Η ηθοποιός, σκηνοθέτις και θεατροπαιδαγωγός Κατερίνα Χάσκα μιλάει στο Catisart για το έργο «Γυναίκες του πολέμου» στο οποίο συμμετέχει.
Του Παναγιώτη Μήλα
«Δεν είναι κακό εάν ένας καλλιτέχνης είναι πολιτικοποιημένος, αρκεί αυτό να μην τον εμποδίζει να σκέφτεται και να πράττει με μία ελευθερία και αλήθεια, χωρίς φανατισμούς. Η ιδεολογία του καθενός είναι προσωπικό και υποκειμενικό ζήτημα, αρκεί να σέβεται την ελευθερία και τα όρια του άλλου».
Τα παραπάνω έλεγε η ηθοποιός, σκηνοθέτις και θεατροπαιδαγωγός Κατερίνα Χάσκα τον Μάιο του 2020 σε συνέντευξή της στην Ειρήνη Αϊβαλιώτου, εδώ στο Catisart.
Σήμερα, στη νέα της συνέντευξη, υπογραμμίζει ότι «ο κόσμος φοβάται να μιλήσει πια και να πάρει θέση υπέρ της ειρήνης. Έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα κι αυτό είναι τραγικό».
***
Με αφορμή το έργο «Γυναίκες του πολέμου» στο οποίο συμμετέχει, συναντήθηκα με την Κατερίνα και είχαμε μια έντονη – και άρα ενδιαφέρουσα – συζήτηση η οποία ήταν εμφανώς επηρεασμένη και από τα γεγονότα του 1999 στο Κόσοβο αλλά και από τα τωρινά στην Ουκρανία και στη Γάζα.
***
Η Κατερίνα, έχει δυναμική και πολύπλευρη παρουσία στον χώρο των Τεχνών. Έχει εργαστεί επί χρόνια ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και διευθύντρια παραγωγής θεατρικών έργων στο ελληνικό και στο ισπανικό θέατρο.
Διδάσκει υποκριτική – αυτοσχεδιασμό και θεατροθεραπεία σε ηθοποιούς επαγγελματίες και ερασιτέχνες.
Παράλληλα εμψυχώνει επί χρόνια ευπαθείς ομάδες (παιδιών, ενηλίκων, μεταναστών, προσφύγων κ.α.). Είναι εμψυχώτρια – εκπαιδεύτρια στο Forum Τheatre και εξωτερικός συνεργάτης του Theatre οf the Oppressed στη Νέα Υόρκη.
Τέλος έχει αναλάβει ευρωπαϊκά επιμορφωτικά προγράμματα ως δημιουργός και εμψυχώτρια σε συνεργασία με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, με το Ίδρυμα Μποδοσάκη, με το Σουηδικό Ινστιτούτο κ.α.
***
Όσα διαβάσατε είναι μόνο ένα μικρό μέρος από το βαρύ βιογραφικό της. Όμως όσο κι αν είναι πολύπλοκες οι υποχρεώσεις της, η Κατερίνα δεν παύει να είναι ένα τρυφερό παιδί.
Αυτό το αποδεικνύει ένα μικρό απόσπασμα από εκείνη τη συνέντευξη του 2020 όπου στην ερώτηση της Ειρήνης Αϊβαλιώτου τι δεν ξεχνά από τα παιδικά της χρόνια, απάντησε:
«Δεν ξεχνώ την ανεμελιά και το παιχνίδι στον πεζόδρομο της Πέλλης στον Βοτανικό με τα ξαδέλφια μου και τον αδελφό μου. Τα αυτοσχέδια παιχνίδια που φτιάχναμε γιατί δεν υπήρχαν χρήματα να αγοράσουμε. Το μοίρασμα ενός κρουασάν διά έξι. Τα παραμύθια που διάβαζα κάθε βράδυ σε εμένα και τον αδελφό μου. Ο φίλος μου ο Μπούμπης (ένας μικρός αρκούδος) που τον είχα βρει πεταμένο στην Κωνσταντινουπόλεως κι έκτοτε με συντροφεύει σε όλα μου τα ταξίδια, σε όλες μου τις αλλαγές. Ο θείος μου ο Αλέκος, που έβγαινε με την κιθάρα του κάθε απόγευμα στον πεζόδρομο και τραγουδούσε τη Φραγκοσυριανή με το Ζετάκι (την ξαδέλφη μου) και τα πικ-νικ μας με όλο το σόι κάθε Καθαρά Δευτέρα στου Φιλοπάππου. Δύσκολα αλλά πολύ όμορφα και γεμάτα αγάπη χρόνια».
