Η Μπριζίτ Αν Μαρί Μπαρντό (Brigitte Anne-Marie Bardot) γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1934 στο Παρίσι.
Είναι Γαλλίδα ηθοποιός, υπήρξε σύμβολο του σεξ τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Εγκατέλειψε νωρίς τα καλλιτεχνικά δρώμενα και αφιερώθηκε στην υπεράσπιση των ζώων.
Ο πατέρας της Λουί Μπαρντό (1896 – 1975) ήταν μηχανικός και δούλευε στην οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής βιομηχανικών αερίων. Η μητέρα της Μαρί Μισέλ (1912-1978), που είχε σπουδάσει χορό κι έγραφε ποίηση, την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τη μουσική και το χορό. Η μοναδική ομορφιά της νεαρής Μπριζίτ δεν πέρασε απαρατήρητη και στα 15 της ξεκίνησε σταδιοδρομία στο χώρο του μόντελινγκ, ποζάροντας σε εξώφυλλα περιοδικών.
Στα 18 της έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη, κρατώντας ένα μικρό ρόλο στην κωμωδία του Ζαν Μπογιέ «Τρελός για Αγάπη» («Le trou normand»). Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τον Γάλλο σκηνοθέτη Ροζέ Βαντίμ (1928-2000), ο οποίος θα την κάνει διάσημη τέσσερα χρόνια αργότερα με τη δραματική ταινία «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα» («Et Dieu… crea la femme»). Οι περιπέτειες της ταινίας στην Αμερική με τη λογοκρισία συνέβαλαν στη δημιουργία του μύθου της Μπε – Μπε, όπως ήταν επίσης γνωστή με τα γαλλικά αρχικά του ονοματεπωνύμου της.
Η ομορφιά της την έκανε αντικείμενο του πόθου για τον άρρενα πληθυσμό όπου γης και η φήμη της παραβλήθηκε μ’ εκείνη της Γκρέτα Γκάρμπο και της Μάρλεν Ντίτριχ. Οι Γάλλοι διανοούμενοι την ύμνησαν. Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ στο δοκίμιό της «Το σύνδρομο της Λολίτας» (1959) περιέγραψε την Μπαρντό ως την «ατμομηχανή της γυναικείας ιστορίας» και τη χαρακτήρισε ως την πρώτη και πιο απελευθερωμένη γυναίκα της μεταπολεμικής Γαλλίας.
Η Μπαρντό χώρισε τον μέντορά της το 1957 και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τον κατά δύο χρόνια μικρότερό της Ζακ Σαριέ, ηθοποιό και παραγωγό, με τον οποίο απέκτησε το μοναδικό της παιδί το 1960, τον Νικολά-Ζακ Σαριέ.
Στα διαλείμματα των κινηματογραφικών της υποχρεώσεων ασχολήθηκε με τη μουσική και ηχογράφησε πολλά δημοφιλή τραγούδια: «Harley Davidson», «Je Me Donne A Qui Me Plait», «Bubble gum», «Contact», «Je Reviendrais Toujours Vers Toi», «L’Appareil A Sous», «La Madrague», «Le Soleil De Ma Vie», «On Demenage», «Sidonie», «Tu Veux, Tu Veux Pas». O Σερζ Γκενζμπούρ, που ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της, έγραψε γι’ αυτήν το 1967 την ερωτική μπαλάντα «Je t’ aime… moi no plus» («Σ’ αγαπώ… εγώ όχι πια»). Αρνήθηκε να την τραγουδήσει και την έκανε επιτυχία η Αγγλίδα στάρλετ Τζέιν Μπίρκιν, που διαδέχτηκε στην καρδιά του Γκενζμπούρ την Μπε-Μπε.
