24.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Κυριάκος Ψυχαλής: “Για να κάνεις τέχνη χρειάζεται μόνο ένα πράγμα, έρωτας”

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Όταν ήταν παιδί, πολύ συχνά χανόταν σε άλλους, ονειρικούς κόσμους, ευχόμενος να ξυπνήσει εκεί το επόμενο πρωί. Μέχρι που μια στιγμή ξύπνησε από το όνειρο και βρέθηκε να συμπρωταγωνιστεί με έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς μας στην «Εκδοχή του Μπράουνινγκ», σκηνοθετημένος από την Ελένη Σκότη. Δεν είναι όμως τόσο απλό. Γιατί με τα όνειρα αρχίζει η ευθύνη και για όσους τον είδαμε σ’ αυτή την παράσταση ήταν μεγάλη έκπληξη το πόσο πειστικά αυτός ο πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός απέδωσε τον αυθορμητισμό της εφηβικής ηλικίας. Ο πολυτάλαντος Κυριάκος Ψυχαλής είναι νέος, είναι παιδί και τυχαίνει «να ‘ναι και καλὴ σοδειά». Ο σεβασμός, η συνεργασία και η ευγενής άμιλλα, η πειθαρχία στους κανόνες, το ήθος, η παιδεία, η αφοσίωση, είναι ο σκοπός και ο προορισμός του ταξιδιού του, που στην πορεία έφερε και θα φέρνει την επιτυχία, την εκτίμηση, την καταξίωση.

Ο δάσκαλός του Δημήτρης Καταλειφός ήταν ο άνθρωπος που του έμαθε θέατρο. Αυτός που του έδειξε πώς να αναπνέει μέσα σε αυτό και μέσω αυτού. Ο άνθρωπος που τον εμπιστεύτηκε, τον δικαίωσε και τον στήριξε. Δύο ολόκληρα χρόνια το θέατρο «Εμπορικόν» υπήρξε το σπίτι του και ο ρόλος του μικρού Τάπλοου, το ορμητήριό του.

Εκτός από απόφοιτος δραματικής σχολής, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Master Key To Acting Freedom / Michael Chekhov Technique – Graham Dixon στο περίφημο Michael Chekhov Studio London. Σπουδάζει κλασικό τραγούδι με τη mezzo-soprano Ελένη Λιώνα και πιάνο με την πιανίστα Ιλιάνα Γκίνη. Παίζει φυσαρμόνικα και χορεύει τάνγκο.
Στον κινηματογράφο έλαβε μέρος στις ταινίες μικρού μήκους «Μετά την απουσία σου» του Θανάση Πετρόπουλου και «1.500 Πίνακες» του Χρίστου Ξένου με τους Δημήτρη Καταλειϕό και Πέγκυ Σταθακοπούλου. Επίσης έχει παίξει στην παράσταση «Πετώντας για την Ειρήνη» (Θέατρο “Coronet”) σε σκηνοθεσία Άννας Παπαμάρκου.
Φέτος, για άλλη μια φορά, τον ξεχωρίσαμε στην παράσταση «Στα Άκρα», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, μια ιδιαίτερη θεατρική δουλειά βασισμένη στο λογοτεχνικό έργο του Ζορζ Μπατάιγ «Γαλάζιο του ουρανού», όπου υποδύθηκε τον Μισέλ, έναν εκπρόσωπο της εργατικής τάξης. Ιδεολόγο, επαναστάτη, συνεσταλμένο, ταπεινό, ευαίσθητο, αθεράπευτα ερωτευμένο.
Ειλικρινής και αυθεντικός, φιλικός, ευγενικός, ο Κυριάκος Ψυχαλής είναι άνθρωπος με βούληση, εργατικότητα, ζωντάνια, τόλμη και ικανότητες. Κυρίως όμως χτίζει σχέσεις και συνεργασίες με συναισθήματα και ανθρωπιά. Σπουδάζοντας, ερευνώντας, δουλεύοντας.

