Γράφει η Μαρία Γίτσα
Υπάρχουν κάποιες στιγμές, εικόνες, μνήμες που στο μυαλό μας μένουν χαραγμένες. Εκεί… Έχουν ξεχωριστή θέση και τις ανασύρρουμε μαγικά καθημερινά. Τις θυμόμαστε ή μας θυμούνται εκείνες. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά.
Αύγουστος στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Μας έπαιρνε ο πατέρας μου κι η μάνα μου και γυρίζαμε την Ευρώπη. Με το Fiat – άκι μας. Για ένα μήνα. Ο αδερφός μου έφηβος τότε, η αδερφή μου τέλη Δημοτικού αρχές Γυμνασίου κι εγώ τέλη νηπιαγωγείου αρχές Δημοτικού. Τρία συνεχόμενα καλοκαίρια. Το ταξίδι ξεκίναγε πάντα Παρασκευή. Σταματάγαμε Θεσσαλονίκη, βλέπαμε τους συγγενείς μας το Σαββατοκύριακο και Δευτέρα ξεκινούσαμε για την Ευρώπη. Ατέλειωτες ώρες οδήγησης από τον πατέρα μου – μόνο αυτός είχε δίπλωμα – σύνορα, έλεγχος, βράδια να κοιμόμαστε σε βενζινάδικά στο αμάξι γιατί αλλιώς δεν έβγαινε το πρόγραμμα, υπέροχες εικόνες και περιπέτεια. Τι περισσότερο θα μπορούσα να ζητήσω. Τότε δεν φοβόμασταν. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια φτάσαμε στη Γαλλία. Στο Παρίσι. Μείναμε δέκα μέρες εκεί. Πήγαμε λοιπόν κι εμείς να επισκεφτούμε τον Πύργο του Άιφελ. Κόσμος, ζέστη και αναμονή για να ανέβουμε να δούμε το Παρίσι από ψηλά. Εκεί λοιπόν, κάτω που περιμέναμε, ήταν βαρετά, ιδίως για ένα παιδάκι στα έξι. Για καλή μου τύχη υπήρχε ένας νερόλακκος. Είχα βρει πια τον τρόπο να σκοτώσω την ώρα της αναμονής. Άρχισα λοιπόν να πηδάω από τη μία πλευρά του στην άλλη. Τι παιχνίδι. Η μάνα μου άρχισε κι εκείνη με τη σειρά της να με προειδοποιεί. “Θα πέσεις”. Δεν άκουγα. “Θα πέσεις”. “Όχι δεν θα πέσω” της έλεγα με σιγουριά. “Θα πέσεις και δεν έχω μαζί μου ρούχα να σε αλλάξω και το ξενοδοχείο είναι μακριά.” “Όχι δεν θα πέσω.” Και τότε συνέβη. Έπεσα. Φυσικά δεν θα περιγράψω το τι έγινε με τη μάνα μου που με προειδοποιούσε. Ούτε θα περιγράψω τον Πύργο του Άϊφελ και τη θέα γιατί αυτό που έχει μείνει στη μνήμη μου είναι ότι καθώς έπαιζα κάτω από τον “Πύργο”, έπεσα. Και φυσικά τα άκουσα από τη μάνα μου. Και φυσικά έμεινα όλη τη μέρα με τα βρώμικα ρούχα. Πάντα μου άρεσε να διηγούμαι αυτήν την ιστορία και πάντα με κάποιον τρόπο “κατηγορούσα” τη μάνα μου ότι έφταιγε. Ότι δηλαδή εκείνη από την τόση προειδοποίηση και ανησυχία με έκανε να πέσω. Κοινώς με “μάτιασε”. Τα χρόνια έχουν περάσει και τα πράγματα ήρθαν έτσι στη ζωή μου που τώρα έχω κληθεί εγώ να παίξω αυτό το ρόλο. Της μάνας εννοώ. Πιάνω τον εαυτό μου καθημερινά να λέει διαρκώς, “θα πέσεις”, “πρόσεχε”, “μην το κάνεις αυτό” και τέτοιου τύπου εκφράσεις προσπαθώντας να προστατέψω το παιδί από πόνο, φόβο και κάθετι επικίνδυνο. Και κατανοώ πια τη δική μου μάνα, που όχι δεν είχε μαντικές ικανότητες και προέβλεπε το μέλλον, ούτε ήθελε να με ματιάσει. Τα πράγματα είναι απλά μαθηματικά. Όταν επαναλαμβάνεις κάτι με ζήλο, προσπάθεια, ένταση και δεν ξέρεις τι σημαίνει φρένο -γιατί ποιος ήξερε σε αυτές τις ηλικίες- κάποια στιγμή θα κουραστείς κι εκεί θα παραπατήσεις και ίσως πέσεις και ίσως λερωθείς. Δεν πειράζει όμως γιατί κάπως έτσι θα φτιάξεις κι εσύ τις δικές σου μνήμες. Α ρε μάνα…
- Εικόνα: “Towing on the Champ-de-Mars, Paris in 1943” by Robert Doisneau