Στη συνέχεια έπαιξε σε ταινίες σπουδαίων Γάλλων σκηνοθετών, όπως του Λουί Μαλ («Ιδιωτική Ζωή», «Βίβα Μαρία»), Ζαν Λικ Γκοντάρ («Η Περιφρόνηση») και του Ανρί Ζορζ Κλουζό («Όσα δεν έσβησε ο άνεμος»). Το 1966 παντρεύτηκε για τρίτη φορά με τον Γερμανό πλέι-μπόι Γκίντερ Ζακς (1932-2011), με τον οποίο χώρισε τρία χρόνια αργότερα.
Το 1973, σε ηλικία μόλις 39 χρονών, αποσύρεται από τον καλλιτεχνικό χώρο και αφιερώνεται ψυχή και σώματι στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, μέσα από το ομώνυμο ίδρυμά της. Συχνά – πυκνά θα στρέψει τα βέλη της κατά των ελληνικών αρχών για την αδιαφορία που επιδεικνύουν στην προστασία των ζώων. Γι’ αυτό το σκοπό θα επισκεφθεί την Αθήνα το 1997 και θα τιμηθεί για τη δράση της από οικολογικές οργανώσεις.
Το 1983 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Αρνήθηκε οποιαδήποτε θεραπεία, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η μοίρα της. Της άλλαξε γνώμη η φίλη της ηθοποιός Μαρίνα Βλαντί και κυριολεκτικά της έσωσε τη ζωή.
Το 2004 καταδικάσθηκε σε χρηματική ποινή 5.000 ευρώ για πρόκληση ρατσιστικού μίσους, όταν τα έβαλε με τους μουσουλμάνους της Γαλλίας. Από το 1992 είναι παντρεμένη με τον Γάλλο επιχειρηματία Μπερνάρ Ντ’ Ορμάλ (γ. 1941), πρώην σύμβουλο του ακροδεξιού ηγέτη Ζαν Μαρί Λεπέν, γεγονός που στέρησε αρκετά από τη δημοφιλία της.
H Μπριζίτ Μπαρντό τοποθετήθηκε από το γνωστό κινηματογραφικό περιοδικό Empire στην 9η θέση της λίστας με τις 100 πιο σέξι σταρ στην ιστορία του κινηματογράφου (1995) και στην 49η θέση με τις 100 κορυφαίες σταρ του κινηματογράφου (1997).
Η Μπαρντό επιμένει στον αγώνα που δίνει για τα ζώα υποστηρίζοντας πως νιώθει κομμάτι τους.
Στο βιβλίο της “Larmes de combat”, το ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου, η 86χρονη σήμερα Μπριζίτ Μπαρντό, αφηγείται τον αγώνα της υπέρ της προστασίας των ζώων, που την «έσωσαν» από το πέρασμα από τα φώτα της δημοσιότητας και συνηγορεί υπέρ ενός κοινού μέλλοντος για όλους τους ζώντες οργανισμούς.
«Δεν ανήκω στο ανθρώπινο γένος. Δεν θέλω να ανήκω εκεί, νιώθω διαφορετική, σχεδόν αφύσικη», δηλώνει.
«Ως παιδί ήξερα, αισθανόμουν ότι είμαι ζώο». Ο πρώτος της σύζυγος, ο Ροζέ Βαντίμ, της «άνοιξε τα μάτια» για τις συνθήκες θανάτου των ζώων μέσα στα σφαγεία. «Το πρώτο μέρος της ζωής μου υπήρξε σαν την πρόχειρη εκδοχή της ύπαρξής μου», γράφει, τονίζοντας πως το δεύτερο μισό «έδωσε τις απαντήσεις» στις ερωτήσεις που έθετε στον εαυτό της μέχρι τότε. Γράφοντας τις αναμνήσεις της, η Μπαρντό αφηγείται τη μάχη της για τα μωρά φώκιες, τη δημιουργία του ιδρύματός της και στη συνέχεια αναφέρεται στο κυνήγι, στα ζωολογικά πάρκα, στη βιομηχανική εκτροφή, στη γούνα και στην κατανάλωση κρέατος αλόγου, την ανάκληση του οποίου ελπίζει να δει πριν πεθάνει.
