Του Παναγιώτη Μήλα
Η Λουκία Παπαδάκη ανήκει στη γενιά εκείνη των ηθοποιών που ασχολήθηκαν πολύ με την τηλεόραση και τις καθημερινές σειρές, εκεί στη δεκαετία του ’90.
Κανείς δεν την ξεχνάει ως «Σάντρα Ρολάνδου Δράκου» τότε που για 12 ολόκληρα χρόνια πρωταγωνιστούσε στη σειρά του ΑΝΤ1 «Η Λάμψη», του Νίκου Φώσκολου.
Στους στοχευμένα …παρεξηγημένους ηθοποιούς εκείνης της εποχής είχαν κολλήσει την ταμπέλα του «καθημερινατζή», τη …ρετσινιά του ηθοποιού της «σαπουνόπερας»…
Όμως αυτοί ήταν οι ηθοποιοί οι οποίοι στήριζαν δεκάδες σειρές. Αυτοί ήταν οι ηθοποιοί οι οποίοι υποστήριζαν και πολλές εκατοντάδες εργαζομένων συναδέλφων τους διαφόρων ειδικοτήτων χρήσιμων στην τηλεόραση.
Μιλάω για τις σειρές που μετά από λίγα χρόνια κάποιοι τις αντέγραψαν εν ψυχρώ. Χωρίς ντροπή… Κάποιοι έγιναν «ονόματα» αντιγράφοντας τους τηλεοπτικούς δασκάλους τους.
Λοιπόν: Τόσο στους ηθοποιούς αυτούς αλλά κυρίως στους δημιουργούς αυτών των σειρών πρέπει – αν μη τι άλλο – να δείχνουμε σεβασμό για το έργο που πρόσφεραν.
Οπότε; Το να μιλήσω – έστω για λίγο – με την κυρία Λουκία Παπαδάκη ήταν – και είναι – ασφαλώς τιμή μου.
***
*ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ κυρία Παπαδάκη. Πέμπτη σήμερα, οπότε έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο για να μιλήσουμε…
-Ασφαλώς, μετά χαράς…
*ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟ πρόσωπο έριξε φως στον δρόμο που ακολουθήσατε;
-Η μητέρα μου που λάτρευε το θέατρο και στήριξε μέχρι τέλους την επιλογή μου.
*ΤΙ ΣΑΣ ώθησε σε αυτή την επιλογή;
-Το θέατρο κατοικούσε μέσα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς καν να το συνειδητοποιώ. Ήταν αναπόφευκτο.
*ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να είσαστε αν δεν είσαστε στο θέατρο;
-Θα υπηρετούσα την άλλη μεγάλη μου αγάπη την Ιστορία, την οποία και σπούδασα. Μάλλον θα ταξίδευα σε όλον τον κόσμο κάνοντας έρευνα. Αυτό το πάθος δεν με άφησε ποτέ.
*ΠΟΤΕ ΝΙΩΣΑΤΕ τη μεγαλύτερη συγκίνηση ή απογοήτευση όταν έπεσε η αυλαία;
-Κάθε φορά που τελειώνει μια παράσταση είναι μια θεόρατη συγκίνηση και ένας μικρός θάνατος. Κάτι ολοζώντανο τελειώνει και δεν θα ξαναζήσει ποτέ πια! Γιατί κάθε παράσταση είναι μοναδική.
*ΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να δείτε την ευρύτερη οικογένεια του πολιτισμού;
-Κάποια στιγμή θα πρέπει αυτή η χώρα να αρχίσει να τιμά τους καλλιτέχνες όπως το αξίζουν εν ζωή κι όχι στο φέρετρο. Από την άλλη θα πρέπει εμείς οι ίδιοι οι κοινωνοί του πολιτισμού να σεβόμαστε τον εαυτό μας, το έργο μας, και να μην επιτρέπουμε την απαξία και τον ευτελισμό που επικρατεί.
*ΓΙΑΤΙ κάποιος πρέπει να αποδεχθεί το ότι «ηθοποιός σημαίνει φως»;
-Διότι κάθε στιγμή επάνω στη σκηνή είναι μια αστραπή φωτός που παίζει τα μύχια της ανθρώπινης φύσης που μας φέρνει αντιμέτωπουςμε την αληθινή μας υπόσταση.
*ΤΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΤΕ στα χρόνια της πανδημίας;
-Ότι οι άνθρωποι είμαστε μονίμως έτοιμοι να διεκδικήσουμε δικαιώματα χωρίς απαραιτήτως να εκπληρώνουμε υποχρεώσεις και χρησιμοποιούμε εύκολα κάθε πρόσχημα για να μένουμε στο προσκήνιο, τον κακό μας εαυτό που έχουμε πάντα σε αναμονή. Είναι πάντοτε θέμα επιλογής.
*ΤΙ ΣΑΣ ΕΛΕΙΨΕ στην ίδια περίοδο;
-Το θέατρο και η μυρωδιά του. Η αίσθηση αυτής της μοναδικής διαδικασίας.
*ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ για τη νέα χρονιά;
-Φως και αφθονία μέσα από προσωπικές επιλογές.
*ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να σας δούμε αυτή τη χρονιά;
-Βρίσκομαι στην παράσταση «Ο Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη στο «Θέατρο Βικτώρια» σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου και μουσική Διονύση Τσακνή, με εξαιρετικούς συναδέλφους. Είμαι ευτυχής που θα συμμετέχω και εγώ σε μια τόσο ενδιαφέρουσα και δημιουργική δουλειά.
*ΚΥΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, σας ευχαριστώ για αυτή τη σύντομη συνομιλία. Και πάλι ευχαριστώ και επιφυλάσσομαι…
-Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart. Καλή χρονιά…
***
«Ο Φονιάς» επιστρέφει μετα από 40 χρόνια με την υπογραφή του Γιάννη Διαμαντόπουλου
