Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Μενέλαος Τζαβέλλας
Τη χρονιά που πέρασε θεωρώ ότι δεν έχασα κάτι στην προσωπική μου ζωή είτε στην ηρεμία μου.
Το μόνο που ΕΧΑΣΑ – όπως χάσαμε όλοι μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ευρύτερα στον κόσμο – είναι η ελευθερία μας, η ελευθερία των κινήσεων. Χάσαμε κάποια πράγματα που είχαμε δεδομένα. Στερηθήκαμε την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι…
Η χρονιά που πέρασε ήταν για μένα μια χρονιά περίεργη, με πολύ έντονα συναισθήματα προσωπικά αλλά και συναισθήματα στο να σκεφτώ πράγματα. Η καραντίνα όλο αυτό τον καιρό ήταν για μένα δημιουργική διότι ετοίμαζα την παράσταση μου «Κάντω Τζαβέλλα» η οποία θα ξεκινήσει μια περιοδεία στην Ελλάδα σύντομα φέτος το καλοκαίρι.
Αυτό που έχασα για άλλη μια φορά ήταν η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Ανθρώπους που είχα δίπλα μου ένιωσα ξαφνικά ότι δεν τους ήξερα και μάλλον δεν με είχανε καταλάβει και μένα ποτέ.
Από την πίεση που βιώσαμε στην περίοδο της καραντίνας, οι ανθρώπινες σχέσεις ξεγυμνώθηκαν και καταλάβαμε πολλά πράγματα. Θεωρώ ότι η λέξη «έχασα» μπορεί να είναι για κάποιον άνθρωπο και θετική και αρνητική.
Στην αρχή όταν νιώθουμε πως κάτι χάνουμε το βλέπουμε αρνητικά. Όμως με την πάροδο του χρόνου θεωρώ ότι τελικά αυτό ήταν για μένα κάτι δυσβάστακτο. Ευτυχώς έφυγε από κοντά μου και έτσι ένιωσα ότι απελευθερώθηκα…
Θεωρώ ότι όλοι χάνουμε κάποια πράγματα αλλά στο χέρι μας είναι να κερδίσουμε κάποια άλλα τα οποία είχαμε στερηθεί.
***
Αυτό που ΚΕΡΔΙΣΑ είναι ότι μπορώ πια να είμαι ελεύθερος. Να κινούμαι κάνοντας το εμβόλιο ώστε να προστατεύσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου.
Στο μεταξύ κέρδισα πάρα πολύ καλούς συνεργάτες. Κέρδισα ανθρώπους δίπλα μου που πραγματικά στο λίγο διάστημα αυτό νιώθω πάρα πολύ όμορφα. Τεράστιο δώρο για μένα είναι η συνεργασία μου με την κυρία Νινέτα Λεμπέση η οποία είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού Θεάτρου.
Θεωρώ ότι κέρδισα σαν να έχω πάει σε 50 πανεπιστήμια. Η εμπειρία αυτής της γυναίκας, η καλοσύνη της και η αφοσίωση της στο Θέατρο αλλά και στους νέους ανθρώπους είναι ό, τι πιο σημαντικό έχω κερδίσει σε αυτή τη μικρή μου την πορεία.
Κέρδισα ανθρώπους δίπλα μου όπως είναι και η Νταίζη Λεμπέση, όπου με την επικοινωνία αλλά και την οργάνωση παραγωγής που κάνει στην παράστασή μου με έχει βάλει σε άλλα μονοπάτια. Με προστατεύει, μας καθοδηγεί…
Επίσης εδώ θέλω να αναφερθώ στον παραγωγό μας, τον Μαυρίκιο Μαυρικίου ο οποίος από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε όλο αυτό το μεγάλο εγχείρημα.
Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι κέρδισα την ηρεμία μου που την είχα χάσει. Κέρδισα πράγματα τα οποία δεν περίμενα ποτέ πως θα έρθουν.
***
Στα θετικά της χρονιάς είναι η γνωριμία μου με τον συγγραφέα Θανάση Σταυρόπουλο με τον οποία είχα μια πολύ σημαντική συνεργασία. Το κείμενό του για την παράσταση μας «Κάντω Τζαβέλλα» είναι μοναδικό. Τον ευχαριστώ για την αγάπη και την υπομονή του.
Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου που κάνει την παραγωγή της παράστασης μάς προσφέρει απλόχερα κάτι εξαιρετικό σε δύσκολους θεατρικούς καιρούς. Βρίσκεται πάντα κοντά μας. Πάντα με το χαμόγελο. Τον ευχαριστώ πολύ για τον σεβασμό στην παράστασή μας. Σπάνιο να το δεις στην εποχή μας από Θεατρικούς παραγωγούς.
Τέλος το πιο όμορφο που μου έφερε το 2021 είναι η συνεργασία μου με την Όλγα Πολίτου, την Νέλλη Γκίνη, τον Γιώργο Γιαννόπουλο, την Αθηνά Τσιλύρα, την Ελευθερία Ρήγου, τον Ορφέα Παπαδόπουλο, τον Πέτρο Πέτρου, τον Νίκο Δερτιλή, την Έφη Κιούκη και στο δημοτικό τραγούδι την κυρία Κατερίνα Κόρου.
***
ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Αυτό που περιμένω στη χώρα μας είναι να βρει πάλι το χαμόγελο της. Κακά τα ψέματα το τελευταίο διάστημα ακούμε πάρα πολλά άσχημα πράγματα. Δεν θα αναφερθώ πολιτικά, ποιος, τι και γιατί, θα αναφερθώ στο ότι ως άνθρωποι πρέπει να περιμένουμε μια ανάσταση ψυχής.
Όταν είμαστε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι και χέρι-χέρι, θεωρώ ότι μπορούμε να καταφέρουμε πάρα πολλά. Περιμένω επίσης από την Πολιτεία να ασχοληθεί λίγο με τον πολιτισμό. Η λέξη πολιτισμός δεν είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα, δεν είναι μόνο οι θάλασσες και η ωραία ζωή στην Ελλάδα. Περιμένω να αφουγκραστεί η Πολιτεία και να σεβαστεί τους ηθοποιούς και τους δημιουργούς της τέχνης, διότι θεωρώ ότι δεν ακουμπούν και δεν σέβονται με αγάπη όλους αυτούς τους δημιουργούς.
Εγώ θα μιλήσω και για ανθρώπους που κατέχουν θέσεις σε διάφορες Περιφέρειες και Δήμους που ασχολούνται με τον πολιτισμό, μη γνωρίζοντας οι ίδιοι τι σημαίνει πολιτισμός, δεν προάγουν σωστά και δεν στηρίζουν πράγματα τα οποία θα ωφελήσουν τον τόπο τους.
Περιμένω από αυτούς μια αλλαγή και δεν θα πω ανάσταση ψυχής, αλλά ανάσταση μυαλού και η λέξη περιμένω είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί σε όλη μας τη ζωή τι κάνουμε;
Περιμένουμε κάτι να γίνει ή κάτι να αλλάξει. Φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Τότε αυτοί οι άνθρωποι περιμένανε τη λύτρωση. Μετά από 200 χρόνια ακόμα περιμένουμε κάτι να γίνει στην Ελλάδα.
Δεν είμαι ποτέ αρνητικός, αλλά δυστυχώς αυτό το «περίμενε» έχει βαθιές ρίζες.
Ελπίζω αυτή η λέξη για μένα κάποια στιγμή να διαγραφεί. Αντί για το «περιμένω» να μπει η λέξη «τολμώ», «προχωρώ» και «δημιουργώ» γιατί στη ζωή μας δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω…
.