Η ακτιβίστρια και χορτοφάγος καλλιτέχνιδα επαναλαμβάνει ότι «το ζώο» την έσωσε από μια ασφυκτική διασημότητα και ότι τα ζώα που ζουν μέσα στο σπίτι της στο Σεν Τροπέ είναι η «στενή της οικογένεια». Η Μπαρντό ομολογεί τον φόβο της για τον θάνατο και ότι βρίσκει καταφύγιο στην «προσωπική της σχέση με την Παρθένο Μαρία». Ελπίζει, αφού πεθάνει, ο κόσμος να τη θυμάται ως μια γυναίκα που ανέτρεψε το ταμπού της «ζωώδους ανθρωπότητας», ώστε το πέρασμά της να μην είναι μάταιο. «Και η ψυχή μου επιτέλους θα αναπαυθεί εν ειρήνη».
Οι αγαπημένες της ώρες με τα ζώα, τα χάδια και η φροντίδα για τις γάτες της, τα σκυλιά, τη χελώνα, τον παπαγάλο που πετάει ελεύθερος και όλα τα ζώα της φάρμας της όπως τα γουρούνια, τα πρόβατα, οι κατσίκες, οι κότες, η φοράδα, το πόνι, ο γάιδαρος, οι χήνες, οι πάπιες αποτελούν το κύριο στοιχείο της ζωής της.
Έτσι κυλά καθημερινότητά της στο σπίτι της στο Σεν Τροπέ, εκεί που επέλεξε να ζει για πάντα από το 1973 οπότε και αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τις κινηματογραφικές παραγωγές, χορτασμένη από δόξα, έρωτες και εραστές και να επιδοθεί στον μαχητικό ακτιβισμό μέσω του ιδρύματός της.
Κάθε μέρα στις 9 το πρωί ξυπνά, με τα 6 σκυλιά της να πηδούν στο κρεβάτι της για χάδια και αγκαλιές.
Στη συνέχεια η ίδια πηγαίνει στην ταράτσα για να ταΐσει με σπόρια τα 200 περιστέρια της, μετά παίρνει πρωινό μαζί με τα σκυλιά της –κρατώντας για τον εαυτό της μόλις μία «άκρη από κρουασάν».
Τους τελευταίους μήνες, παρακολουθώντας καθημερινά την επικαιρότητα και τις ειδήσεις για την εξέλιξη της πανδημίας, η Μπαρντό δεν έχει καμία πίστη ότι αυτή η παγκόσμια δοκιμασία θα αλλάξει τον σύγχρονο τρόπο ζωής του ανθρώπινου είδους: «Παρακολουθώ τις ειδήσεις που μας ζαλίζουν με τον κορονοϊό αλλά την ίδια στιγμή, μαλακά, η κυβέρνηση υπογράφει διεθνείς εμπορικές συμφωνίες με το Μεξικό για την εισαγωγή στην Ευρώπη εκατομμυρίων τόνων βοδινού κρέατος. Τι ντροπή! Θα αλλάξουν οι άνθρωποι την εγωιστική συμπεριφορά τους; Θα σέβονται περισσότερο τη φύση και τα ζώα; Θα σταματήσουν οι ηγέτες να προωθούν τον άκρατο ανταγωνισμό του εμπορίου που εκμεταλλεύεται κατά κόρον η ανθρωπότητα; Δεν νομίζω. Μάλλον προς το χειρότερο θα αλλάξουν. Αρκεί να δούμε τι έγινε στην αρχή της καραντίνας. Οι άνθρωποι έκαναν ό,τι να ’ναι, έτρεχαν όλοι στα μαγαζιά και αγόραζαν, αγόραζαν, αγόραζαν. Κάθονταν κολλημένοι στα πεζούλια ο ένας δίπλα στον άλλο σαν τα πρόβατα στις στάνες και τώρα το μόνο που τους νοιάζει είναι να πάνε διακοπές, όπου και να ‘ναι, όπως και να ‘ναι. Είναι θλιβερό. Το ανθρώπινο είδος έχει γίνει απάνθρωπο και για να πάψει αυτό θα πρέπει να γίνει μία μεγάλη φυσική καταστροφή που θα το θέσει σε κίνδυνο. Τότε θα καταλάβει το πραγματικό νόημα της ζωής;», αναρωτιέται η Γαλλίδα σταρ εμφανώς θυμωμένη και απογοητευμένη, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της για το γαλλικό περιοδικό “Gala”.