Οι νέοι καλλιτέχνες είναι εδώ, ενώπιόν μας κι έχουν μπροστά τους μια σκληρή εποχή. Το θέμα δεν είναι αν θα συνεχίσουν να κάνουν θέατρο ή όχι, αλλά ποια θα είναι η βαρύτητα του έργου τους, πώς θα ριζώσουν στην εποχή, πώς θα συνδεθούν με τον κόσμο και με το μέλλον. Ας συγκρατήσουμε ωστόσο τα ονόματά τους, όπως του Κυριάκου, κι ας ψάξουμε για τις δουλειές τους. Ίσως έχουμε κι εμείς πολλά να μάθουμε από μια άνοιξη που μας χαμογελάει φορώντας καινούργια φορεσιά κι έρχεται να μας σφίξει τα χέρια με θέρμη…

 

Κυριάκο, πού γεννήθηκες και πού μεγάλωσες;

* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παγκράτι, πρώτα δίπλα στο Καλλιμάρμαρο και έπειτα, αρχίζοντας το σχολείο, στη γειτονιά της Αρχελάου και του Άλσους Παγκρατίου.

Θα ήθελες να μας περιγράψεις μια σκηνή ή ένα γεγονός από την παιδική σου ηλικία;

* Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Η παιδική μου ηλικία είναι ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι έμπνευσής μου.

 

Ποια ήταν τα παιδικά σου αναγνώσματα και οι πρώτες καλλιτεχνικές σου επιρροές;

* Τα κλασικά μυθιστορήματα υπήρξαν το καταφύγιο που μπορούσε η φαντασία μου να δημιουργήσει εικόνες και να ταξιδεύσει. Πολύ συχνά χανόμουν σε άλλους, ονειρικούς κόσμους ευχόμενος να ξυπνήσω εκεί το επόμενο πρωί. Ακόμα το ελπίζω, ευτυχώς. Στο δωμάτιό μου δημιουργούσα κόσμους με play mobile και κουκλάκια. Ιστορίες έρωτα και μάχες για την απόκτησή του. Έπαιζα με τις ώρες. Μπορούσα όμως να παίξω και με ένα κομματάκι χαρτί επί ώρες, δεν είχα πρόβλημα με αυτό. Ποτέ δεν χρειάστηκα πολλά για να δημιουργήσω.

Σαν παιδί, τι επιθυμούσες για το μέλλον σου;

* Να είμαι ευτυχισμένος. Αυτό ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Ευτυχισμένος.

“Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ”. Θέατρο “Εμπορικόν”. Δημήτρης Καταλειφός. Studio Kominis

Πώς είναι από τα πρώτα σου κιόλας βήματα να έχεις συνεργαστεί με τόσο σπουδαίους θεατράνθρωπους, όπως ο Δημήτρης Καταλειφός και η Ελένη Σκότη;

* Ο Δημήτρης Καταλειφός ήταν ο δάσκαλός μου. Ο άνθρωπος που μου έμαθε θέατρο, πώς να αναπνέω μέσα σε αυτό και μέσω αυτού. Ο άνθρωπος που με εμπιστεύτηκε, με δικαίωσε και με στήριξε. Η «Εκδοχή του Μπράουνινγκ» είναι για εμένα η πιο γλυκιά θεατρική ανάμνηση και η πρώτη μου παράσταση. Δύο ολόκληρα χρόνια το θέατρο «Εμπορικόν» υπήρξε το σπίτι μου και ο ρόλος του μικρού Τάπλοου, το δικό μου ορμητήριο. Είναι και θα είναι για πάντα, για εμένα, ο θεατρικός μου πατέρας. Τον ευχαριστώ και τον αγαπώ.
Η Ελένη Σκότη, με τη μέθοδό της και το πάθος της, με ενέπνευσε και με βοήθησε πολύ. Έμαθα ουσιαστικά πώς να αλληλεπιδρώ με την/τον παρτενέρ μου και πώς από κοινού ταξιδεύουμε την ιστορία στον θεατή. Θέλω πολύ να ξανασυνεργαστώ μαζί της. Οι δουλειές της είναι πολύ σημαντικές.

