Γράφει η ηθοποιός και θεατρολόγος Σοφία Γαλανάκη
Τα τελευταία 55 χρόνια έχει καθιερωθεί η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με καταξιωμένους καλλιτέχνες να στέλνουν το μήνυμά τους σε όλον τον κόσμο.
Ευκαιρίας δοθείσης ρώτησα παιδιά Γ’ και Δ’ τάξης δημοτικού σχολειού να γράψουν ή να ζωγραφίσουν ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ και ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
Τι είναι θέατρο;
Είναι μια παράσταση.
Είναι μια ζωγραφιά που βάζεις όσα χρώματα δεν φαίνονται.
Είναι τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο μου με πάρτι.
Ένα μυστήριο.
Είναι η σκηνή που θα τα κάνει όλα ελεύθερα.
Είναι ένα βουνό με χρώματα.
Είναι ένας μίμος μ’ ένα μάτι.
Είναι ένα κτήριο που έχει μέσα μια σκηνή και κάτι άλλα μικρά πράγματα που η Κυρία ονομάζει προπς.
Είναι ένας σύνδεσμος με τη ζωή μας. Ας πούμε ένα παιδί αυτιστικό- αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας. Το θέατρο είναι μια σκηνή συμβολική, που δίνει συμβουλές είτε αστεία είτε σοβαρά. Άσχετα που το θέατρο θέλει δουλειά: φωνή, έκφραση, προσωπικότητα, αισιοδοξία και το πιο σημαντικό: θάρρος και όχι άγχος.
Είναι μια παράσταση που παίζεται μπροστά σου εκείνη τη στιγμή.
Είναι μια σκηνή με ανθρώπους που παριστάνουν ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή και από κάτω οι θεατές χειροκροτούν όταν τους αρέσει ή πετάνε ντομάτες όταν δεν τους αρέσει.
Είναι μια συνάντηση με μια ανατροπή.
Είναι έκφραση.
– Και τι είναι έκφραση;
– Τα πάντα, ακόμα και τα μακαρόνια με κιμά.
– Γιατί;
– Γιατί είναι ανάγκη.
– Τι ανάγκη;
– Να μαγειρέψεις για να φας.
Τι είναι θέατρο για μένα;
Θέατρο για μένα είναι όλα τα συναισθήματά μου.
Είναι όταν παρακολουθώ τον μπαμπά και τη μαμά να μαλώνουν.
Είναι τα βιβλία.
Θέατρο για μένα είναι η καρμπονάρα μέσα στο πιάτο που βγάζει φούσκες η κρέμα γάλακτος.
Για μένα δεν είναι τόσο σημαντικό γιατί δεν παίζω εγώ.
Για μένα είναι ένα μέρος όπου μπορώ να κλάψω, να γελάσω, να διασκεδάσω.
Είναι ένα ουράνιο τόξο που διαρκεί όσο διαρκεί η θεατρική παράσταση και το ουράνιο τόξο έχει μπερδεμένα χρώματα.
Για μένα είναι κάτι που το βγάζεις από τη φαντασία σου.
Είναι κάτι χωρίς τέλος. Χωρίς αυτό θα είμαι σαν ένα παιδί κλειδωμένο μέσα χωρίς να κάνει τίποτα.
Είναι διασκέδαση γιατί γελάω και έχει πάντα αγωνία.
Το θέατρο για μένα είναι ωραίο αλλά για τους άλλους;
Είναι ένας τρόπος να μάθω καινούργιες λέξεις, αντικείμενα, ονόματα, τόπους, χώρες και νησιά.
Είναι ένα αναποφάσιστο πρόσωπο, τη μια είναι λυπημένο, την άλλη χαρούμενο, την άλλη εχθρικό και την άλλη φιλικό.
Είναι η ιστορία μου, δηλαδή σα να τα βλέπω όλα από την αρχή.
Είναι δάσκαλος γιατί μαθαίνω.
– Τι μαθαίνεις;
– Να μαθαίνω.
(υπήρξε ωστόσο ένας μαθητής)
Δεν καταλαβαίνω τη διαφορά.
Το θέατρο είναι κάτι που με κάνει να γελάω.
Το θέατρο για μένα είναι κάτι που με κάνει να γελάω.
Στα υπόλοιπα μαθήματα δεν κάνει να γελάω.
* Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις: οργή κι επιμονή. Γνώση κ’ αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά, ψυχρή υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία.
Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.
Eugen Berthold Friedrich Brecht
Aπόσπασμα από το θεατρικό έργο “Η απόφαση” (1930)
ΣΟΦΙΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ – Βιογραφικό
Η Σοφία Γαλανάκη είναι Αριστούχος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης ΔΗΛΟΣ – (Ιούλιος 2009) και Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής – Τμήμα Θεατρικών Σπουδών – (Μάιος 2006)
