Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Η χρονιά που μας πέρασε ήταν μία χρονιά πρωτόγνωρη, η πιο δύσκολη για τους Έλληνες της γενιάς μου, η οποία δεν έζησε πολέμους ή δικτατορία.
Πολλοί λένε ότι είμαστε μια άτυχη γενιά, καθώς δεν προλάβαμε την εποχή της οικονομικής – φαινομενικής – ευμάρειας, βγήκαμε στην παραγωγή και αμέσως σχεδόν μας βρήκε η κρίση και τα μνημόνια και μόλις πήγαμε να ορθοποδήσουμε ήρθε η εποχή του κορονοϊού και ξαφνικά είμαστε 40 χρόνων πάνω κάτω.
Ισχύουν σαφώς όλα αυτά, αλλά στη ζωή απ’ ό, τι έχω καταλάβει, το σημαντικό είναι πώς βλέπεις τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα αλλάζουν με τρομακτική ταχύτητα. Η τεχνολογία προχωράει, η επιστήμη προχωράει, οι δυνατότητες που έχουμε είναι πολλαπλασίως περισσότερες – από μία άποψη – από το ‘70 για παράδειγμα.
Προσωπικά δεν μ’ αρέσει να μεμψιμοιρώ και να θεωρώ ότι με ανακόπτουν οι συνθήκες.
Ακόμα κι όταν αυτό συμβαίνει πρακτικά (όπως την χρονιά που μας πέρασε), εγώ προτιμάω να μην το βλέπω σαν μία παρένθεση, σαν να σταμάτησε η ζωή και να χάνω χρόνο. Η ζωή δεν σταματάει ακόμα και στα δύσκολα.
Το βλέπω όλο αυτό το διάστημα σαν ένα χρήσιμο διάστημα που με εξελίσσει. Αυτή είναι «η φάση μας», που λένε, τώρα, πώς μπορεί να μας φανεί χρήσιμο αυτό που συμβαίνει;
Πώς θα είμαστε χαρούμενοι και καλά μέσα σ’ αυτό;
*
ΕΧΑΣΑ: Πράγματα που σχεδίαζα και δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν χωρίς να είναι ο κόσμος κοντά, πολύς και χωρίς μάσκες. Η τουλάχιστον δεν θέλω να γίνουν έτσι. Δεν πειράζει, γίνονται άλλα.
ΕΧΑΣΑ: Την συχνή δια ζώσης επαφή με ανθρώπους που αγαπώ. Έχασα την ελευθερία που είχα να βρίσκομαι μαζί τους ανά πάσα στιγμή και να τρώμε, πίνουμε, χορεύουμε, αγκαλιαζόμαστε, χωρίς φόβο. Δεν πειράζει, πάλι με χρόνια με καιρούς… Ελπίζω!
ΕΧΑΣΑ: Το σπίτι που αγαπούσα (λόγω ιδιοκατοίκησης της σπιτονοικοκυράς) και τη συγκατοίκηση χρόνων με τον αγαπημένο φίλο μου Λάζαρο Βαρτάνη. Δεν πειράζει, με τον Λάζαρο συνεχίζουμε να βρισκόμαστε και να επικοινωνούμε ουσιαστικά. Αλλαγή σελίδας λοιπόν.
*
ΚΕΡΔΙΣΑ: Μια πιο βαθειά τριβή με κείμενα της λογοτεχνίας και του θεάτρου που επιτέλους είχα το χρόνο να ασχοληθώ στο σπίτι. Ήταν μοναδική η ευκαιρία για μελέτη την χρονιά που μας πέρασε. Την εκμεταλλεύτηκα αρκετά καλά. Έκανα δυο διασκευές – αποδόσεις για το θέατρο. Την μία θα την παρουσιάσουμε στο «μικρό Άνεσις» τη χρονιά που μας έρχεται με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Μιλάω για τις «Λευκές Νύχτες» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Επίσης ξεκίνησα να μαθαίνω Ρωσικά και είμαι ήδη σε καλό επίπεδο. Άκουσα μουσική πολλή. Είδα σειρές, ταινίες, θέατρο του εξωτερικού – αν και κινηματογραφημένο τουλάχιστον ήρθα σε επαφή, κέρδισα.
