Πώς έγινε και γέμισα λάδια δυσκολεύομαι να σας το εξηγήσω. Πάντως αισθανόμουν χάλια. Άχαρος και ακάθαρτος. Να λουστώ και να χτενιστώ μόνος μου αδύνατον. Προσπάθησα αλλά εις μάτην. Εκείνο το βρωμόλαδο δεν καθάριζε με τίποτα. Αφήστε τη δυσωδία του, δε. Πώς να περιγράψω κι εκείνον τον πόνο τον καυστικό που ένιωθα. Ήμουν σ’ ένα χωριό παραθαλάσσιο. Πλατανίδια το λένε, αν το έχετε ακουστά. Στο Βόλο έχετε πάει; Με το Πήλιο να το σκεπάζει; Με τα ρακάδικα και τους ψαρομεζέδες; Ε μπράβο, εκεί αλλά έξω από την πόλη. Ευτυχώς λοιπόν που το χωριό αυτό είναι όμορφο. Και μαζεύει εκδρομείς και φυσιολάτρες όλο το χρόνο. Το επισημαίνω αυτό διότι διαφορετικά μπορεί να μη με εύρισκαν Φεβρουάριο μήνα. Ξεχώρισα ένα ζευγάρι. Περιπατητές. Συμπαθητικοί μου φάνηκαν. Λέω μέσα μου: Ας βγω και ό, τι γίνει. Κι έγινε σχέση. Καλή. Με συμπάθησαν αμέσως. Είμαι και χαριτωμένος, δεν γινόταν αλλιώς άλλωστε. Μόνο χαριτωμένος; Αξιολάτρευτος είμαι. Τους άκουσα που έλεγαν: «Πρέπει να τον βοηθήσουμε τον καημενούλη». Λέω μέσα μου αυτή τη φορά: «Πέτυχες διάνα, φιλαράκο!». Καλά, τους είχα ψυχολογήσει, εννοείται. Με πιάνουν αυτοί, που λέτε, και κατευθείαν στο γιατρό.
Τώρα εσείς μπορεί να με κοιτάτε και να παραξενεύεστε. Το κατανοώ. Δεν σας παρεξηγώ. Γιατί αυτός ο γιατρός αποφάσισε να με κουρέψει. Πέρασε όλο μου το τρίχωμα με την ψιλή, ούτε καν με το ψαλίδι. Στην αρχή ενοχλήθηκα. Πήγα να του πω «άσε με στην ησυχία μου ρε, άι κουρέψου εσύ, παράτα με». Αν όμως αυτός απαντούσε: «Δεν ασχολούμαι με τον ασθενή. Θα τον αφήσω να… κουρεύεται»; Κατόπιν τούτου επικράτησε η λογική και η ωριμότης. Μήπως είχα και πολλές επιλογές; ‘Η θα έχανα το μαλλί ή θα έμενα με τα μηχανόλαδα που μου προκαλούσαν κι έναν αφόρητο κνησμό. Παρ’ το αβγό και κούρευ’ το, δηλαδή. Εύκολο θέμα δεν ήταν κι εκείνο το ξύρισμα. Το υπέμεινα βέβαια. Ήρθα κι έγινα σαν αποφλοιωμένο ραπανάκι. Μόνο κάτι φούντες μου άφησε στα άκρα και στην ουρά. Ίδιο κουρεμένο γίδι. Μου έπεσε λίγο η αυτοπεποίθηση. Αρχικά. Κατόπιν το αντιπαρήλθα. Γιατί να δίνω σημασία; 
Μέσα στο σπίτι η ζωή είναι ωραία. Άψογες οι υπηρεσίες. Ξαπλωμένος εγώ, με την κουβερτούλα μου σκεπασμένος για να μην κρυολογήσω, τα πιάτα με τις νοστιμιές να πηγαινοέρχονται. Βγήκε και η πρώτη δόση τριχώματος και ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Άρχισα να με αναγνωρίζω. Τώρα το καλοκαίρι με προσέχουν πολύ πάλι. Να μη με δει ο ήλιος και πάθω καμιά θερμοπληξία, μη μου συμβεί κανένα ηλιακό έγκαυμα. Το δερματάκι μου είναι απαλό κι ευαίσθητο. Δεν έχω την απαραίτητη προστασία της γούνας μου. Εκείνος ο γιατρός όμως προέβλεψε ότι μέχρι το χειμώνα θα βγάλω κι άλλη μια δόση από τρίχωμα. Θα γίνω λοιπόν όπως ήμουν πριν από το συμβάν.
Marley με λένε. Αλλά δεν είμαι μπέλας, όπως εκείνος ο Marley στην αμερικάνικη ταινία. Με την ομορφούλα την Τζένιφερ Άνιστον. Άλλωστε αυτός είναι σκύλος. Άρα μπελάς θα ήταν. Τι άλλο; Συγκρίνεται μαζί μου;
Τους ακούω που συζητούν στο σπίτι κι ανησυχούν για μένα. Είχαν, λένε, πριν με βρουν κι ένα θηλυκό. Αυτό το θηλυκό έπαθε επιληψία κάποτε. Κάτι σαν ασθένεια είναι αυτό. Μες στην άγρια νύχτα έψαχναν να βρουν γιατρό. Δεν πρόλαβαν. Σε τρεις ώρες εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο. Μάταιος ξε-μάταιος εμένα μου αρέσει. Με αγαπάνε κιόλας, σωστοί σε όλα τους. Ως εκ τούτου αποφάσισα κι εγώ να αναλάβω τις ευθύνες του σπιτιού. Τα έχω επωμιστεί όλα. Καθότι είμαι και ηγετική 
φυσιογνωμία. Και πολύ συγκεντρωτικός, επίσης. Όλα επάνω μου, σας λέω. Εξ ολοκλήρου. Τι ώρα θα φάμε. Τι θα φάμε. Ποιος θα φάει πρώτος. Τι ώρα με βολεύει να ξυπνήσουμε. Ποια έπιπλα χρειάζονται αντικατάσταση. Ουφ, πολλή δουλειά. Όταν είμαι ξύπνιος, δεν σταματώ να σκέπτομαι τις υποχρεώσεις. Για να μη λένε όμως ότι δεν κάνουν τίποτα κι οι ίδιοι και αισθάνονται άχρηστοι, τους έχω αφήσει κι ένα καθήκον. Τους έχω αναθέσει να πληρώνουν τους λογαριασμούς…
