24.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Ο Μαρξ δίπλα στον Κίμωνα, χωρίς λουρί πια…

                           Βαθιά φιλία ανθρώπων και σκύλων για έναν πιο ευτυχισμένο κόσμο.
                           Στον Μαρξ, τον καλύτερό μου φίλο. Με όλη μου την αγάπη…

 

«Ο Μαρξ, ο πολυαγαπημένος και πιο έμπιστος Φίλος μου, «έφυγε» για το «μεγάλο ταξίδι».
Είναι βαθιά η Ευγνωμοσύνη μου προς τον τετράποδο Φίλο μου.
Γιατί για 13 χρόνια ήταν πάντα στο πλάι μου και με «δίδαξε» να αντιμετωπίζω τις δύσκολες καταστάσεις με υπομονή.
Μαζί του έμαθα να διακρίνω τις μεγάλες ομορφιές της Πλάσης μέσα από την κοινή καθημερινή μας βόλτα.
Μαζί του απολάμβανα περισσότερο τα ταξίδια και τους φανταστικούς χρωματισμούς της Φύσης και τις εναλλαγές των τοπίων. Η βρεγμένη μουσούδα του ήταν πάντα δίπλα μου όταν οδηγούσα, ενώ τα μάτια του κατέγραφαν όλα τα μέρη που διασχίζαμε, στα ταξίδια, παντού.
Όπου και να πηγαίναμε ο Μαρξ με πρόσεχε, με προφύλαγε. Με την παρουσία του και με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου, με έμαθε να χαμογελώ, να γίνομαι πιο τρυφερός, πιο συγκαταβατικός στη Διαφορετικότητα… Και τελικά με βοήθησε σημαντικά να γίνω ένας πιο κοινωνικός και πιο Ευτυχισμένος άνθρωπος…
Ο Μαρξ ήταν ο πιο στενός Φίλος και συμπαραστάτης στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζα, όπως κάθε άνθρωπος. Μόλις συναντούσα τα σπινθηροβόλα μάτια του το πρόσωπό μου φωτιζόταν με ένα μικρό ή μεγάλο χαμόγελο.

 

ΕΜΦΥΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ

 

Το όνομα «Μαρξ» το πήρε από μένα το 2008. Ήταν η εποχή του ακραίου καταναλωτισμού, τότε που η Αθήνα είχε πλημμυρίσει με Μερσεντές και Πόρσε… Ήταν ένα «όνομα πρόκληση» για όλους εκείνους τους άμυαλους που ήθελαν να επιδειχθούν με τραπεζικά δάνεια τα οποία δεν μπορούσαν να εξοφλήσουν…
Καμιά σχέση με τον …«μαρξισμό» ο Μαρξ! Αντίθετα έβγαινε στο μπαλκόνι και γαύγιζε άγρια όταν άκουγε συνθήματα από πορείες, κροτίδες, σειρήνες κ.λπ. Αγαπούσε την Τάξη και τους Ανθρώπους, όχι όμως τους «αντικοινωνικούς».
Με την έμφυτη Κοινωνικότητά του ο Μαρξ εξασφάλιζε την αγάπη άγνωστων ανθρώπων που έβλεπε για πρώτη φορά. Τους έκανε και αυτούς να χαμογελούν και να ξεπερνούν και αυτοί τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Η μοναδικά γυαλιστερή γούνα του προσείλκυε τα βλέμματα των περαστικών και πολλοί επιζητούσαν να την χαϊδέψουν και να του μιλήσουν.
Σχεδόν καθημερινά γνώριζα ανθρώπους που με σταματούσαν για πρώτη φορά και ζητούσαν να χαϊδέψουν το Μαρξ. Και αυτό ήταν αφορμή για να ακούω τις ιστορίες των σκυλιών που είχαν χάσει και τον πόνο που είχαν περάσει από το χαμό τους…
Έτσι, ανακάλυψα τον «κόσμο των φιλόζωων» μέσα στη μοναξιά και στους δρόμους της Αθήνας. Η κοινή Αγάπη για τα τετράποδα ήταν αφορμή για την αναζωπύρηση των σβησμένων κοινωνικών εστιών και των διαλυμένων αρμών των παλαιών γειτονιών.
Ο Μαρξ σταματούσε και χαιρετούσε τους πιο φιλικούς γι’ αυτόν ανθρώπους της γειτονιάς… Και αυτοί του ανταπέδιδαν τη φιλικότητα με θερμά λόγια και χάδια, αλλά και με κάποιο κοψίδι, εάν είχαν…
Όσοι άνθρωποι της Οικογένειας και του Σπιτιού έμπαιναν μέσα είχαν αποθεωτική υποδοχή με γαυγίσματα χαράς ή και με έντονα παράπονα εάν είχαν καιρό να φανούν. Ο Μαρξ όρθιος πάνω στους καναπέδες πολύ ευτυχισμένος κουνούσε την ουρά!

