Παρούσα στην Επίδαυρο, στην παράσταση “Όρνιθες” του Αριστοφάνη και η διεθνής εικαστικός Λίζα Σωτίλη που υποδεχόμενη απ’ τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΚΘΒΕ, Νίκο Κολοβό, παρακολούθησε την πρεμιέρα της παράστασης την Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020 και περιηγήθηκε στην παράλληλη Έκθεση του ΚΘΒΕ με έργα Ομογενών Καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο στην οποία συμμετείχε κι η ίδια με το έργο «Βουκεφάλας».
Πριν αναχωρήσει για το Μιλάνο μας μύησε στις σκέψεις της για τον Ελληνισμό και την Τέχνη, τη γενέτειρά της και τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη.
Η Λίζα Σωτίλη εξομολογήθηκε:
«Νιώθω να βρίσκομαι πάντα σε ένα ταξίδι… σ’ ένα όνειρο… από τον καιρό που γεννήθηκα ζω μέσα σ’ ένα όνειρο που συνειδητά ή υποσυνείδητα
Υποσυνείδητα ως βρέφος… συνειδητά μεγαλώνοντας…
Και το ταξίδι συνεχίζεται κι εγώ ποτέ δεν χάνω την έμπνευση κι αυτή την ευτυχία της στιγμής να ζω ένα όνειρο που έχει πάντα ρυθμούς ιδιαίτερους διότι είναι δεμένο με δημιουργικότητα…
Όνειρο και πραγματικότητα μαζί…
Το ζω, το χτίζω, το ολοκληρώνω και ξαναρχίζει ο κύκλος… και έως την τελευταία στιγμή που θα ολοκληρώσω τον μακρύ περίπατό μου στη Γη από το σύμπαν που έχω έρθει… παραμένοντας «εξωγήινη», παραμένει ενδιαφέρον διασκεδαστικό και ευχάριστο…
Είναι πάντα ένα ακροβατικό φτερούγισμα σαν τον καταπληκτικό ανθρώπινο αίλουρο, τον καρδιακό μου φίλο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, που υπήρξε ένας μαγικός ακροβάτης. Πλάσμα μυθικό, που όμως ποτέ δεν ήταν εγωιστής παρά το θεϊκό του χάρισμα… Μια ψυχή μεγαλείο που πάντα ήξερε να μοιράζεται… πάντα κυνηγούσε το παραπάνω… το τέλειο… Το απόλυτο, ξέρετε, κανείς δεν το αποκτά… Όμως όταν το αναζητάς, η αναζήτηση σε πάει ένα βήμα παρακάτω… όταν ψάχνεις και κυρίως τα του εαυτού σου, αντλείς περισσότερες δυνατότητες…
Υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο ελάχιστοι ακροβάτες… που όταν τύχει να συναντηθούν το αποτέλεσμα είναι πάντα ενδιαφέρον και μαγικό…
Τι μαγεία – αλήθεια – αυτό που ζούμε;
Τι ηλεκτρομαγνητική δύναμη κάθε γωνιά της χώρας μας… τι θεϊκά πράγματα που ζει κανείς σε αυτό τον τόπο… ερεθίσματα καταπληκτικά κατάφυτη η Ελλάδα μας!
Και πόση η συγκίνηση να ξαναβρεθείς έστω για χιλιοστή φορά στο θεϊκό χώρο του θεάτρου της Επιδαύρου, όπου η παγκόσμια αίγλη του, είναι προίκα για όλους εμάς τους επιγόνους…
Είναι μια πηγή ομορφιάς, αρχοντιάς, πνευματικής δόξας και απόδειξη κληρονομιάς με ρίζες τόσο βαθιές που πάρα πολύ δύσκολα μπορεί να βρει κανείς συγκεντρωμένα σε μόνο μία χώρα. Πολιτισμός και φιλοσοφία ιδιαίτερης σύμπραξης, στο βωμό της θεοποίησης του ενός και μοναδικού ατόμου… Ένας αέναος ύμνος στην υπεροχή του ατόμου! Από αρχαιοτάτων αιώνων, είμαστε λαός που αναπαριστούμε τους θεούς μας με μορφές ανθρώπινες και τους ανθρώπους τους εξυψώνουμε ως θεούς…
Ως αποτέλεσμα αυτός ο αυθορμητισμός έχει και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα… Λάτρευα τον αιγυπτιακό πολιτισμό, με όλα τους τα αριστουργήματα (ζωγραφικά και γλυπτικά). Μα μόνο όταν άρχισα να ταξιδεύω και να κάνω ανάλυση πραγματική της κάθε λεπτομέρειας είδα εμφανώς ότι όλα τα αριστουργήματα που λατρεύω είναι αποτέλεσμα ανώνυμο ομαδικό και πως δεν εξυμνεί τη ζωή αλλά τον θάνατο που κατά βάθος σταματά κάθε ενεργητική δράση και δημιουργία. Από την άλλη οι Έλληνες είναι οι μόνοι που μπόρεσαν να ξεχωρίσουν σε έναν καλλιτέχνη τόσα χαρακτηριστικά ώστε να τον ξεχωρίζουν πάντα με ό,τι κάνει και που κατόρθωσαν να εξυψώσουν τον άνθρωπο στο σύμπαν σε μορφή αθανασίας ακριβώς από την ατομική του ιδιότητα… Αναντίρρητα έχουμε και αρνητικά στοιχεία… Αυταρχικοί και αυτάρκες αδύνατον να πειθαρχήσουμε…
Κι η ίδια τούτη η Αχίλλειος πτέρνα μας είναι που μας κάνει να έχουμε έναν Αριστοφάνη, έναν Σωκράτη, έναν Πραξιτέλη, έναν Φειδία… και άπειρες γραμμές μουσικής έμπνευσης εντυπωμένες κι όχι αυτοσχεδιαστικές…
Εν προκειμένω οι Έλληνες απέδειξαν χθες απ’ τη σκηνή της Επιδαύρου τη φοβερή τους επιδεξιότητα καταδεικνύοντας πως όταν όλοι μαζί συνθέτουμε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αριστουργηματικό.
Μου θύμισε τους Ολυμπιακούς των Αθηνών… που έμειναν στην ιστορία πανανθρώπινα αξιοθαύμαστη στιγμή αποκύημα άριστης συνέργειας…
Χθες ξανάζησα το μεγαλείο του Έλληνα… ολυμπιακών διαστάσεων το κατόρθωμα των συντελεστών της παραγωγής του ΚΘΒΕ… αν αναλογιστεί κανείς και το εναρκτήριο λάκτισμα που έγινε εν μέσω απαγορεύσεων και πανδημίας…
Ωστόσο το κάθε πρόσωπο επί σκηνής μοναδικό… κι όλοι μαζί ένα σύνολο άξιο να παρουσιαστεί με θάρρος κι αξιώσεις ακόμη και μπροστά στον ποιητή της κωμωδίας αν μ΄ έναν υπερβατικό τρόπο ήταν μπορετό. Το να δώσω δημόσια συγχαρητήρια για μένα δεν νοηματοδοτούν κάτι… η μεγαλύτερη σημασία είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον ενός κόσμου που απνευστί έγινε μέρος της μυσταγωγίας που βιώσαμε και στεφάνωσε με το ασταμάτητο χειροκρότημα και τις επευφημίες τους τη δράση…
Κομμάτι χρυσού πολλών καρατίων κάθε πρόσωπο, πρωταγωνιστές, χορός, σκηνογραφία, μουσική…
Κάθε ρανίδα του καλύτερού τους εαυτού κατατεθειμένη σε κάθε λέξη, κάθε παύση, κάθε μελωδία, κάθε βήμα…
Για μένα, η παράσταση αυτή πρέπει να προβάλλεται ξανά και ξανά, για να μπορέσει το κοινό σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό να συνειδητοποιήσει τι καταπληκτικό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει η ακαταπόνητη προσπάθεια όσων αξίζει να υπηρετούν το θέατρο και την τέχνη της ίδιας της ζωής… και το υπηρέτησαν με όλο τους το πάθος που κατέκλυσε τη σκηνή της Επιδαύρου… Επιμονή, σκληρή δουλειά, και τελικά η πεμπτουσία του θεάτρου…
Εύγε στο ΚΘΒΕ για την εμπνευσμένη στιγμή… Απ’ όπου κι αν βρεθώ στον κόσμο θα πρεσβεύω όσα αξιακά βίωσα απόψε»…
- Αρχική φωτογραφία: Νίκος Κολοβός (Καλλιτεχνικός Διευθυντής ΚΘΒΕ), Λίζα Σωτίλη (εικαστικός)
