Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
Πάντα εκτιμούσα τους ανθρώπους που κάνουν πρωταθλητισμό. Έχουν μια ξεχωριστή ικανότητα να σχεδιάζουν με ακρίβεια το κάθε τους βήμα. Προβλέπουν κάθε εμπόδιο που μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους και ξέρουν πώς να το αποφύγουν. Προγραμματίζουν τις κινήσεις τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ξοδεύουν δυνάμεις και βρίσκονται πάντα, αλλά και τη συγκεκριμένη στιγμή, στο υψηλότερο σημείο απόδοσης. Ο άλτης του μήκους την ώρα που ετοιμάζεται για να κάνει το τελικό άλμα, όταν φθάνει στον βατήρα και εκτινάσσεται, βλέπουμε πως πρέπει να αξιοποιήσει και το τελευταίο χιλιοστό προκειμένου να φτάσει στο στόχο του. Σε κάθε αγώνισμα και σε κάθε άθλημα το σώμα και το μυαλό συνεργάζονται με τρόπο θαυμαστό για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ένα από τα αγωνίσματα, το πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου, είναι ο μαραθώνιος δρόμος. Είναι αυτό που απαιτεί εκτός όλων των άλλων και δύναμη ψυχής. Πάντα ήθελα να συζητήσω με έναν μαραθωνοδρόμο για να μάθω τα μυστικά του. Για να μου πει πώς προετοιμάζεται πριν δοθεί η εκκίνηση. Για να μου πει πώς μοιράζει τις δυνάμεις του ώστε να είναι ακμαίος την ώρα που πρέπει και στα σημεία που η διαδρομή έχει άλλες απαιτήσεις. Όνειρό μου ήταν να μιλήσω με έναν μαραθωνοδρόμο για να μου εξομολογηθεί τα «τι» και τα «πώς» αυτού του αγώνα. Η ευκαιρία μού δόθηκε όταν συνάντησα ένα παιδί που κάνει πρωταθλητισμό. Ένα παιδί αξιοθαύμαστο και ξεχωριστό, που δίνει μάχες σκληρές και που μοιράζεται μαζί μας τον τρόπο που σκέπτεται αλλά και τα σχέδιά του, τις προσδοκίες του, τα όνειρά του. Η Λένα Παπαληγούρα σε ένα μικρό διάλειμμα του αγώνα της μάς έκανε ένα μεγάλο δώρο. Τη συνάντησα ένα βράδυ μετά τις παραστάσεις της στο θέατρο “Αποθήκη” με τον «Ματωμένο γάμο» και στο θέατρο “Θησείον” με την «Κατερίνα». Μάλιστα μετά τη συνομιλία μας κάναμε -χωρίς να είναι προγραμματισμένο- και τη φωτογράφιση γι’ αυτή τη συνέντευξη. Βρισκόμασταν ήδη στις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας και η Λένα, παρά το κοπιαστικό πρόγραμμα που είχε ακολουθήσει (δρομολόγια, πρόβες, επιμελής μελέτη, διπλές παραστάσεις) ήταν με ένα αφοπλιστικό και καθησυχαστικό χαμόγελο πανέτοιμη για τη συζήτησή μας. Εκτός από τη συγκινητική και γλυκιά “Κατερίνα”, που συνεχίζεται με διαρκώς αυξανόμενο το ενδιαφέρον του κοινού, η Λένα Παπαληγούρα υποδύεται την Κυρία στις αριστουργηματικές «Δούλες» του Ζαν Ζενέ στη σκηνή «Κατίνα Παξινού» του Μικρού Rex και συνεχίζει ακάθεκτη τον Απρίλιο με έναν εμβληματικό ρόλο σε μια παράσταση βασισμένη στο μνημειώδες μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι “Αδερφοί Καραμάζoφ” που ανεβαίνει στο ιστορικό Υπόγειο του Τέχνης. Αργότερα; Για αργότερα δεν μας είπε. Αυτό που μας είπε -κυρίως με τα υπέροχα και έκπληκτα μάτια της- είναι η αγάπη γι’ αυτό που υπηρετεί. Διότι ένα είναι το μυστικό της: αγάπη ανιδιοτελής, αγάπη αφοσίωσης, αγάπη με πάθος…
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Παναγιώτης Μήλας: Αλήθεια, τι σε κάνει να χαμογελάς;
Λένα Παπαληγούρα: Οι άνθρωποι που αγαπώ με κάνουν να χαμογελώ. Ανάμεσά τους έχω και τον Αύγουστο Κορτώ μιας και αυτό που διδάσκει το βιβλίο του είναι πώς ένα αθέατο τραύμα όταν το μοιράζεσαι είναι σαν να το επουλώνεις με έναν τρόπο. Ό, τι συνέβη ξεκίνησε από τον Αύγουστο και από αυτό που έγραψε. Ο ίδιος βέβαια δεν έχει διάθεση να διδάξει. Μας χαρίζει μόνο τον τρυφερό αυθορμητισμό του. Όταν παίρνεις λοιπόν ένα βιβλίο, την «Κατερίνα», που διδάσκει αυτό το πράγμα δεν μπορείς παρά να το αντιμετωπίσεις με απόλυτη αφοσίωση, ειλικρίνεια και προσωπική κατάθεση. Αυτό κάνουμε λοιπόν με χαμόγελο και εγώ, και ο Γιώργος Νανούρης, και ο Λόλεκ.
Μα δεν νομίζω πως ο Κορτώ έχει τη διάθεση να διδάξει. Γράφει με τόση ειλικρίνεια, γράφει με την ψυχή του. Μας έχει κάνει ένα δώρο και δεν το έχει καταλάβει…
* Δεν νομίζω ότι το χει καταλάβει.
Το γεγονός πως έχει ανοίξει δρόμο σε πολύ κόσμο το βλέπω και στο Facebook. Είναι κάτι σαν να το περιμένανε πως και πως. Τον ακούνε, όπως θα άκουγαν τον γιατρό τους.
* Είναι απολύτως τέλειος. Στο θέατρο τον θαυμάζουν και τον θαυμάζουμε όλοι…
Σήμερα γέλαγα με κάτι που του είχανε γράψει. Κάποια κοπέλα είχε βγάλει μια selfie με τον Αύγουστο και του την έστειλε λέγοντας πως περιμένει το πρώτο τους ραντεβού.
