Μια ολιστική παρέμβαση-εγκατάσταση του Νίκου Διαμαντή μετατρέπει τον ιστορικό τόπο του Ισλαχανέ σε πολιτιστικό γεγονός, με αφορμή την τραυματική επέτειο του 1922.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής και το Θέατρο Σημείο, στο πλαίσιο του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του Υπουργείου Πολιτισμού και με αφορμή το έτος 1922, πραγματοποιούν ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ. Μια ολιστική καλλιτεχνική παρέμβαση στον ιστορικό τόπο του Ισλαχανέ – Ορφανοτροφείο Αρρένων που περιλαμβάνει θεατρική παράσταση, εικαστική εγκατάσταση, ανοιχτή συζήτηση και ανοιχτό κάλεσμα, με τη συμμετοχή 10 συγγραφέων, 10 ηθοποιών, 3 εικαστικών καλλιτεχνών, 11 συνομιλητών από ένα ευρύ φάσμα των τεχνών και των επιστημών και πολιτών. Πρόκειται για ένα γεγονός για την πόλη της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, το οποίο θα λάβει χώρα στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου, με αφορμή μια τραυματική επέτειο.
ΙΣΛΑΧΑΝΕ
Ένας τόπος συνάντησης πολιτισμών
Μία θεατρική και εικαστική εγκατάσταση στο Ισλαχανέ στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου 2022
Τι μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους σε μια κατανόηση του παρελθόντος
προσανατολισμένη στη συμπερίληψη και όχι στον αποκλεισμό;
Το ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ, έχοντας σαν κεντρική φιλοσοφία τη συμπερίληψη, την ανεκτικότητα, την πολυμορφία και το θέατρο ουσίας, με νοηματικό ιστό τη μοναδική διαδρομή του Ισλαχανέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους, προτείνει μία διπλή προσέγγιση έχοντας σαν κέντρο πάντα το 1922. Μία διαλεκτική ανάμεσα στο λόγο, τον χώρο και τον χρόνο.
Η ιδέα πίσω από την παράσταση:
Θέατρο και εικαστική δημιουργία
Στον πυρήνα της πρότασης βρίσκονται 10 θεατρικά ταχυδράματα με θέμα το Ισλαχανέ, σε παραγγελία του θεάτρου Σημείο, μέσα από το πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» από πολύ σημαντικούς σύγχρονους συγγραφείς.
Παρουσιάζονται από ερμηνευτές, ηθοποιούς, περφόρμερ, ανάπηρους χορευτές, χορευτές, λυρικούς τραγουδιστές και διατρέχουν την ιστορία εφαπτόμενων θρησκειών, ανθρώπων, συνειδήσεων, οικογενειών, ορφανών, μουσουλμάνων, χριστιανών, σιδηρουργών, τεχνουργών, ανθρώπων του μόχθου κ.α.
Εξομολογήσεις γυμνές, σκληρές, αθώες, προκλητικές, ρεαλιστικές, ποιητικές, ένα σύνολο ανθρώπινων, πολύ ανθρώπινων καταδύσεων ψυχής, που αφορούν αλλαγές, μετασχηματισμούς, τους τρόπους τελικά που ο άνθρωπος βιώνει την ιστορία.
Η παράσταση συνομιλεί με αντικείμενα, προφορικές μαρτυρίες, ήχους, με το σήμερα, με τα τραύματα, τον φόβο, την προκατάληψη, την ελπίδα και συμπλέκεται με την εικαστική εγκατάσταση – χειρονομία.
Με αφετηρία την ετυμολογία της λέξης Ισλαχανέ (islā που σήμαινε τακτοποίηση, αποκατάσταση και –hane που σήμαινε σπίτι/εστία – ένα «Σπίτι Αποκατάστασης» για ορφανά και άπορα παιδιά), τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις πραγματικές αντιδράσεις που δημιούργησε η ανταλλαγή πληθυσμών, τους μύθους και τις αλήθειες, η παράσταση και η εικαστική έκθεση, θα φωτίσουν ως έναν ενιαίο ΤΟΠΟ, στο Ισλαχανέ, σύγχρονες ιστορικές διαδρομές.
Εστιάζουν προς τα συνεκτικά οδοιπορικά τριών γενεών – 100 χρόνων, τα οποία τέμνονται και είναι εν πολλοίς αποτελέσματα μιας κοινωνίας η οποία μέσα σε τρεις γενεές δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα τραύματά της και τις προκαταλήψεις της.
Με άξονα τα 100 χρόνια παραδειγματικής διαδρομής του Ισλαχανέ, το Θέατρο Σημείο παρουσιάζει μια πλατφόρμα θεάτρου και εικαστικής δημιουργίας, για το ’22 και έναν αναστοχασμό για τις ουλές της Ελλάδας.
