Το θέατρο έχει αποδείξει ότι πάντα επιβιώνει, ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Απλώς οι προκλήσεις και τα μεγέθη είναι που αλλάζουν. Φέτος κάποιοι μιλούν για κρίση στο χώρο του θεάτρου. Είναι πραγματικότητα ή απλώς τυχαία συμπτώματα ή μήπως πρέπει να το εκλάβουμε ως μήνυμα;
Σήμερα που η πραγματικότητα ορίζεται από άλλους φορείς, όπως το Διαδίκτυο, το κινητό, η τηλεόραση, μπορεί η τεχνολογία να πέταξε έξω το θέατρο;
Η σκηνοθέτις Κίρκη Καραλή μιλά στο catisart.gr για την κρίση στο θέατρο:
“Πολλές οι ενδιαφέρουσες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές, πολλοί οι χρήστες του Netflix που έχουν κολλήσει μαζί του και στα σινεμά ακόμη καλύτερες οι ταινίες που προβάλλονται τελευταία… Αλλά δεν πιστεύω πως αυτοί είναι οι λόγοι που το θέατρό μας περνάει κρίση. Ούτε οικονομικοί είναι οι λόγοι (π.χ. φθηνές παραγωγές, ολιγοπρόσωπες, χωρίς σκηνικά κ.λπ.). Άλλωστε, κατά την περίοδο της βαθιάς οικονομικής κρίσης ήκμασαν τα υπερθεάματα τύπου μιούζικαλ και άνθησαν ομάδες νέων που έφτιαξαν θαύματα με ελάχιστο μπάτζετ.
Νομίζω, πως το θέατρό μας περνάει κρίση υ π α ρ ξ ι α κ ή.
Απ’ τη μία οι συντελεστές του (ας πούμε κάποιος παραγωγός ή σκηνοθέτης ή πρωταγωνιστής) επιβάλει την ιδέα του στους υπόλοιπους, πιστεύοντας ότι αυτή η ιδέα “θα πιάσει”, θα προσελκύσει τον κόσμο και θα τραβήξει πάνω της δημοσιότητα. Κι επειδή, στην τέχνη, ό,τι γίνεται με αποκλειστική πρόθεση να αρέσει, συνήθως δεν αρέσει, ο Τιτανικός βουλιάζει.
Απ’ την άλλη, κάποιος σκηνοθέτης, που έχει στα πόδια του τον παραγωγό, με ελάχιστα επιχειρήματα τον πείθει και αποφασίζει να κάνει το “κομμάτι” του, να επιλέξει δηλαδή κάτι κλασικό, μεγαλειώδες, γκράντε. Ένα έργο – στοίχημα (απ’ αυτά που θέλουν μεγάλο θίασο, σκηνικά, κοστούμια κ.ο.κ.). Και κάπως έτσι προκύπτει μια παράσταση σαν από δοκιμαστικό σωλήνα. Μια παράσταση “με αφορμή” το έργο που διάλεξε και όχι το ίδιο το έργο. Πράγμα που, τελικά, ίσως απογοητεύει τους θεατές που προσέλκυσε η μαρκίζα.
Στην τρίτη περίπτωση, υπάρχουν οι παραγωγές της κατηγορίας “hot” ή “must” ή αλλιώς: “πάτε να τη δείτε πρώτοι, γιατί όλοι ΘΑ μιλάνε γι’ αυτή κι εσείς θα είστε οι άσχετοι”. Εδώ, η οικονομική επένδυση γίνεται στις αφίσες, στα ραδιοφωνικά σποτ, στις πληρωμένες δημοσιεύσεις, στις δημόσιες σχέσεις, στο περιτύλιγμα. Κι από ουσία, μάλλον, τίποτα.
Τις τρεις αυτές κατηγορίες τις παρακολουθούν εκατοντάδες θεατές, μεγάλο ποσοστό των οποίων μιλάει γι’ αυτές στους φίλους του. Κι έπειτα είτε οι ίδιοι ή οι φίλοι τους, μας φοβούνται. Θα σκεφτούν μια και δυο φορές αν θα ξαναπατήσουν σε παράσταση….
Κάπου ανάμεσα σ’ αυτές τις τρεις πλευρές (που αποτελούνται ή από μεγάλες τσέπες ή από μεγάλα Εγώ ή από μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους), υπάρχουν και οι παραστάσεις -μικρές ή μεγάλες- που πάνε καλά ή που σκίζουν. Άρα: λεφτά υπάρχουν. Και θεατές!
Το γιατί δεν φέρνουν τους θεατές που υπολογίζουν οι τρεις παραπάνω κατηγορίες, δεν είναι νομίζω παράξενο. Αναπάντεχο είναι γιατί τους φέρνουν οι άλλες…
Κοίτα να δεις, που οι πρώτοι πρώτοι λόγοι που έκαναν τον άνθρωπο να εφεύρει το θέατρο και τον θεατή να το δει, είναι κι αυτοί πάνω στους οποίους αξίζει να επενδύσει ακόμη και σήμερα κανείς τα λεφτά ή το χρόνο του!
Αλήθεια, νόημα, συναίσθημα. Μια ιστορία. Αστεία ή λυπητερή, που να τη λένε άνθρωποι κι όχι ρομπότ. Εικόνες που -ακόμη και χωρίς πεταμένα λεφτά πάνω στη σκηνή- μπορούν να δημιουργηθούν στη φαντασία των θεατών. Για να υπάρχουν, όμως, αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, τα ακόμη και φτωχά μπορεί να πει κανείς, απαιτείται μονάχα αυτό το ένα: κοινό όραμα μιας ομάδας ανθρώπων. Κι αυθεντική πρόθεση. Αυθεντική, όμως, ε;”.
Η Κίρκη Καραλή φέτος σκηνοθετεί την παράσταση Η Απολογία της Μαρί Κιουρί, που παρουσιάζεται στο θέατρο “Σταθμός”.
- Αναλυτικά διαβάστε εδώ:
Παράταση για την «Απολογία της Μαρί Κιουρί» στο θέατρο “Σταθμός”, λόγω επιτυχίας