* Και εκείνος πώς αντέδρασε;
Της γράφει: «Μάλλον λάθος πόρτα έχεις χτυπήσει, σε ντουβάρι έχεις πέσει, το μόνο που μπορώ να κάνω ως άντρας σε μια γυναίκα είναι να της απλώσω το χέρι για να φτύσει την τσίχλα της».
* Η ευαισθησία του δεν υπάρχει.
Και ο αυτοσαρκασμός του.
* Μα αυτό είναι και το ωραίο στο βιβλίο. Πρέπει να το είχε κι η μητέρα του αυτό. Μοιάζανε κιόλας και, όπως λέει ο Αύγουστος, έχω κι εγώ κάτι από την Κατερίνα, όταν έχω τα μαλλιά μου στο πλάι και πίσω.
Συνεχίζουμε λοιπόν: Τι σε θυμώνει;
* Με θυμώνει ο μη σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου. Ο ρατσισμός, με αυτή την έννοια τον εννοώ τον μη σεβασμό. Η αδικία, το ψέμα, και η αγένεια.
Τι θέση έχει η φίλια στη ζωή σου;
* Πολύ μεγάλη. Γενικά είμαι -νομίζω- αρκετά κλειστός άνθρωπος, αλλά έχω πολλές παρέες. Είμαι περίεργος συνδυασμός: Εξωστρεφής, αλλά κλειστή. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, αλλά είμαι κάπως. Παρ’ όλα αυτά, κάνω παρέες με πολλούς ανθρώπους, μου αρέσει να βγαίνω, να διασκεδάζω, να γελάω και να είμαι χαλαρή στην παρέα. Οι φίλοι μου δεν είναι όμως πάρα πολλοί, αλλά είναι όλοι δοκιμασμένοι σε διάφορες καταστάσεις και σε δύσκολες, ας πούμε, συνθήκες. Είναι όλοι εκλεκτοί και παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μπορεί να μην τους βλέπω συχνά, γιατί κι εγώ δουλεύω πολύ κι αυτοί δουλεύουν και δεν είναι όλοι από θέατρο. Έχω και κάποιους από το σχολείο. Έχω την ξαδέλφη μου, κι έχω και κάποιους που προέκυψαν μετά, οι οποίοι για κάποιο λόγο δουλεύουν τρελές ώρες σαν εμένα αλλά όταν βρεθούμε είναι αυτό που νιώθεις σαν να μην έχει μεσολαβήσει καιρός. Δεν είναι πολλοί, αλλά είναι κάποιοι με τους οποίους συμβαίνει και τους έχω σε πολύ σημαντική θέση στη ζωή μου.
Τι σε τρομάζει;
* Με τρομάζει η απώλεια, από θάνατο φυσικά εννοείται. Ο θάνατος ενός αγαπημένου μου προσώπου αλλά και ο χωρισμός. Ακόμα κι όταν τελειώνει μια παράσταση, ας πούμε, με τρομάζει. Μετά με τρομάζει και η αρρώστια και η τρέλα και η μοναξιά, όλα αυτά με τρομάζουν. Αλλά νομίζω πιο πολύ από όλα, το πρώτο που μου έρχεται δηλαδή, είναι η απώλεια.
Τι σε συγκινεί;
* Η ουσιαστική επικοινωνία, είτε είναι στην τέχνη, είτε είναι στη ζωή.
Μπορεί δηλαδή να δεις ένα έργο ζωγραφικής και να πεις ότι σε συγκίνησε;
* Ναι, αν νιώσω ότι υπάρχει κάτι ειλικρινές πίσω από αυτό κι εγώ καταφέρω να επικοινωνήσω με αυτό. Μπορεί ακόμη να δω μια παράσταση, ή μπορεί να κάνω μια συζήτηση με έναν άνθρωπο και να νιώσω ότι εκείνη τη στιγμή μοιραζόμαστε κάτι το οποίο είναι πίσω από τις λέξεις. Μοιραζόμαστε μια κοινή επικοινωνία. Αυτό με συγκινεί.
Τι σε ενοχλεί;
* Με ενοχλεί όταν περνούν τα πράγματα και δεν τα γεύομαι. Όταν η ζωή γίνεται λίγο σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι, σαν κουρδιστό και χάνεις τη στιγμή. Αυτό με ενοχλεί. Αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό «με στενοχωρεί».
Τι σου λείπει;
* Η παιδική μου ηλικία.
Γιατί; Δεν την έζησες; Δεν τη χάρηκες;
* Τη χάρηκα και πολύ μάλιστα. Μου λείπει μόνον η ανεμελιά και η ελευθερία. Μου λείπει η αθωότητα. Αυτό.
Τώρα οι επόμενες ερωτήσεις έχουν σχέση με τις πέντε αισθήσεις. Τι φέρνει στο νου σου η αφή;
* Το χέρι της μάνας μου.
Μια μυρωδιά, τι σου θυμίζει;
* Φαγητό. Η μυρωδιά είναι πολύ ταυτισμένη με φαγητό, είναι πολύ ταυτισμένη με θαλπωρή, με μαγείρεμα, με σπίτι, με χαλαρότητα, κάτι να μαγειρεύεις, να είσαι με φίλους. Βέβαια είπαμε Παπαληγούρα, είμαι πάρα πολύ λιγούρα και πάρα πολύ λιχούδα.
Το χρώμα, τι ρόλο παίζει στη ζωή σου, πόσο σε επηρεάζει;
* Παίζει ρόλο. Είναι μέρες που είμαι στις μαύρες μου και είναι και μέρες που νοσταλγώ το μπλε της θάλασσας. Αυτό μου λείπει γενικά. Γενικά μου λείπει ο ανοιχτός ορίζοντας, να δω κάτι. Το καλοκαίρι θα ήθελα να πάω να δω τη θάλασσα.
Η εικόνα της θάλασσας είναι φοβερή.
