Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Κατερίνα Μπιλάλη
ΕΧΑΣΑ…
«Έχασα την εμπιστοσύνη μου στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Όχι ότι μου την είχε κερδίσει ποτέ αλλά σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, στάθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Με τους λάθος χειρισμούς και τις εξωλογικές ανακοινώσεις, αναγκαστήκαμε να βιώσουμε ένα οργουελικό τοπίο και να γίνουμε ήρωες μιας μελλοντολογικής ταινίας, με τη διαφορά ότι αυτή η ταινία είναι η ζωή μας. Επικρατεί σύγχυση, φόβος και διχόνοια γιατί μας προτρέπουν να πάρουμε θέση χωρίς να έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα δεδομένα, γιατί καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί είναι τόσο ορατές οι τεχνικές χειραγώγησης της μάζας που χρησιμοποιούν. Βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε διλήμματα, οι αποφάσεις των οποίων, ίσως, κοστίσουν τη ζωή μας. Αυτό είναι πόλεμος με έναν αόρατο εχθρό. Φοράω μάσκα, δεν αγκαλιάζω τους φίλους μου, εμβολιάστηκα, δεν χρησιμοποιώ ΜΜΜ (γιατί έχω την πολυτέλεια ενός αυτοκινήτου), ψεκάζομαι με αντισηπτικά, έκανα «ασώματες» διαδικτυακές πρόβες, μαθήματα, παραστάσεις και όλα αυτά με την αίσθηση του βιώματος μιας δυστοπικότητας. Είναι σίγουρο ότι [κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της «Δανιμαρκίας»]…
ΚΕΡΔΙΣΑ…
…Μέσα σ’ αυτό το περιχαράκωμα της ψυχής και του σώματος, ζώντας ο καθένας μας το δικό του «Κωσταλέξι», μπορώ να πω ότι κέρδισα κάποια πράγματα, χωρίς να θέλω να νομιμοποιήσω σε καμία περίπτωση τη «φυλάκιση». Ο χρόνος που διαστάλθηκε, ήταν μια ευκαιρία για μελέτη και αφοσίωση στη σχολή μου, τη θεατρικών σπουδών Πάτρας, από την οποία μόλις αποφοίτησα, ήταν μια ευκαιρία για έναν επαναπροσδιορισμό σχεδίων, στόχων και σχέσεων. Σε κοινωνικό επίπεδο η ανάδυση στην Ελλάδα του κινήματος #Me_too και η στήριξή του από προσωπικότητες που επηρέασαν και κλόνισαν την κοινή γνώμη, με βρήκε απόλυτα σύμφωνη. Δεν ξέρω αν θα διορθωθεί ποτέ αυτός ο πατριαρχικός κόσμος που ζούμε, αλλά έγινε μια αρχή.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Η αλήθεια είναι δεν έχω χάσει την ελπίδα μου …ακόμα …πιστεύω στη δύναμη και το ένστικτο του λαού, πιστεύω στο «όλοι μαζί». Περιμένω κάποια στιγμή να εκλείψει η οικογενειοκρατία, ο κομματισμός και τα προσωπικά συμφέροντα και να βρεθεί ένας πραγματικός ηγέτης που θα νοιάζεται για τον κόσμο και θα ενεργεί προς όφελός του. Περιμένω να σταματήσουν να αδιαφορούν επιδεικτικά για τον πολιτισμό και να τον εντάξουν ουσιαστικά στο σύστημα εκπαίδευσης, ώστε να δημιουργούνται πολίτες με παιδεία από τους οποίους, ίσως, ξεπηδήσει και ο ηγέτης που ψάχνουμε. Περιμένω να μην ξεχαστεί το κύμα των καταγγελιών, να μην λειτουργήσει η «μνήμη χρυσόψαρου» και δούμε τους κακοποιητές να επανέρχονται σαν να μη συνέβη τίποτα. Περιμένω να έχουμε μια ελεύθερη χρονιά».
***
*Το καλοκαίρι στο «Θέατρο Χυτήριο», υποδύομαι την Τρούβυ Τζόουνς στις «Ανθισμένες Μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού και την Κλεονίκη στο «Νικήρατος …ο δρόμος για την ελευθερία», βασισμένο στο θεατρικό έργο της Ευανθίας Καΐρη, σε σκηνοθεσία και ανασυγγραφή του Κωνσταντίνου Κυριακού.
*Το φθινόπωρο, με τη Θεατρική Εταιρεία Theartes θα παρουσιάσουμε τα μονόπρακτα του Θερβάντες με τίτλο «Νέα απ’ τον Θερβάντες».