ΚΕΡΔΙΣΑ: Χρόνο με τον εαυτό μου, έκανα ένα περίεργο ρισέτ.
ΚΕΡΔΙΣΑ: Μια ολοκαίνουρια σχέση με το χρόνο. Φιλοσόφησα πολύ πάνω στην έννοια του χρόνου, και μου έκανε καλό αυτό. Μια χαρά τα πήγαμε.
ΚΕΡΔΙΣΑ: Μία καινούρια υπέροχη συγκατοίκηση και μια καινούρια πολύ διαφορετική περιοχή που έχει αρχίσει να μου αρέσει.
ΚΕΡΔΙΣΑ: Καινούριες συνεργασίες στο θέατρο. Τα λίγα πράγματα που κάναμε μας έφεραν πολύ κοντά με ανθρώπους – συνεργάτες και υπήρξε μια υπέροχη πρωτόγνωρη συνομωσία που μας έδωσε «κάτι». Κι αυτό το «κάτι» είναι εδώ τώρα και μας βοηθάει για τη συνέχεια.
*
ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Να μην ξεχαστώ και μπω στον πανικό του «έξω», να είμαι πιο ήρεμος σε σχέση με το παρελθόν. Να έχω «ωριμάσει» πραγματικά απ’ όλο αυτό.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Να φροντίζω διπλά τον εαυτό μου, την υγεία μου.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Να κάνω πράξη τα υπέροχα πράγματα που σχεδίασα στο διάστημα της καραντίνας. Και άλλα που θα έρθουν. Όρεξη υπάρχει. Ιδέες υπάρχουν.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Τον κόσμο να έρθει στο θέατρο. Να ξανανιώσουμε αυτό το μοναδικό συναίσθημα που μόνο η εμπειρία της live θεατρικής παράστασης μπορεί να σε κάνει να το βιώσεις. Αυτό ήδη έχω αρχίσει να το νιώθω στη «Γυναίκα με τα Μαύρα» που παρουσιάζουμε με τον Τάσο Χαλκιά στο θέατρο «Πειραιώς 131», σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη.
*
ΕΥΧΟΜΑΙ: Να πάνε καλύτερα τα πράγματα σε όλον τον κόσμο. Να συνέλθει επιτέλους αυτό το είδος, ο άνθρωπος. Να σωθεί ο πλανήτης χωρίς να χρειαστεί να εξαφανιστεί ο άνθρωπος για να συμβεί αυτό. Να αρχίσουμε να αγαπούμε περισσότερο τους συνανθρώπους μας και να νοιαζόμαστε πραγματικά για αυτούς. Να βοηθάμε. Να μας νοιάζει. Πρέπει επιτέλους να διδαχθούμε ότι σ’ αυτή τη ζωή το σημαντικό δεν είναι να γίνουμε Ευγενείς αλλά ευγενικοί.
***
Τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, μπορούμε να δούμε στο θέατρο στο έργο:
«Η Γυναίκα με τα μαύρα» στο «Πειραιώς 131», κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
και επίσης στη μουσική παράσταση:
«City of Stars», με αφορμή τα 10 χρόνια του ραδιοφωνικού σταθμού «Pepper 96.6», μαζί με τους Μαρία Διακοπαναγιώτου, Μίνω Θεοχάρη, Κόρα Καρβούνη, Εύα Κοτανίδη και πενταμελή ορχήστρα. Τις Τρίτες του Οκτωβρίου και το Νοεμβρίου στο Gazarte.
«City of Stars»: Αγαπημένοι ηθοποιοί στα 10χρονα του Pepper 96.6