* Είναι εικόνα σκέψης, ηρεμίας, γαλήνης, όλα…
Η μουσική πώς σε επηρεάζει;
* Με επηρεάζει πολύ. Νομίζω ότι στη μουσική βρίσκεις τα πάντα όπως και στον λόγο, ας πούμε, σε μια παράσταση. Η μουσική δεν είναι μόνο η μουσική που χρησιμοποιείται, είναι και ο λόγος που εκφέρονται τα πράγματα. Είναι και ο ρυθμός. Είναι περίεργη η σχέση μου με τη μουσική, γιατί ενώ ακούω μουσική όταν οδηγώ, όταν σκέφτομαι ακούω κλασική μουσική. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι από τους ανθρώπους που έχουν μουσικό αφτί ή που θεωρούν ότι δεν μπορούν να ζήσουν, εάν δεν ακούσουν μουσική στο σπίτι. Μου αρέσει και η σιωπή. Αλλά μουσική βρίσκω στα πάντα, ακόμα και στους ήχους του δρόμου. Για μένα αυτό είναι μουσική, είναι πολλά πράγματα η μουσική.
Άλλη μια ερώτηση που έχει σχέση με τις πέντε αισθήσεις. Πώς επιδρά στη διάθεσή σου η γεύση;
* Αστείο είναι γιατί όταν μου είπες «μυρωδιά» σκέφτηκα φαγητό και όταν μου είπες «γεύση» δεν σκέφτηκα αναγκαστικά το φαγητό. Δηλαδή γεύση μπορεί να είναι αυτό που σου αφήνει κάτι που βλέπεις, μια κουβέντα που κάνεις, κάτι γλυκόπικρο. Μια γλυκιά γεύση μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Με επηρεάζει η γεύση γενικά. Μου αρέσει να πιω ένα καλό κρασί, να βγω για φαγητό, είμαι τέτοιος τύπος.
Έχεις ακούσει τα cd του περιοδικού «Ραδιοτηλεόραση» με εκπομπές από το Θέατρο της Δευτέρας;
* Να, αυτό λέω: Μουσική είναι οι λέξεις. Για εμένα αυτό είναι μουσική. Μουσική είναι και οι λέξεις.
Το επόμενο που θέλω να ρωτήσω είναι το πώς χαρακτηρίζεις το προϊόν της τηλεόρασης σε γενικές γραμμές.
* Πιστεύω ότι υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση, καλό και κακό σινεμά, καλό και κακό θέατρο. Εμένα μου αρέσει η τηλεόραση, όχι από την άποψη ότι βλέπω, δεν έχω βάλει ακόμα ούτε τον αποκωδικοποιητή. Είμαι άσχετη, την ανοίγω κι είναι μαύρη. Δεν ξέρω πώς να τη διαχειριστώ. Μ’ αρέσει όμως, γιατί είναι ένα μέσο που μπαίνει στο σπίτι του άλλου, έχει τεράστια δύναμη και που αν καταφέρεις να κάνεις μια καλή δουλειά σε αυτό, είναι πολύ συγκινητικό. Γιατί πέραν του ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τηλεόραση για παρέα και υπάρχουν άνθρωποι που ψυχαγωγούνται από αυτή, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε ένα θέατρο στην Αθήνα κι είναι πολύ ωραίο να κάνεις μια καλή δουλειά κι αυτοί να μπορούν να τη δουν σε ένα απομακρυσμένο μέρος. Πάντα το σκέφτομαι αυτό όταν κάνω τηλεόραση. Από την άλλη, οι ρυθμοί που γίνονται τα πράγματα στην τηλεόραση είναι καταιγιστικοί κι είναι πολύ δύσκολο σαν ηθοποιός να πεις ότι πραγματικά κάνεις κάτι με το οποίο να αισθάνεσαι ότι δίνεις ένα κομμάτι από την ψυχή σου και δεν κάνεις και ορισμένα πράγματα διεκπεραιωτικά. Σε αναγκάζει ο ρυθμός να κάνεις έκπτωση. Πολλές φορές έχω αρνηθεί πρόταση στην τηλεόραση, γιατί αισθανόμουν ότι με τις υποχρεώσεις μου στο θέατρο, κάτι θα έπρεπε να κάνω ας μην πούμε λάθος, ας πούμε λιγότερο σωστά. Γενικά πιστεύω ότι είναι ωραίο όταν μπορείς να κάνεις κάτι καλό και να το δει πολύς κόσμος. Κι είναι κι ωραίο να αναβαθμιστεί η τηλεόραση. Βλέπω ξένες σειρές που παίζουν σε ξένα κανάλια και λες “αυτή είναι τηλεόραση”. Δηλαδή βλέπεις το «Killing», μια δανέζικη σειρά και αναρωτιέσαι τι κάνουν οι άνθρωποι; Είχα την ευκαιρία να παίξω τελευταία σε ένα επεισόδιο της “Δέκατης Εντολής” και ήταν πολύ μεγάλη μου χαρά.
Τα οποία είναι αυτοτελή επεισόδια…
* Ναι. Το γεγονός ότι είναι αυτοτελή, δίνει τη δυνατότητα στον ηθοποιό να έχει όλο το σενάριο στα χέρια του και να κάνει μια ερμηνεία, δηλαδή να δουλέψει και να κατασκευάσει έναν ρόλο όπως γίνεται σε μια παράσταση ή σε μια ταινία. Επίσης τα γυρίσματα διαρκούν δέκα μέρες, οπότε αποφασίζεις ότι αυτές τις δέκα μέρες τις αφιερώνεις για να γίνει αυτή η δουλειά πολύ ωραία. Αυτό το επεισόδιο είχε να κάνει με το trafficking. Ο Πάνος Κοκκινόπουλος είδε την παράσταση που είχαμε κάνει στον “Ξένο”, την “Αόρατη Όλγα” του Γιάννη Τσίρου και σκέφθηκε να κάνει ένα επεισόδιο για το trafficking. Θεώρησε ότι είναι ένα κοινωνικό θέμα, κι είναι μια ευκαιρία, μέσω της τηλεόρασης, να ευαισθητοποιήσουμε το κοινό. Η χαρά για μένα ήταν διπλή, επειδή μου ζήτησαν να βοηθήσω και στο σενάριο. Οπότε ξαφνικά βρέθηκα να γράφω κιόλας. Ήταν για εμένα κάτι τελείως καινούργιο που απήλαυσα τρομερά, ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος.
Δηλαδή το όνομά σου είναι και στο σενάριο;
* Ναι, και συγκινήθηκα πολύ. Συγκινήθηκα γι’ αυτό περισσότερο, παρά για το γεγονός ότι παίζω.
Μήπως είσαι καλύτερη στο γράψιμο;
* Επειδή είχα κάνει πολλή έρευνα για το θέατρο, είχα πράγματα πολλά να πω για την όλη ιστορία. Ήθελα πολύ να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο. Υποδύθηκα τη Μαρία, μια κοπέλα που δεν μιλάει, θύμα trafficking, η οποία ζει φυλακισμένη σε ένα σπίτι, μαζί με τρεις άλλες κοπέλες και εξαναγκάζονται να δουλεύουν ως ιερόδουλες. Τώρα επειδή η Μαρία δεν μιλάει, αναγκάστηκα να μάθω τη γλώσσα των κωφών. Έκανα μάθημα με τη Σοφία Ρομπόλη, που λέει τις ειδήσεις στον Alpha. Έκανα τρεις μήνες μάθημα μαζί της. Για εμένα αυτό ήταν μια τρομερή εμπειρία. Για να μπορέσω να το φέρω εις πέρας αυτό, έκανα τα μαθήματα. Γεγονός που μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης στη δουλειά μου και στην ζωή μου. Ουσιαστικά μου άνοιξε ένα δρόμο για να καταλάβω το πώς σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, να μπω σε αυτή τη γλώσσα. Ήταν ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος. Δεν περίμενα ποτέ ότι ένα επεισόδιο θα μου έδινε τη δυνατότητα να ανακαλύψω κάτι τόσο σημαντικό. Ήταν ένα τεράστιο κέρδος για μένα. Σαν να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα. Τελικά νομίζω ότι μόνο ωραία πράγματα μου έχει δώσει η συμμετοχή μου στην τηλεόραση.
Βοηθάει και το γεγονός των επιλογών σου βέβαια, γιατί θα μπορούσες να έχεις επιλέξει κάποια πράγματα που να μην τα θυμάσαι, ενώ τώρα ό, τι έχεις διαλέξει ήταν καλό.
* Ναι σίγουρα, απλά επειδή είμαι τέτοιος χαρακτήρας, νομίζω πως αν διαβάσω κάτι που δεν μιλάει στην ψυχή μου, δεν μπορώ να το κάνω.
Μόνο το καλό σενάριο είναι αρκετό για να πεις το «ναι» ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που σε επηρεάζουν;
* Για μένα παίζουν σημαντικό ρόλο και οι άνθρωποι που δουλεύουν. Με εξιτάρει όταν εκεί είναι όλοι τόσο παθιασμένοι με αυτό που κάνουν. Αισθάνεσαι ότι μπαίνεις σε ένα γύρισμα που όλοι έχουν κοινό στόχο, που όλοι δουλεύουν γι’ αυτό το πράγμα με τρομερή χαρά και τρομερή θέληση, είναι όλοι ένας κι ένας. Είναι όλοι ειδικευμένοι και σωστά πωρωμένοι με τη δουλειά τους και αισθάνεσαι ότι η ευθύνη του ηθοποιού, με την ευθύνη του make up artist, με την ευθύνη αυτού που κάνει τα ειδικά εφέ, με την ευθύνη του κάμερα μαν είναι ίδια. Αυτό με συγκινεί πάρα πολύ στο σινεμά και την τηλεόραση όταν συμβαίνει.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις με αφορμή τη “10η Εντολή”;
* Αυτό που φτιάχτηκε για την τηλεόραση είναι καλοδουλεμένο και πιστεύω ότι θα έστεκε μια χαρά σε κινηματογραφική αίθουσα. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα έπρεπε ένα μέρος των χρημάτων που διαθέτουν να το προσφέρουν για να γίνονται και ταινίες, δεν λέω υπερβολικού μπάτζετ αλλά για να υπάρξουν και νέοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ιδέες και χρειάζονται κάποια χρήματα για να τις υλοποιήσουν. Είναι τόσο ωραίο το σινεμά, με μαγεύει όταν συμμετέχω. Είναι τόσο ωραίο το να είσαι σε μια ταινία, αλλά είναι δυστυχώς τόσο σπάνιο έτσι όπως ζούμε και με τα χρήματα που υπάρχουν. Τρεις φορές έχω κλείσει να παίξω σε ταινίες που τελικά δεν έγιναν. Έχω κάνει πρόβες, έχω αφήσει άλλα πράγματα και ξαφνικά σου λένε ότι η ταινία δεν γίνεται γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα.
Τι νομίζεις ότι χρειάζεται για να γίνουν βήματα και στον κινηματογράφο;
*Πιστεύω ότι πρέπει να αναθεωρηθεί η πολιτική για το σινεμά. Βλέπω ότι οι ταινίες μας που στέλνονται στο εξωτερικό γίνονται αποδεκτές. Θα έπρεπε λοιπόν το κράτος να προωθεί αυτά τα προϊόντα εφόσον και σκηνοθέτες υπάρχουν, και θέληση υπάρχει, και άνθρωποι κατάλληλοι σε κάθε ειδικότητα για να γίνει αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν ιδέες.
Ανάμεσα στο θέατρο και στην τηλεόραση θα άφηνες χώρο και για κινηματογράφο;
* Θα ήθελα πολύ να κάνω σινεμά. Έχω κάνει ήδη δύο ταινίες κι ήταν τρομερή εμπειρία. Ξεκίνησα με τους «Σκλάβους στα δεσμά τους». Μια ταινία εποχής που έκανε ο Τώνης Λυκουρέσης με τον Γιάννη Φέρτη. Ήταν από τις πολύ πρώτες μου δουλειές. Είχα καθηγητή τον Λυκουρέση και με πήρε από τη σχολή να κάνω τη μικρή κόρη. Η ταινία αυτή ήταν και η τελευταία δουλειά του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη και γι’ αυτό την έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου. Η δεύτερη ήταν «Ο Θάνατος που ονειρεύτηκα», ένα θρίλερ του Παναγιώτη Κράββα. Αλλά και στις δύο η εμπειρία μου στα γυρίσματα και του να κάνεις μια ταινία ήταν τέλεια. Το γεγονός ότι μοιράζεται η ευθύνη ανάμεσα στον ηθοποιό και σε αυτόν που κάνει τα ειδικά εφέ, είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό. Στο θέατρο ναι μεν ο σκηνοθέτης έχει την ευθύνη, αλλά επάνω στη σκηνή είσαι εσύ κι οι θεατές. Αυτό φυσικά είναι τέλειο, τρομερά ζωντανό, τρομερή αίσθηση και εγώ δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Αλλά κι από την άλλη, είναι πάρα πολύ κουραστικό για την ψυχή σου. Ενώ στο σινεμά λες δουλεύω, κάνω τη σκηνή και μετά αφήνεις τον άλλο να επιλέξει. Αυτό δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει λιγότερο.