***
Αυτά τα δύσκολα αλλά και όμορφα συγχρόνως χρόνια που πέρασε τότε η Κατερίνα της έδωσαν δύναμη, την έκαναν ατρόμητη και της έμαθαν να προσφέρει σήμερα γνώσεις και αγάπη απλόχερα στους συνεργάτες της.
***
Καλύτερα όμως να παρακολουθήσουμε τώρα τη συνομιλία που είχαμε.
***
Κατερίνα, πού μεγάλωσες και τι είναι γραμμένο στην κάρτα μνήμης της ζωής σου;
*Γεννήθηκα στους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας και σε ηλικία 4,5 ετών ήρθα στην Ελλάδα. Οι γονείς μου είχαν έρθει ήδη με το πρώτο κύμα μετανάστευσης το 1992 για λόγους υγείας της μητέρας μου και για οικονομικούς λόγους και το ‘93 με πήραν κι εμένα στην Αθήνα. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολλές όμορφες στιγμές αλλά και δύσκολες συνάμα.
Όπως προείπα εγώ ήρθα το ‘92, ο πατέρας μου επέστρεψε στην Αλβανία για περίπου έναν χρόνο γιατί είχαν αφήσει στους παππούδες μου τον αδερφό μου 6 μηνών. Η μητέρα μου φρόντιζε έναν παππού τότε και μέναμε και οι δύο στο σπίτι του παππού. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, δάσκαλος. Από αυτόν αγάπησα τα γράμματα. Όταν ήρθαν ο πατέρας μου με τον αδερφό μου, θυμάμαι ότι ο αδερφός μου δεν μας αναγνώριζε εμένα και τη μητέρα μου. Έκλαιγε συνεχώς ζητώντας τους παππούδες. Αυτούς αναγνώριζε ως γονείς του.
Στεναχωριόμουν πολύ που έκλαιγε και δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Είναι μια εικόνα που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου.
Άλλη μια εικόνα που επίσης έχει χαραχθεί μέσα μου είναι το αίσθημα της μοναξιάς και της διαφορετικότητας. Αισθανόμουν διαφορετική λόγω της καταγωγής, κυρίως από τα παιδιά στο σχολείο, από κάποιους δασκάλους και από τις αστυνομικές αρχές που κάθε τόσο πηγαίναμε για την ανανέωση της άδειας παραμονής.
Μάλιστα τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στην Αλβανία λόγω των εγγράφων νόμιμης παραμονής που πάντα καθυστερούσαν και θυμάμαι μόνιμα να ρωτάω τη μητέρα μου πότε θα πάω να δω τους παππούδες μου και τους λοιπούς συγγενείς και να τη ρωτάω γιατί μας έφερε στην Ελλάδα που δεν μας θέλουν. Έτσι το βίωνα τότε. Μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησα να ρωτάω και κλείστηκα στον εαυτό μου.
Δεν είχα καθόλου φίλους και το μόνο που ήθελα ήταν να περνάω απαρατήρητη στο σχολείο και να κάθομαι μόνη μου να διαβάζω παραμύθια και να γράφω διάφορα σενάρια. Ένιωθα μεγάλη μοναξιά, παρόλο που οι γονείς μου ήταν πολύ φροντιστικοί.
Τα σχολικά χρόνια τα βιώνα ως φυλακή αν και ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Δεν άντεχα τον ανταγωνισμό με τους βαθμούς, τις παιδικές κλίκες κι όλα αυτά που ισχύουν μέχρι και σήμερα δυστυχώς.
Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο, εκεί απελευθερώθηκα.
Το θέατρο το βίωνα ως ένα ασφαλές τοπίο έκφρασης, το βίωνα ως σωτηρία. Εκεί απέκτησα καλούς φίλους, συναντήθηκα με εξαίρετους δασκάλους που τους έχω στην καρδιά μου κι έμαθα πολλά από αυτούς, γνώρισα την έννοια της ομάδας και γενικά πέρασα υπέροχα.
