Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Το θέατρο και οι ηθοποιοί βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο σε στιγμές που… η ψυχή αναζητά αποθέματα. Η Ιφιγένεια Γρίβα, μία από τους ηθοποιούς της ομάδας καλλιτεχνών που συμμετείχαν στη δράση του Εθνικού Θεάτρου “Επισκεπτήριο”, μας μιλά για την ξεχωριστή εμπειρία της καραντίνας. Γνωρίζοντας από μέσα τον πολύτιμο θεσμό του «Επισκεπτηρίου», αναλογίζεται: «Χρειαζόταν να έρθει ο κορονοϊός για να είμαστε ή να γίνουμε άνθρωποι;».
Το “Επισκεπτήριο” αφορούσε συνανθρώπους μας που νοσηλεύονται, συχνά σε κρίσιμη κατάσταση, φέρνοντάς τους σε επαφή με τη «θεραπευτική» λειτουργία του θεάτρου. Ένα αφηγηματικό θέατρο δωματίου από επαγγελματίες ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, που «επισκεπτόταν» ασθενείς που δεν μπορούσαν να πάνε στο θέατρο τη δεδομένη στιγμή της ζωής τους. Με όχημα την παγκόσμια διαχρονική λογοτεχνία, τον «λυτρωτικό» θεατρικό και ποιητικό λόγο, δύο ηθοποιοί επισκέπτονταν κάθε φορά έναν θάλαμο ή και έναν μεμονωμένο ασθενή. Από μια λίστα με προτεινόμενα έργα, οι ασθενείς επέλεγαν εκείνο που τους ενδιέφερε. Οι ηθοποιοί το ζωντάνευαν επιτόπου μπροστά στα μάτια τους, με τα πιο απλά και αυθεντικά μέσα που είχαν στη διάθεσή τους: το σώμα και τη φωνή τους.
Η Ιφιγένεια Γρίβα είναι ένα ταλέντο που δεν περιορίζεται από καμιά εσωστρέφεια και μονοκαλλιέργεια. Αφού τελείωσε τη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μέτσοβιου Πολυτεχνείου, εισήχθη στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και ακολούθως άρχισε η καλλιτεχνική της πορεία. Καθοριστικός σταθμός της σταδιοδρομίας της, εκτός από το “Επισκεπτήριο”, ήταν και ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στο «Γάμο του Καραχμέτη» του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.
Φέτος έπαιξε στην παράσταση «Τα Γενέθλια της Ινφάντα» του Oscar Wilde στο θέατρο «Φούρνος» και στο έργο του Ηλία Κουνέλα “Να βγω λιγάκι στον Αέρα” στην Εφηβική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης.
Πρόκειται για ένα κορίτσι σπουδαίο, χαρισματικό, αποφασισμένο, επικοινωνιακό, εκδηλωτικό, εκφραστικό, που εκπέμπει ενέργεια και γενναιοδωρία. “Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις τα αστέρια. Η σημερινή πραγματικότητα μάς ωθεί σε μια αποκαλυπτική εσωστρέφεια που λειτουργεί σαν ενδοσκόπηση του ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε”, επισημαίνει.
“Δεν κινδυνεύουμε ο ένας από τον άλλον, κινδυνεύουμε από κάτι βαθύτερο που ονομάζεται φόβος”, τονίζει μιλώντας στο catisart.gr.
Όσο για το θέατρο στο Διαδίκτυο, τη νέα μας συνήθεια, λέει ότι της προκαλεί μια αμηχανία. “Το θέατρο είναι ένα βίωμα πολύ έντονο που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ζωντανή στιγμή. Αισθάνομαι πως εμείς οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουμε έναν πιο ενεργητικό ρόλο αυτή την περίοδο”, τονίζει. Και ρωτά εύλογα: “Πώς είναι δυνατόν ένας καλλιτέχνης που εξ ορισμού ανήκει στο τώρα να μην υπάρχει πουθενά σε μια τόσο επείγουσα κατάσταση;”.
Ιφιγένεια, τι σου λείπει τις ημέρες αυτές που βρισκόμαστε σε καραντίνα;
*Τα δεδομένα πράγματα στη ζωή ξαφνικά άλλαξαν και τίποτα δεν θυμίζει την πρότερη εικόνα τους. Μια ζεστή αγκαλιά, μια ειλικρινής χειραψία, να μοιραστείς το φαγητό σου με φίλους, όλες αυτές οι όμορφες λεπτομέρειες που έριχναν φως στις ζωές μας τώρα πια δεν μένει παρά να τις καρτερούμε.
Μας δίνεις μια εικόνα της καινούργιας σου καθημερινότητας;
*Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις τα αστέρια. Η σημερινή πραγματικότητα μάς ωθεί σε μια αποκαλυπτική εσωστρέφεια που λειτουργεί σαν ενδοσκόπηση του ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Δεν έχω σταματήσει να διαβάζω βιβλία, να γυμνάζομαι, να ονειρεύομαι και να απολαμβάνω την Αγία μου Καθημερινότητα.
Ποιους δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτές τις ώρες;
*Πολλές φορές σκέφτομαι: «Χρειαζόταν να έρθει ο κορονοϊός για να είμαστε ή να γίνουμε άνθρωποι;». Πώς είναι δυνατόν να μη μας ενδιέφεραν ποτέ όλοι αυτοί που παλεύουν με την ψυχή τους να σώσουν ζωές με περίσσευμα ψυχής, όλοι αυτοί που παλεύουν με μια αρρώστια είτε λέγεται κορονοϊός είτε λέγεται καρκίνος, όλοι αυτοί που παλεύουν με τα σκοτάδια τους; Η σκέψη των ανθρώπων αυτών αποτελούν για μένα μαξιλάρι ανακούφισης.
Αξίζει η ζωή των συνανθρώπων μας και η δική μας για μια βόλτα στο πάρκο;
*Δεν κινδυνεύουμε ο ένας από τον άλλον, κινδυνεύουμε από κάτι βαθύτερο που ονομάζεται φόβος.
Όταν όλα αυτά τελειώσουν θα μας βρει η Ιστορία έτοιμους να την αντιμετωπίσουμε;
*Στην πραγματικότητα δεν ξέρω… Η Ιστορία γράφεται καθημερινά, κάθε λεπτό. Αυτή τη στιγμή που διαβάζουμε, μιλάμε, γράφεται Ιστορία. Δεν ζούμε σε παύση, η ζωή κυλάει και όλοι παίρνουν μέρος είτε εκούσια είτε ακούσια.
Βλέπουμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αυτές τις μέρες παρακολουθούν θέατρο στο Διαδίκτυο. Είναι παρηγοριά η τέχνη αυτές τις ώρες;
* Ο ώμος που μπορείς να γείρεις και να ξαποστάσεις την ψυχή σου θα είναι πάντα η Τέχνη. Το θέατρο στο Διαδίκτυο μου προκαλεί μια αμηχανία, μιας και το θέατρο είναι ένα βίωμα πολύ έντονο που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ζωντανή στιγμή. Αισθάνομαι πως εμείς οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουμε έναν πιο ενεργητικό ρόλο αυτή την περίοδο. Πώς είναι δυνατόν ένας καλλιτέχνης που εξ ορισμού ανήκει στο τώρα να μην υπάρχει πουθενά σε μια τόσο επείγουσα κατάσταση;
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που παλεύουν με τον ιό;
*Όσα χρόνια κινούμαι στα νοσοκομεία δίνοντας παραστάσεις, έχω θαυμάσει αυτούς τους ανθρώπους απεριόριστα. Εγώ, όμως, θα ήθελα να στείλω αλλού το μήνυμά μου. Θα παρακαλούσα τους αρμόδιους φορείς να τους υποστηρίξουν ακόμα περισσότερο!
Τι εύχεσαι;
*Καλή Ανάσταση. Να αναστηθούμε και να αναγεννηθούμε μέσα από τις δυσκολίες.
Ευχαριστώ πολύ Ιφιγένεια.
*Κι εγώ ευχαριστώ.