Θέλω να μου πεις πώς προετοιμάζεσαι για μια παράσταση. Πώς σχεδιάζεις την πορεία σου μέχρι την πρεμιέρα;
* Υπάρχει ένα στάδιο προετοιμασίας που για εμένα είναι απαραίτητο: Έρευνα, μελέτη, διάβασμα παράλληλων θεμάτων, συζήτηση. Για την «Κατερίνα» μίλησα με ψυχιάτρους. Για την «Αόρατη Όλγα» είχα μιλήσει με θύματα trafficking. Όλα αυτά τα κάνω όχι επειδή θεωρώ ότι αυτό είναι το σωστό κι έτσι πρέπει να γίνεται. Όχι επειδή κάποιος μου το έχει ζητήσει. Το κάνω απλά γιατί μου αρέσει εμένα. Επειδή γουστάρω πάρα πολύ.
Στη “10η Εντολή” τα μαθήματα για τη νοηματική πώς τα έκανες;
* Εκτός από τα ιδιαίτερα μαθήματα που έκανα, πήγα και στο Θέατρο των Κωφών. Από όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας αυτό είναι ίσως και το πιο αγαπημένο μου κομμάτι, το πιο ενδιαφέρον, το πιο περίεργο. Καλείσαι να γνωρίσεις έναν κόσμο και δεν μπορείς να τον μάθεις μόνο μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Πρέπει να μπεις και να ζήσεις με αυτούς τους ανθρώπους για να γίνεις και συ ένας από αυτούς. Για την «Κατερίνα» είχα πάει στο Δρομοκαΐτειο. Περπατούσα και κοιτούσα. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία η επίσκεψή μου. Παρατηρούσα καθετί. Μπορεί να έβλεπα κάτι και να σκεφτόμουνα πως είναι ενδιαφέρον, αλλά πιο πολύ ήθελα να μπω σε μια ατμόσφαιρα και σε μια διαδικασία που το περιβάλλον μπορεί να στην αποκαλύψει με άλλο τρόπο. Μ’ αρέσει αυτό, η έρευνα. Υπάρχουν παραστάσεις που χρειάζομαι πολύ χρόνο πριν, όπως στην «Κατερίνα», που πάω πάντα νωρίτερα. Ακόμα κι όταν έχω πριν άλλη παράσταση, πάω μια μιάμιση ώρα πριν, περνάω τα λόγια, σκέφτομαι κάποια πράγματα, αλλάζω κάτι για να μη βαριέμαι.
Πρόκειται για αλλαγές που έχουν σχέση με τον σκηνοθέτη;
* Δεν αλλάζω κάτι τόσο δραστικά. Μπορεί και να μην το καταλάβει κανείς, μπορεί να αλλάξω έναν τονισμό, μπορεί να αλλάξω το στόχο μου σε ένα κομμάτι. Κάνω πολύ μικρές μετατοπίσεις, που εμένα όμως εκείνη τη στιγμή με εξιτάρουν, με αναγεννούν και δεν με καθηλώνουν. Μου δημιουργούν την αίσθηση ότι είναι κάτι καινούργιο. Πιο πολύ ψευδαίσθηση είναι βέβαια παρά κάτι δραστικό. Φυσικά υπάρχουν και παραστάσεις που μπορεί να πηγαίνω λίγο νωρίτερα, να κάνω μόνο σωματικό ζέσταμα και μετά να αφήνομαι να με οδηγήσει η δράση. Δεν θεωρώ ότι το ένα είναι πιο σωστό από το άλλο. Ανάλογα σε ποια φάση είσαι.
Αλλά στην «Κατερίνα» που είσαι μόνη σου, έχεις μια άλλη προετοιμασία σε αυτή την περίπτωση. Έτσι δεν είναι;
* Πάω πολύ νωρίτερα. Δεν ξέρω, σαν να με αναγκάζει η ίδια η Κατερίνα να πηγαίνω νωρίτερα. Σαν να με περιμένει. Δεν θέλω να την αφήσω μόνη της.
Τι διαφορά υπάρχει με τις παραστάσεις εκείνες στις οποίες κάποιος ηθοποιός περιορίζεται μόνο στο σωματικό ζέσταμα;
* Διάβαζα ένα βιβλίο που λέγεται «Ο τρόμος της σκηνής», του Άαρον Στέφεν, σε μετάφραση Κώστα Βασαρδάνη. Ο συγγραφέας έχει υπάρξει ψυχαναλυτής, μετά έγινε σκηνοθέτης και εν τέλει καθηγητής στη Σχολή Τζούλιαρντ, της Νέας Υόρκης. Γράφει λοιπόν την εμπειρία του. Έκανε μια έρευνα για τον τρόμο στη σκηνή, για το πώς ο κάθε ηθοποιός το διαχειρίζεται αυτό το γεγονός και λέει ότι υπάρχουν ηθοποιοί οι οποίοι φροντίζουν ασυνείδητα να φτιάχνουν έτσι το πρόγραμμά τους ώστε να πηγαίνουν στο θέατρο τελευταία στιγμή κι ότι όταν τους ρώταγε γιατί το κάνουν αυτό, απαντούσαν πως δεν μπορούν να είναι εκεί και να βιώνουν όλο αυτό το άγχος της προετοιμασίας. Έλεγαν ότι προτιμούν να το βιώνουν μόνο για δέκα λεπτά και πως σε αυτά τα δέκα λεπτά μπορεί να είναι η συγκέντρωση μεγαλύτερη από κάποιον άλλο που χρειάζεται μια ώρα. Οπότε εγώ πιστεύω πως κάθε παράσταση έχει τους κώδικές της και κάθε ηθοποιός έχει τον τρόπο του. Πιστεύω πως επειδή η «Κατερίνα» είναι μια παράσταση που μου δημιουργεί μια μεγάλη αγωνία, γιατί είναι κάτι πολύ δύσκολο, εάν δεν είχα τις άλλες μέρες τον «Ματωμένο Γάμο», μπορεί να περνούσα πολύ πιο δύσκολα κάνοντας την «Κατερίνα» και αυτό όταν το λέω σε κάποιον μπορεί να του φανεί περίεργο. Με ρωτούν μάλιστα αν θα προτιμούσα να ξεκουράζομαι, αλλά εμένα μπορεί τελικά το μυαλό μου να τροφοδοτείται από τον «Ματωμένο Γάμο» και να πηγαίνω στην «Κατερίνα» πιο γεμάτη.
Τώρα μάλιστα, μετά τον «Γάμο», άρχισες και τις «Δούλες» του Ζενέ στο Εθνικό Θέατρο.
* Ακριβώς. Σε μένα όλο αυτό λειτουργεί εποικοδομητικά. Νομίζω ότι οι μηχανισμοί του κάθε ανθρώπου είναι τόσο διαφορετικοί. Πρώτα απορούσα όταν έβλεπα κάποιον συνάδελφο να έρχεται μισή ώρα νωρίτερα, τώρα σκέφτομαι ότι κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο. Μπορεί κάποιος να βάφεται στο σπίτι του ή να κοιμάται πριν την παράσταση. Μπορεί στο καμαρίνι να έχεις την τέλεια σχέση με τους συναδέλφους σου, όπως συμβαίνει με εμάς τώρα, να χτυπήσω ξύλο. Αλλά υπήρξαν και φορές που δεν ήταν έτσι κι τότε θέλεις να είσαι σε έναν ήρεμο χώρο. Μπορεί επίσης να είσαι σε ένα θέατρο που έχει φασαρία και να θέλεις ησυχία. Όλα αυτά νομίζω συντελούν στο πώς προετοιμάζεσαι.
Πώς ανακαλύπτεις τα μυστικά του κάθε ρόλου που υποδύεσαι;
* Μελετώ πολύ και πέρα από αυτό νομίζω ότι για εμένα πάρα πολύ σημαντικό είναι να καταλάβω σε τι παράσταση παίζω. Παλιά νόμιζα ότι μπορείς να κάνεις μια μελέτη και μια ερμηνεία κι ότι αυτή η ερμηνεία εντάσσεται σε κάθε πλαίσιο, τώρα πια πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να καταλάβεις το συγκεκριμένο πλαίσιο και να αφεθείς να δουλέψεις σε κοινό στόχο με όλους και μέσα σε αυτό το άφημα να ψάξεις και το δικό σου ρόλο, είτε είναι τεράστιος και πρωταγωνιστικός είτε είναι δεύτερος ρόλος. Γιατί για εμένα το πιο σημαντικό και αυτό που κάνει μια παράσταση να ξεχωρίζει και αυτές οι στιγμές που θυμάμαι, είναι οι στιγμές που συντονιστήκαμε όλοι και κάναμε μια κοινή παράσταση. Τώρα αυτό δεν έχει ακριβώς σχέση με το πώς ανακαλύπτεις τα μυστικά του κάθε ρόλου αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει με τα μυστικά της παράστασης. Αυτό για εμένα πλέον είναι πολύ σημαντικό, πρώτα από τα μυστικά του ρόλου να καταλαβαίνεις το μυστικό της παράστασης. Και μπορεί εγώ να κάνω την έρευνά μου γιατί γουστάρω κι είμαι και λίγο τρελή και μου αρέσει, αλλά πιστεύω ότι πρωτίστως είναι σημαντικό να συντονιστείς με τους άλλους και να ανακαλύψεις ένα κοινό μυστικό κι όχι ο καθένας το μυστικό του, γιατί αυτό λίγο σε κλείνει κάπως. Μπορεί τα επόμενα χρόνια να πω κάτι άλλο ή παλιά να έλεγα κάτι άλλο. Τώρα όμως νομίζω ότι με ενδιαφέρει πιο πολύ η επικοινωνία. Με ενδιαφέρει να έχουμε κοινό μυστικό. Δηλαδή στην «Κατερίνα» σίγουρα έχουμε ένα κοινό μυστικό και αυτό δεν έχει να κάνει με καλό ή κακό, έχει να κάνει με προσωπική αλήθεια.
Θέλεις να μιλήσουμε για τις «Δούλες» που παίζεις τώρα;
* Παίζω την Κυρία και εκεί είναι πολύ σημαντικό το μυστικό της παράστασης, με την έννοια του να καταλάβω εγώ σε ποια κυρία αναφέρονται αυτές οι Δούλες. Είναι τρομερή η αλληλεπίδραση, ώστε να δει τελικά ο θεατής το τι θα προκύψει από αυτό το πράγμα. Μελέτησα, είδα ταινίες, έκανα τις προτάσεις μου αλλά αν αυτά τα πράγματα δεν επαρκούν στα κορίτσια, τις συμπαίκτριές μου, ή στο να δημιουργήσουν ένα καθεστώς καταπίεσης πρέπει κι εγώ να μετακινηθώ, δεν μπορείς να δρας ανεξάρτητος. Τουλάχιστον εμένα αυτή τη στιγμή πιο πολύ με ενδιαφέρει το κοινό μυστικό κι όταν αυτό επιτυγχάνεται είναι και στιγμές που θυμάμαι. Είναι και στιγμές που νιώθω ευτυχής επί σκηνής, άσχετα αν είναι δύσκολο ή όχι αλλά λες ότι κάτι μοιράζομαι εδώ επί της ουσίας.
Πώς συνεργάστηκες με τον σκηνοθέτη; Ήδη είπες ότι αυτό που έχεις στο μυαλό σου το μοιράζεσαι και βοηθάς στο σημείο που σου επιτρέπεται…
* Νομίζω ότι πρώτα προσπαθώ να καταλάβω, πώς αυτός διαβάζει το έργο, μετά προσπαθώ να καταλάβω πώς εγώ διαβάζω το έργο γιατί κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο και τέλος προσπαθώ να βρω το κοινό μας μυστικό. Γενικά τους θαυμάζω τους σκηνοθέτες, πιστεύω ότι είναι πολύ γοητευτική δουλειά το να μπορείς να συντονίζεις πάρα πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και να δημιουργείς ένα αποτέλεσμα.