Όπως και στην Ισπανία και την Αμερική που συνέχισα τις σπουδές μου, μόνο όμορφες εμπειρίες έχω να θυμάμαι. Αποδοχής, δημιουργικής έκφρασης και σύμπραξης.
Τι θα ήθελες να πεις για το έργο «Γυναίκες του πολέμου» στο οποίο συμμετέχεις;
*Το έργο «Γυναίκες του πολέμου» της Γιώτας Κουνδουράκη – βασισμένο στο ιστορικό μυθιστόρημα του Κοσοβάρου συγγραφέα Ag Apolloni – είναι μια κραυγή γυναικών ενάντια στον πόλεμο, είναι μία κραυγή δύο μανάδων, της Φερντονίγιε και της Πάσκα που θάψανε τα κοφίνια των καμένων τους γιων.
Οι δύο αυτές γυναίκες είναι υπαρκτά πρόσωπα.
Η Πάσκα – την οποία ενσαρκώνω – μην μπορώντας να αντέξει τον πόνο της δολοφονίας των δύο της παλικαριών, λούστηκε με βενζίνη πάνω στους τάφους τους κι αυτοκτόνησε.
Η Φερντονίγιε, έθαψε τους δυο της γιους, είναι εν ζωή σήμερα και περιμένει ακόμα τους άλλους της δύο γιους και τον σύζυγό της που είναι στους αγνοούμενους.
Στην αρχαία τραγωδία οι νεκροί έπρεπε να θάβονται με τιμές. Πώς να ηρεμήσει η ψυχή των νεκρών γιων της που δεν έχουν θαφτεί; Πώς να ηρεμήσει η ψυχή αυτής της γυναίκας που δεν κατάφερε να τους αποχαιρετήσει; Το έργο αυτό είναι μια σύγχρονη τραγωδία και μιλάει για κάθε μάνα που ο πόλεμος της στερεί με τέτοιο βίαιο και απάνθρωπο τρόπο τα παιδιά της.
Και δυστυχώς οι πόλεμοι δεν σταματούν, όπως λέει η Φερντονίγιε στο έργο. Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Γάζα δεν γίνεται να μας αφήνει αδιάφορους επειδή δεν συμβαίνει στη χώρα μας.
Αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας και δεν επιτρέπεται να κωφεύουμε.
Ο λόγος που επέλεξα, ύστερα από πρόταση του κυρίου Φιτίμ Γκλαρέβα – του Επικεφαλής του Γραφείου Συμφερόντων του Κοσόβου στην Αθήνα – να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση είναι για να περάσω το δικό μου προσωπικό αντιπολεμικό μήνυμα απέναντι σε κάθε πόλεμο και κάθε πολιτική ακρότητα που σιγοντάρει τους πολέμους.
Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γάζα, προσωπικά έχω αρρωστήσει και νιώθω τεράστιο θυμό που δεν μπορεί κανένας να σταματήσει έναν αιμοσταγή εγκληματία που δολοφονεί αθώες ψυχές, γυναικόπαιδα, καθαρίζει ολόκληρο γένος. Έχουμε καταστραφεί ως ανθρωπότητα.
Αν η ηρωίδα που υποδύεσαι ζούσε σήμερα τι θα έλεγε για την κατάσταση στη χώρα της και στον πλανήτη;
*Στο Κόσοβο, από όσο γνωρίζω, έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Και οι δύο πλευρές επιθυμούν να έχουν ειρήνη και έχουν. Οι νεκρές ψυχές όμως που αγνοούνται δεν σβήνουν ποτέ. Αυτό που θα έλεγε η Πάσκα θα ήταν ένας στίχος από το κείμενο: «Φτάνει πια, αφήστε τα παιδιά μας, αφήστε τα παιδιά μας να ζήσουν καταραμένοι».
