Tης Μαρίας Γεωργαντά
Η βόλτα έμοιαζε συνηθισμένη, η ώρα η ίδια, η διαδρομή η ίδια, η ανάγκη – ακόμα περισσότερο – η ίδια. Ώσπου, ένα αεράκι τον έκανε, να λοξοδρομήσει – όχι πολύ, τόσο όσο να πέσει το βλέμμα του σε μια βιτρίνα με κλεψύδρες. Αρκούσε. Για τις κλεψύδρες. Αρκούσε. Η μνήμη ήταν ακόμα εκεί. Καθηλωμένος μπροστά στη βιτρίνα, δίχως να ξέρει σε ποια προσταγή υπακούει -αν είναι του βλέμματος ή της μνήμης- και χωρίς να τον νοιάζει πια.
« – Βλέπεις εκείνη την κλεψύδρα; Από μικρή πίστευα, ότι είναι η πιο παράξενη εφεύρεση του ανθρώπου! Ενώ θέλει, να ξεφύγει από το χρόνο και να κατακτήσει την αθανασία, προσπαθεί, να τον έχει πάντα μαζί του φυλακισμένο και να τον ορίζει! Δεν είχα ποτέ κλεψύδρα, πρόσφατα όμως αγόρασα μία – λες και ήξερα, ότι θα σε συναντούσα. Κοίτα την προσεκτικά, τι σου θυμίζει;
– Δεν μου θυμίζει τίποτα απολύτως! Μια κλεψύδρα είναι!
– Κατάλαβα! Πάμε σιγά σιγά να ευνουχίσουμε άμυνες. Πώς θα την περιέγραφες σε έναν τυφλό;
– Δεν θα την περιέγραφα, θα του την έδινα στα χέρια, να την αγγίξει και να γνωρίσει.
– Να, μια καλή αρχή! Αν ήμουν τυφλός τώρα, θα σου έλεγα, ότι το χάδι μου, μου φανερώνει μια ‘προσομοίωση’ ανθρώπου, με καμπύλες του σώματος θελκτικές, με ανάγλυφη ξύλινη διακόσμηση και με ήχο ζωντανό!
– Παράξενη σύλληψη, παράξενη εσύ!
– Κοίτα την! Είναι σταθερή, φαίνεται στάσιμη και αναλλοίωτη, ενώ η άμμος ρέει από το ένα δοχείο στο άλλο. Σαν τον άνθρωπο, που φαίνεται αγέρωχος και σκληρός, ενώ μέσα του επικρατεί μια δίνη και το πάθος του ρέει ασυγκράτητο, σαν ΕΣΕΝΑ! Αν, όμως, η κλεψύδρα πέσει στα χέρια κάποιου, παύει να είναι η ίδια και παίρνει τη μορφή εκείνου, που την κρατά, χωρίς πάντα να το θέλει – σαν ΕΜΕΝΑ!
– Αλλάζει μορφή η κλεψύδρα;
– Ανάλογα με τον τρόπο που την κρατάς! Μπορεί να την αναποδογυρίζεις διαρκώς, για να αποφύγεις τη διάρκεια. Μπορεί να την έχεις όρθια, για να ελπίζεις στις στιγμές, που έρχονται, να ‘γεμίσουν’. Μπορεί, να την έχεις ξαπλωμένη, για να σταματήσεις το χρόνο.
– Δεν μπορώ, να το κάνω αυτό!
– Μόνος σου όχι! Με την κλεψύδρα μαζί, όμως… Έλα, να παίξουμε!
– Δεν είμαι παιδί!
– Το ξέρω! Για αυτό έχεις ανάγκη το παιχνίδι! Θα γυρίσω ανάποδα την κλεψύδρα και θα αφήσεις τον αυθορμητισμό σου ελεύθερο!
– Γιατί να το κάνω αυτό;
– Γιατί ό, τι πεις, θα το ξεχάσω, μόλις η άμμος τελειώσει!
– Και αν δεν θέλω, να ξεχάσεις;
– Θες! Τη γυρνάω!
– Σε αγαπώ, αλλά…
– Δεν έχουμε χρόνο!
– Σε θέλω, αλλά προσπαθώ, να μη στο δείχνω..
– Προσπάθησε περισσότερο!
– Για να αποτύχω καλύτερα;
– Ο χρόνος τρέχει!
– Μπορούσα να σου αφεθώ, ξέρεις. Το είχα σκεφτεί, όσες φορές σε αγκάλιαζα..
– Μπορούσες. Το ήξερα, όσες φορές με αγκάλιαζες…
– Φοβήθηκα!
– Φοβάσαι!
– Δεν θέλω να σε πληγώσω!
– Δεν μπορείς, σε έχω ήδη δεχτεί! Τον εαυτό σου δεν θες να πληγώσεις!
– Τις επιλογές μου δεν θέλω να πληγώσω..
– Είμαι και εγώ επιλογή!
– Δεν είσαι επιλογή!
– Ευχαριστώ! Ο χρόνος τελειώνει!
– Δεν είσαι επιλογή, πίστεψέ με!
– Σε πιστεύω, μη με γειώνεις άλλο!
– Είσαι ΕΣΥ, γαμώτο! Δεν μπορώ, να σε επιλέξω, υπάρχεις μέσα μου ήδη!
– Ρομαντικό! Ψεύτικο!
– Τρομακτικό! Αληθινό!
– Δεν ξέρω, δεν το ζω…
– Εγώ το ξέρω και το ζω… κάθε φορά που…
– Ο χρόνος τελειώνει!
– Θα τα ξεχάσεις τώρα όλα αυτά;
– Όσο και εσύ!
– Θα χαθείς;
– Όσο και εσύ!
– Κράτα από τη μία άκρη την κλεψύδρα εσύ και από την άλλη εγώ, να την αφήσουμε ξαπλωμένη κάτω… σε πειράζει;
– Μας αξίζει!
– Αξίζει…».
«Αξίζει!!» ψέλλισε, χαμογελώντας, και βάζοντας το καπέλο του ξανά, συνέχισε τη διαδρομή του, γνωρίζοντας πια… νεότερος πια…
