17.8 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Κατερίνα Μπιλάλη, μικρή χαρούμενη εποποιία

Kι ενώ σε μέρες που ως Αθηναίοι κι ως Έλληνες προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας από τις καταστροφές και τις ματαιώσεις του βίου μας, εγώ έτυχε σε μια πρεμιέρα να επισκεφτώ το «Eliart», ένα θέατρο με ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η παράσταση «Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων» της Βίλης Σωτηροπούλου σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού, κεφάτη, καλόγουστη, ευφυής κι ολίγον γαργαλιστική, μού έφτιαξε τη διάθεση. Ευτυχής περίπτωση. Εξαιρετική διανομή. Με ηθοποιούς άξιους, σωστούς επαγγελματίες και σοβαρούς άνευ σοβαροφάνειας. Μια κοπέλα αστείρευτη, πιπεράτη, με καλοσχηματισμένη θηλυκότητα, με πικάντικη φλόγα, ανάμεσά τους. Την είχα ξαναδεί. Στις «Ιστορίες Μετρο-πάθειας» και στο «Mala Junta», μεταξύ άλλων. Είχα κρατήσει το όνομά της στα συρταράκια της μνήμης μου. Κατερίνα Μπιλάλη. Τώρα ήταν στη σκηνή και με κοιτούσε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Σκιές και αστραπές στα μάτια τα βαθιά της. Με αυτοπεποίθηση χορευτική και ερωτισμό δίχως χυδαιότητα αλλά με μια βαθιά και ορεκτική γλύκα φρούτου. Η Κατερίνα Μπιλάλη, το κορίτσι που πήγαινε για γιατρός και στα είκοσί της τη χτύπησαν τα βέλη του έρωτα για το θέατρο, είναι μια ταλαντούχα, αληθινή και αφοσιωμένη ηθοποιός της κατηγορίας που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Διότι βάζει καρδιά σε ό, τι κάνει και αφήνει τη σφραγίδα της αισθητικής της περιφρονώντας ετικέτες, εύκολες λύσεις και συμβάσεις. Κατόπιν τούτου και μόνον η παρουσία της σε μια παράσταση μεταμορφώνει τη βραδιά μας σε μια ενθουσιώδη, χαρούμενη, μικρή εποποιία. Μα πού να πάμε, Κατερίνα; Δεν χρειάζεται να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε. Τα θεατρικά είναι τα δυνατότερα για να κρατάμε μια στιγμή για πάντα, για να πετάμε.

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.

 

* Γεννήθηκα στην Κύμη Ευβοίας. Τα εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα στον Βύρωνα. Αυτό που θυμάμαι απ’ την παιδική μου ηλικία είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση του “ξεχάσματος” σ’ έναν κόσμο παιχνιδιού και φαντασίας. Αυτό το “ξέχασμα” είναι και το ζητούμενό μου όταν ερμηνεύω ένα ρόλο. Όταν το πετυχαίνω, νιώθω ότι γυρίζω πίσω εκεί στο παιχνίδι, τη χαρά, τον αυθορμητισμό, τη μαγεία.

Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου;

* Εγώ μπήκα στη ζωή του και απροειδοποίητα. Από μικρή ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και πήγαινα για Ιατρική. Φοίτησα μάλιστα για 3 μήνες…Μετά τα 20 με χτύπησε κεραυνοβόλος έρωτας με το θέατρο, ο οποίος κρατάει ακόμα με την ίδια φλόγα. Από το δημοτικό διάβαζα πολλά βιβλία λογοτεχνικά και πάντα χανόμουν μέσα στην ιστορία υποδυόμενη η ίδια τους χαρακτήρες που προτιμούσα. Μάλλον όλο αυτό λειτούργησε υπογείως… Tους ξάφνιασα όλους είναι η αλήθεια…

Ποιους δασκάλους σου θυμάσαι με αγάπη και κρατάς καλά φυλαγμένες τις συμβουλές τους;

* Σπούδασα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Με πολλή αγάπη θυμάμαι τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Ντίνο Δημόπουλο, οι οποίοι με δίδαξαν, με συμβούλεψαν, με πίστεψαν, τη στιγμή που είχα πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Ο Δημόπουλος μου έλεγε “είσαι ζουζούνι εσύ, δε σε φοβάμαι”. Θέλω όμως να αναφέρω και την κα Λήδα Πρωτοψάλτη που η συνολική της παρουσία στο θέατρο και οι πολύτιμες συμβουλές που μου έδωσε έπειτα από ώρες κουβέντας είναι ανεκτίμητες.

Ως νέα ηθοποιός, επιζητείς τη δημοσιότητα;

* Η δημοσιότητα έρχεται αναπόφευκτα με τη δουλειά. Το θέμα είναι να μπορείς να τη διαχειριστείς προς όφελος της τέχνης σου και όχι να γίνεις έρμαιό της, αυτό θα είναι και προς όφελος των θεατών που σε ακολουθούν.

