Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Αν τη συναντούσε ο Χίτσκοκ, σίγουρα θα τη λάτρευε. Εχει κάτι από τη μυστηριώδη αύρα και την αέρινη ομορφιά των ξανθών ηρωίδων του. Η Μάγδα Πένσου κατέβηκε με δύναμη από τη Βέροια. Η αρματωσιά της γερή: αριστούχος της σχολής Βεάκη όπου εισήχθη με υποτροφία, με σπάνιες ερμηνευτικές δυνατότητες, μοναδικό μέταλλο φωνής και σκηνική παρουσία που καθηλώνει. Κάτι μου λέει πως αυτή η κυρία, όμορφη σαν ξωτικό, δύσκολα θα βγει από τη ζωή μας.
Ακολουθεί συνέντευξη:
Η ιδιαίτερη πατρίδα μου
* Γεννήθηκα στη Βέροια και έζησα εκεί μέχρι και την ηλικία των 17 ετών. Συναισθηματικά ποτέ δεν έφυγα από την πατρίδα μου γιατί τη σκέφτομαι και την «αναζητώ» κάθε μέρα. Επιστρέφω και ξαναζώ σε αυτή πολύ συχνά.
Με αγάπη
* Από τους γονείς μου έχω διδαχθεί να παλεύω για ό, τι επιθυμώ, με αγάπη και ειλικρίνεια. Με σεβασμό και ταπεινότητα.
Εσωτερική ανάγκη
* Το έναυσμα για να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν εσωτερική μου ανάγκη ήδη από την παιδική μου ηλικία. Τότε που το παιχνίδι για μένα ήταν να στήνω τη δική μου θεατρική παράσταση με πολύ θάρρος και θράσος μέσα στην άγνοιά μου… Στη γειτονιά, στο σχολείο… πάντα δημοσίως!
Χορωδία
* Η μουσική άρχισε να με γοητεύει από πολύ μικρή. Πάντα τραγουδούσα. Σε ηλικία 11 ετών έγινα μέλος της παιδικής χορωδίας του Δήμου Βέροιας, συμμετέχοντας σε συναυλίες. Συνέχισε να με γοητεύει στις παραστάσεις που
τραγουδούσα, σε συνθέσεις των Στ. Ξαρχάκου, Θ. Μικρούτσικου, Χρ. Λεοντή, Γ. Ανδρέου, Β. Δημητρίου κ.α.
Αξιόλογοι συνεργάτες
* Τα πρόσωπα που λειτούργησαν καθοριστικά στη σταδιοδρομία μου είναι από το θεατρικό χώρο ο σκηνοθέτης Γιάννης Καραχισαρίδης και ο παραγωγός Σταύρος Γαλάνης, στα πρώτα μου βήματα. Στη συνέχεια η μία δουλειά έφερε την άλλη, με πολλούς και αξιόλογους συνεργάτες. Από το χώρο της μουσικής ο αγαπημένος μου συνθέτης Βασίλης Δημητρίου με το τραγούδι «Γιατί μ’ αγάπησες» σε ποίηση Μαρίας Πολυδούρη για τη σειρά της ΕΤ1 «Καρυωτάκης», το 2009.
Είδος προς… εξαφάνιση
* Το χιούμορ το κρατάω για τους λίγους και εκλεκτούς ανθρώπους της ζωής μου γιατί το καταλαβαίνουν! Οσο για το χιούμορ των άλλων… συχνά το αναζητώ… Ενίοτε το βρίσκω και σπανίως το ζηλεύω, γιατί το «ζηλευτό» χιούμορ… έχει αρχίσει να γίνεται είδος… προς εξαφάνιση!
* Το πάθος της ζωής μου είναι να ταξιδεύω με τον άντρα μου.
* Από το κλασικό ρεπερτόριο αγαπώ όλες τις θεατρικές ηρωίδες από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
* ΄Εχω επισκεφθεί επίγειους παραδείσους, όπως το Πήλιο πριν το κάψουν οι εγκληματίες. Στο εξωτερικό είδα το ηλιοβασίλεμα στις Μαλδίβες,
περιπλανήθηκα στη Βενετία, ζήλεψα την αγροτική ζωή στη Νορμανδία, όμως….έζησα για λίγο στο Παρίσι και το έχρισα «το κλειδί του
παραδείσου»…
* Τα καλλιτεχνικά μου όνειρα είναι να συνεχίσω να εκφράζομαι όπως επιθυμώ μέσα από το θέατρο και το τραγούδι.
* Η σύγχρονη αρχιτεκτονική σε μεγάλο βαθμό, η μόλυνση του περιβάλλοντος, ο βασανισμός του ζωικού βασιλείου, η έλλειψη ανθρωπιάς, η «εύκολη» διασκέδαση, η παραμέληση της τρίτης ηλικίας, οι περισσότεροι πολιτικοί στη χώρα μου, ότι πληρώνω για την εκκλησία και η εκκλησία δεν πληρώνει για τη χώρα μου ποτέ….και πολλά ακόμη είναι που με θυμώνουν και προσβάλλουν την αισθητική μου.
* Αγαπάω τα ζώα γιατί είναι ζωή. Κάθε ζωή είναι πολύτιμη και αναγκαία. Μεγάλωσα δίπλα τους και είμαι δίπλα τους όποτε με χρειάζονται.