 

 

 

 

ΜΑΧΗΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 

Όμως, ο Μαρξ, παρά την έμφυτη Κοινωνικότητά του απέναντι σε ανθρώπους και σκύλους, δεν δίσταζε να μετατραπεί σε έναν αποφασισμένο Πολεμιστή και να υπερασπίζεται με αυτοθυσία την Ασφάλειά μας από κάθε κίνδυνο.
Έξω στους δρόμους, στις πλατείες ο Μαρξ ήταν σε διαρκή εγρήγορση και με μαχητική διάθεση, ενώ μέσα στο σπίτι ήταν ο «υποδειγματικός gentleman»…
Διευκρινίζω ότι είμαι εκ πεποιθήσεως αντίθετος στη μετατροπή των σκύλων σε «πολεμικές μηχανές». Στο δρόμο ακολουθούσε τη Μητέρα Φύση που επιβάλλει τους δικούς της Κώδικες Συμπεριφοράς.
Όπου και να κυκλοφορούσαμε μέσα σε δευτερόλεπτα διέκρινε τους Κινδύνους και επιβαλλόταν με την κορμοστασιά και την τόλμη του για να μας προστατεύσει.
Θυμάμαι τις δύσκολες στιγμές όταν άρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου, καθώς περνούσε δίπλα μου ένας μολοσσός πάνω από πενήντα κιλά, όλο μύες. Ο Μαρξ «μύρισε τον κίνδυνο» και σε δευτερόλεπτα γύρισε πίσω για να με προστατεύσει δαγκώνοντας το γιγαντιαίο σκύλο με στόχο το λαιμό. Με δυσκολία τους ξεχωρίσαμε, αλλά παραμένω ευγνώμων στο Μαρξ.
Οφείλω και αυτό να το αναφέρω:
Όσο κυκλοφορούσα στο δρόμο με το Μαρξ ένοιωθα απολύτως ασφαλής! Από όπου και να περνούσαμε παραμέριζαν σε μηδενικό χρόνο εμφανώς «αντικοινωνικά στοιχεία».
Το δεύτερο πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ήταν η τρομακτική οσφρητική ικανότητά του. Σάρωνε συνεχώς τα πάντα στο πέρασμά του με τη μακριά μουσούδα του…
Οσφραινόταν τους φίλους του από απόσταση 1.000 μέτρων και μας ξεσήκωνε με τα γαυγίσματα.
Είναι και ικανότητες που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω. Ανάμεσα στις πολλές εκατοντάδες αυτοκίνητα που περνούσαν κάτω από το δρόμο του σπιτιού μας ξεχώριζε το θόρυβο του κινητήρα του αυτοκινήτου μου και με περίμενε γαυγίζοντας με τα μπροστινά πόδια να ακουμπάνε πάνω στο μπαλκόνι…

 

Η ΜΗΤΕΡΑ ΦΥΣΗ

 