Η πορεία του ΙΣΛΑΧΑΝΕ μέσα στο χρόνο υποδηλώνει τη διαχρονικότητα και την πολυποικιλότητα του προσφυγικού ζητήματος, τη συνεργασία και αλληλοεπικάλυψη πολιτισμών – θρησκειών – ανθρώπων εντέλει, αλλά κυρίως μας υποβάλλει να σεβαστούμε και να αναγνωρίσουμε την Ιστορία επιπλέον, σαν ένα αδιαίρετο ανθρώπινο σύνολο ιστοριών Υποκειμένων.
Ο εξανθρωπισμός της Ιστορίας, χάνεται όταν απουσιάζει η εμπειρία των απλών ανθρώπων, όλα όσα προσκόμισε η κοινωνική ανθρωπολογία, η προφορική και η κοινωνική ιστορία, η προβληματική του κοινωνικού φύλου, η ιστορία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας, η ιστορία της εργασίας, και τέλος, η συζήτηση για τα τραύματα.
Η Ιστορία είναι μια διαδικασία με υποκείμενο, μία ανθρωπολογική προσέγγιση που δεν θα έσβηνε, όπως στο ακροθαλάσσι ένα πρόσωπο από άμμο.
Η συνεχής παρουσία του συγκροτήματος του Ισλαχανέ και η ποικιλία των χρήσεων που στεγάστηκαν στα κτήριά του, παρ’ όλες τις διαδοχικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και τη μετατροπή του, από οθωμανική τεχνική σχολή ορφανών, σε κατάλυμα προσφύγων, σε δημόσιο ελληνικό εκπαιδευτήριο, καθώς και σε ιδιωτικό ελληνικό εργοστάσιο, δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή στην ιστορία του Ελληνικού κράτους, από το 1874 μέχρι σήμερα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΙΣΛΑΧΑΝΕ. Ένας τόπος συνάντησης πολιτισμών
Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Νίκος Διαμαντής
Επιμέλεια: Ιωάννα Μακρή
Επιστημονικοί Σύμβουλοι: Ελένη Κυραμαργιού, Αρετή Κονδυλίδου
Επιμέλεια εικαστικής Έκθεσης: Φοίβος Σακαλής
Εικαστικοί: Δημήτρης Αντωνίτσης, Γιώργος Λάππας, Εύα Στεφανή
Σκηνογράφος- Ενδυματολόγος: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Κίνηση: Κωνσταντίνος Μίχος
Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Πρόγραμμα – Αφίσα: A4 Design
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Παπουτσή
Μουσικός επί σκηνής: Άσπα Ανωγιάτη
Ζωντανή αφήγηση Γεωργία Σαρηγιαννιδου
Συμμετέχει ο Κώστας Βόμβολος
Ευχαριστίες στον Πέτρο Μεχτίδη και τις εκδόσεις Μαλλιάρη.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ – Πρωτότυπα κείμενα
Άκης Δήμου
Ισίδωρος Ζουργός
Μιχάλης Μακρόπουλος
Γλυκερία Μπασδέκη
Σοφία Νικολαΐδου
Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Τσιμάρας Τζανάτος
Στέλιος Χατζηαδαμίδης
Χρήστος Χρυσόπουλος
Γιάννης Χρυσούλης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ – Ερμηνευτές
Ανδρέας Κολίσογλου
Λητώ Μεσσήνη
Πέρης Μιχαηλίδης
Κωνσταντίνος Μίχος
Δανάη Μπερή
Μάνια Παπαδημητρίου
Δανάη Παπουτσή
Όμηρος Πουλάκης
Βαγγέλης Ρόκκος
Έλενα Τοπαλίδου
*Συμμετέχουν επίσης: Φιλόσοφοι, αρχιτέκτονες, χτίστες, σιδηρουργοί, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, άνθρωποι της περιοχής, μαθητές και Αρμένιοι μουσικοί.
Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος 2022, του θεσμού
“Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός” του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Αναλυτικές πληροφορίες και προκρατήσεις θέσεων στο digitalculture.gov.gr
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ:7.30 μ.μ.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 90 λεπτά
•Την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου στις 9 το βράδυ, μετά το τέλος της παράστασης, θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με θέμα ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΟ ΙΣΛΑΧΑΝΕ.
Συμμετέχουν
Ισίδωρος Ζουργός – συγγραφέας
Αρετή Κονδυλίδου – Ιστορικός, Κοιν. Ανθρωπολόγος, ΥΝΜΤΕΚΜ-ΥΠΠΟΑ
Γιώργος Κορδομενίδης – λογοτέχνης
Ελένη Κυραμαργιού- Εντεταλμένη Ερευνήτρια ΙΙΕ/ΕΙΕ
Νίκος Μαρατζίδης- πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Πέπη Μαρκή – αρχαιολόγος
Γιάννης Μπουτάρης – πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης
Σοφία Νικολαΐδου – συγγραφέας
Χρήστος Παρίδης- δημοσιογράφος
Γιώργος Σκαμπαρδώνης – συγγραφέας
Φωτεινή Τσιμπιρίδου – Καθηγήτρια στο Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών & Ανατολικών Σπουδών
Συντονίζει ο Νίκος Διαμαντής – σκηνοθέτης
ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ από το ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ και τον ΝΙΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ
Το ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ, έχοντας σαν κεντρική φιλοσοφία τη συμπερίληψη, την ανεκτικότητα, την πολυμορφία και το θέατρο ουσίας, με νοηματικό ιστό τη μοναδική διαδρομή του Ισλαχανέ της Θεσσαλονίκης, προτείνει μια πολύμορφη εγκατάσταση, στις 5 και 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΙΣΛΑΧΑΝΕ. Ο Πολυχώρος Πολιτισμού Ισλαχανέ της Θεσσαλονίκης (Πρώην Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων Χαμιδιέ), ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ, αποτελεί ένα μουσειακό χώρο με μόνιμη έκθεση κι ένα πολιτιστικό κέντρο που φιλοξενεί εκδηλώσεις, εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα. Το κτήριό του κατασκευάστηκε το 1902 και αποτελούσε τμήμα του οθωμανικού ορφανοτροφείου-τεχνικού σχολείου Ισλαχανέ, το οποίο ιδρύθηκε το 1874 από τη μουσουλμανική κοινότητα της πόλης, για ΟΡΦΑΝΑ ΑΓΟΡΙΑ κάθε θρησκείας. Το ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ αναζητά κατοίκους, φορείς ,οργανώσεις κ.λπ., της πόλης οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στις δύο παραστάσεις στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου, με κεντρικό θέμα ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΟ ΙΣΛΑΧΑΝΕ. | ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ στο 6970989918 Νίκος Διαμαντής η στο μέιλ [email protected]
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ ΦΟΙΒΟ ΣΑΚΑΛΗ
«Παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη»| Το Ισλαχανέ (ή Ασλαχανέ, που στα τουρκικά σημαίνει σπίτι της συμφιλίωσης ή και της καλυτέρευσης) φιλοξένησε από το 1922 πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Δεκαετίες μετά γίνεται η αφορμή για να σκεφτούμε γύρω από το εθνικό μας αφήγημα, αλλά και για να εξετάσουμε την ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Μιας κοινωνίας η οποία παρουσιάζει έντονα φαινόμενα ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας, φασισμού και χουλιγκανισμού, δυσανεξίας στους πρόσφυγες, αλλά και γενικότερα στο διαφορετικό. Τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση πέρσι, και φέτος τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι ευκαιρία για αποτίμηση και επαναπροσδιορισμό. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ως ιδεοληψία και μόνο, ή η απλή προβολή των αρχαίων σπαραγμάτων σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους και διαφημιστικές καμπάνιες, η Εκκλησία ως υποχθόνιος ρυθμιστής της κοινωνικής και πνευματικής ζωής, και μία γλώσσα που επιβίωσε μεν επί χιλιετίες αλλά που δεν διασφαλίζει από μόνη της τη σύνδεσή μας με ένα παρελθόν ενσωματωμένο και οικείο, δεν επαρκούν και δεν συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας υγιούς, πνευματικά ανθηρής, και εύρωστης κοινωνίας. Η αποτύπωση και η αποδοχή της πραγματικότητας είναι η απαρχή κάθε θεραπείας, η παιδεία και η δημιουργία ενός ρεαλιστικού αφηγήματος το οποίο να ανυψώνει μέσω της αποδοχής και της ενσωμάτωσης είναι τα προαπαιτούμενα για το αύριο. Τα έργα που θα παρουσιαστούν στην έκθεση φωτίζουν πλευρές τις ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Ο Δημήτρης Αντωνίτσης μέσω των έργων του διαχρονικά σχολιάζει την ελληνική πραγματικότητα με χιούμορ καυστικό. Ο Γιώργος Λάππας, Έλληνας της διασποράς, που βίωσε τον διωγμό του 1958 από την Αίγυπτο, μιλάει στο έργο του συχνά για την εστία, το σπίτι, την αίσθηση του ανήκειν, ανάγκη πανανθρώπινη. Τέλος, η Εύα Στεφανή με το νέο της βίντεο που δημιούργησε ειδικά για την έκθεση, χρησιμοποιεί το σώμα ως κύριο αφηγηματικό μέσο και μιλάει για την ανάγκη της αποδοχής του άλλου, του διαφορετικού, προσεγγίζοντας με αφαιρετική και ποιητική ματιά, αλλά πάντα κοφτερή και επίκαιρη, θέματα φύλου και θρησκείας.
- Διαβάστε επίσης:
