Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ένα κορίτσι που το φως του μας κέρδισε, ένα λουλούδι φτιαγμένο από άρωμα ταλέντου. Ένα κορίτσι που σκλάβωσε τα μάτια μας στη σκηνή και που μόλις ξεκινά να αυτοσχεδιάζει την ποίησή του, χορεύοντας στην ακροποταμιά.
Η Μέγκυ Σούλι κάνει την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή, παίζοντας στον εμβληματικό «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στην κεντρική σκηνή του θεάτρου «Επί Κολωνώ».
Υποδύεται μια ανήλικη που βιάζεται, την Αφέντρα, ένα πρόσωπο – σύμβολο.
Η Αφέντρα μετά το σοκ του βιασμού που έχει υποστεί στερείται την ικανότητα της λεκτικής έκφρασης. Παγιδεύεται σε ένα βουβό σώμα, δεμένη σε μια καρέκλα μαρτυρίου και περιστοιχίζεται από τους αγαπημένους της ανθρώπους οι οποίοι τη μισούν. «Τη μισούν για κάτι που της κάνανε, όχι για κάτι που εκείνη έκανε. Μέσα στην κοινωνία που μεγάλωσε όλοι αποδοκίμαζαν τον βιασμό. Μετά τον δικό της βιασμό κατάλαβε ότι οι άνθρωποι φοβούνται τη ρετσινιά του βιασμού και όχι την πράξη του βιαστή», τονίζει η Μέγκυ Σούλι στο catisart.gr.
Σε μια εποχή που εξακολουθούν να κατακλύζουν τις ειδήσεις θέματα για γυναικοκτονίες, για κακοποιήσεις, για άνιση και προσβλητική μεταχείριση, σε μια εποχή που δίνονται ακόμη συνεχώς μάχες για το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο σώμα τους και τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, το έργο του Μάριου Ποντίκα συνεχίζει να μιλάει εξίσου καθαρά και δυνατά στους θεατές, όσο και τη στιγμή της συγγραφής του, το 1980, αιχμηρό σαν ακονισμένο ξυράφι.
Με τη Μέγκυ ξεκινάμε να μιλάμε για τα παιδικά της χρόνια και τα μπάνια στα κρυστάλλινα νερά του ποταμού Devoll και φτάνουμε στον παπαγάλο της τον Χούλιο και στις παιχνιδιάρες γάτες της, Λώρενς και Μαρί.
Μιλάμε για θέατρο και τη ρωτώ πώς νιώθει που βρίσκεται ενταγμένη στην ομάδα Νάμα. «Τυχερή και ασφαλής», απαντά.
«Είναι πολύ όμορφο να ξεκινάς το ταξίδι σου με ανθρώπους που ήδη ξέρουν τον δρόμο. Ξέρουν τις κακοτοπιές, τις ομορφιές, τις δυσκολίες και εσύ είσαι σίγουρη ότι μπορείς να τους εμπιστευτείς και να ξεκινήσεις το δικό σου μονοπάτι», προσθέτει.
Μέγκυ, ξεκινάς να χαράζεις το δικό σου μονοπάτι γιατί «είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου». Συνέχισε…
Μέγκυ, πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες και τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Γεννήθηκα στο Gramsh της Αλβανίας, ήρθαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν ενός έτους και μεγάλωσα στο Χαλάνδρι. Τώρα ζω στον Άγιο Δημήτριο. Αυτό που δεν ξεχνάω από τα παιδικά μου χρόνια είναι τα μπάνια που κάναμε με την αδερφή μου στο ποτάμι του Gramsh, Devoll, τα καλοκαίρια. Ήταν τόσο διαφορετική η αίσθηση του ποταμίσιου νερού σε σχέση με το νερό της θάλασσας. Ακόμα αγαπώ τα ποτάμια, νιώθω οικεία κοντά τους.