Ο Μαρξ ήταν ένα ημίαιμο, με κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτά του ιρλανδικού σέττερ και δευτερευόντως του λαμπραντόρ, ενώ στα πόδια του είχε και καταβολές από …λυκόσκυλο! Η Μητέρα Φύση – μέσα από τα …«πειράματά» της – του χάρισε μια σπάνιας ομορφιάς μαύρη γούνα, που λάτρευα να χαϊδεύω.
Όμως, κυρίως διέθετε μια ξεχωριστή εξυπνάδα, που του επέτρεπε να επιβάλλεται με τη φιλική του συμπεριφορά στις σχέσεις του με Ανθρώπους και Σκύλους, αλλά και με άλλα ζώα. Αλλά με εξαίρεση τις γάτες, από τις οποίες προτιμούσε να τηρεί αποστάσεις ασφαλείας…
Ήταν μόλις τριών μηνών όταν ο Μαρξ βρέθηκε μπροστά σε θάλασσα. Μετά από κάποιους δισταγμούς έριξε μια βουτιά στα κρύα νερά και ύστερα από κάποιες αδέξιες κινήσεις, βγήκε μόνος του, κολυμπώντας προς την ακτή… Η Μητέρα Φύση τον είχε καθοδηγήσει να μπει στο νερό και η ίδια του είχε υπενθυμίσει τις κρυφές κολυμβητικές ικανότητές του…
Από τότε είχε τη φυσική κλίση να μπαίνει αμέσως σε θάλασσες ή λίμνες και να απολαμβάνει το κολύμπι, ενώ η πυκνή σε μακριές τρίχες ουρά του αποτελούσε το «τιμόνι» που έστρεφε απότομα το σώμα σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Από μικρός μπήκε στις αγέλες των σκύλων στις διάφορες γειτονιές που βρεθήκαμε. Διδάχθηκε τους πρώτους κανόνες πειθαρχίας, ιεραρχίας και επικράτησης μέσα από τις αγέλες.
Πανέξυπνος και τολμηρός, ο Μαρξ ήξερε να παλεύει, αλλά και να ελίσσεται, ανάλογα με τους συσχετισμούς δυνάμεων… Στο Πεδίο του Άρεως πάλεψε και κέρδισε τον αγώνα με το πιο άγριο λυκόσκυλο – τον Άρη – τον αρχηγό της αγέλης. Όλα έγιναν για τα …μάτια μιας «ωραίας» σκύλας, αλλά η οποία τελικά αδιάφορη τους γύρισε την πλάτη…
Ο Κόσμος των Σκύλων έχει τους δικούς του Κανόνες και πυραμιδοειδή Ιεραρχία. Μέσα από εμπειρίες αιώνων το κάθε σκυλί βρίσκει τη θέση του στην αγέλη και στην ιεραρχία, ενώ στις σχέσεις τους με τους Ανθρώπους τα σκυλιά ανοίγονται ανάλογα με τις διαθέσεις και τη φιλικότητα του κάθε ανθρώπου.
Πραγματικά γελάω με την αφέλεια εκείνων που αποζητούν για συντροφιά «σκυλιά ράτσας» ή… «συγκεκριμένου χρώματος», παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η Φύση έχει Κριτήρια όταν κάνει τις επιλογές της.
Όμως και στο σπίτι μας ή οποιοδήποτε σπίτι βρισκόμαστε ο Μαρξ τηρούσε απαρέγκλιτα αυστηρά τους Κανόνες Συμπεριφοράς, χωρίς ποτέ κανείς να τους έχει διδάξει σε αυτόν. Οι χώροι των σπιτιών, ξενοδοχείων, εστιατορίων, καταστημάτων κ.λπ. ήταν «ιεροί» για το Μαρξ. Τους διατηρούσε πάντα απόλυτα καθαρούς και δεν πήγαινε σε μέρη εάν δεν είχε τη σιωπηρή συγκατάθεσή σου.
Όσα φαγητά και να άφηνες στο τραπέζι ο Μαρξ ποτέ δεν τα πλησίαζε, εάν δεν είχε τη ρητή εντολή σου! Δεν του δίδαξα απολύτως τίποτα από αυτά… Ήταν έμφυτος ο Σεβασμός του για τους χώρους που δεν ήσαν ιδιωτικοί ή κοινόχρηστοι…
Στα 13 χρόνια που είμαστε μαζί πάντοτε σεβόταν τον ύπνο μου και δεν με ενοχλούσε. Αλλά ούτε αυτό του το δίδαξα…
– Ποιος του δίδαξε να ψάχνει μέσα στα χόρτα για να βρει εκείνα που θα δοκίμαζε για τις θεραπευτικές ιδιότητές τους; Φυσικά όχι εγώ…
– Τι «διάβαζε» μυρίζοντας τα «μηνύματα» των άλλων τετράποδων; Ποτέ δεν θα μάθουμε…
– Πώς ήξερε πολύ νωρίτερα πότε θα έλθουν οι βροχές και οι καταιγίδες; Άγνωστο και αυτό…
Μυστήρια πράγματα!

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ…

 

Οι τελευταίοι έξι μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι στην Κοινή Πορεία μας. Ο Μαρξ αντιμετώπισε με εντυπωσιακή στωικότητα τα προβλήματα της επιδεινούμενης ασθένειας που τον προσέβαλε στην καρδιά. Όμως, εμπιστευόταν απόλυτα τις προσπάθειές μου για συνεχή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σχεδόν 17 φάρμακα έπαιρνε στο 24ωρο και τα κατάπινε αδιαμαρτύρητα όπως τα έριχνα στο βάθος του λαρυγγιού. Ποτέ οι τρομακτικοί κυνόδοντές του δεν απείλησαν τα δάκτυλα μου…
Ακόμη και στις πιο δύσκολες μέρες ο Μαρξ θυμόταν τους Φίλους του. Σχεδόν σερνόμενος στο δρόμο και με συνεχείς στάσεις φτάναμε στο «Τριανόν», όπου αποκαμωμένος θα έπινε μόνο νερό και θα έτρωγε παγάκια για να δροσιστεί.
Μέχρι τέλους παρέμεινε Μεγάλος Πολεμιστής και Αξιοπρεπής!
Τις τρεις τελευταίες ημέρες παρέμενε ακίνητος, σχεδόν παράλυτος, χωρίς δυνάμεις πλέον να σηκωθεί…
Όταν προαισθάνθηκε το αναπόφευκτο Τέλος έκανε μια υπερπροσπάθεια για να στραφεί προς το μέρος μου…. Με μύριες δυσκολίες κατάφερε και άλλαξε θέση και άρχισε να με βλέπει συνέχεια με τα μάτια του. Στάθηκε περήφανος και με λαμπερά μάτια για την επιτυχία του να σηκωθεί και μετά ξάπλωσε αποκαμωμένος. Ήταν συγκλονιστική η ματιά του που θα με ακολουθεί στο υπόλοιπο της ζωής μου… Πιστεύω ότι ασταμάτητα με τα μάτια του μου έλεγε λόγια ειλικρινούς αγάπης, τρυφερότητας και συμπόνιας. Προσπαθούσε να μου δώσει κουράγιο και να αντιμετωπίσω με στωικότητα, όπως αυτός, το μοιραίο.
Για μένα αυτή η τελευταία προσπάθεια ήταν Ύψιστη Τιμή και Ένδειξη Αιώνιας Αφοσίωσης! Ήσαν οι πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου που θα παραμείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο υπόλοιπο της ζωής μου… Το Τέλος του ήταν πολύ ήρεμο και αυτό με ανακούφισε εξαιρετικά.
Τώρα ξέρω ότι είμαι στη «μετά-Μαρξ εποχή». Αυτό είναι οδυνηρό, αλλά όλα επικαλύπτονται από τη χρυσή σκόνη πολλών Αναμνήσεων που θα με συνοδεύουν στα υπόλοιπα χρόνια!

 

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ

 

Ο Μαρξ δεν υπάρχει πια!
Αλλά με δίδαξε πάρα πολλά πράγματα: να ξεπερνώ την ασημαντότητά μου και να αγκαλιάζω τον κόσμο με σεβασμό και κατανόηση.
Ο Μαρξ κατάφερε και με μετέτρεψε από έναν ορθολογιστή τεχνοκράτη, που έβλεπε τα πάντα με αριθμούς και οικονομικές αποδόσεις, σε έναν άνθρωπο που είναι πιο κοντά στην Πραγματική Κοινωνία και στη Μητέρα Φύση.
Σίγουρα ο Μαρξ θα μου λείπει πάρα πολύ. Ήδη αφουγκράζομαι σαν να ακούω τις οπλές του, αλλά γρήγορα συνειδητοποιώ ότι είναι φαντασιώσεις…
Αλλά τον Μαρξ θα τον συναντώ καθημερινά στο δρόμο: στους ανθρώπους και στα σκυλιά που τους συνοδεύουν…

 

 

Το βλέμμα μου θα είναι χαμογελαστό και θα αντικρίζω στα μάτια των σκυλιών που θα συναντώ και θα επιδιώκω να τους μιλήσω γλυκά. Με διακριτικότητα και εγώ – όπως έκαναν με μένα άλλοι φιλόζωοι στο παρελθόν – θα ζητώ από τα αφεντικά τους να χαϊδέψω τα σκυλιά τους και θα αποζητώ το βλέμμα τους για να μιλήσουμε…
Γιατί, τα σκυλιά ξέρουν να μας κάνουν πιο κοινωνικούς, να βγάζουν «τον καλό εαυτό μας», τα συναισθήματά μας…
Το «πνεύμα του Μαρξ» θα ζει για πάντα μέσα μου…
Τώρα που γράφω τις τελευταίες γραμμές ένα σκυλί βγήκε στο μπαλκόνι και γαυγίζει κάπου κοντά μου στην πολύβουη Αθήνα… Μεταδίδει μηνύματα Αγάπης. Αμέσως, μου θύμισε τις αντιδράσεις του Μαρξ…
Ώρα να βγούμε από το κλειστό σπίτι και να βγούμε γελαστοί και καλοσυνάτοι στο δρόμο!
– Μαρξ, πάμε! Αλλά από τώρα θα κυκλοφορείς δίπλα μου χωρίς λουρί! Φύγαμε καλέ μου Φίλε!

 

 

Κίμων Στεριώτης

 

 

***

 

Κείμενο και φωτογραφίες από τη σελίδα του Κίμωνα Στεριώτη στο facebook.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -