Το παρακάτω κείμενο το έγραψε ο Άγγελος Μαρόπουλος το 2012 για το Catisart
Σύντομη ανασκόπηση της ζωής 77 χρόνων (1935-2012) και πως έμαθα να ζω με τις αντιφάσεις
***
Γράφει ο Άγγελος Μαρόπουλος
Γεννήθηκα τον Νοέμβριο του 1935 στην Αθήνα από πατέρα Ζακυνθινό και μητέρα Υδραιο-Μενιδιάτισσα. Είδα τους Γερμανούς να μπαίνουν με τις τρίκυκλες μοτοσικλέτες τους -στο καλάθι ο φαντάρος με το γκριζοπράσινο παλτό και το αυτόματο σταυρωτά στο στήθος- και… ξέσπασα σε χειροκροτήματα! Από τότε βλέπεις αγαπούσα τις μηχανές και ποτέ μου δεν είχα δει μία με καλάθι!.. Μόνον που ο πατέρας μου μού ‘δωσε μια «ψηλοκρεμαστή» καρπαζιά, την πρώτη και μοναδική, για το άκαιρο του ενθουσιασμού μου. Και από τότε άρχισα να αντιπαθώ τους Γερμανούς…
Αργότερα στην Κατοχή με την πείνα, έμαθα να τους μισώ πραγματικά. Γιατί, ενώ εμείς τρώγαμε βραστές τσουκνίδες και ξυλοκέρατα, χαρούπια, εκείνοι τρώγανε κουραμάνα, κρέας και όλα τα άλλα καλούδια που τους τάιζε ο Χίτλερ για να πολεμούν καλά… Και που τα κλέβανε από τους ηττημένους.Στην πλατεία Κυριακού, αργότερα Βικτωρίας, μαζευόμαστε από το πρωί, οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς, ο Λευτέρης ο Παπαδόπουλος, ο Θόδωρος ο Αγγελόπουλος, ο Μελέτης ο Πέππας, ο Νικόλας ο Μανταδάκης, ο Αλέκος ο Κώνστας, ο Θοδωρής ο Φουρτούνας, ο Φασιανός και τόσοι άλλοι πειναλέοι μπόμπιρες, που αργότερα σχηματίσαμε την απολυτήρια τάξη του ‘53, από το Β’ Γυμνάσιο Αθηνών, με γυμνασιάρχη τον αυστηρότατο, αλλά και δίκαιο, Γεώργιο Πάτρα. Εκεί, λοιπόν, στην ταλαίπωρη αυτή πλατεία, είχα και την πρώτη σύγκρουση με τις αντιφάσεις της ζωής… Ένας λοχίας, θα ‘τανε μάλλον Αυστριακός, γιατί φορούσε πράσινη στολή και καπέλο με φτερό, μας έδινε κάθε μέρα μια φέτα μαύρο σταρένιο ψωμί, αλειμμένη, παχιά παχιά, με βούτυρο και μαρμελάδα! Ναι, στον καθένα μας! Που καθόμασταν πειθαρχικοί, δίπλα δίπλα, στο περβάζι της πλατείας, περιμένοντας τη σειρά μας για το «δώρο του Θεού», όπως το λέγαμε… Οι περισσότεροι -βλέπεις- δεν είχαμε ξαναφάει βούτυρο… Κι ούτε ξαναφάγαμε αφότου τον συλλάβανε τα S-S, όπως μάθαμε… Να η αντίφαση…
Αργότερα έμαθα να ζω με αντιφάσεις.
Και σήμερα; Το 2012; Ζω μόνο μέσα σε τεράστιες αντιφάσεις, είμαστε πια οι ίδιοι μια αντίφαση…
Αυτά βέβαια δεν φτάνουν στους σημερινούς πιτσιρικάδες, που έχουν κολλημένο τα αφτί τους στο γουόκμαν, ή, ακόμη χειρότερα για το μυαλό τους, στο «κινητό», που τους έδωσαν οι ακόμη πιο άμυαλοι γονείς τους. Κι έτσι δεν ακούν. Πολύ λιγότερο βέβαια διαβάζουν…
Ας ελπίσουμε ότι οι γονιοί, οι νονοί και οι μπαρμπάδες θα τους πουν κάποια στιγμή ότι στη δεκαετία του ’50, τη δεκαετία της μιζέριας, τα παιδιά φορούσαν «πεταλάκια». Γιατί, όπως πολύ σωστά είπε προχτές ένας σοβαρότατος πρώην υπουργός -υπάρχουν και τέτοιοι, άλλο αν τους έκαμαν πέρα οι «έξυπνοι», αυτοί που τώρα τρέχουν στον εισαγγελέα- είπε λοιπόν ο Αλέκος Παπαδόπουλος ότι στα επόμενα χρόνια η μέση ελληνική οικογένεια θα πρέπει να τα καταφέρει με 250 ευρώ το μήνα.
Στα πεταλάκια, λοιπόν! Πριν τινάξουμε ομαδικά τα…. πέταλα.
* O δημοσιογράφος Άγγελος Μαρόπουλος γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα, στην περιοχή του Λυκαβηττού. Είναι απόφοιτος του Β’ Γυμνασίου Αθηνών, όπου υπήρξε συμμαθητής με το σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, το στιχουργό και δημοσιογράφο Λευτέρη Παπαδόπουλο, το φιλόσοφο και ιστορικό Χρήστο Γιανναρά και το ζωγράφο Αλέκο Φασιανό, μεταξύ άλλων προσωπικοτήτων. Πολύγλωσσος και πολυμαθής, στην πολυκύμαντη σταδιοδρομία του διετέλεσε και υποδιευθυντής της ελληνικής εκπομπής της Deutsche Welle (DW), κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Σήμερα ζει σχεδόν μόνιμα στο Γαύριο της Άνδρου με την Ανδριώτισσα σύζυγό του Ελένη Κατσιώτη. Είναι καπετάνιος στο τρεχαντήρι “Μαΐστρος” και άριστος σεφ με πολύχρονη μαγειρική εμπειρία. Αυτό τον καιρό ασχολείται με τη συγγραφή του βιβλίου του “Περιμένοντας τη Νοτιά”.
***
Σημ. Ο Άγγελος Μαρόπουλος “ταξίδεψε” στην απέναντι όχθη στις 27 Απριλίου 2021