Οι γυναίκες που πρωταγωνίστησαν σε εκείνο τον πόλεμο ποιο μήνυμα στέλνουν στον σημερινό μας κόσμο;
*Πως δεν πρέπει να σωπαίνουμε γιατί η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Η Φερντονίγιε μέχρι σήμερα μιλάει, λέει την αλήθεια για τα δεινά που έφερε ο πόλεμος στη χώρα της, να μην ξεχνάμε τους νεκρούς που θυσιάστηκαν και να μην κωφεύουμε μπροστά σε οποιοδήποτε πόλεμο. Γιατί κάθε πόλεμος μας αφορά. Να αντιστεκόμαστε σε όλους αυτούς που παίζουν με τη νοημοσύνη και με τις ζωές μας.
Πόσο χρήσιμο μπορεί να φανεί το συγκεκριμένο έργο στην εποχή που ζούμε;
*Όπως προανέφερα είναι ένα έργο με έντονο αντιπολεμικό μήνυμα περιγράφοντας ταυτόχρονα τη σκληρή αλήθεια για τον πόλεμο στο Κόσοβο μέσα από τις πραγματικές ιστορίες των δύο ηρωίδων. Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες για τον πόλεμο στο Κόσοβο, οπότε θεωρώ ότι είναι μια καλή ευκαιρία να ενημερωθούν για τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν εκεί το 1998 – 1999 και να αφυπνιστούν γύρω από τους τωρινούς πολέμους.
Έχουμε φτάσει δυστυχώς σαν κοινωνία να φοβόμαστε να πάρουμε θέση φανερά ενάντια στον πόλεμο. Αν παίρνεις θέση ενάντια στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας σου βάζουν την ταμπέλα του φιλορώσου.
Αν παίρνεις θέση ενάντια στη γενοκτονία της Γάζας, σε κατηγορούν ότι υποστηρίζεις τη Χαμάς. Μα είναι δυνατόν;
Οφείλουμε ως άνθρωποι να είμαστε πάντα με την πλευρά των θυμάτων και να μην παίζουμε το βρώμικο παιχνίδι όλων αυτών που μας εξουσιάζουν. Ο κόσμος φοβάται να μιλήσει πια, φοβάται να πάρει θέση υπέρ της ειρήνης. Έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα κι αυτό είναι τραγικό.
Τέτοια έργα λοιπόν, ευελπιστώ να γίνονται, με την ελπίδα ότι θα λειτουργούν ως εργαλείο αφύπνισης για τον κόσμο.
Το ιστορικό μυθιστόρημα του Αγκ Απολλόνι «Ένα Κλαδί Ελπίδας, Ένα Κλαδί Φωτιάς» τι προσφέρει στην κατανόηση της πολιτικής κατάστασης στα Βαλκάνια;
*Να ακουστεί η αλήθεια. Όσο σκληρή και βίαιη κι αν είναι. Γιατί δεν υπάρχει πόλεμος που δεν έχει θύματα.
Ποιο μήνυμα στέλνουν στα παιδιά οι «Γυναίκες του Πολέμου»;
*Να διαβάζουν. Να ενημερώνονται από σωστές πηγές για το τι συνέβη και το τι συμβαίνει στον κόσμο. Να φιλτράρουν την κάθε πληροφορία, κυρίως αυτή που έρχεται από τα ΜΜΕ, και να διεκδικούν την παγκόσμια ειρήνη. Είναι ένα αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα που έχουμε και δεν μπορούν κάποιοι να μας το στερούν, για κανέναν λόγο.
Στο στενό οικογενειακό ή φιλικό σου περιβάλλον είχες πρόσωπα που έζησαν εκείνα τα τραγικά χρόνια;
*Όχι. Αλλά έζησα τα γεγονότα του Εμφυλίου στην Αλβανία το 1997. Ήμουν εδώ τότε αλλά φοβόμασταν για τους συγγενείς μας και με πολλή προσπάθεια καταφέραμε να τους φέρουμε στην Ελλάδα για να μην κινδυνεύουν.
Έχω ακόμα στη μνήμη μου την εικόνα από το πατρικό μας να βανδαλίζεται την οποία έπαιζαν στις ειδήσεις. Δεν συγκρίνεται βέβαια αυτό που συνέβη στην Αλβανία με τον πόλεμο στο Κόσοβο. Σαν αίσθηση φόβου για τον πόλεμο αυτό θυμάμαι.
