Νάνσυ Μπούκλη: Στο θέατρο, όλο το “σώμα” φτιάχνει μια παράσταση…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως και το γεγονός ότι η υπερδραστήρια Νάνσυ Μπούκλη είναι περιζήτητη. Και μάλιστα δικαίως. Φέτος τη βρίσκουμε σε τρεις παραστάσεις: Στο “Σκλαβί” της Ξένιας Καλογεροπούλου που παίζεται στο θέατρο “Πόρτα” σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο “Terror” του θεάτρου Αθηνών σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου και στα “Κόκκινα Τετράδια” (Θέατρο του Νέου Κόσμου) όπου υποδύεται την αγωνίστρια Βάσω Στροφύλλα, σε σκηνοθεσία και κείμενο της Ελεάνας Γεωργούλη.

Επίσης στην παράσταση “7 αναζητήσεις” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έχει σκηνοθετήσει τον Αλέξανδρο Μυλωνά στο κείμενο του Θανάση Χειμωνά “Ο στοργικός πατέρας”.

Επιπλέον, μετά το Πάσχα θα τη δούμε ξανά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο να παρουσιάζουν το “Γελώντας Άγρια” του Κρίστοφερ Ντουράνγκ σε σκηνοθεσία – διασκευή – διαμόρφωση σκηνικού χώρου – κοστούμια δικά τους. Δεν θα τα έλεγες και λίγα όλα αυτά!

Η Νάνσυ Μπούκλη είναι ένα τάλαντο άριστης θεατρικής παιδείας, καλλιεργημένο με την κλασική και σύγχρονη δραματουργία και με μια άριστη τεχνική «σκευή» λόγου και σκηνικής συμπεριφοράς. Γνωρίζει πώς να κινείται πάνω στη σκηνή, πώς να ενισχύει πληροφορία, πώς να μεταφέρει συναισθήματα στους θεατές με την ερμηνεία της.

Αν και πολύ νέα, την έχουμε δει σε πλείστες όσες παραστάσεις μέχρι τώρα. Ενδεικτικά αναφέρω τις Πέερ Γκυντ (2017), Ορέστεια – Χοηφόροι (2019), Περιστατικά (2018), Επικίνδυνες Σχέσεις (2016), Θέλετε να χορέψομε Μαρία; (2016), Περί φύσεως (2016), Dourgouti Island Hotel (2015), Τραχίνιες (2013), Γιατί σκότωσα την καλύτερη μου φίλη (2012), Η Σκάλα (2010).

Πάντα έξοχη, πότε συνταρακτικά δραματική και πότε χιουμοριστικά αέρινη, υπηρετική της ομορφιάς, της αφηγηματικής και διαλογικής δομής του έργου, ευφάνταστη, ευρηματική, υποσχόμενη, μια μοναδική ψυχο-αισθητική απόλαυση.

Γεμάτη απλότητα, θέρμη και χάρη, προσιτή και γλυκιά, ένα ιδιαίτερα ευγενικό, χαρούμενο και θετικό πλάσμα που σε κατακτά αμέσως μόλις την αντικρίσεις, η Νάνσυ με καταγωγή από τον Πύργο Ηλείας μεγάλωσε με μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ποίηση αλλά και στη γεύση. “Την παιδική μου ηλικία διαδέχονταν μυρωδιές από κουζίνα, η μουσική και η θάλασσα”, μας εξομολογείται.

Όλα ξεκίνησαν από δύο δασκάλες στο Δημοτικό, όπως μας εκμυστηρεύεται. Η μία κάλεσε τους γονείς της να τους πει πως έπρεπε να τη γράψουν στο Ωδείο. Και η άλλη της γνώρισε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αρχαίας Ολυμπίας για παιδιά και νέους. Από τότε άρχισε να εκφράζεται καλλιτεχνικά.

Στην Αθήνα ήρθε στα 18 της. Προετοιμάστηκε μόνη της και έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη, όπου και τελικά πέτυχε. Η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση ήταν στην παράσταση «Δεν μιλάμε γι’ αυτά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με συμμαθητές από τη σχολή, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Επρόκειτο για μια παράσταση που επιχείρησε με παιγνιώδη τρόπο να ρίξει φως στα ταμπού που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητά μας και τον καταπιεσμένο ερωτισμό μας.

Όσο για τη συνέχεια, που υπήρξε ιδιαιτέρως ευοίωνη, διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο catisart.gr.

*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας και την παιδική μου ηλικία διαδέχονταν μυρωδιές από κουζίνα, η μουσική και η θάλασσα.

Πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;

*Από το Δημοτικό μου άρεσε πολύ η λογοτεχνία και διάβαζα γενικώς τα μαθήματά μου δυνατά. Φανταζόμουν πως είχα τους συμμαθητές μου στο δωμάτιό μου. Επίσης, στις σχολικές γιορτές πάντα θα διάβαζα κάποιο ποίημα και θα τραγουδούσα. Οπότε ήταν σαν φυσική συνέχεια να θέλω να συνεχίσω και μετά το σχολείο.

Είχες και κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν γίνεις ηθοποιός;

*Στο γυμνάσιο έλεγα πως ήθελα να γίνω ψυχολόγος. Είχα σκεφτεί και τη σκηνοθεσία, αλλά ήρθε κι αυτό στην ώρα του.

Ποιοι από τους καθηγητές σου άφησαν τη σφραγίδα της διδασκαλίας τους στον τρόπο υποκριτικής σου και σε βοήθησαν συνολικά;

*Νομίζω πως οι δασκάλες μου στο Δημοτικό σχολείο τα ξεκίνησαν όλα! Η μουσικός μου, Μαρία Κορομηλά, που κάλεσε τους γονείς μου μια μέρα, να τους πει πως πρέπει να με γράψουν στο Ωδείο. Και η δασκάλα μου, Κατερίνα Ξενογιαννοπούλου, που μου γνώρισε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αρχαίας Ολυμπίας για παιδιά και νέους. Από τότε άρχισα να θέλω να εκφράζομαι καλλιτεχνικά.

Ποια ερωτήματα γεννιούνται μέσα από το «Terror», την παράσταση στην οποία παίζεις και παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Αθηνών;

*Αυτό που με έχει ενθουσιάσει σ’ αυτό το έργο, είναι πως μετά το τέλος, με τους θεατές, συζητάμε για το θέμα του και γιατί μπορεί κάποιος να ψήφισε αθώο ή ένοχο τον κατηγορούμενο. Συγκεντρώνονται περισσότερο στη δίκη και την έκβασή της, παρά στο ότι παρακολούθησαν μια θεατρική παράσταση.

Ποιος είναι ο χαρακτήρας που υποδύεσαι στην παράσταση;

*Στο “Terror” υποδύομαι τη Φραντσίσκα Μάιζερ, ο σύζυγος της οποίας επέβαινε στο αεροσκάφος που συνετρίβη και είναι πολιτικώς ενάγουσα στη δίκη που παρακολουθούμε. Ας πούμε πως ο χαρακτήρας της, μέσα στα τόσα επιχειρήματα και στις συγκρούσεις λογικής που παρακολουθούμε στην παράσταση, φέρει το συναίσθημα στην υπόθεση.

Όταν το 2000 το «Σκλαβί», το καινούργιο τότε έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, αποτέλεσε σταθμό όχι μόνο στην ιστορία του θεάτρου «Πόρτα», αλλά και γενικά του θεάτρου; Πώς αισθάνεσαι που παίζεις σ’ αυτή την παράσταση;

*Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη. Ήξερα την παράσταση και αγαπούσα πολύ τα τραγούδια της. Και σ’ αυτή τη δεύτερη φορά που ανεβαίνει, ύστερα από 18-19 χρόνια, είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που την αγαπάμε, τη χαιρόμαστε και την ευχαριστιόμαστε πολύ, οπότε πάντα φεύγω από το θέατρο ευγνώμων.

Υποδύεσαι στο “Σκλαβί” την Τραγουδίστρια και την Ξαδέρφη. Θα ήθελες να μας περιγράψεις τους χαρακτήρες;

*Σ’ αυτή τη νέα εκδοχή της παράστασης, μου αρέσει που είμαστε όλοι παρατηρητές και αφηγητές της ιστορίας. Σιγά σιγά και ανεπαίσθητα, ο καθένας ζωντανεύει κάποιον χαρακτήρα. Εγώ έχω αρκετά τραγουδιστικό και μουσικό ρόλο που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Έχω και τον ρόλο της Ξεδέρφης της Βασιλοπούλας, που γίνεται ας πούμε συνεργός στο «έγκλημα», με τον δικό της τρόπο.

Όταν αγαπάς, πρέπει να περιμένεις και να αγαπιέσαι;

*Δεν ξέρω αν πρέπει, αλλά είναι ωραίο!

Ο άνθρωπος που αγαπά πραγματικά, για μιαν αγάπη μπορεί να φτάσει και στα πέρατα του κόσμου;

*Αν «τα πέρατα του κόσμου» είναι η δυσκολία να αποδεχτείς κάποιον όπως είναι, τότε ναι, μπορεί να γίνει. Αυτό είναι και το στοίχημα. Νομίζω πως χρειάζεται υπομονή σε οποιαδήποτε σχέση. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως ξέρουμε κάποιον πριν περάσει καιρός, πριν τον γνωρίσουμε πραγματικά. Επίσης, δεν μπορούμε να περιμένουμε ή να θέλουμε ο άλλος να είναι ή να γίνει σαν κι εμάς.

Πόσο εύκολο είναι να κερδίσεις το ενδιαφέρον και την προσοχή των παιδιών στο θέατρο; Υπάρχουν «θεατρικοί κώδικες» που λειτουργούν;

*Συγκεκριμένα στο «Σκλαβί», με το που ξεκινάμε την παράσταση, τα παιδιά ηρεμούν και παρακολουθούν με τόση προσοχή, που μερικές φορές αφαιρούμαι εγώ και τα κοιτάζω.

Ποιο είναι το δικό σου μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους γονείς για τα παιδιά;

*Να τα παρατηρούν και να τα ακούνε. Να δημιουργούν ένα κλίμα εμπιστοσύνης, ασφάλειας, ελευθερίας και αγάπης.

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, η ιδανική σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού;

*Έχω δουλέψει με τελείως διαφορετικούς σκηνοθέτες και τρόπους. Ένα σημείο είναι σίγουρα κοινό για όλους, θέλουμε να ανέβει η παράσταση.

Στην παράσταση “7 αναζητήσεις” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έχεις σκηνοθετήσει το κείμενο του Θανάση Χειμωνά: “Ο στοργικός πατέρας”. Τι θα ήθελες να μας πεις για τη συγκεκριμένη παράσταση;

*Ταιριάξαμε και οι τρεις αμέσως. Ο Θανάσης Χειμωνάς μου έδωσε ένα κείμενο που σαν τρόπος γραφής με βοήθησε πολύ σκηνοθετικά. Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς μου έδωσε την εμπιστοσύνη του και για άλλη μια φορά βλέπουμε το βάθος που έχει ως ηθοποιός (και ως άνθρωπος). Ακολουθήσαμε την απλότητα και εστιάσαμε σ’ αυτά που θέλει να μας πει αυτός ο «στοργικός» πατέρας.

Ποιος είναι ο ρόλος σου στα “Κόκκινα Τετράδια” της Ελεάνας Γεωργούλη;

*Στα “Κόκκινα Τετράδια”, υποδύομαι τη Βάσω Στροφύλλα, τη γιαγιά της Ελεάνας. Βλέπουμε τη διαδρομή της από το 1940, από τα 20 της χρόνια περίπου, τη σχέση της με τον έρωτα, με τον αγώνα και τη δράση της στον Εμφύλιο, τη δολοφονία της αδερφής της και τη φυλακή, μέχρι την απελευθέρωσή της το 1953.

Ποιο είναι το κέντρο της προσοχής σου επί σκηνής;

*Τα πάντα, ό,τι συμβαίνει γύρω μου, μόνο έτσι συγκεντρώνομαι. Ανοιχτά.

Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;

*Για να περπατήσω, να φάω, να κοιμηθώ κ.τλ. λειτουργεί όλο το σώμα. Έτσι και στο θέατρο, όλο το “σώμα” φτιάχνει μια παράσταση.

Πώς είναι συνήθως η ζωή στα καμαρίνια ενός θεάτρου;

*Νομίζω εξαρτάται από το έργο και από τις ηλικίες των συναδέλφων σε κάθε παράσταση. Γενικώς, περνάω πολύ ωραία και γελάω πολύ με όλους τους συνεργάτες μου ως τώρα!

Νιώθεις ενθουσιασμό και ευφορία που κάνεις θέατρο ή τα συναισθήματά σου είναι ανάμικτα με ανησυχία;

*Νιώθω πως αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και νιώθω άνετα σ’ αυτούς τους χώρους που κινούμε.

Πόσο απλό είναι να έχουμε νέες ιδέες;

*Πολύ! Ακόμη και ένα μπαχαρικό να αλλάξεις σ’ ένα φαγητό που μαγειρεύεις συνέχεια, είναι καινούργιο.

Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς;

*Σε όλα. Νομίζω πως τον τελευταίο καιρό επιθυμώ να έρθω λίγο πιο κοντά με τον Τένεσι Ουίλιαμς, γιατί δεν ήταν απ’ τους αγαπημένους μου συγγραφείς, για να δούμε.

Τι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;

*Ό,τι δεν είναι φρέσκο. Και μια πάστα μπαγιάτικη να δω σ’ ένα ζαχαροπλαστείο θα μου φανεί αντιαισθητική και ο ζαχαροπλάστης χυδαίος, που δεν την πέταξε.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;

*Έχω μία ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό! Το απολαμβάνω και είναι μια στιγμή που περιμένω μέσα στη μέρα!

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

*Από τις 7 Φεβρουαρίου βρίσκομαι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με “Τα Κόκκινα Τετράδια” της Ελεάνας Γεωργούλη. Επίσης, μετά το Πάσχα θα συνεχίσω στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο το “Γελώντας Άγρια”, για δεύτερη φορά.

Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;

*Έχω μεγαλώσει με τρία λυκόσκυλα Βελγίου και αγαπώ πολύ τις γάτες της αδερφής μου και τη σκυλίτσα της μαμάς μου.

Νάνσυ Μπούκλη – βιογραφικό

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας, όπου παράλληλα με το σχολείο, παρακολουθούσε μαθήματα πιάνου και θεωρίας μουσικής στο “Ελληνικό Ωδείο”. Αριστούχος απόφοιτος της Ανώτερης Ιδιωτικής Σχολής Δραματικής Τέχνης «δήλος», της Δήμητρας Χατούπη.

Έχει συνεργαστεί στο θέατρο με τους: Λίλλυ Μελεμέ (Χοηφόροι – Εθνικό Θέατρο/Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου), Δημήτρη Λιγνάδη (Πεερ Γκυντ – Εθνικό Θέατρο), Γιώργο Κιμούλη (Επικίνδυνες Σχέσεις – Θέατρο Άλμα), Ηλέκτρα Ελληνικιώτη (Θέλετε να χορέψομε Μαρία;– Θέατρο της Οδού Κυκλάδων), Bijoux de Kant (Περί Φύσεως– Bios Main), Γιώργο Σαχίνη και Ειρήνη Αλεξίου (Dourgouti Island Hotel-Γειτονιά Δουργουτίου και Λεπίς – Παλιό Βρεφοκομείο Αθηνών), Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο (Η Κοιμωμένη Ξύπνησε – Θέατρο Ρεματιάς), Πάρη Μαντόπουλο (1000+1 Νύχτες – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης), Θωμά Μοσχόπουλο (Τραχίνιες – Εθνικό Θέατρο/Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου), Βάσια Ατταριάν (Γιατί Σκότωσα την Καλύτερή μου Φίλη – Θέατρο 104), Γκάυ Στεφάνου (Τρίκυ – Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης), Γρηγόρη Χατζάκη (Ερωτόκριτος Α/V– Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού), Κώστα Γάκη (Δε μιλάμε γι’ αυτά – Θέατρο του Νέου Κόσμου).

Στον κινηματογράφο, έχει συμμετάσχει σε αρκετές μικρού μήκους ταινίες νέων δημιουργών και στην μεγάλου μήκους ταινία “1968”, του Τάσου Μπουλμέτη.

Στην τηλεόραση, έχει συμμετάσχει στη σειρά “Ο Πρίγκιπας της Φωτιάς”, σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα και σενάριο Γιώργου Κυρίτση.

Το 2017 σκηνοθέτησε την πρώτη της θεατρική παράσταση, «Περιστατικά» του Δανιήλ Χαρμς, που παίχτηκε για δύο χρόνια (Bios και Tempus Verum Εν Αθήναις). Το 2018 σκηνοθέτησε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών, την παράσταση “Γ_ν_ _’_ _(διαβάζεται γυνή)”. Το 2019 σκηνοθετεί και παίζει μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο το έργο “Γελώντας Άγρια” του Κ. Ντουράνγκ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (2019-2020).

Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τη χρήση μάσκας, με τον Σίμο Κακάλα και την Έλενα Μαυρίδου. Υποκριτικής και σκηνοθεσίας με τον Ακύλλα Καραζήση. Επίσης, μέχρι τα 20 της χρόνια, παρακολουθούσε κινηματογραφικά σεμινάρια σκηνοθεσίας, λήψης και μοντάζ, σε Ελλάδα, Κύπρο, Ν. Κορέα, Ουγγαρία, Σερβία, Βερολίνο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αρχαίας Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους.

***

7 Αναζητήσεις – Το βίντεο