Ως ηθοποιός παίζεις και σε θεατρικές παραστάσεις για παιδιά. Τι κοινό είναι τα παιδιά; Συνάδελφοί σου έχουν πει ότι είναι το πιο αυθόρμητο και δύσκολο κοινό. Ποια είναι η δική σου άποψη;

* Όπως λέω συχνά σε ανάλογες συζητήσεις, το ενήλικο κοινό, αν βαρεθεί σε μια παράσταση απλά θα περιμένει να τελειώσει το έργο ή στη χειρότερη περίπτωση θα φύγει στα μισά μέσα στα σκοτάδια. Το παιδί, το δευτερόλεπτο που θα σκεφτεί ότι βαρέθηκε, θα το πει δυνατά σε όλους. Αυθόρμητο και εξαιρετικά δύσκολο κοινό αλλά και μεγάλο μάθημα για έναν νέο ηθοποιό. Εκεί δοκιμάζεται και εκπαιδεύεται.
Πόση ενέργεια και φαντασία πρέπει να έχεις και να μεταφέρεις ώστε εκείνο το παιδάκι στην πέμπτη σειρά, αυτό που δείχνει λυπημένο, για μία ώρα να ξεχάσει τα πάντα και να ταξιδέψει; Μήπως ισχύει το ίδιο και για το ενήλικο κοινό;

 

Ποια είναι η ευθύνη του να κάνεις παιδικό θέατρο και ποιο το κέρδος;

* Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι παιδικό θέατρο αλλά θέατρο για παιδιά. Υπάρχουν εξαιρετικές ομάδες με πολύ ποιοτικές παραστάσεις που καταφέρνουν να αναπτύξουν τη φλόγα που έχει κάθε παιδί μέσα του. Η ευθύνη είναι μεγάλη, το ίδιο και το κέρδος τού να ξυπνήσεις τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την καλοσύνη ενός παιδιού.

Υπάρχουν Έλληνες ή ξένοι καλλιτέχνες των οποίων την πορεία θαυμάζεις;

* Αρκετοί. Περισσότερο όμως θαυμάζω τους νέους στην Ελλάδα που δεν το βάζουν κάτω και καταφέρνουν υπό αυτές τις συνθήκες να κάνουν τέχνη.

 

Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική και το τραγούδι;

* Σπουδάζω κλασικό τραγούδι με τη mezzo-soprano Ελένη Λιώνα και πιάνο με την πιανίστα Ιλιάνα Γκίνη.
Από μικρός άκουγα πολλή και καλή μουσική, φρόντισαν οι γονείς μου γι’ αυτό και τους ευχαριστώ, έτσι μεγαλώνοντας άρχισε να γίνεται κομμάτι της ζωής μου. Είχα κάνει δύο χρόνια πιάνο στο δημοτικό με τη δασκάλα μου και έχω την τιμή, τώρα στα 25, να συνεχίζω τις σπουδές μου πλάι της.
Το τραγούδι ήταν μια μορφή έκφρασης που πάντα φλέρταρα αλλά και πάντα ντρεπόμουν. Ευτυχώς ήρθα σε επαφή με το κλασικό τραγούδι κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη δραματική σχολή και μπόρεσε να ξεκαθαρίσει μέσα μου η ανάγκη μου για αυτό. Η ροή των πραγμάτων οδήγησε στο να γνωρίσω τη δασκάλα μου και να ανοιχτεί ένας καινούργιος κόσμος έκφρασης αλλά και προοπτικής.

Νιώθεις τυχερός;

* Ναι. Είμαι πολύ τυχερός που έχω καλλιτέχνες – πρότυπα για δασκάλους στο θέατρο και τη μουσική.

Τι κοινό έχουν ο μουσικός και ο ηθοποιός;

* Ρυθμό, αρμονία, παρτιτούρα, μουσικότητα, αυτοσχεδιασμό, έκφραση και το αποτέλεσμα αυτών, συγκίνηση. Το θέατρο και η μουσική είναι αλληλένδετα.

 

Έχεις συμμετάσχει, απ’ όσο γνωρίζω, και σε δύο πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες μικρού μήκους. Τι κοινά και τι διαφορές έχει το κινηματογραφικό παίξιμο από το θεατρικό;

* «Μετά την απουσία σου» του Θανάση Πετρόπουλου και «1.500 Πίνακες» του Χρίστου Ξένου. Η πρώτη ήταν μια ταινία που εξερευνούσε από τη μεριά του γιου, την απόσταση/απώλεια του πατέρα στην οικογένεια, τα συναισθήματα και τις επιπτώσεις της καθώς και τον ρόλο που αναλαμβάνει ο ίδιος και η μητέρα του.
Η δεύτερη, μια ταινία – μελέτη για τον άνθρωπο και τη σχέση του με τη ζωή. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ με τους Δημήτρη Καταλειφό, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Βύρωνα Σεραϊδάρη και Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, αυτή τη φορά, πίσω από τις κάμερες. Το κοινό στοιχείο είναι η αλήθεια. Η διαφορά είναι στο μέγεθος των εκφράσεων και των κινήσεων. Είναι πιο πρακτικό το ζήτημα…