Σαν διευθυντής ορχήστρας, κάτι τέτοιο ε;
* Σίγουρα γιατί εδώ έχεις να κάνεις με προσωπικότητες.
Κι όχι μόνον αυτούς που βλέπουμε στη σκηνή.
* Εννοείται. Έχει τους τεχνικούς, τους σκηνογράφους, τους ενδυματολόγους, τους φωτιστές, τον συνθέτη, τους μουσικούς…
Όλη την ομάδα, σαν καπετάνιος.
* Καπετάνιος ναι, πολύ δύσκολο και πολύ γοητευτικό. Εμένα μ’ αρέσει να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες οι οποίοι ενισχύουν την επικοινωνία των ηθοποιών. Πιστεύω πως όταν έχεις καλή σχέση με τους συνεργάτες σου που στοχεύουν στην ομαδικότητα, που ακούνε και στοχεύουν στο να δημιουργηθεί μια ενωμένη ομάδα, πιστεύω ότι έτσι κατακτάς και τη σχέση με τους συναδέλφους σου αλλά και τη σχέση με τον σκηνοθέτη και όλοι δουλεύουν για έναν κοινό στόχο. Γενικά αυτό με συγκινεί, το να υπάρχει κοινή προσήλωση σε ένα πράγμα. Στον «Ματωμένο γάμο» αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα στο ξεκίνημα. Σταματήσαμε, περάσαμε από χίλια κύματα, ξαναρχίσαμε, αλλάξαμε μετά θέατρο, μετά παραγωγό, ήταν να μη γίνει, μετά ξαναέγινε. Αλλά ο τρόπος που ο Γιάννης Κακλέας μας υποστήριξε, ο τρόπος που το πήρε πάνω του και μας έκανε ομάδα για να παλέψουμε όλοι για τον κοινό σκοπό και μόνο αυτό για εμένα ήταν θαύμα δημιουργίας. Θα μπορούσε όλη αυτή η αναστάτωση να δημιουργήσει θυμούς, τσακωμούς, διχόνοιες. Θα μπορούσε αυτή η ταλαιπωρία να προκαλέσει αποχωρήσεις. Ήμασταν απλήρωτοι πόσο καιρό κι όμως ο Κακλέας ήταν εκεί κι έλεγε: «Παιδιά πάμε μαζί όλοι μαζί» και αυτό εμένα με συγκίνησε τρομερά εκτός από τον τρόπο που δουλέψαμε για το έργο. Τέτοιοι σκηνοθέτες που συσπειρώνουν την ομάδα, που έχουν κοινό όραμα, εμένα με συγκινούν. Σκηνοθέτες που δεν ξεχωρίζουν τους πρωταγωνιστές και τους δευτεραγωνιστές, γιατί όλοι έχουν να προσφέρουν κάτι στην παράσταση και το τελικό αποτέλεσμα μας ξεπερνάει όλους.
Πώς περιμένεις την επόμενη δουλειά σου;
* Πάντα έχω άγχος γιατί είναι η φύση του επαγγέλματος αυτή και υπάρχει αυτό το στοιχείο της ανασφάλειας ότι κάθε έξι μήνες είσαι στην αναζήτηση, κι επίσης υπάρχει το γεγονός ότι στο εξωτερικό οι συνάδελφοί μας πληρώνονται από το κράτος μόνο για να σκέφτονται. Έχω μια φίλη μου χορεύτρια που πληρώνεται δύο μήνες το καλοκαίρι για να σκέφτεται, γιατί θεωρούν ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει οπωσδήποτε να κάθεται για να φτιάξει το επόμενό του έργο. Εμείς εδώ πρέπει να τρέχουμε σαν μαραθωνοδρόμοι για να ζήσουμε. Πρέπει να κάνουμε 150 δουλειές μαζί. Τέλος πάντων, δεν πειράζει, γιατί κι αυτό σε εκπαιδεύει. Παρ’ όλα αυτά για εμένα είναι απαραίτητο το να παίρνεις το χρόνο σου ανάμεσα στα πράγματα και να λες ότι κάπου εδώ θέλω λίγο την ησυχία μου για να μπορέσω να πάω στο επόμενο, κι αυτό δυστυχώς έτσι όπως είναι οι συνθήκες της ζωής μας δεν έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε πάντα. Η ανασφάλεια του να μην ξέρεις τι θα κάνεις είναι τεράστια για εμένα. Εν τούτοις επιλέγω πάντα με το ένστικτό μου, δηλαδή όταν με πάρει κάποιος τηλέφωνο, είναι φοβερό αυτό, κάπως ξέρω πάντα αν θα το κάνω ή όχι.
Από το τηλεφώνημα και μόνο;
* Κάτι νιώθω από τον τρόπο που θα μου το πουν. Από τους ανθρώπους που θα υπάρχουν σ’ αυτό. Πάντα κάτι νιώθω, μπορεί να θέλω πάρα πολύ και μπορεί να μην προκύψει. Συνήθως ξέρω από την αρχή και νομίζω ότι αφήνομαι να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Και πρώτα κοιτάω τους συνεργάτες, μετά κοιτάω το αντικείμενο, γιατί είναι σημαντικό για εμένα το αντικείμενο, κοινός στόχος η παράσταση. Τι είναι αυτό το πράγμα; Με εμπνέει; Κι αν εγώ έχω κάποιο χώρο μέσα σε αυτό, μετά κοιτάω το ρόλο. Το ίδιο κάνω και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Πάντα έτσι σκέφτομαι. Υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή, για τους οποίους θα πήγαινα να κάνω και το τίποτα απλώς και μόνο επειδή τους θαυμάζω.
Δεν είναι εύκολο να πάρεις τέτοια απόφαση με αυτό τον τρόπο. Είναι δύσκολο αλλά και πολύ καλό που το σκέφτεσαι έτσι.
* Ναι, νιώθω ότι αν είναι να μάθεις κάτι από τον άλλον αξίζει να κάνεις και κάτι μικρό.