«Είναι σκάνδαλο»
Δεν διστάζει μάλιστα να αναφερθεί ευθέως στον Γάλλο Πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν, κατακρίνοντάς τον για την πολιτική που ακολουθεί σε σχέση με τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ζώων που πηγαίνει, όπως λέει, από το κακό στο χειρότερο: «Είναι σκάνδαλο. Εδώ και 47 χρόνια, ζητάω από όλες τις κυβερνήσεις, τους παρακαλώ, τους φωνάζω ώστε να υπογράψουν κάποιες συμφωνίες άμεσης προτεραιότητας για την προστασία των ζώων. Δεν καταφέρνω τίποτα. Αντιθέτως, οι συμφωνίες που υπέγραψε ο Μακρόν με τους κυνηγούς είναι ένα πραγματικό αίσχος, μόνο και μόνο για να ψαρέψει ψήφους με το αίμα, τον θάνατο και τον αφανισμό εκατομμυρίων ζώων των δασών μας», καταλήγει οργισμένη.
Πάντα το μυαλό της είναι στα απροστάτευτα ζωάκια. Σε εκείνο το μικρό γατάκι που βρήκε στη σκάλα του σπιτιού της στη διάρκεια του πολέμου κι ενώ η ίδια ήταν παιδάκι.
Ένα αθώο μικρό και μόνο γατάκι που ήθελε προστασία και χάδια.
Ανακαλύψτε την Μπε-Μπε
Πέντε ξεχασμένες ταινίες της θρυλικής ηθοποιού, τις οποίες αξίζει τον κόπο να έχετε υπόψη σας.
«Η Μπαμπέτ πάει στον πόλεμο» (1959, Κριστιάν Ζακ)
Πολεμική κωμωδία, με την Μπαρντό χωριατοπούλα που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δέχεται να βοηθήσει την πατρίδα της πέφτοντας με το αλεξίπτωτο σε εχθρικό έδαφος.
«Η αλήθεια» (1960, Ανρί Ζορζ Κλουζό)
Έξοχο δικαστικό δράμα από τον σκηνοθέτη των «Δαιμονισμένων», με την Μπαρντό επαρχιώτισσα που μετακομίζει στης αδελφής της στο Παρίσι και βρίσκεται κατηγορούμενη για τον φόνο του φίλου της.
«Ένα χαριτωμένο, κουτό κορίτσι» (1964, Εντουάρ Μολιναρό)
Άλλη μια κωμωδία, με την Μπαρντό και πάλι στον ρόλο του τίτλου. Παίζει την κοπέλα του Άντονι Πέρκινς, ο οποίος υποδύεται έναν Ρώσο κατάσκοπο που προσπαθεί να κλέψει απόρρητα έγγραφα από της βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες.
«Δύο βδομάδες του Σεπτέμβρη» (1967, Σερζ Μπουργκινιόν)
Θαυμάσιο μελόδραμα, με την Μπαρντό διχασμένη ερωτικά ανάμεσα σε δύο άνδρες στο Λονδίνο.
«Η λεωφόρος των λαθρεμπόρων» (1971, Ρομπέρ Ενρικό)
Μία από τις τελευταίες ταινίες, στην οποία μιμούμενη θρύλους όπως η Τζιν Χάρλοου, η Μέριλιν Μονρόε και η Μαρλένε Ντίτριχ, στην ουσία διακωμωδεί τον εαυτό της.