Πρόσφατα έπαιξες στην παράσταση «Στα Άκρα» του Ζορζ Μπατάιγ σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Στο έργο παρακολουθούμε την εποχή της ανόδου του ναζισμού καθώς και την αιματηρή κατάληξή της που στιγμάτισε την ανθρωπότητα. Υπάρχει στα γεγονότα αυτά κάτι κοινό με τη σύγχρονη πραγματικότητα;

* Δεν υπάρχει απλά, αλλά επαναλαμβάνεται συνειδητά και αυτό είναι το χειρότερο.

Η Ιστορία μας διδάσκει;

* Θα έπρεπε. Αλλά είναι στη φύση μας να κάνουμε λάθη.

 

Υποδύθηκες τον Μισέλ, έναν εκπρόσωπο της λαϊκής τάξης. Τι έχεις να πεις για τον χαρακτήρα και για τον τρόπο που τον προσέγγισες ως ηθοποιός;

* Σε κάθε ρόλο, αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας. Συχνά πρέπει να αναζητήσουμε τα σκοτεινά ή αντίθετά μας σημεία, κάτι που είναι τρομακτικά γοητευτικό, αλλά και τις ιδέες μας, τις σκέψεις μας και τα κοινά μας σημεία μετουσιωμένες από έναν άλλον άνθρωπο.
Αυτό επίσης είναι ένα στοίχημα με τους ρόλους που συχνά μας βασανίζει. Ο Μισέλ ήταν ένας ρόλος που ένιωθα πολύ κοντά ιδεολογικά και προσπάθησα να απομακρύνω ώστε να τον μελετήσω. Στο θέατρο συχνά, δεν αρκεί να θες να πεις κάτι ή να το νιώθεις. Πρέπει να αφορά και το κοινό. Πρέπει να “περάσει κάτω” που λέμε και είναι απαραίτητο να βρεις τον τρόπο.

Το ταλέντο και οι στοιχειώδεις σπουδές αρκούν για να κάνει κάποιος τέχνη;

* Ναι. Η τέχνη δεν έχει όρια ούτε ανήκει σε μια κάστα ανθρώπων. Μόνο θεμέλια έχει και αυτά συγκροτημένα από την ανθρώπινη φύση.
Για να κάνεις τέχνη χρειάζεται μόνο ένα πράγμα, έρωτας. Δίψα για ζωή, αισθήσεις και χρώματα.

 

Τι σημαίνει να είσαι νέος ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης;

* Αναγκάζεσαι να μάθεις να διαχειρίζεσαι το χάος και την κρίση μέσα σου που επιβάλλεται από τις εξωτερικές όμοιες συνθήκες.
Ο κάθε ένας από διαφορετική γραμμή εκκίνησης πάντα.
Σημαίνει να ξέρεις άλλες δουλειές, σημαίνει να μην κάνεις αυτό που σπούδασες και αγαπάς, σημαίνει να παλεύεις συνέχεια.
Θέλει να βλέπεις τον τοίχο και να ονειρεύεσαι τον κόσμο που κρύβει πίσω του, θέλει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.
Θέλει πολύ θάρρος και κόπο για να είσαι νέος ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης.

Τι είναι αυτό που, κατά τη γνώμη σου, αναζητά ο θεατής όταν πηγαίνει στο θέατρο;

* Να βγει από το θέατρο πιο πλούσιος από πριν. Να νιώσει ψυχική ανάταση ή συγκίνηση.
Ακόμα και να του αλλάξει η διάθεση ή να τον βάλει σε σκέψεις, είναι επιτυχία.

 

Η εκπαίδευση στη χώρα μας προωθεί την τέχνη;

* Όχι. Εξαρτάται από την οικογένεια του παιδιού και τα ερεθίσματα που θα τύχουν από κάποιους φωτισμένους ανθρώπους στη ζωή του, για να γνωρίσει την τέχνη.

Η τέχνη -και ειδικά το θέατρο- πόση πειθαρχία χρειάζεται;

* Πολύ και καθόλου. Σκληραίνεις και ωριμάζεις, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτόν αλλά ταυτόχρονα σε δεδομένες συνθήκες βλέπεις ότι πρέπει να αφεθείς και να παίξεις σαν παιδί.

