Της Αρτέμιδος Παρασκευά, δημοσιογράφου
Θα σας πω μια ιστορία. Την ιστορία ενός γατιού. Μικρού σαν μια παλάμη. Που πάλευε για μια μικρή, μικρούτσικη, σαν μια παλάμη, γωνίτσα στη γατοζωή. Ζωή σύντομη σαν πεφταστέρι. Το είδα να ξετρυπώνει από κάτι άχρηστα ξύλα οικοδομής. Ασχημούτσικο, κοκαλιάρικο, πεινασμένο, να τρέχει να θηλάσει σε μια ξένη μάνα… γιατί είχε χάσει τη δική του. Με όλη του τη δύναμη, τρέχοντας και τρεκλίζοντας αστεία, την ακολουθούσε και έτρωγε με μανία όποτε μπορούσε. Εκείνη στην αρχή το έδιωχνε, αλλά μετά το υιοθέτησε. Χαρήκαμε όλοι. Το γατάκι θα ζούσε…
΄Αρχισε να τρώει και κανονική τροφή, που τη διεκδικούσε από τις άλλες γάτες με αυτοθυσία. ΄Αρχισε να συνέρχεται, να παίζει, να ομορφαίνει. Η θετή του μάνα το έπλενε, το χάιδευε, το αναζητούσε με αυτούς τους σπαραχτικά τρυφερούς ήχους που μόνο μια γάτα ξέρει να βγάζει, το αγάπησε. ΄Εκανε όμως το λάθος να πάρει την τροφή σκύλου. Ο σκύλος του όρμηξε. ΄Οταν έκανε πίσω, το γατάκι έτρεμε γεμάτο αίματα, όμως ακόμα πάλευε, με το ποδαράκι του σηκωμένο και τα νυχάκια του απειλητικά. Ο σκύλος ορμάει πάλι και το σηκώνει στον αέρα. Με δυο κινήσεις πέρα δώθε το αποτελειώνει. Η θετή μητέρα ουρλιάζοντας τρομαχτικά επιτίθεται στον σκύλο, αλλά ήταν πλέον αργά. ΄Οταν σταμάτησα να κλαίω δεν είχε μείνει τίποτα από το γατάκι. Μόνο αυτή η γλυκόπικρη, μέχρι θανάτου, δίψα για ζωή. Κι αυτές οι γραμμές…