Πώς και ποτέ μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
*Έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασα στη Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο. Στο 2ο έτος παρακολούθησα το μάθημα «Έξι αισθήσεις στον χώρο» με τον Γιάννη Λεοντάρη. Εκεί άρχισε να γεννιέται μέσα μου η περιέργεια και ο φόβος γύρω από αυτόν τον κόσμο. Συνέχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα του Γιάννη Λεοντάρη, ο οποίος στο 4ο έτος της σχολής με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή. Το πήρα απόφαση με μεγάλη δυσκολία. Υπήρχε μια αντίσταση μέσα μου, κάτι φοβόμουν. Με έφερε σ’ επαφή με τη Μαρία Κεχαγιόγλου, με την οποία έκανα προετοιμασία και πέρασα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με τη δεύτερη προσπάθεια.
Τι θα ήθελες να πεις για την Αφέντρα, την ηρωίδα που υποδύεσαι στο θεατρικό έργο του Μάριου Ποντίκα, «Γάμος»;
*Είναι αποκλειστικά αποδέκτης βίας. Το μόνο που βιώνει είναι βία σε όλες τις μορφές της. Στερείται την ικανότητα της λεκτικής έκφρασης. Είναι παγιδευμένη μέσα σε ένα μουγκό σώμα, δεμένη σε μια καρέκλα μαρτυρίου και περιστοιχίζεται από τους αγαπημένους της ανθρώπους που τη μισούν. Τη μισούν για κάτι που της κάνανε, όχι για κάτι που εκείνη έκανε. Μέσα στην κοινωνία που μεγάλωσε όλοι αποδοκίμαζαν τον βιασμό. Μετά τον δικό της βιασμό κατάλαβε ότι οι άνθρωποι φοβούνται τη ρετσινιά του βιασμού και όχι την πράξη του βιαστή.
Η Αφέντρα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης δεν μιλά. Αν μιλούσε τι πιστεύεις ότι θα έλεγε;
*Με λύπη μου πιστεύω ότι στην αρχή του έργου θα έλεγε «συγγνώμη», γιατί βαθιά μέσα της νιώθει ενοχές και ντροπή γι’ αυτό που της συνέβη. Βλέπει την κατάσταση της οικογένειάς της να μετατρέπεται σε φρίκη και φορτώνει όλες τις ευθύνες στον εαυτό της. Στη συνέχεια που τα πράγματα αγριεύουν, το μόνο που της έχει απομείνει είναι μια λέξη, «βοήθεια».
Λόγω της τριβής σου με το έργο, πώς θα περιέγραφες την Ελλάδα της εποχής που διαδραματίζεται το έργο ο «Γάμος» και πώς τη σημερινή;
*Είναι μια εποχή γεμάτη υποκρισία. Το θεμέλιό της δεν είναι τα ιδανικά και οι αξίες, αλλά το κουτσομπολιό και ο καθωσπρεπισμός. Σήμερα μέσα από τις προσπάθειες αφύπνισης της συνείδησης των γυναικών, πολλά έχουν αλλάξει, αλλά δυστυχώς υπάρχουν υπολείμματα που κάνουν αισθητή την παρουσία τους και καλούν σε νέους αγώνες.
Πόσο χρήσιμο μπορεί να φανεί το συγκεκριμένο έργο στην εποχή που ζούμε;
*Μέσα από την ταύτιση με τα πρόσωπα του έργου ο θεατής βιώνει τον φόβο και την κακομοιριά μιας ολόκληρης εποχής και αντιτίθεται στη σιωπηλή υποταγή, στη βία και στο σεξισμό.
Πώς αισθάνεσαι που με τον πρώτο σου ρόλο βρίσκεσαι ενταγμένη στην ομάδα «Νάμα», ομάδα που έχει διανύσει μια μεγάλη πορεία στα ελληνικά θεατρικά πράγματα, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90;
*Νιώθω τυχερή και ασφαλής. Νιώθω τυχερή, γιατί υπήρξε ένας ρόλος που πίστευαν σαν ομάδα ότι μπορεί να κουμπώσει επάνω μου. Νιώθω ασφαλής, γιατί ξέρω την ποιότητα της δουλειάς τους. Είναι πολύ όμορφο να ξεκινάς το ταξίδι σου με ανθρώπους που ήδη ξέρουν τον δρόμο. Ξέρουν τις κακοτοπιές, τις ομορφιές, τις δυσκολίες και εσύ είσαι σίγουρη ότι μπορείς να τους εμπιστευτείς και να ξεκινήσεις το δικό σου μονοπάτι.
Τι θα ήθελες να πεις για τη σκηνοθέτιδά σου στον «Γάμο», Ελένη Σκότη;
*Η Ελένη Σκότη, μού δίδαξε επί 2 χρόνια υποκριτική στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο 1ο και στο 2ο έτος. Πήρα πάρα πολλά εργαλεία από εκείνη και ένιωθα από τη σχολή ακόμη ότι υπάρχει μια επικοινωνία, καταλάβαινα τι ζητούσε και απολάμβανα τη διαδικασία. Η επαφή συνεχίστηκε, ως σκηνοθέτης και ηθοποιός. Η Ελένη Σκότη μάς καθοδήγησε σε μια οργανική αλήθεια μέσα από πολύ λεπτούς χειρισμούς. Κατάλαβα στο τέλος της διαδικασίας, ότι μέσα από εμάς, τους ηθοποιούς, έπλασε την παράσταση «Ο Γάμος».
Ποια είναι τα σχέδιά σου για τη συνέχεια;
*Θα είμαι στην παράσταση που ετοιμάζει ο Γιάννης Νταλιάνης, «Ταρτούφος». Θα έχω τον ρόλο της Μαριάννας, της κόρης του Οργκόν. Θα είμαστε στο θέατρο «Σταθμός» με έναν υπέροχο 10μελή θίασο.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
*Διαβάζω το βιβλίο «Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους».
Υπάρχει κάποιος ποιητής που αγαπάς ιδιαίτερα;
*Δεν είναι ένας. Θα πω τους τρεις αγαπημένους μου. Σολωμός, Καβάφης και Εγγονόπουλος.
Υπάρχουν προσωπικότητες που θαυμάζεις και ποιες είναι αυτές;
*Ναι, θαυμάζω έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή, τον Τζιντού Κρισναμούρτι. Έχω διαβάσει βιβλία του κι έχω δει στιγμιότυπα από διαλέξεις του. Τον θαυμάζω απεριόριστα. Κάτι πολύ βαθύ με συγκινεί σε αυτόν τον άνθρωπο.
Τι σημασία έχει για έναν καλλιτέχνη η συνέπεια και η πειθαρχία;
*Για έναν καλλιτέχνη με όνειρα και σχέδια η συνέπεια και η πειθαρχία είναι οι αρετές που τον χαρακτηρίζουν ως επαγγελματία.
Σύντομα πρόκειται να σε δούμε και σε έναν ενδιαφέροντα τηλεοπτικό ρόλο. Τι πιστεύεις ότι προσφέρει η τηλεόραση σε έναν ηθοποιό;
*Θα είμαι στη σειρά της ΕΡΤ «Τα Καλύτερά Μας Χρόνια». Η διαδικασία του γυρίσματος είναι τελείως διαφορετική από εκείνη της θεατρικής πρόβας ή της παράστασης, και την απολαμβάνω. Πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να αντιμετωπίζεις τη δουλεία σου με σεβασμό, όταν το κάνεις αυτό θα σου φέρει πίσω τους καρπούς της. Το ίδιο πιστεύω και για την τηλεόραση.
Τι σε κάνει να θυμώνεις και με τι γελάς περισσότερο;
*Με θυμώνουν απίστευτα οι απρόσεκτοι οδηγοί. Γελάω, όταν παίζω με τα γατιά μου.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνεις;
*Είχα έναν παπαγάλο, τον Χούλιο, ο οποίος τώρα πια είναι κατοικίδιο των γονιών μου και όχι δικό μου. Όταν επισκέπτομαι τους γονείς μου, όμως, είμαστε όπως παλιά, με υποδέχεται με χορό και τραγούδι (μιλάω σοβαρά). Τώρα έχω δύο γατιά, τον Λώρενς και τη Μαρί.
Ευχαριστώ πολύ Μέγκυ γι’ αυτήν την από καρδιάς συζήτηση.
*Κι εγώ ευχαριστώ!
•Διαβάστε επίσης:
