέχρι και το 1982 τότε που άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας», όπως το ονόμασε, αλλά και χώρο διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του.
***
Σε αυτό το σπίτι ο Νικόλας Άσιμος αποχαιρέτησε τη ζωή τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Μαρτίου του 1988. «Έφυγε» για μια ατελείωτη βόλτα…
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά ο Νικόλας υπάρχει, μέσα από τα τραγούδια του, τη δυναμική των στίχων του και τις πολλές ιστορίες γύρω απ’ τη ζωή του…
***
Και τώρα ο «Μπαγάσας» σε μια σπάνια ερμηνεία.