Επίσης, επειδή έχω πολύ καλούς φίλους από τη Συρία, έχω ζήσει τα γεγονότα του πολέμου στη Συρία μέσα από τις δικές τους ιστορίες. Έχω φιλοξενήσει σπίτι μου πολλές οικογένειες από τη Συρία, και όλοι έχουν χάσει κάποιον δικό τους, πέρα από τα σπίτια τους που βομβαρδίστηκαν.
Τι έχει προσφέρει στη θεατρική σας ομάδα η φυσική παρουσία στη σκηνή του συγγραφέα Αγκ Απολλόνι;
*Ο Άγκ μάς έκανε την τιμή να ερμηνεύσει τον ρόλο του συγγραφέα στο έργο, μέσα από βίντεο. Τον έχουμε σε βιντεοπροβολή δηλαδή αλλά είναι σαν να τον έχουμε μαζί μας επί σκηνής. Μας δίνει άλλη ενέργεια φυσικά. Περιγράφει ο ίδιος γεγονότα που έχει γράψει και τα περισσότερα από αυτά τα έχει ζήσει κι ο ίδιος. Είναι μεγάλη η χαρά μας που ο Αγκ είναι μέρος της θεατρικής παράστασης.
Αν είχες μπροστά σου αυτές τις πονεμένες μανάδες τι θα τους έλεγες;
*Ότι νιώθω πολύ μικρή μπροστά στη δύναμη της ψυχής τους κι ότι μέσα μου δεν θα σταματήσουν ποτέ να μιλούν.
Ο «Άγιος Νεκτάριος» μέχρι και τις 23 Ιουνίου
Πρόσφατα είχες ενεργό συμμετοχή στην παράσταση για τον Άγιο Νεκτάριο σε σκηνοθεσία Μενέλαου Τζαβέλλα με τον Κώστα Αρζόγλου. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την ανταπόκριση του κοινού; Ποια είναι τα επόμενα σχέδια για το έργο;
*Είναι μια δουλειά που αγαπώ πολύ και νιώθω ευγνώμων για τη συνάντησή μου με όλους τους συντελεστές της παράστασης. Είμαστε μια πολύ ωραία ομάδα με πολλή αγάπη και σεβασμό ο ένας προς τον άλλον. Η παράσταση αγκαλιάστηκε από την αρχή από το κοινό και προχωράμε δυναμικά. Μέχρι και τις 23 Ιουνίου θα είμαστε στο θέατρο «Αλκμήνη» και μετά θα ακολουθήσει περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας καθώς και στο εξωτερικό. Η παράσταση προβλέπεται να συνεχίσει και τη χειμερινή σεζόν.
Υπάρχει κάτι που μπορείς να μας πεις για την επόμενη καλλιτεχνική σου δραστηριότητα;
*Όπως προανέφερα θα συνεχίσουμε τη παράσταση «Άγιος Νεκτάριος από τη γη στον ουρανό» του Θανάση Σταυρόπουλου και σε σκηνοθεσία του Μενέλαου Τζαβέλλα. Επίσης θα ταξιδέψουμε το έργο «Οι γυναίκες του πολέμου» της Γιώτας Κουνδουράκη σε ένα Διεθνές Φεστιβάλ στα Σκόπια, καθώς και στο Εθνικό Θέατρο του Κοσόβου, όπως και στην Αλβανία. Το φθινόπωρο θα συνεχίσω την άλλη παραγωγή μου, το «Family Secret» του E. Luttmann, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου που παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή στο θέατρο «Αλκμήνη». Τον χειμώνα θα επαναλάβω για κάποιες παραστάσεις τη θεατρική performance «Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε» σε δική μου σκηνοθεσία, που παρουσιάστηκε φέτος το χειμώνα στο θέατρο «Rabbithole» στο πλαίσιο του φεστιβάλ και για λίγες παραστάσεις. Παράλληλα γίνονται συζητήσεις και για άλλες παραγωγές. Να είμαστε καλά να κάνουμε δημιουργικά πράγματα και να συνεργαζόμαστε με όμορφους ανθρώπους. Για μένα αυτό έχει αξία.
Τι σημασία έχει για έναν καλλιτέχνη η συνέπεια και η πειθαρχία;
*Η συνέπεια και η πειθαρχία είναι για έναν καλλιτέχνη όχι μόνο απαραίτητα εργαλεία, αλλά και εκφράσεις σεβασμού προς την τέχνη και το κοινό του. Η δημιουργία δεν είναι απλώς έμπνευση στιγμής — χρειάζεται καθημερινή δουλειά, αφοσίωση και υπομονή για να εξελιχθείς και να διατηρήσεις την ποιότητα της δουλειάς σου. Η πειθαρχία σε βοηθά να ξεπερνάς τις δυσκολίες, να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να παραμένεις συγκεντρωμένος στον στόχο σου, ενώ η συνέπεια χτίζει την αξιοπιστία σου ως επαγγελματία.
Επιπλέον, η πειθαρχία και η συνέπεια συμβάλλουν στο να σεβαστείς την ομάδα σου και τον χώρο εργασίας σου, που είναι βασικά στοιχεία για να «χτιστεί» ένα δημιουργικό και αρμονικό περιβάλλον. Για εμένα, αυτά τα δύο χαρακτηριστικά είναι η γέφυρα ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματοποίησή του.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
*Έχω ξεκινήσει και διαβάζω για δεύτερη φορά τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή σε μετάφραση και πλήρη ανάλυση του φίλου μου Θεοδόση Παπαδημητρόπουλου. Είναι από τα αγαπημένα μου αρχαία δράματα και έχω εντυπωσιαστεί με τη μεταφορά που έχει κάνει ο Θεοδόσης. Έχει ακόμα και γραφιστικά – γεωμετρικά σχέδια για το σκηνικό διάκοσμο των σκηνών. Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να διαβάζω βιβλία, είναι κάτι που μου λείπει λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά περιμένω τις καλοκαιρινές διακοπές.
Υπάρχει κάποιος ποιητής που αγαπάς ιδιαίτερα;
*Λατρεύω την ποίηση. Γράφω και η ίδια ποίηση κι έχω εκδώσει την ποιητική συλλογή με τίτλο «Ωδή στον Έρωτα» από τις «Εκδόσεις Φιλία». Είναι πολλοί οι ποιητές που αγαπώ και δεν μπορώ να διαχωρίσω κάποιον.
Τι σε κάνει να θυμώνεις και με τι γελάς περισσότερο;
*Με θυμώνει βαθιά η αδιαφορία απέναντι σε κρίσιμα και οικουμενικά προβλήματα, όπως ο πόλεμος και η κοινωνική αδικία. Ως άνθρωπος πρώτα και ύστερα ως καλλιτέχνις, νιώθω πως η τέχνη πρέπει να έχει φωνή και να αγγίζει την πραγματικότητα. Με στενοχωρεί όταν βλέπω πως πολλοί επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Αντίθετα, γελάω όταν βλέπω την αυθεντικότητα και την απλότητα των ανθρώπων, όταν κάποιος καταφέρνει να βρει φως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μέσα από το χιούμορ. Μου αρέσουν οι αυθόρμητες στιγμές χιούμορ, το έξυπνο παιχνίδι λέξεων και οι μικρές εκπλήξεις που φέρνουν γέλιο στην καθημερινότητα. Το γέλιο, για μένα, είναι μια όαση που ανανεώνει την ψυχή, μου δίνει δύναμη και θετική ενέργεια. Δεν αντέχω τη μιζέρια.
Κατερίνα, χίλια ευχαριστώ επειδή άνοιξες την καρδιά σου και μας είπες τις απόψεις σου για σημαντικά θέματα.
*Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα!
***
Οι «Γυναίκες του πολέμου», μια αντιπολεμική κραυγή από τη Γιώτα Κουνδουράκη στο «ΕλΕρ»
ΛΕΖΑΝΤΑ
Να είμαστε καλά να κάνουμε δημιουργικά πράγματα και να συνεργαζόμαστε με όμορφους ανθρώπους. Για μένα αυτό έχει αξία.
ΛΕΖΑΝΤΑ
Το γέλιο, για μένα, είναι μια όαση που ανανεώνει την ψυχή, μου δίνει δύναμη και θετική ενέργεια. Δεν αντέχω τη μιζέρια.
