Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Είναι συναρπαστικό να ακούτε στη σκηνή για εξερευνητές, για ένα σύμπαν που λιώνει, για πολικές αρκούδες, για την κλιματική αλλαγή, για την πρώτη φορά ενός κοριτσιού και για ένα οδοιπορικό στα χιόνια, από ένα πλάσμα εκθαμβωτικά ταλαντούχο. Αποδεικνύει ότι η τέχνη του μονολόγου είναι πραγματικά μια τέχνη ζωντανή. Και το έργο της Tatty Hennessy «Εκατό λέξεις για το χιόνι», όπως μας το παρουσίασε η Ιωάννα Τζίκα, στο Off-Off Athens Festival του θεάτρου Επί Κολωνώ τον Ιούνιο, είναι μια ιστορία της εποχής μας, μια μελέτη για το βάθος της θλίψης, που παρουσιάζεται με έναν αστείο και ζεστό τρόπο, παρά το ψυχρό περιβάλλον στο… Βόρειο Πόλο. Ένας κατακλυσμός αφήγησης.
Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο ταξίδι ενηλικίωσης με προορισμό τον παγωμένο Βορρά, αλλά και για ένα τρυφερό μάθημα ζωής. Της ζωής που φεύγει και της ζωής που μένει.
Μια μέρα μετά την κηδεία του πατέρα της, η ηρωίδα του έργου, η Ρόρυ, αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Να ταξιδέψει στους πάγους. Μόνη της. Βάζει στον σάκο της μια πυξίδα, μερικούς χάρτες και τις στάχτες του μπαμπά της και ξεκινάει να βρει τον δρόμο της σε έναν κόσμο που με αλματώδεις ρυθμούς αλλάζει.
Η ηθοποιός, που επιπλέον μετέφρασε το έργο στα ελληνικά, επιτέλεσε έναν ερμηνευτικό άθλο, έναν άθλο που μόνον μια σπουδαία και έμπειρη ηθοποιός μπορεί να πραγματοποιήσει.
Τη θαυμάσαμε να επιδίδεται με τελετουργική ευλάβεια όχι στο ταξίδι μιας ανακάλυψης αλλά στο ταξίδι της ανακάλυψης και ανακαλύψαμε κι εμείς μαζί της μια ευπρόσδεκτη πνοή καθαρού αέρα. Μια μελλοντική πρωταγωνίστρια, που μπορεί να δώσει σε ένα δύσκολο μονόλογο ροή και ρυθμό, που μπορεί να τον κάνει θριαμβευτικά να αναπνεύσει.
Το έργο, που σκηνοθετήθηκε από τον Αλέξανδρο Κωχ, είναι μια διασταύρωση προσωπικής εξομολόγησης και συλλογικής μνήμης, με χαμηλόφωνο ρεαλισμό, γήινο λυρισμό και χαρακτηρίζεται από αδρές γραμμές.
Αναζητώντας το βορειότερο σημείο του πλανήτη, η Ρόρυ -μια ευφυής και ολοζώντανη έφηβη- θα κατανοήσει πολλά, για τον εαυτό της, τον κόσμο και την εποχή μας, αλλά και θα μας αποκαλύψει πως ένα παγωμένο τοπίο μπορεί να μας μάθει πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε.
Με αφοπλιστική αμεσότητα και πολύ χιούμορ, η Ιωάννα Τζίκα μας παρουσίασε το έργο της Tatty Hennesy σαν μια μεγάλη γιορτή: της φύσης, της φιλίας, του έρωτα και της αγάπης. Απλά, ξεδιπλώνοντας πλοκές λόγου με ανεξάντλητη φαντασία, αποπνέοντας πνευματικότητα, οικειότητα, φρεσκάδα και τόλμη.
Κι εμείς οι θεατές, λυγισμένοι από την καθημερινότητα, βγήκαμε από τη θεατρική αίθουσα χαρούμενοι, με τη σκέψη ότι βρεθήκαμε λίγο πιο κοντά στην πραγματική μας φύση.
Οι «Εκατό λέξεις για το χιόνι» θα συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους το χειμώνα στο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ. Εκτός αυτού η Ιωάννα τη σεζόν που μας έρχεται θα συμμετάσχει στην παράσταση «People, places and things» (ο ελληνικός τίτλος δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη) του Duncan MacMillan, την οποία θα σκηνοθετήσει η Ελένη Σκότη στο Σύγχρονο Θέατρο.
Δείτε την και στα δύο. Για το κορίτσι που, όπως δηλώνει, θέλει να βλέπει την κάθε παράσταση “ως πρόβα για την επόμενη”, αξίζει!
* Μεγάλωσα στην Κολωνία της Γερμανίας μέχρι τα οχτώ μου, οι γονείς μου ήταν καθηγητές και δίδασκαν εκεί σε ελληνικό σχολείο. Μετά επιστρέψαμε Ελλάδα, στην Κατερίνη όπου και έζησα μέχρι τα δεκαεφτά μου που έφυγα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη. Αναμνήσεις από την περίοδο της Γερμανίας έχω πολλές… ταξίδια στην Ευρώπη, πινγκ πονγκ στα πάρκα, σινεμά με τον μπαμπά μου, πολλά μουσεία και δύο σχολεία. Γερμανικό το πρωί και ελληνικό το απόγευμα. Θυμάμαι έντονα την πρώτη μου μέρα στο νηπιαγωγείο… βάρβαρη εμπειρία… το νηπιαγωγείο ήταν γερμανικό κι εγώ δεν ήξερα λέξη στα γερμανικά. Στην αρχή δε μου άρεσε καθόλου, ούρλιαζα και δεν καταλάβαινε κανένας τι έλεγα. Σταδιακά άρχισα να επικοινωνώ με άλλους τρόπους, τα παιδιά το κάνουν εύκολα αυτό , έτσι κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι και τόσο σημαντικές.
Ποια ήταν τα πρώτα σου καλλιτεχνικά σκιρτήματα;
* Η πρώτη μου «επαγγελματική» παράσταση ήταν νομίζω στην ηλικία των εννιά, στην πιλοτή της πολυκατοικίας μου στην Κατερίνη. Λέω επαγγελματική γιατί είχαμε και εισιτήριο 20 ή 50 δραχμές δε θυμάμαι καλά και καθόλου προσκλήσεις, πλήρωσε και η μαμά μου. Ήμασταν sold out, ήρθε όλη η πολυκατοικία. Γράφαμε, σκηνοθετούσαμε και παίζαμε τρία κορίτσια που ζούσαμε στην πολυκατοικία, εγώ, η Σοφία και η Κατερίνα. Θυμάμαι την αγωνία της πρεμιέρας, τις διαφωνίες στις πρόβες, την ανάλυση του κειμένου (ναι, κάναμε και ανάλυση!) το μοίρασμα των ρόλων και τη χαρά στο τέλος. Δε διαφέρει τελικά και πολύ από αυτό που συμβαίνει τώρα.
Τι ήταν εκείνο που σου κέντρισε το ενδιαφέρον στο θέατρο ώστε να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό τον χώρο;
* Για να πω την αλήθεια δεν υπήρξε κάποια στιγμή που είπα εγώ τώρα θα ασχοληθώ επαγγελματικά. Πάντα το ονειρευόμουν, το έγραφα στα ημερολόγια αλλά δεν το έλεγα πολύ, ντρεπόμουν. Έκανα και μερικές απόπειρες να γράψω θεατρικά κείμενα, έλεγα θα γράψω αυτό και όταν μεγαλώσω θα το παίξω. Τελικά τα παρατούσα… μάλλον δεν ήταν το στοιχείο μου. Το κλικ έγινε όταν σπουδάζοντας Δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη αποφάσισα να πάω παράλληλα στο θεατρικό εργαστήρι «Παράθλαση». Την πρώτη μέρα θυμάμαι μας έμαθαν πώς να πέφτουμε πάνω στη σκηνή χωρίς να χτυπάμε. Ε αυτό ήταν… τρελάθηκα. Άρχισα να πέφτω παντού, έπεφτα στο δρόμο, έπεφτα μόνη μου στο δωμάτιό μου, μάζευα τους φίλους μου και τους έβαζα να με βλέπουν να πέφτω και από τότε συνεχίζω να πέφτω…
Σε ποια σχολή σπούδασες και ποιοι δάσκαλοί σου άφησαν τα ίχνη τους στην τωρινή πορεία σου;
* Σπούδασα στη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά στη Θεσσαλονίκη κι έχω κάνει 5 χρόνια σεμινάρια με τον Ανδρέα Μανωλικάκη πάνω στη Μέθοδο του Actors studio και μερικά σεμινάρια στο Λονδίνο σχετικά με τη μέθοδο αυτή. Όλοι οι δάσκαλοι, είτε μου ταίριαζε ο τρόπος τους είτε όχι, άφησαν κάτι σημαντικό. Ο άνθρωπος όμως που ευγνωμονώ και έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου είναι ο Ανδρέας Μανωλικάκης. Υπέροχος δάσκαλος, υπέροχος άνθρωπος. Τον τελευταίο χρόνο γνώρισα την Ελένη Σκότη ως δασκάλα μέσα από τα σεμινάρια στο Επί Κολωνώ. Σημαντική συνάντηση για μένα που με προχώρησε καλλιτεχνικά.
Πώς δημιουργήθηκε η πολιτιστική ομάδα mammals, με την οποία πρόσφατα παρουσιάσατε το βραβευμένο έργο της Tatty Hennessy «Εκατό λέξεις για το χιόνι»;
* Είμαστε πέντε άνθρωποι με κοινές καλλιτεχνικές και κοινωνικές ανησυχίες και δημιουργήσαμε αυτήν την ομάδα για να μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτές τις ανησυχίες σε ένα πλαίσιο αυτόνομο. Δεν είμαστε όλοι ηθοποιοί, ο Αλέξανδρος (σ.σ. Αλέξανδρος Κωχ) είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός, η Λία (σ.σ. Λία Κεσοπούλου) είναι υπεύθυνη επικοινωνίας, ο Διονύσης (*) είναι μουσικός και ο Χόρχε (*) είναι λογιστής που ασχολείται με την κοινωνική οικονομία. Το 2016 που ιδρύθηκαν οι Mammals κάναμε την παράσταση «Εισβολή!», ένα έργο του Jonas Hassen Khemiri, μια συναυλία σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία και φέτος ανεβάσαμε τις «Εκατό λέξεις για το χιόνι». Και προχωράμε…
Τι έχεις να πεις για το σκηνοθέτη σου Αλέξανδρο Κωχ και τη συνεργασία σας;
* Με τον Αλέξανδρο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και δουλεύουμε μαζί από το 2014 που ανεβάσαμε στη Θεσσαλονίκη το έργο του Άρθουρ Μίλερ «Η δημιουργία του κόσμου και άλλες business». Έχουμε συνεργαστεί κατά καιρούς ως μεταφραστές, ως ηθοποιοί και ως σκηνοθέτης με ηθοποιό. Νιώθω ελευθερία όταν δουλεύω μαζί του. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, συνεννοούμαστε. Είναι πολύ ταλαντούχος, αφήνει ελεύθερο τον ηθοποιό να αλωνίσει ενώ ταυτόχρονα έχει τον έλεγχο. Η τελευταία μας συνεργασία στην παράσταση «Εκατό λέξεις για το χιόνι» ήταν σα δροσερό νερό. Αβίαστη και αναζωογονητική.
Πώς ανακαλύψατε το συγκεκριμένο έργο;
* Το Γενάρη του 2018 έγινε στο Λονδίνο στο Arcola Theatre το φεστιβάλ Heretic Voices, ένα φεστιβάλ διαγωνιστικού χαρακτήρα για σύγχρονα έργα με τη μορφή μονολόγου. Το έργο της Tatty Hennessy μοιράστηκε την πρώτη θέση μαζί με άλλα δύο κείμενα. Το διάβασα και κατευθείαν σκέφτηκα ότι αυτή είναι μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Το πρότεινα στον Αλέξανδρο και στην ομάδα και ξεκινήσαμε δουλειά. Τον πρώτο καιρό μάλιστα πηγαινοερχόμασταν Θεσσαλονίκη – Αθήνα γιατί ο Αλέξανδρος δούλευε στο Κρατικό στη Θεσσαλονίκη κι εγώ έμενα Αθήνα. Αλλά ήταν μια πολύ ωραία διαδικασία, θα τη θυμάμαι πάντα με αγάπη.
Το θέμα του έχει σχέση και με την κλιματική αλλαγή;
* Ναι, βέβαια. Το ταξίδι της Ρόρυ γίνεται σε ένα παγωμένο τοπίο το οποίο λιώνει με αφύσικους ρυθμούς, σε έναν τόπο όπου οι πολικές αρκούδες πεθαίνουν από την πείνα ή τρώνε η μία την άλλη για να επιζήσουν. Η Tatty Hennessy, η συγγραφέας, στρέφει με πολύ ωραίο τρόπο την προσοχή σε αυτό το ζήτημα χωρίς να κουνάει το δάχτυλο στους «κακούς» ανθρώπους που καταστρέφουν τον πλανήτη. Νομίζω ότι η Hennessy λέει: «Κοιτάξτε, ψάχνουμε μια ζωή απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα και οι απαντήσεις όλες είναι εκεί έξω στη φύση, γιατί λοιπόν δεν την αφήνουμε να αναπνεύσει;».
Ένα παγωμένο τοπίο τι μπορεί να μας μάθει;
* Ότι το τίποτα περιέχει τα πάντα. Η Ρόρυ λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα στο Βόρειο Πόλο, μόνο πάγος. Κι όμως στο ταξίδι της ανακαλύπτει ότι το τίποτα αυτό είναι ένας κόσμος ολόκληρος, ένα αλλόκοτο σύμπαν με πρωτάκουστους ήχους και περίεργα χρώματα. Αυτό το τίποτα την κάνει να δει τους ανθρώπους και τη ζωή με άλλα μάτια.
Τι κερδίζει και τι χάνει η Ρόρυ στο ταξίδι της;
* Η Ρόρυ έχει χάσει ήδη τον μπαμπά της. Στο ταξίδι αυτό που χάνει είναι ο τρόπος που μέχρι εκείνη τη στιγμή έβλεπε τον κόσμο. Από κει και πέρα κερδίζει μια απίστευτη εμπειρία που όλοι μας θα θέλαμε να την έχουμε ζήσει. Ένα ταξίδι στην κορυφή της υδρογείου. Και το ταξίδι αυτό φέρνει πολλά δώρα μαζί του… την αλλάζει, τη μετακινεί, την κάνει να δει τα πράγματα διαφορετικά, την κάνει να καταλάβει στην πράξη ότι είμαστε όλοι κομμάτι ενός συνόλου και ότι αν δε φροντίζουμε ο ένας τον άλλον αυτό το σύνολο κάποια στιγμή θα σταματήσει να υπάρχει.
Οι «Εκατό λέξεις για το χιόνι» θα συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους;
* Θα παίζεται το χειμώνα στο black box του θεάτρου Επί Κολωνώ και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Είναι ένα θέατρο πολύ ζεστό που έχω αγαπήσει. Την άνοιξη θα κάνουμε κάποιες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Τ και οργανώνουμε και παραστάσεις για την υπόλοιπη Ελλάδα.
Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία ή δύο αγαπημένες ηρωίδες που θα ήθελες να ερμηνεύσεις, ποιες θα ήταν και γιατί;
* Από τα χρόνια της σχολής έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Μάγκυ από τη «Λυσσασμένη γάτα» του Τέννεσση Ουίλλιαμς. Με συγκινεί η δύναμή της. Μου αρέσουν οι ηρωίδες που παλεύουν με νύχια και με δόντια κόντρα στον άνεμο. Η Ηλέκτρα, η Αντιγόνη, η Σεραφίνα, η Νόρα και πόσες άλλες…
Αθήνα ή Θεσσαλονίκη; Ποια από τις δύο πόλεις σου δίνει μεγαλύτερο αίσθημα ελευθερίας;
* Στη Θεσσαλονίκη έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου και κυρίως τα πιο ανέμελα χρόνια. Έχει μια γλύκα η Θεσσαλονίκη… Στην Αθήνα βρίσκομαι τον τελευταίο χρόνο και μου αρέσει πολύ. Οι αντιθέσεις της και η ποικιλομορφία της. Είναι μια πόλη που σε σπρώχνει να την εξερευνήσεις. Ελευθερία νιώθω και στις δύο πόλεις. Στη Θεσσαλονίκη νιώθω οικεία, είναι ο τόπος μου. Στην Αθήνα είμαι ένας ακόμα άνθρωπος μέσα στους χιλιάδες άλλους, έχει κάτι πολύ απελευθερωτικό αυτή η σκέψη, κάτι που με το σωστό χειρισμό μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργικότητα και προσωπική εξέλιξη.
Στην παράσταση κυριολεκτικά δεν έχασες ούτε λέξη και βρισκόσουν απόλυτα στη σκηνή. Ποια είναι συνήθως η προετοιμασία σου πριν, πώς ξεπερνάς το άγχος και το τρακ;
* Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια αλλά δε νομίζω ότι ξεπερνιέται ποτέ το άγχος και το τρακ. Πάντα υπάρχει, σε κάθε παράσταση. Απλά πάνω στη σκηνή το ξεχνάς γιατί επικεντρώνεσαι σε πιο σημαντικά πράγματα πέρα από σένα, επικεντρώνεσαι στο χαρακτήρα και την ιστορία. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Προσπαθώ πριν από την παράσταση να είμαι συγκεντρωμένη και χαλαρή και μετά αφήνομαι σε αυτό που συμβαίνει κάθε φορά. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι το καταφέρνω κάποιες άλλες όχι και τόσο. Έτσι είναι όμως. Η παράσταση είναι ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται. Θέλω να βλέπω την κάθε παράσταση ως πρόβα για την επόμενη, τίποτα δεν τελειώνει και αυτό είναι το ωραίο σε αυτή τη δουλειά.
Πώς φαντάζεσαι τα μελλοντικά βήματά σου στο χώρο της τέχνης;
* Θα ήθελα να παίζω σε έργα που με αφορούν και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ.
Τι θα κάνεις θεατρικά στο άμεσο μέλλον, εκτός από τις «Εκατό λέξεις για το χιόνι»;
* Θα συμμετέχω στην παράσταση «People, places and things» (ο ελληνικός τίτλος δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη) του Duncan MacMillan που θα σκηνοθετήσει η Ελένη Σκότη στο Σύγχρονο Θέατρο. Είναι ένα έργο της εποχής μας, δυνατό και αφοπλιστικό που μιλάει για την απεξάρτηση. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη συνεργασία, εκτιμώ βαθιά την Ελένη Σκότη και την ομάδα με την οποία δουλεύουμε.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη περιπέτεια;
* Η ζωή η ίδια. Καινούργιοι τόποι, άλλοι άνθρωποι, νέες ιδέες… Μια συνεχής κίνηση προς τα μπρος. Με στόχο να γνωρίσω καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό μου.
Αλήθεια, μπορούμε να κάνουμε ο ένας τον άλλο να χαμογελάει; Και γιατί συχνά δεν το κάνουμε;
* Μπορούμε αλλά θέλει κόπο. Θέλει να αφήσουμε λίγο στην άκρη τον προσωπικό μικρόκοσμο και να δούμε τι πραγματικά έχει σημασία. Η καθημερινότητα μας παρασύρει και ξεχνιόμαστε και μόνο όταν συμβεί κάποιο τρανταχτό γεγονός, ένας θάνατος για παράδειγμα, ξυπνάμε και το ξαναθυμόμαστε. Θέλει αντίσταση και επιμονή, όπως θέλει άλλωστε και καθετί όμορφο, γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό που θα μείνει είναι αυτά τα δυο τρία χαμόγελα που έδωσες και πήρες.
Ποια άλλη μορφή τέχνης σε ενδιαφέρει;
* Το σινεμά, πολύ, είμαι ορκισμένος «ταινιάκιας», η λογοτεχνία, η μουσική, η ζωγραφική.
Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
* Βλέπω ταινίες, διαβάζω, συναντώ τους φίλους μου, γνωρίζω την Αθήνα, απλά πράγματα.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
* «Η περίπτωση Ευρυδίκη, κλινική της τοξικομανίας» της Κατερίνας Μάτσα. Στο πλαίσιο της έρευνας για την καινούργια παράσταση προσπαθώ να διαβάζω όσα περισσότερα μπορώ για το θέμα της εξάρτησης. Συνειδητοποιώ πόσες πτυχές του ζητήματος αγνοούσα και πόσο εξαρτημένοι είμαστε τελικά όλοι μας, από διαφορετικά πράγματα ο καθένας.
Πώς κρίνεις τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τα ζώα;
* Δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε τα ζώα. Τα αντιμετωπίζουμε ως κατώτερα πλάσματα και αυτό είναι εντελώς αφύσικο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο βέβαια, υπάρχουν πολλοί που τα αγαπούν και δίνουν αγώνα για αυτά. Γενικά όμως νομίζω πως η συμπεριφορά των ανθρώπων προς τα ζώα και τη φύση εμπεριέχει μέσα το στοιχείο εγωκεντρισμού. Λες και ζούμε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη… αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε όλοι κομμάτι της ίδιας αλυσίδας και ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, το μέλλον μας είναι δυσοίωνο…
Τέλος, ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
*Αυτή την περίοδο όχι δυστυχώς. Αγαπώ πολύ τα σκυλιά. Και τις γάτες αλλά τα σκυλιά λίγο παραπάνω… Στη Θεσσαλονίκη έμενα δύο χρόνια με τη Χαρίκλεια, ένα αδέσποτο με λειψό ποδαράκι που ξεσήκωνε όλη την πολυκατοικία μόλις έμενε μόνη. Με εντυπωσιάζουν τα ζώα, ανακαλύπτω συνεχώς κάτι καινούργιο από την επαφή μου μαζί τους…
***
(*) Σημείωση: Ο Διονύσης Φραντζής (μουσικός) και ο Χόρχε Θεμελής (λογιστής) στην ομάδα ασχολούνται κυρίως με το οργανωτικό κομμάτι κάθε δράσης που κάνουν οι Mammals.
Η πολιτιστική ομάδα mammals παρουσίασε το βραβευμένο έργο της Tatty Hennessy «Εκατό λέξεις για το χιόνι», την Πέμπτη 21 και την Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018, στο Off-Off Athens Festival, στο θέατρο Επί Κολωνώ.
«Αν βρεις τον Βορρά, μπορείς να βρεις τον δρόμο για το σπίτι σου».
Ο μπαμπάς της Ρόρυ είχε ένα όνειρο. Να ταξιδέψει στον Βόρειο Πόλο. Μαζί της. Δεν πρόλαβε, όμως.
«Η αγάπη είναι το χιόνι της ζωής.
Πέφτει απαλά και βαθιά πάνω στις πληγές που άφησε η μάχη
– λευκή, πιο αγνή και από το ίδιο το χιόνι»
Το έργο της Tatty Hennessy «Εκατό λέξεις για το χιόνι» βραβεύθηκε, μεταξύ 1.136 συμμετοχών, στο φεστιβάλ «Heretic Voices» για νέα έργα σε μορφή μονολόγου, που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2018 στο Arcola Theatre στο Λονδίνο. Στην Ελλάδα, παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τους mammals, στο πλαίσιο του Off-Off Athens Festival 2018 (25/5 – 25/6/2018 στο θέατρο Επί Κολωνώ).
Trailer παράστασης:
Συντελεστές
Μετάφραση: Ιωάννα Τζίκα
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κωχ
Σκηνικά – Κοστούμια: Mammals
Φωτισμοί: Δημήτρης Κοκολινάκης
Ηχητικό τοπίο: Τάσος Καραδέδος
Φωτογραφίες: Γιώτα Παντελίδου
Video trailer: Παντελής Αναστασιάδης
Παραγωγή: Mammals
Παίζει η ηθοποιός:
Ιωάννα Τζίκα
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Λία Κεσοπούλου | [email protected]
Πληροφορίες
Χώρος: Θέατρο Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, Αθήνα
Διάρκεια παράστασης: 60’
Η παράσταση θα επαναληφθεί με τη νέα σεζόν.
- Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι της Γιώτας Παντελίδου.
Αναλυτικό βιογραφικό Ιωάννας Τζίκα
ΣΠΟΥΔΕΣ
2009-2012, Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Ανδρέας Βουτσινάς
2006-2009, Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου ΠΑΡΑΘΛΑΣΗ (Υποκριτική, σύγχρονος χορός, τραγούδι)
2003-2008, Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. στο Α.Π.Θ.
ΕΙΔΙΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ
2017, Σεμινάρια υποκριτικής με την Ελένη Σκότη στο Θέατρο «Επί Κολωνώ»
2013-17, «Σεμινάριο υποκριτικής πάνω στο Σύστημα του Στανισλάφσκι και τη Μέθοδο του Actors Studio» με τον Ανδρέα Μανωλικάκη
2016, «Η γλώσσα της μουσικής στο θεατρικό τραγούδι» με την Έλσα Μουρατίδου
2016, «Διαχείριση του λόγου ή η δράση στον θεατρικό λόγο» με την Αγλαΐα Παππά
2015, «Method Acting Main Class» με τον Sam Rumbelow (Λονδίνο)
2013, «Ανάλυση του Κειμένου και εφαρμογή της στη θεατρική εκπαίδευση και πρακτική» με τον Ανδρέα Μανωλικάκη
2012, «Το θεατρικό παιχνίδι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση» με τη Μελίνα Χατζηγεωργίου
2009, «Σεμινάριο Performance» με τη Stacy Makishi, 1ο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών (Performing Arts Festival)
2009, «Digital Theatre Words» υπό την αιγίδα του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ITI UNESCO)
ΘΕΑΤΡΟ
Έτος /Τίτλος παράστασης /Σκηνοθεσία /Τόπος
2017 Το άγγιγμα του Μίδα της Βασιλικής Συρανίδου / Ηλίας Μπαγεώργος / Θέατρο Olvio
2016 -17 Εισβολή! του Jonas Hassen Khemiri / Αλέξανδρος Κωχ / Θέατρο Τ
2016 -17 Σταχτοπούτα του Ανδρέα Αραούζου / Ανδρέας Αραούζος / Θέατρο BlackBox
2015 -16 Το παγκάκι του Alexander Gelman / Δήμητρα Λαρεντζάκη / Θέατρο Vis Motrix
2015 Παραμύθια στο ασανσέρ του Τάσου Ράτζου / Τάσος Ράτζος ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου/ Θέατρο Αυλαία
2014 Η δημιουργία του κόσμου και άλλες business του Arthur Miller / Αλέξανδρος Κωχ / Θέατρο Vis Motrix
2012-13 Ο Αίσωπος σε κόμικ του Τάσου Ράτζου / Τάσος Ράτζος / Σχολικές αίθουσες
2012 Εγώ σε γνώρισα Λευτέρη του Άκη Δήμου / Αλέξανδρος Κωχ / Le foyer Bar
2011 Not me but me της Αγγελίνας Σοφιανοπούλου / Αγγελίνα Σοφιανοπούλου / Μονή Λαζαριστών
2011 Παγωτό Ιντιέν του Σάκη Σερέφα / Ελένη Δημοπούλου / Ξενοδοχείο Excelsior
2011 Τοπίο με πνιγμένα χάδια του Άκη Δήμου / Άκης Δήμου / Αίθουσα σεμιναρίων «Ανδρέας Βουτσινάς»
2011 Ποιος έρωτας του Άκη Δήμου / Δημήτρης Δάγκαλης / café-bar Διατηρητέο
2009 Το βλέμμα του δολοφόνου της Agatha Christie / Μόνα Κιτσοπούλου / Θέατρο Παράθλαση
2008 Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα του Mikhail Bulghakov / Μόνα Κιτσοπούλου / Θέατρο Παράθλαση
2008 Η δοκιμασία της αθωότητας της Agatha Christie / Μόνα Κιτσοπούλου / Θέατρο Παράθλαση
ΧΟΡΟΣ
2009 Περίπτωση Πάρτυ / Μίκα Στεφανάκη / Θέατρο Παράθλαση
2008 Semper Nox / Μίκα Στεφανάκη / Θέατρο Παράθλαση
2008 Μικρό Νυχτερινό / Μίκα Στεφανάκη / Θέατρο Παράθλαση
