«Έπαιζε και σα να φύσαγε ένα δροσερό αεράκι. Έτσι ήταν και στη ζωή: ένα δροσερό αεράκι. Όσοι τον προλάβαμε στη σκηνή θα έχουμε να λέμε».
Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτισε τον ηθοποιός Κώστα Ματσακά ο δημοσιογράφος Γιώργος Σαρηγιάννης.
Και πρόσθεσε: «Ήταν ένας σπουδαίος ηθοποιός που δεν έγινε διάσημος»…
***
Ο Γιάννης Αναστασάκης έγραψε:
«Αντίο σε έναν εξαιρετικό ηθοποιό κι έναν υπέροχο ευγενή άνθρωπο. Εμείς που ζήσαμε στη Σαλονίκη, μεγαλώσαμε θαυμάζοντάς τον πολλές φορές στη σκηνή του ΚΘΒΕ. Τα τελευταία χρόνια τον συναντούσα σε ένα γωνιακό βιβλιοπωλείο στο Κουκάκι. Αξέχαστος»!
***
Μια όμορφη ανάμνηση από τη Μάνια Παπαδημητρίου:
«Το 1987 παίζαμε στο ΚΘΒΕ το “Ζουβέ Ελβίρα” με τον Βασίλη Παπαβασιλείου μια ιστορική παράσταση που έκανε τεράστια επιτυχία.
Ήρθε ο κύριος Ματσακάς στα καμαρίνια να πει συγχαρητήρια και μου λέει:
-Με συγχωρείτε, μου επιτρέπετε να σας πω κάτι;
-Μάλιστα, λέω εγώ.
-Όταν πιάνετε το φουστάνι στο σημείο αυτό (και λέει ένα συγκλονιστικό σημείο της παράστασης πολύ σημαντικό και συμβολικό) καλό είναι να μην τσαλακώνει το ύφασμα…
Και μου διορθώνει την κίνηση.
Με απίστευτη ευγένεια, ταπεινότητα και ταυτόχρονα γνώση. Αυτός ο μέγας σε μένα τη νεαρή ηθοποιό των 25 ετών…
Είπα ευχαριστώ πάρα πολύ και έκτοτε τον θεωρούσα τον πιο ευγενικό άνθρωπο του θεάτρου που γνώρισα ποτέ.
Ποτέ αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη συνάντηση. Μιλήσαμε έκτοτε κάποιες φορές για το θέατρο, για όλα όσα συμβαίνουν.
Ήταν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου πού γνώρισα.
Ήταν ένας αληθινός θεατράνθρωπος όπως θα λέγαμε σήμερα.
Πάντα ήθελα να μαθαίνω νέα του. Πώς είναι, πού βρίσκεται. Ήταν ο κύριος Ματσακάς. Ήταν η ποιότητα στο θέατρο, στη σκέψη του θεάτρου, στην ποίηση του θεάτρου, σε όλα όσα δεν υπάρχουν πια και δεν υπήρχαν πολύ καιρό τώρα. Ο κύριος Ματσακάς ήταν για μας ό,τι χάνεται κάθε μέρα απ’ αυτό που λέμε ποιότητα, ευγένεια, ήθος. Όχι τώρα. Δεκαετίες πριν…
***
«Κώστας Ματσακάς. Ένα ηθοποιός του ΚΘΒΕ, θρύλος για μας τους ηθοποιούς από τη Θεσσαλονίκη. Η συγκλονιστική ερμηνεία του ως «Λάκυ» στο “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Μ. Βολονάκη (1965), πιστεύω ότι υπήρξε ίσως από τις σημαντικότερες στιγμές της υποκριτικής τέχνης του Σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου».
Αυτό είχε γράψει ο Κώστας Χαλκιάς.
***
Και ο Νίκος Χατζόπουλος σημείωσε:
«Είναι κάποιοι άνθρωποι ταγμένοι στη δουλειά του θεάτρου, πάντα με κεραίες τεντωμένες, ανήσυχοι, ευαίσθητοι και σκεπτόμενοι, που δυστυχώς ο πολύς κόσμος δεν τους γνώρισε. Είναι καθήκον μας λοιπόν να τους μνημονεύουμε, όσοι από εμάς τους χαρήκαμε στη σκηνή και στη συναναστροφή. Ένας από αυτούς ήταν ο Κώστας Ματσακάς, που έφυγε σήμερα από κοντά μας. Ο γλυκύτατος κύριος Ματσακάς, που ξόδεψε τη ζωή και την ενέργειά του στο μετερίζι του ΚΘΒΕ, χαρίζοντάς μας ερμηνείες βαθιάς ευαισθησίας, και που μετά τη συνταξιοδότησή του αρνήθηκε πλέον κάθε επαφή με τη σκηνή».
***
Ο Σπύρος Μπιμπίλας κατέθεσε τη δική του άποψη:
«Ο σπουδαίος μας ηθοποιός και πρωταγωνιστής για δεκαετίες του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, υπηρέτησε με αγάπη και αυταπάρνηση την τέχνη μας, με σπουδαίους ρόλους και ανεπανάληπτες ερμηνείες στην Επίδαυρο. Είχε μια ταινία στο ενεργητικό του, το «Κάθε Σάββατο» του Βασίλη Βαφέα. Ο Κώστας Ματσακάς, ήταν μάθημα για όλους μας».
***
Στον αποχαιρετισμό του ο Περικλής Μουστάκης σημείωσε:
«Είναι κάποιοι ηθοποιοί
Που ανασταίνονται
Την τρίτη ημέρα (κατά τας γραφάς)
Είναι οι ηθοποιοί
(Ποτέ κατά την έξοδό τους μην τους κλαίτε)
Που κανένας ρόλος δεν τους κάρφωσε
Στη γη
Είναι οι ηθοποιοί που κουβάλησαν
Στην πλάτη Πάθη
(Κατά αριστοτεχνικόν τον τρόπο)
Άλλων
Είναι οι ηθοποιοί
Που σταυρώθηκαν
Με τεράστια καρφιά
(Οι θνητοί τα λένε ρόλους)
Είναι αυτοί
Που μέσω της φύσης του Ηθοποιού
Απέκτησαν τη φύση του Ανθρώπου»
***
Τέλος ο Ορφέας Λεοντίου, μετά από μια ευλογημένη συνάντηση μαζί του έγραψε τα παρακάτω λόγια:
«Ο Κώστας Ματσακᾶς μοῦ ἀναφέρει συχνά τήν Κοκκινιά. Γεννήθηκε στό Θησεῖο [02-10-1929] ἀλλά τά παιδικά καί ἐφηβικά του χρόνια -τά χρόνια, ἂλλωστε πού μᾶς καθορίζουν -ἐκεῖ τά ἒζησε, στήν ὁδό Ρησίου στό 11 ἦταν τό σπίτι του. ”Πρῶτα ἡ Κοκκινιά, δεύτερη ἡ Θεσσαλονίκη”. Στή γειτονιά του κατοικοῦσε ὁ καραγκιοζοπαίκτης Βάγγος. Λίγο παραπάνω κατοικοῦσε, στήν ὁδό Πέτρας ὁ Μάρκος Βαμβακάρης. ”Μιά μέρα μέ συνάντησε ὁ Βάγγος ὁ καραγκιοζοπαίκτης καί μέ ἀγκάλιασε καί μέ φίλησε. Ὁ πατέρας μου ὁ Χρῆστος Ματσακᾶς ἐργαζόταν στά θεάματα. Ἒκοβε εἰσιτήρια στά θέατρα, στόν καραγκιόζη. Τόν ἢξεραν ὃλοι, τόν ἐκτιμοῦσαν, τόν ἀγαποῦσαν”. ”Πήγαινα στό ἑξατάξιο γυμνάσιο στόν Πειραιᾶ μέ τά πόδια ἀπό τήν Κοκκινιά”. ”Πήγαινα συχνά στή δημοτική βιβλιοθήκη Πειραιά καί διάβαζα. Ἓνα ἀπόγευμα ἦταν θυμᾶμαι ἒπιασα ἓνα βιβλίο μέ ποιήματα. Ἦταν ἓνα βιβλίο μέ ποιήματα τοῦ Καβάφη. Πρώτη φορά διάβαζα Καβάφη. Ἢμουνα, πόσο, γύρω στά δεκάξι -δεκαεπτά. Ἐ, αὐτό ἦταν, δέν ξέρω νά σοῦ πῶ τί μοῦ συνέβη! Γύρισα στό σπίτι τήν ἂλλη μέρα στίς ὀκτώ. Εἶχα τήν ἀνάγκη νά περπατήσω. Περπάτησα στή Δραπετσώνα, ἐδῶ, ἐκεῖ, σ’ ὃλες τίς συνοικίες τοῦ Πειραιᾶ. Ἡ μάνα μου μέ κατσάδιασε γερά. Τῆς εἶπα μιά μπούρδα, ὃτι δῆθεν ἒχασα τόν δρόμο γιά τό σπίτι. Τέτοιον συγκλονισμό ἒπαθα μέ τά ποιήματα τοῦ Καβάφη.
-Πόσο ἀδέλφια εἲσασταν, Κώστα;
-Τέσσερα, δύο ἀγόρια, δύο κορίτσια.
-Ὀνόματα;
-Κώστας, Γιῶργος, Ἑλένη, Θεοδώρα.
”Τώρα ὃλοι εἶναι φευγάτοι, μόνον ἐγώ ἒμεινα. Πέθανε καί ἡ ἀδελφή μου, φρέσκο εἶναι αὐτό.
-Ποιά ἡ ἀδελφή σου πού μοῦ ἒλεγες ὃτι πᾶς καί τή βλέπεις στή Νέα Σμύρνη; Πόσο ἢτανε;
-Πλήρης ἡμερῶν! Ὁλοι κοντά κοντά εἲμασταν. Ἒχω τ’ ἀνίψια τώρα, μέ προσέχουν….
***
Λεοκάντια (1958), Ιουλιανός ο παραβάτης (1959), Βάτραχοι – Κύκλωψ (1959), Το ημέρωμα της στρίγκλας (1959), Έξη πρόσωπα ζητούν συγγραφέα (1959), Ηρακλής μαινόμενος (1960), Λυσιστράτη – Δύσκολος (1960), Ο έμπορος της Βενετιάς (1960), Τα εκατομμύρια του Μάρκο Πόλο (1960), Η επίσκεψις της γηραιάς κυρίας (1961), Κροίσος (1963), Το όνειρο (1963), Σφήκες (1963), Αντώνιος και Κλεοπάτρα (1963), Το ατλαζένιο γοβάκι (1964) και Ειρήνη (1964).