Πιστεύεις ότι θα κερδίσεις, με την καλή έννοια, όπως τώρα στη “10η Εντολή” με την εκμάθηση της νοηματικής.
* Κατάλαβα πολλά πράγματα έπειτα από αυτό, κατάλαβα πώς δούλευε ο Μπομπ Ουίλσον, εκ των υστέρων, σαν να ήρθε στη ζωή μου για να μου δώσει να καταλάβω κάποια πράγματα. Ολόκληρος κόσμος, μακάρι να μπορούσα να το συνεχίσω έτσι δηλαδή.
Πώς ηρεμείς;
* Με τους ανθρώπους που αγαπάω. Με ένα ποτήρι κρασί. Με τον ύπνο, με ηρεμεί πολύ ο ύπνος, νομίζω ότι είμαι κάτι που πέφτει σε χειμερία νάρκη, κοιμάμαι πολύ κι όταν μπορώ είναι σαν να κατεβάζω παροχή. Ακόμα και καμιά φορά όταν έχω κάτι πολύ δύσκολο στο θέατρο μπορεί να πω ότι θα κοιμηθώ για δέκα λεπτά για να ανακτήσω δυνάμεις. Το ίδιο και στο γύρισμα θα πάω να κοιμηθώ εκεί δέκα λεπτά στο πάτωμα, γιατί σαν να με «καθαρίζει» αυτό το πράγμα.
Τι άλλο σε ηρεμεί;
* Τρομερό ηρεμιστικό για εμένα είναι αυτό και με τους ανθρώπους που αγαπώ και δεν τους βλέπω συχνά κι όταν τους συναντώ πάλι είναι σαν μου κατεβάζουν τον διακόπτη και να ηρεμώ. Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσει να κάνω, ρε παιδί μου…
Κλείνοντας θέλω να μου πεις πώς ονειρεύεσαι το αύριο;
* Δεν ξέρω. Ελπίζω στο να γίνει κάτι σε αυτή τη χώρα γιατί πραγματικά ανησυχώ πάρα πολύ. Ελπίζω… Προσωπικά ονειρεύομαι να κάνω οικογένεια, ονειρεύομαι να έχω υγεία και να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά με τον τρόπο που μου δίνει πράγματα. Να συνεχίσω να την αγαπάω με τον ίδιο τρόπο και να είμαι καλά κι εγώ και όσοι αγαπάω. Γενικά δεν πολυονειρεύομαι το μέλλον. Μπορεί να είναι και φόβος αυτό…
Λένα, σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες με μας τα μυστικά και τα σχέδιά σου.
* Κι εγώ σας ευχαριστώ.
* Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του catisart.gr
«Οι δούλες» του Ζαν Ζενέ στη σκηνή «Κατίνα Παξινού» στο Μικρό Rex
Προσπαθώντας να αποδράσουν από την καταπίεση που αισθάνονται στο σπίτι της Κυρίας τους, δύο υπηρέτριες, οι αδερφές Κλαιρ και Σολάνζ, παίζουν καθημερινά ένα παιχνίδι αλλαγής ταυτότητας: η Κλαιρ υποδύεται την Κυρία τους και η Σολάνζ παριστάνει την Κλαιρ. Αυτή τη φορά, το τελετουργικό αυτό παιχνίδι γίνεται ακόμη πιο ερεθιστικό, καθώς οι δύο αδελφές πιστεύουν πως ήρθε η ώρα να απαλλαγούν από το ζυγό της Κυρίας τους, αφού, μετά από ψεύτικες καταγγελίες τους, ο σύζυγος της Κυρίας είναι στη φυλακή και εκείνη μένει ανυπεράσπιστη. Έτσι, αποφασίζουν να τη δηλητηριάσουν. Όμως οι προσδοκίες τους διαψεύδονται. Μαθαίνουν πως ο Κύριος έχει αφεθεί ελεύθερος και, καθώς βρίσκονται σε πανικό, αποκαλύπτουν άθελά τους το νέο στην Κυρία, που φεύγει για να τον συναντήσει. Οι δύο κοπέλες μένουν μόνες τους και επιστρέφουν ξανά στο παιχνίδι τους. Μόνο που αυτή τη φορά το τέλος θα είναι επώδυνο.
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
Σκηνοθεσία: Bruce Myers
Δραματουργική συνεργασία – Βοηθός σκηνοθέτης: Αλέξανδος Βαμβούκος
Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια: Ντένυ Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου
Μουσική: Coti K.
Επιμέλεια κίνησης: Φοίβος Παπαδόπουλος
Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Ivanka Polchenko
Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Χαλκιαδάκη
Βοηθός ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγα
Διανομή:
Κλαίρη: Μαρία Κίτσου
Σολάνζ: Ραφίκα Σαουίς
Κυρία: Λένα Παπαληγούρα
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι “Αδερφοί Καραμάζoφ”, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης
Το μνημειώδες μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι “Αδερφοί Καραμάζoφ” ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη, διασκευή του Διονύση Καψάλη και πρωτότυπη μουσική της Μόνικας στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης -έναν σκηνικό χώρο, τοπίο και μνημείο- από την Τρίτη 14 Απριλίου έως την Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015.
Εικόνες, πρόσωπα, σχέσεις, ατμόσφαιρες, ήχοι που συνδυάζουν τις πιο ασυμβίβαστες αντιφάσεις. Που αποκαλύπτουν «τον καραμαζοφικό άνθρωπο» που όλοι κρύβουμε μέσα μας, ικανό να κινείται και να βλέπει, ταυτόχρονα ψηλά τον κόσμο των ιδανικών και κάτω τον κόσμο της πτώσης και των πολυαίμακτων παθών του. Τον άνθρωπο που αγωνίζεται να βρει την αγάπη.
Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Aντίνοος Αλμπάνης, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μελέτης Ηλίας, Λένα Παπαληγούρα, Βασιλική Τρουφάκου, Αινείας Τσαμάτης.
Συντελεστές της παράστασης
Διασκευή: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη
Μουσική: Mόνικα
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Sound design: Κώστας Μιχόπουλος
Σχεδιασμός Μαλλιών: Γιώργος Καμπούρης – Talkin’ Heads
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ξένια Καλαντζή
Βοηθός Σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα
Εκτέλεση Παραγωγής: Μανώλης Σάρδης – Pro4