Το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι επαγγελματικά και καλλιτεχνικά, θεωρείται πολύ ανταγωνιστικό. Είναι πράγματι, κατά τη γνώμη σου;

* Είναι, όπως είναι όλα τα επαγγέλματα. Ίσως η διαφορά είναι στο ότι στο θέατρο φαίνεται πιο έντονα το “είναι” του καθενός και η απόρριψή του έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο μέσα μας.

 

Οι σωστές επιλογές είναι ένας τομέας που απαιτεί ταλέντο και στρατηγική;

* Είναι θέμα χαρακτήρα αλλά και συνθηκών. Ακόμα όμως και οι λάθος επιλογές, συντελούν στις μετέπειτα σωστές.

Η Αθήνα έχει την καλλιτεχνική ζωή που της αξίζει;

* Ναι, το πιστεύω ειλικρινά.

Σε τι θα έλεγες ασυζητητί «όχι».

* Σε οτιδήποτε προσβάλλει την ψυχή μου, την αισθητική μου και την/τον συνάδελφό μου.

Τι πιστεύεις ότι πρόκειται να δει και να ζήσει η γενιά σου;

* Εύχομαι να πάρει επιτέλους την ανάσα που της αξίζει.

Τι απολαμβάνεις;

* Να ακούω μουσική, να διαβάζω και να βλέπω θέατρο, να παίζω πιάνο, να βλέπω τους φίλους μου. Να ζω.

Τι ψάχνεις;

* Ό,τι έψαχνε ο μικρότερος εαυτός μου. Δεν έχω αλλάξει και ούτε πρόκειται. Το πιο απλό πράγμα είναι και το πιο δύσκολο.

Πώς ενημερώνεσαι; Από το Διαδίκτυο ή και από τον παραδοσιακό Τύπο (εφημερίδες, περιοδικά);

* Κυρίως από το Διαδίκτυο και τις εφημερίδες.

 

Σε ευαισθητοποιούν τα γεγονότα της επικαιρότητας;

* Ναι, είναι η κατάσταση που ζούμε και οφείλουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες.
Όχι γιατί “πρέπει” αλλά γιατί έτσι υπάρχουμε. Αλλιώς είμαστε another brick in the wall.

Πώς θα χαρακτήριζες τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς το δημόσιο χώρο;

* Όσο κι αν προσπαθώ για μια αισιόδοξη απάντηση, πρέπει να πω την αλήθεια.
Απαράδεκτη. Εγκληματική σε αρκετές περιπτώσεις.

Ποια εικόνα στην πόλη σε θλίβει περισσότερο;

* Νομίζω ότι πλέον είναι αντίθετα τα πράγματα.
Είναι γεμάτη από θλιβερές εικόνες και ψάχνεις να βρεις τις όμορφες. Δεν έχει νόημα αλλιώς.

 

Πώς κρίνεις τον τρόπο που φέρονται οι Έλληνες στα ζώα;

* Είναι ο ίδιος τρόπος που φερόμαστε προς όλες τις ψυχές αυτού του κόσμου. Δεν μας αφορά μέχρι να δούμε μπροστά μας τον πόνο. Εκεί ξαφνικά κάτι ξυπνάει. Γιατί όμως κοιμάται; Κουράστηκε από την ομορφιά και την αγάπη; Δύσκολο να το φανταστώ. Κάτι άλλο θα είναι…

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Είχα μικρότερος και έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις. Πάντα τα αγαπώ. Ιδανικά, τα θέλω ελεύθερα και ξέγνοιαστα.

Ευχαριστώ πολύ, Κυριάκο!

* Εγώ ευχαριστώ και οφείλω να σας ευχαριστήσω για έναν επιπλέον λόγο. Στην πρώτη μου παράσταση («Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ») ήσασταν εκεί και γράψατε μια πολύ όμορφη κριτική. Μου δώσατε πολύ θάρρος και κουράγιο για να συνεχίσω και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Η ουσία του έργου ήταν αυτό το σπρώξιμο στην πλάτη, αυτή η καλοσύνη των ξένων που λαχταρά και ο Τενεσί Ουίλιαμς μαζί με τον Ράτιγκαν. “Είδατε” το έργο. Σας ευχαριστώ και γι’ αυτό.

“Στα άκρα”. Φωτογραφία: Μαριλένα Αναστασιάδου

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -