Του Παναγιώτη Μήλα
Πάντα είχα – για προσωπικούς λόγους – μια ιδιαίτερη εκτίμηση στους οδοντιάτρους επειδή έχουν έναν δικό τους τρόπο να αντιμετωπίζουν πρόσωπα, καταστάσεις, προβλήματα… Διαφέρουν εντελώς από τους γιατρούς κάθε άλλη ειδικότητας.
Γνώρισα οδοντιάτρους που έγιναν σκηνοθέτες του κινηματογράφου, γνώρισα οδοντιάτρους που έγιναν δημοσιογράφοι. Πάντα είχαν – και έχουν – μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων.
Γνώρισα και οδοντίατρο που έγινε ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας:
Τη Μαρία Μαραγκουδάκη.
Αν δείτε το βιογραφικό της θα διαπιστώσετε ότι σε κάθε σταυροδρόμι ακολουθεί τον δύσκολο δρόμο. Μετά τη «Δραματική Σχολή Ίασμος» παρακολούθησε τα πιο απαιτητικά εργαστήρια υποκριτικής. Οι επιλογές της επιβεβαιώνουν αυτό που έγραψα στον πρόλογο: Πάντα έχει μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων.
Άξιζε λοιπόν – και με το παραπάνω – μια σύντομη συζήτηση με τη Μαρία Μαραγκουδάκη.
Ας της παρακολουθήσουμε:
*ΠΟΙΟ πρόσωπο έριξε φως στον δρόμο που ακολουθήσατε;
-Χρωστάω πολλά στην ψυχαναλύτρια μου κυρία Χρυσή Γιαννουλάκη με την οποία πρόσφατα ολοκληρώσαμε μια ψυχαναλυτική διαδρομή οκτώ ετών. Ήταν ένα πρόσωπο που φώτισε το δρόμο μου στο θέατρο και στην συγγραφή σε ποικίλα επίπεδα. Σταθερό στήριγμα ήταν και είναι ο σύζυγός μου Δημήτρης Αγγελέτος. Άλλωστε γνωριστήκαμε στην θεατρική ομάδα των φοιτητών Ιατρικής Αθηνών – υπήρξε έξοχος Τριγκόριν στον Γλάρο του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Μαριτίνας Πάσσαρη. [Οι οδοντίατροι δεν είχαμε θεατρική ομάδα]. Στήριξε την επιλογή μου να σπουδάσω θέατρο σε μεγαλύτερη ηλικία από το σύνηθες και είναι ο πρώτος κριτής των παραστάσεων και των έργων μου. Επίσης τα παιδιά μου είναι πολύτιμοι δείκτες της αλήθειας και της χαράς στην τέχνη, όντας αμόλυντα πλάσματα, φωτεινά και όπως όλα τα παιδιά ταλαντούχα.
*ΤΙ σας ώθησε σε αυτή την επιλογή;
-Θα έλεγα ότι ήταν ανάγκη, επιτακτική, εσωτερική. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν οι φοιτητικές ομάδες, αλλά όπως και τότε, όπως και το να ξεκινήσω στη δραματική σχολή, η φύση της ανάγκης ήταν η ίδια. Το θέατρο είναι ανάγκη, είναι αναπνοή, έκφραση, το στοιχείο που τα βάζει όλα σε τάξη. Όλα στη ζωή λειτουργούσαν καλύτερα όταν υπήρχε το θέατρο. Οι ηθοποιοί δεν μπορούμε χωρίς θέατρο, και κάνουμε θέατρο γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Συχνά με βασάνιζαν οι όροι ερασιτέχνης ή αυτοαναφορικότητα, με βαθιά ενοχή. Με τον καιρό οι ενοχές μειώθηκαν, ούτε κακό είναι να ερωτοτροπείς με την τέχνη σου ούτε να αυτοαναφέρεσαι. Ο ηθοποιός είναι εργαλείο αλλά φέρει και τον εαυτό του ως καλλιτέχνης. Με έχει βοηθήσει εξαιρετικά η φαντασία, ο εσωτερικός μας εαυτός είναι υλικό και εργαλείο.
*ΠΟΥ θα θέλατε να είστε αν δεν είσαστε στο θέατρο;
-Στο σπίτι μου, με τον άντρα μου και τα παιδιά μου.
*ΠΟΤΕ νιώσατε τη μεγαλύτερη συγκίνηση ή απογοήτευση όταν έπεσε η αυλαία;
-Η μεγαλύτερη απογοήτευση στο θέατρο ήταν η ακύρωση των παραστάσεων λόγω της πανδημίας. Και αν και τότε σε πρώτη επαφή με όλο αυτό που ζήσαμε, σκέφτομαι ότι ήταν και προφητική τελικά όλη αυτή η στεναχώρια, ποιος περίμενε ότι όλο αυτό θα κρατούσε χρόνια, και δεν τελειώσαμε ακόμα. Συγκίνηση νιώθω κάθε φορά που πέφτει η αυλαία, από τότε που άνοιξαν τα θέατρα και το κοινό μας τιμά με το χειροκρότημα του φορώντας τις μάσκες. Είναι ιερή η στιγμή, που συνειδητοποιούμε, κοινό και ηθοποιοί, ότι σε πείσμα όλου αυτού που ζούμε, το θέατρο συνεχίζει.
