Το ποίημα είναι σονέτο και δημοσιεύτηκε το 1899. O Μαβίλης καλοτυχίζει τους νεκρούς, γιατί έχουν πιει το νερό της λησμονιάς και δε θυμούνται τα βάσανα της επίγειας ζωής. Παράλληλα τους συγκρίνει με τους ζωντανούς που υποφέρουν, επειδή δεν μπορούν να λησμονήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
| Καλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο* ακλουθήσει, μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ‘ναι!Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση· μα βούρκος* το νεράκι θα μαυρίσει, α στάξει γι’ αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται, διαβαίνοντας λιβάδι’ απ’ ασφοδίλι*, πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι*, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν· θέλουν – μα δε βολεί* να λησμονήσουν. Λ. Μαβίλης, Τα ποιήματα, |
*σούρουπο: λυκόφως, δύση του ηλίου *βούρκος: στάσιμο νερό *λιβάδι’ απ’ ασφοδίλι: μυθολογικός τόπος, όπου ηρεμούν οι νεκροί *δείλι: δειλινό *δε βολεί: δεν μπορούν
Πηγή: Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής
