«Ένας σπουδαίος δημοσιογράφος, ένας εξαίρετος άνθρωπος κι ένας ανεκτίμητος φίλος πέρασε σήμερα στο Επέκεινα.
Ο Κώστας Παπαϊωάννου συνόψισε αυτό που πρέπει να είναι ο δημοσιογράφος και η δημοσιογραφία. Το διαρκές κεντρί στην συνείδηση της κοινωνίας.
«Το Ποντίκι» που ίδρυσε το 1979, μαζί με τους Άγγελο Στάγκο, Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο και Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο, υπήρξε προπύργιο μαχητικής και έντιμης δημοσιογραφίας, και γι αυτό ακριβώς αποκαλυπτικής, κερδίζοντας την πανελλήνια αναγνώριση και αποδοχή.
Για τους δημοσιογράφους, έως το 2005 που την διηύθυνε, υπήρξε η μοναδική καταφυγή, η φιλόξενη στέγη, για όσα ήξεραν και οι εφημερίδες τους, δέσμιες των εκδοτών τους, δεν δημοσίευαν. Και πάντα με το αζημίωτο. Οι εκδότες του «Ποντικιού» πλήρωναν και πλήρωναν καλά.
Αυτό ήταν και το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας και της εγκυρότητας του «Ποντικιού», πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ουδέποτε διαψεύσθηκαν τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του και πολύ περισσότερο ουδέποτε μηνύθηκε. Άλλωστε, το έγραφε και στην προμετωπίδα της πρώτης σελίδας του: «Δεχόμαστε ειδήσεις, ρεπορτάζ και σχόλια. ΔΕΝ δεχόμαστε κρατική διαφήμιση και μηνύσεις»!
Κώστα, φίλε μου, καλό σου ταξίδι. Άννα, Ελένη, κουράγιο»
***
Με τα παραπάνω λόγια αποχαιρέτισε τον Κώστα Παπαϊωάννου, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Χατζηδημητρίου, με ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα το Facebook.
***
Την ίδια ώρα «Το Ποντίκι» αποχαιρετώντας τον ιδρυτή του, έγραψε ανάμεσα στα άλλα και τα εξής:
«Ο Κώστας Παπαϊωάννου, ο δημιουργός και εκδότης του «Ποντικιού» από το 1979 έως το 2005, ο οποίος έφυγε από κοντά μας το πρωί της Παρασκευής 4 Μαρτίου 2022, στην Αίγινα σε ηλικία 84 ετών, ήταν μια σπάνια περίπτωση δημοσιογράφου.
Γεννήθηκε το 1938 στη Νέα Σμύρνη και μπήκε στη δημοσιογραφία νεαρός, μόλις 18 ετών, το 1956, στην εφημερίδα «Ακρόπολις» ως δικαστικός και ελεύθερος ρεπόρτερ. Έμεινε εκεί μέχρι το 1974, όταν έφυγε για «Τα Νέα» και ανέλαβε υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ. Ταυτοχρόνως (1975-78) διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Αντί».
Άνθρωπος ανήσυχος, δημιουργικός, με αστείρευτο χιούμορ, το 1979 δημιούργησε – μαζί με τους αρχικούς εταίρους και συνεργάτες του – το «Ποντίκι», μια «πολιτική, σατιρική, αποκαλυπτική» εφημερίδα που δεν είχε (και ουδέποτε απέκτησε) το όμοιό της στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Με ύφος ανελέητα σατιρικό, με γλώσσα λαϊκή, την οποία καθιέρωσε στον ελληνικό μεταπολιτευτικό Τύπο, έλεγε πάντα τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς ωραιοποιήσεις, και δεν φοβόταν τη σύγκρουση. Ο Παπαϊωάννου έφτιαξε μια εφημερίδα πατριωτική και δημοκρατική από την πρώτη μέχρι την τελευταία της σελίδα.
Μια από τις μεγάλες του αγάπες ήταν η Θεσσαλονίκη, η πόλη που συνδέθηκε με κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές πολιτικές, αστυνομικές και δικαστικές υποθέσεις του 20ού αιώνα.
Η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ το 1948 εν μέσω του Εμφυλίου, η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς το 1963, η υπόθεση του Αριστείδη Παγκρατίδη, ο οποίος καταδικάστηκε – σε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες δίκες – σαν ο «δράκος του Σέιχ Σου» το 1968, απασχόλησαν αμέτρητες σελίδες του «Ποντικιού». Και οι τρεις αυτές συγκλονιστικές υποθέσεις έγιναν υπέροχα βιβλία από το χέρι του Κώστα.
Ταυτοχρόνως ασχολιόταν διαρκώς με όλα τα μεγάλα πολιτικά θέματα και γεγονότα που καθόρισαν τη χώρα από το 1940 και ύστερα.
Πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος, μετεμφυλιακή Ελλάδα, ξένη εξάρτηση, παλάτι, Αποστασία, χούντα, Κυπριακό, μεταπολίτευση, η πολιτική ιστορία της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς προσέφεραν μια ανεξάντλητη θεματολογία, την οποία ο Κώστας αποτύπωνε διαρκώς στις σελίδες του «Ποντικιού» προσφέροντας στους αναγνώστες της εφημερίδας ένα εκπληκτικό πανόραμα της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της χώρας μας.
Μεγάλο μέρος από αυτά τα κείμενα, επιμελημένα και συμπληρωμένα με επιπλέον υλικό, κυκλοφόρησαν σε βιβλία είτε από τον εκδοτικό οίκο του «Ποντικιού» είτε, αργότερα, από άλλους εκδότες.
Πάνω απ’ όλα όμως ο Κώστας παθιαζόταν με τα πολιτικά πράγματα του παρόντος. Άλλωστε οι δεκαετίες του 1980, του 1990 και του 2000 – έως το 2005, οπότε αποχώρησε για να ζήσει με ηρεμία στην αγαπημένη του Αίγινα και να συνεχίσει τη συγγραφή βιβλίων – κάθε άλλο παρά ήρεμες υπήρξαν».
***
Σημ. Catisart: Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι «Το Ποντίκι» από το πρώτο φύλλο της κυκλοφορίας του τίμησε τους Έλληνες γελοιογράφους οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν την ευκαιρία να δημοσιεύσουν στις σελίδες του τα σκίτσα τους.