*ΠΩΣ θέλετε να δείτε την ευρύτερη οικογένεια του πολιτισμού;
-Θα ήθελα να τον δω ενωμένο σε μια τόσο δύσκολη συνθήκη. Έχω εκπλαγεί με επιλογές και ενέργειες που κατά την γνώμη μου δείχνουν σκοταδισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στην επιστήμη. Με απογοητεύουν βαθιά. Ελπίζω όλο και περισσότεροι άνθρωποι να εμπιστευτούν τις υποδείξεις των επίσημων φορέων της επιστήμης. Είναι ο μόνος τρόπος να βγούμε σύντομα από την πανδημία, και να παράγουμε πολιτισμό ο καθένας, χωρίς φόβο, από την πλευρά του και με τις δυνάμεις του.
*ΓΙΑΤΙ κάποιος πρέπει να αποδεχθεί το ότι «ηθοποιός σημαίνει φως»;
-Η ερώτηση σας μου θύμισε τα αγγεία που βλέπω καμιά φορά από τα φώτα του προβολέα. Το κοινό μας βλέπει φωτισμένους σωστά; Το φως του ηθοποιού νιώθω ότι είναι το σκοτάδι του, η τρύπα στη ψυχή του. Εκεί θα βρει το φως του. Και τότε θα το δει πραγματικά και ο θεατής, που φυσικά δεν του ξεφεύγει τίποτα, όσο υποφωτισμένοι και να είμαστε στο θέατρο. Νομίζω αυτός είναι ο δρόμος του ηθοποιού, ξέρει πολύ καλά που θα πάει, και εκεί θα συναντήσει και τον θεατή.
[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
*ΤΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΤΕ στα χρόνια της πανδημίας;
-Διαπίστωσα ότι κατ’ αρχήν μιλάμε για χρόνια της πανδημίας, το οποίο είναι τρομερό, πόση διάρκεια έχει όλη αυτή η κατάσταση. Ένιωσα χάσματα επικοινωνίας αγεφύρωτα, και ίσως αυτό είναι για καλό, αποκαλύφθηκαν πολλά πράγματα και πολλά γίναν πιο αληθινά και γι’ αυτό και πιο ήσυχα και ξεκούραστα. Διαπίστωσα ότι ανακάλυψα έναν τρόπο (και χρόνο) να γράφω, κάτι που είχα να κάνω από παιδί, και το έκανα με μεγάλη χαρά. Έγραψα τέσσερα θεατρικά έργα, από τα οποία τα δύο ήδη ανέβηκαν σε θεατρικές παραστάσεις. Επίσης ανακάλυψα τη χαρά και την δυσκολία της κωμωδίας.
*ΤΙ ΣΑΣ ΕΛΕΙΨΕ στην ίδια περίοδο;
-Μου έλειψε να μην φοβάμαι την ασθένεια, το θάνατο, το να θέσω σε κίνδυνο τους δικούς μου ανθρώπους. Η προηγούμενη ζωή, χωρίς περιορισμούς και φόβο, το θέατρο στην προηγούμενη μορφή του.
*ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ για τη νέα χρονιά;
-Ελπίζω όλο και περισσότερος κόσμος να εμπιστευτεί το δρόμο της επιστήμης και των επίσημων φορέων της δημόσιας υγείας-σε μια πανδημία εξ ορισμού είναι οι μόνοι με αξιόπιστη και έμπιστη φωνή-ώστε η νέα χρονιά να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ζωή που θα μπορεί ελεύθερα να εκφραστεί, να αναπνεύσει, να δημιουργήσει.
*ΣΑΣ ευχαριστώ πολύ και εύχομαι τα καλύτερα για σας αυτή τη χρονιά.
-Κι εγώ ευχαριστώ εσάς και το Catisart. Χίλιες ευχές για το 2022.
***
Αυτήν την περίοδο μπορούμε να δούμε τη Μαρία Μαραγκουδάκη στο «Από Κοινού Θέατρο», στον κωμικό μονόλογο «Άκου καθώς περνάει». Το κείμενο και η σκηνοθεσία έχουν την υπογραφή της. Πρωτότυπη μουσική του Βαγγέλη Πιλάτου και τα κοστούμια από την Μάγδα Καλορίτη. Κάθε Τετάρτη στις 21:00.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ:
Η Μαρία Μαραγκουδάκη συνεχίζει τον θεατρικό της μαραθώνιο των 23 ρόλων…