Αντλείς από τον εαυτό σου κι από τις μνήμες σου προκειμένου να πλάσεις ένα ρόλο;

* Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Έκανα πολλή παρέα με το σύγγραμμα του Στανισλάφσκι “Ένας ηθοποιός δημιουργείται”. Αν δε δουλέψω με τη συγκινησιακή μου μνήμη, δεν τα καταφέρνω…

Τι θα ήθελες να πεις για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς, την «Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων»;

* Θα ήθελα να πω για τους συντελεστές της παράστασης. Το έργο το έχει γράψει η Βίλη Σωτηροπούλου, με την οποία έχουμε ξεκινήσει μια φιλία και συνεργασία εδώ και 8 χρόνια. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε εντατικοποιήσει τις προσπάθειές μας και έχουμε συντονιστεί σε έναν κοινό στόχο. Συνεργαστήκαμε άψογα και πολύ δημιουργικά με τη σκηνοθέτιδα της παράστασης Κυριακή Σπανού. Στο έργο, εκτός από τη Βίλη Σωτηροπούλου και εμένα, παίζουν δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί και εξαιρετικοί συνάδελφοι, ο Περικλής Λιανός και ο Μιχάλης Μαρκάτης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της πολυτάλαντης Ελεονώρας Μεγεντεσίδη. Τις χορογραφίες τις έκανε η αγαπημένη μου φίλη αλλά και μία από τις καλύτερες χορεύτριες τάνγκο στην Ελλάδα, η Έλλη Καραδήμου.

Όταν βρίσκεσαι στη σκηνή αυτοσχεδιάζεις;

* Αυτή είναι η ομορφιά. Κάποιες φορές μάλιστα θα πρέπει οπωσδήποτε να αυτοσχεδιάσεις αν θες να συνεχιστεί η παράσταση…

Η «Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων» είναι μια πολύ ευχάριστη παράσταση, που κάνει το κοινό να γελάει αυθόρμητα. Νιώθεις όμορφα που μεταδίδετε, εσείς οι συντελεστές του έργου, την ευθυμία στους θεατές;

* Είναι ένα συναίσθημα που λειτουργεί λυτρωτικά. Αφού μπορούμε σε αυτήν την εποχή να κάνουμε τον κόσμο να ξεχάσει για λίγο τα θέματά του, να αφεθεί στην ιστορία μας, να χαλαρώσει, να ταυτιστεί και να γελάσει, είμαστε στο σωστό δρόμο.

Χρειάζεται τέχνη για να διατηρηθεί ζωντανή μια σχέση;

* Θα απαντήσω σ’ αυτό μέσω του Κομπέρ και αυτού που λέει στην παράστασή μας: “Οι ταχυδακτυλουργίες, κυρίες και κύριοι, οι λεπτές ισορροπίες, οι ακροβασίες είναι κόλπα δύσκολα. Σαν τον έρωτα. Απαιτούν γνώση, κόπο, προσπάθεια, φαντασία, ένστικτο και συγκέντρωση. Ό, τι δηλαδή απαιτεί κι ένας έρωτας για να λειτουργήσει, η αγάπη για να προχωρήσει, το πάθος για να μη γίνει μίσος. Να μη γίνει ελεύθερη πτώση στον γκρεμό χωρίς το δίχτυ ασφαλείας από κάτω…».

Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο κωμική ηθοποιό;

* Προσπαθώ να γίνω μια καλή θεατρίνα.

Τι δεν θα έκανες ποτέ σ’ αυτή τη δουλειά γιατί το θεωρείς αναξιοπρεπές;

* Ό, τι προσβάλλει την αισθητική μου…

Η τέχνη είναι μια διέξοδος σήμερα;

* Σήμερα και πάντα. Σε οδηγεί σε μονοπάτια προς εξερεύνηση, μπορεί ενδεχομένως να γίνει καθρέφτης και να δεις τον εαυτό σου απ’ έξω, να σε οδηγήσει ίσως σε μια λύση ή αναζήτηση της λύσης.

Ποια πράγματα πιστεύεις ότι έχουν αξία στη ζωή;

* Η αγάπη σε όλες τις μορφές της.

Βάζεις μακροπρόθεσμους στόχους; Αν ναι, θέλεις να μας πεις κάποιον;

* Ένα στόχο, που δεν ξέρω πόσο μακροπρόθεσμος είναι, τον έχουμε θέσει μαζί με τη Βίλη Σωτηροπούλου, είναι να έχουμε ένα χώρο δικό μας όπου θα ανεβάζουμε παραστάσεις δίνοντας το στίγμα της έκφρασής μας. Ένας άλλος είναι να τελειώσω τη μετάφραση και τη διασκευή ενός πολύ ενδιαφέροντος αμερικανικού έργου και να γίνει παράσταση. Θα σταματήσω σ’ αυτούς τους δύο γιατί όσο το σκέφτομαι μου έρχεται καταιγισμός στόχων.

Τι πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει ένας ηθοποιός σήμερα;

* Όρεξη για δουλειά! Δε φτάνει αυτό που λέμε ταλέντο, χρειάζεται να ασχολείσαι συνεχώς, να εξελίσσεσαι, να δοκιμάζεις, να προχωράς.

Αν έπρεπε να βάλεις σε μια βαλίτσα ένα βιβλίο, μια ταινία και ένα δίσκο μουσικής, για να τα έχεις για πάντα μαζί σου, ποια θα ήταν;

* Θα έβαζα το έργο του Shakespere “Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι” -θα ήθελα πολύ να κάνω τη στρίγκλα μια μέρα-, το δίσκο “Η στιγμή που κρατάει για πάντα” του Μανώλη Φάμελλου και την αντιρατσιστική ταινία «Crash» του Paul Haggis.

Ποιος στίχος σου έρχεται αυθόρμητα στο νου;

* «Μα πού να πάμε; Να βρούμε αλλιώτικα φτερά για να πετάμε»…

Τι θα άλλαζες στη νοοτροπία του γείτονά σου, αν μπορούσες;

* Θα ήθελα να του πω “αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θες να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη;”.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

* Κάνω κόντρες με το χρόνο…

Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Πολύ και έχουμε πολλά στο χωριό και γίνεται χαμός… Ωραίος χαμός…

* Το www.catisart.gr ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφηση.

 

 

 

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -